Het atelier

Schildersezels, tekentafels, verf, kwasten, potloden, alles wat betrekking heeft op kunst vind je in dit atelier. Het atelier is groot, met een hoog plafond en een prachtige kroonluchter met kaarsen die de kamer verlicht. De leerlingen kunnen altijd gebruik maken van het atelier.


______________________


Asiah liep het atelier binnen. De enige kamer in het kasteel waar ze echt graag kwam. Ze nam plaats aan een tekentafel, de tekentafel waar ze altijd aan zat. Ze schoof een lade van de tafel open en haalde daar een tekening van haarzelf uit, die nog niet helemaal af was. Ze hoefde alleen nog maar de puntjes op de i te zetten.

(Oeh, potloden, Saphie likey! Daarmee kan ze iemand's ogen uitstekken.)

Saphire liep doelend door de gangen, tot ze eindelijk vond waar ze naar zocht. "Het atelier." zei ze in zichzelf. Toen ze binnenstapte, bleek de enige aanwezigheid daar Asiah te zijn. Haar kon je meteen herkennen aan haar lange gestalte. Zonder iets te zeggen liep ze verder, tot ze achter haar stond en keek mee over Asiah's schouder. "Wow." zei ze plots. Asiah had blijkbaar talent.

Asiah had het meisje niet binnen horen komen, omdat ze zo druk bezig was met haar tekening. Toen ze ineens iemand iets hoorde zeggen, liet ze van schrik haar potlood vallen. Ze zuchtte diep en raapte het potlood op. "Hi," zei ze kort. Niet dat ze chagrijnig was, maar ze was gewoon druk bezig met de tekening. Perfect moest het worden.

"Hi" beantwoordde Saphire haar kort, maar besefte dat ze haar stoorde. Dus nam ze een stoel en schoof die aan de tekentafel, terwijl ze ging meekijken hoe Asiah verder tekende. Veel mensen begrepen Saph niet, maar ze vond het gewoon fascinerend om anderen bezig te zien met hun eigen talenten. Ze zette haar ellebogen op de tafel, ver van Asiah's tekening weg, en steunde daarop terwijl ze staarde naar de tekening. Zomaar, staren.

Asiah fronste even toen ze in haar ooghoek zag dat het meisje aan het staren was naar hoe ze tekende. Ze stoorde zich er echter niet aan, integendeel zelfs, ze vond het wel grappig. "Teken je zelf weleens?" vroeg Asiah onder het tekenen door. Ze keek het meisje niet aan, aangezien haar ogen nog altijd op de tekening gericht waren.

"Niet echt." zei Saphire bedenkelijk. De enigste keren dat ze wou tekenen, was dat alleen voor de potloden die ze erbij nodig had. Saph herinnerde zich het allemaal nog goed en wel: Saph, klein, met een potlood naar de keel gericht van haar dienstenares, toen kreeg ze vijf maanden bezoekjes van de psycholoog. Goede tijden, goeeede tijden.

Asiah keek bedenkelijk naar haar tekening, om dingen te ontdekken die nog verbetering nodig hadden. "Zonde," reageerde ze op het antwoord van Saphire. Asiah gebruikte het tekenen vooral als manier van zelfexpressie en om dingen te verwerken die haar zijn overkomen. "Ik denk dat ie af is," concludeerde ze.

Saphire nam een kijkje op het stuk papier, dat ondertussen nóg mooier geworden was, alsof dat zelfs al kon. "Hij is prachtig." zei Saph met een lichte glimlach op haar gezicht. Mensen als Asiah had ze nog niet veel ontmoet hier. Asiah was de rust zelve, terwijl sommigen hier zelfs al een mes op je keel zetten als je al iets vroeg. "Hij is echt prachtig!"

Asiah glimlachte. Tekenen maakte haar altijd vrolijk, en het resultaat bekijken maakte haar alleen maar nog vrolijker. "Dankje," ze knikte even naar Saphire. "Maar als je niet tekent, wat kwam je dan doen in het atelier?" vroeg Asiah. Normaal was ze helemaal niet zo nieuwsgierig, integendeel, maar dit wilde ze gewoon graag weten.

Saphire haalde haar schouders op terwijl ze nu naar Asiah keek. "Ik weet het niet." loog ze. Oké, het was fout om over zoiets te liegen, maar no way dat Saph dit zou vertellen. Ze zou echt niet vertellen dat ze stiekem 's nachts, als er meestal niemand was, naar de kunstwerken te kijken. De creaties brachten haar meestal in een andere wereld, in een soort van roes, zoals drugs. Dit was dan Saph's drug. Zo kon ze dan fantaseren, en even niet in haar eigen wereld leven. Maar dat hoefde Asiah natuurlijk niet te weten. "Om geen reden, gewoon even om te kijken."

Asiah knikte. "Begrijpelijk," antwoordde ze. Zelf kwam ze ook regelmatig naar kamers of ruimtes, terwijl ze geen flauw idee had waarom precies. Asiah pakte haar tekening op en liep rustig naar een hoek van het atelier. Er hingen wel zo'n 50 tekeningen, allemaal gemaakt door Asiah. Ook deze tekening hing ze daar op. "Zo," zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Saphire, nadat ze de tekening op had gehangen.

Saphire volgde Asiah's voetstappen, tot aan de rij met tekeningen. De tekenstijlen leken allemaal erg op elkaar. "Heb jij deze allemaal gemaakt?" vroeg ze verwonderd. Zoiets zou Saph haar niet na kunnen doen, not at all.

Asiah knikte bevestigend. "Ja," Asiah liet haar ogen even over de tekeningen glijden. "Dit zijn de tekeningen die ik de afgelopen vier jaar allemaal in dit atelier gemaakt heb," Als Asiah ook alle tekeningen die ze in het weeshuis gemaakt had erbij zou hangen, zou ze zo'n beetje heel het atelier nodig hebben gehad, aangezien tekenen bijna haar enige bezigheid was in het weeshuis.

"O." mompelde Saphire begrijpend. "Nou, ik kan je vertellen dat je talent hebt." zei Saphire maar, maar alsof Asiah dat zelf niet wist. Nouja, echt alleen was Saph nu niet, dus haar plannetje ging niet door. "Maar ik ga weer eens. Veel plezier nog." zei Saph zo vrolijk mogelijk. Bij het lopen naar de deur gleden haar ogen nog even langs de stukken papier, en ze verdween in de gang.