De hal

Ze zijn heel lang, versierd met witte zuilen gebouwd uit marmer, en een rood roltapijt bedekt de vloer. That's all you need to know.

Maxxie leunde tegen een van de grote zuilen in de hal. Hij had zijn schetsen weer bij elkaar en mompelde rusteloos in zichzelf. "Het zal allemaal wel" mompelde hij sceptisch. Hij kruiste zijn been over de ander en deed zijn handen in zijn zakken. Hij zuchtte ontevreden en liet zijn hoofd hangen.

In plaats van gelijk naar zijn kamer te gaan zoals de meeste deden ging Caith eerst de school verkennen. Hij moest natuurlijk wel een beetje weten waar hij beland was. Alles zag er groot en veel te kitsch uit naar zijn smaak, maar ja hij liep nog steeds met idee in zijn hoofd dat hij hier volgende week al weg kon. Niet dat het een of ander straf kamp was, maar hij zag het wel als een gekke plek. Vol met mensen die serieus geloofde dat ze krachten hadden en tover spreukjes kon uit spreken. Natuurlijk moest Caith nu ook nog eens gaan oppassen met wat hij wel en niet zei aangezien hij er niet veel zin in had dat hij heel de school achter zich aan had. Caith grinnikte bij de gedachte. Hij zag zich zelf al rennen met een bende tovenaartjes achter zich aan.
Caith keek de hal door en zag een jongen staan die verdacht veel op zijn kamer genoot leek. Met grote passen liep hij er op af en ging voor hem staan.'Jij moét gewoon Maxxie zijn, right?', zei hij met een brede grijns.

Maxxie zag Caith aankomen. "The one and only" zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. Caith stond er nogal ongemakkelijk bij. "Is toveren.." hij stopte halverwege om zijn haar uit zijn gezicht te halen "- is toveren jou ding?" Maxxie wist niet echt wat hij anders moest vragen. Hij kon opeens zijn ogen niet van zijn tattoo afhouden. Zou hij ergens voor staan?

Faye liep met grote, snelle, maar toch elegante passen door de gang. Bij het eerste raam dat ze tegenkwam bleef ze staan. Ze wierp een snelle blik op de twee jongens die met elkaar stonden te praten, en keek toen door het raam naar buiten. Ze waren niet interessant genoeg voor haar. Alhoewel, sinds wanneer praten goed en slecht zo vriendelijk tegen elkaar? Ze keek nog eens. Misschien was het toch wel interessant.

Caith had nog geen antwoord gegeven. En eigenlijk was Maxxie niet eens geïnteresseerd. Maxxie liep naar het meisje die zonder pardon naar ze keek. Alsof het hem niet was opgevallen. "Naam?" vroeg hij kortaf en keek onder zijn haar recht in de ogen van het meisje.

Faye trok haar wenkbrauw verontwaardigd op. Hoe durfde hij zo'n toon tegen haar aan te slaan? 'Faye,' antwoordde ze, op een arrogante toon. Waarom wou hij dat eigenlijk weten? Achja, alsof hij veel kan met alleen haar voornaam.

Maxxie voelde zich opeens aangevallen. Hij rolde met zij ogen en lachte sarcastisch. "Te ruw?" vroeg hij neerbuigend. "Wil je niet weten hoe ik heet?"

'Eigenlijk interesseert het me niet veel hoe jij heet, maarja, als jij zo graag je naam wilt zeggen,' zei Faye vrveeld. 'Hoe heet je dan?' vroeg ze met een quasi-lief stemmetje.

"Hmmm" mompelde Maxxie. "Als ik zeg hoe ik heet is er niets leuks meer aan, right?" Hij schudde zijn hoofd om zijn haar uit zijn gezicht te krijgen. De muggen hier waren vreselijk. "Weetje.." begon hij. "-hier" Hij scheurde een van zijn schetsen uit zijn schetsboek en gaf het aan Faye.

Faye pakte het blaadje aan en staarde ernaar. 'Wat moet ik met een of ander potloodgekriebel van jou?' Ze keek de jongen, die zo kinderachtig was zijn naam niet te zeggen, verbaasd aan.

Hij lachte hard en deed zijn handen weer in zijn zakken. Is ze altijd in zo'n humeur? Faye keek hem argwanend aan, wachtend op een antwoord. "Niks, helemaal niks" grinnikte hij. Hij beende zijn weg door de menigte en keek nog één keer om. "Sinds ik hier toch nóg een jaar vastzit, moet ik er wat van maken" dacht hij.

Faye keek hem verbaasd na. En nou liep hij zomaar weg? Wat een lef had dat joch. Achja. Ze haalde haar schouders op en liep de andere kant op. De schets propte ze in haar broekzak.

NEW

Met haar hoofd diep in gedachte liep Faye door de hal. Het geluid van haar stappen weerkaatste door de lege ruime. Waar ze heen ging? Geen idee. Ze liep gewoon roekeloos rond. Op weg naar niks. In haar rechterhand hield ze een verfrommeld stuk papier. Een brief. Een brief die ze twintig keer had nagelezen. Een brief die haar geen ene flikker meer kon schelen. Hij kwam ook van mensen die haar niks meer konden schelen. Het liefst zou ze hem weggooien, verbranden en uit haar gedachte verbannen. Maar dat kon ze niet. Het lukte haar niet om hem weg te gooien. Maar waarom niet? Hij boeide haar toch niks. Hij kwam van haar ouders, die haar ook niks boeide. Maar waarom kon ze hem dan niet gewoon weggooien? Faye ging tegen de muur aanzitten en trok haar knieën op. Ze sloeg haar armen eromheen en legde haar hoofd in de ruimte tussen haar knieën en haarzelf. Ze wist het. Waarom ze zo moeilijk deed. 'Ze denken dus toch aan me...'

Saphire liep doelloos door de gangen van de school. Deze keer niet in haar elegante loopje, maar ze slenterde. Met haar ogen op het rode tapijt gericht liep ze verder, tot ze struikelde over een paar voeten. "Hey, wie denk je wel niet dat..." riep ze luid, maar ze onderbrak zichzelf toen ze zag dat het Faye was. Faye, die niet meer zo opgewekt als anders was. Saphire zei geen woord, maar ging naast haar zitten en legde haar arm troostend om Faye heen - wat normaal gesproken helemaal niks voor haar was.

In eerste instantie negeerde Faye de stem die ze hoorde, maar toen ze plotseling een arm om zich heen voelde, keek ze verbaasd op. Het was Saphire. Faye's droevige uitdrukking maakte plaats voor een kleine glimlach, maar nam vrijwel direct zijn plaats op Faye's, nog bleker dan normale, gezicht in. Ze zuchtte en staarde weer voor zich uit. Saph zei niks, dus zij ook niet. Maar eerlijk gezegd was ze ook niet in de stemming om te praten.

Awww, Faye zag er echt verdrietig uit. Saphire slikte. Dit was niks voor haar, het cutiepie-troosten. Maar ze klemde haar kaken op elkaar en ging er toch voor. "Wat is er?" vroeg ze zacht, terwijl ze aarzelend naar Faye keek.