Het strandhuisje

Op het strand is een klein strandhuisje waar je even kan zitten. Het is een vijfhoekig huisje en heeft een puntigdakje.

Rustig liep Cedrick naar het strandhuisje om daar even te zitten. Wat net was gebeurd was best wel.. Raar. Als Saphire hem niet gelijk los liet kwam er nóg meer water in zijn longen. Cedrick hoestte nog een keer luid en keek om zich heen. Het uitzicht hierzo was echt mooi. Hij leunde met zijn lichaam op zijn armen en keek om zich heen. Hij voelde zich een beetje alleen, maar dat was goed. Daar zou hij maar aan moeten wennen.

Saphire twijfelde nog of ze Cedrick zou volgen of niet. Hij zag er wat geïrriteerd uit. Maar hoe genânt het ook mocht zijn, Saphire zou en moest eerst haar excuses aanbieden. Ze had Ced immers bijna vermoord, niet? Met haar ogen op hem gericht stapte ze langzaam, maar met grote passen op hem af. Zonder nog een woord te zeggen ging ze naast hem zitten. "Sorry." kwam er dan uit, terwijl ze hem nog steeds aankeek. Dat klonk raar, Saphire die haar excuses aanbood.

Cedrick keek naar Saphire die naast hem kwam zitten. Hij keek naar de zee die heen en weer klotste en bewoog zijn voeten in het zand. "Het maakt niet uit" zei hij stroef. Hij was nu misschien niet meer alleen maar zo voelde het wel. Cedrick hoestte luid. Alweer. Het water was blijbaar nog niet uit zijn longen en hij tufte het buiten het huisje eruit. Met een hand veegde hij over zijn mond. Hij zei verder helemaal niks.

((jonge je maakt het me moeilijk om iets te schrijven hahaha))

Saphire liet haar hoofd naar achteren bengelen en staarde naar enkele houten planken. "Het maakt wel uit." zei ze toen iets luider. "Door mij was je bijna verdronken." Over die knuffel ging ze best niet beginnen. Waarom deed hij daar nou zo raar over? Een knuffel was toch normaal als je vrienden was met iemand? En al helemaal als die 'vriend' bijna verdronken was. Saphire trok haar benen op en duwde die tegen haar romp aan, waarna ze haar armen om haar benen wikkelde.

( HAHA sorrie :ccc)

"Nee het maakt niet uit. Ik begon zelf en jij kon er niets aandoen, en als je me dood wilde - hopelijk wilde je dat niet haha - had je me niet los gelaten" zei Cedrick met een glimlach. Ze moest zich niet schuldig gaan voelen hoor. "Maar ik ben niet verdronken" zei hij als conclusie. Hij dacht aan hun ontmoeting in die smoothiebar. Dat was ook best raar toen. Maar nu is het anders. Hij wist wel dat ze het nog erg vond van daarnet. "Maak je maar niet druk Saph" zei hij zachtjes en keek haar aan.

Saphire luisterde naar Cedrick's aanmoedigende woorden en knikte. Tja. Misschien was het wel zo. "Doe ik ook niet." loog ze, en forceerde een zwakke glimlach op haar gelaat. "En wat zit jij hier zo zielig alleen te doen?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze legde haar hoofd op haar knieën terwijl ze hem nog steeds aankeek.

"Gelukkig maar" zei hij glimlachend en keek weer naar de zee. Het huisje stond bestwel dicht bij de zee, dus hoorde hij die ook best duidelijk. Zijn ogen volgde de bewegingen van de zee. Cedrick wachtte een momentje om te antwoorden. Waarom zat ie alleen? Omdat hij daar maar aan moest wennen. Maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen. "Om even te rusten" zei hij zonder haar aan te kijken. Het was wel waar, maar ook een beetje gelogen. Maar dit was een leugen voor eigen best wil. "En jij dan?" vroeg hij nieuwschierig.

Saphire opende haar mond om te antwoorden, maar sloot hem dan snel weer voor Cedrick iets zou kunnen merken. Yea right, alsof ze nu ging zeggen dat ze Cedrick was gevolgd om vervolgens haar excuses aan te bieden. "Ik wilde ook even rust, maar toen zag ik pas dat jij hier zat." Oh fijn Saphire, neem zijn antwoord dan maar over. Ze zuchtte even. "Waarom deed je zo raar bij die knuffel?" vroeg ze, en keek hem diep in de ogen aan. Daar, het was eruit.

"Aha" zei Cedrick en knikte. Hij keek haar nog steeds aan, maar keek daarna naar zijn benen. Hij legde zijn arm op de rand van het huisje. Cedrick wreef met de zelfde hand door zijn haren. "Knuffel..?" vroeg hij verbaasd. Oké hij was nu blijkbaar iets vergeten wat best belangrijk was. Ofzoiets. Anders vroeg Saphire er vast niet naar. Maar hij wist niet echt wanneer. Die knuffel van net misschien? Of..

Saphire trok haar wenkbrauw op. Meende hij dit nu? Hij deed er net hartstikke raar over, en dan kon hij zich niet eens meer herinneren welke knuffel? "Heb je gedronken ofzo?" vroeg ze met een verwarde blik. "Die knuffel die ik je gaf toen je weer boven water kwam." zei ze zachtjes, en keek hem nog steeds aan.

Cedrick keek haar ongelovig aan. "Zie ik er soms uit alsof ik elke dag roekeloos drink ofzo?" zei hij aangevallen. Wat had drinken dar nou mee te maken? Hij dronk af en toe hoor? Hij was geen alcoholist. Wat dacht ze wel niet? "Ja.." zei hij zacht. Cedrick keek haar nog steeds wat bozig aan, omdat haar eerste reactie niet echt leuk was. "Heb je nog iets belangrijks te melden? Anders ga ik wel" zei hij geïrriteerd.

Saphire's lippen gingen langzaam van elkaar terwijl haar mond zich meer opende en haar ogen zich iets meer toeknepen. Had ze dat nu goed gehoord? Saphire had toch niks misdaan? Helemaal niks? Aarzelend liet ze haar benen weer op de grond vallen. Het liefst wilde ze hem nu een klap in zijn gezicht geven, maar dat was nergens goed voor. Waar was de goedlachse, vrolijke en lieve Cedrick naartoe? Het enige wat nu nog van hem was overgebleven was een groot attitude en een mokkende jongen. Ze keek hem even aan. "Ik ben diep teleurgesteld in je." zei ze zacht, maar gemeend. Na die woorden stond ze op en liep ze weg.

"Jij ook al? Iedereen is in mij teleurgesteld. Het ligt vast wel weer aan mij hé?" vroeg hij stroef. Hij stond op en keek haar na. "SAPHIRE" riep hij nog. Wat was hij ook een enorme loser. Niemand wilt hem. Wat deed hij hier nog? Hij kon beter terug gaan naar Parijs. Daar waren toch nog mensen die van hem hielden en trots op hem waren. Cedrick ging weer zitten en wereef in zijn ogen. Wat had hij nou gedaan!?

((Ik antwoord morgen wel, ik moet nu gaan D:))

(okiieees)

Saphire sloot haar ogen gefrustreerd en balde haar handen tot vuisten. Ze draaide zich langzaam om en keek Cedrick aan. "Wat wil je dan nou echt, hé? Denk je dat als je zo verder doet mensen je nog leuk gaan vinden? Als je hun blijft afkafferen als een irritante hond?" vroeg ze, waarbij ze het einde van haar preek luider sprak en bijna riep. "Laat ook maar." zei ze op een héél lage toon en liep dan verder weg, terug naar de school.

Cedrick keek naar Saphire toen ze wat zei. Was het waar? Was hij altijd hun aan het afkatten? Was hij altijd zo negatief dan? Hij besloot om maar niet te reageren op haar reactie. Want dat was écht de druppel. Pfft wat moest hij nou ook met Saphire? Hij had niemand nodig. Hij redde het wel in z'n eentje. Pfft ondankbare honden. Hij deed natuurlijkk weer altijd wat fout. Nou mooi dat ze weg was, hoefde hij ook niet meer rekening te houden met Saphire.