De warmwaterbronnen

Saphire liep in ondergoed over de stenen grond, en nipte met haar voet in het water. Een deugddoende zucht ontsnapte vanuit haar lippen. Langzaam ging ze dieper in het water en zette ze zich neer op één van de stenen waar je op kon gaan zitten. Rust, helemaal alleen.

Allan had een paadje gevolgd dat hij in het bos had gevonden. Het was best lang, maar met elke stap was hij nieuwsgieriger geworden naar waar hij uit zo komen. Toen hij uiteindelijk licht zag en aankwam bij een open plek, kon hij zijn ogen niet geloven. Er waren een aantal dampende kraters die er om schreeuwden of je er alsjeblieft een bad in wilde nemen. Terwijl hij rondkeek viel zijn oog ineens op Saphire, die in één van de warme bronnen had plaats genomen. "Hey Saph!" riep hij blij terwijl hij haar richting op begon te lopen.

Saphire opende verschrikt haar ogen en draaide behoorlijk snel haar hoofd. Ze dacht dat ze hier alleen was, maar dat was ze dus niet. Gelukkig was het wel Allan, en niet één van die suikerspinmeisjes die veel geluid maakten. Met die meisjes in je buurt kon je absoluut geen rust hebben? "Hey Allan." zei ze vrolijk, met een kleine glimlach op haar gelaat. Ze dacht op het eerste zicht dat hij hier ook kwam om te baden, maar toen hij blijkbaar zijn kledij nog aanhad veranderde die gedachte. "Wat kom je hier doen?" vroeg ze, terwijl ze haar hoofd een stukje schuin hield.

Allan haalde zijn schouders op. "Ik kwam hier per toeval terecht. Ik was in het bos, en liep gewoon wat paadjes af. Toen kwam dit pad en die bleef ik volgen, en toen kwam ik hier," vertelde hij droogjes. Hij baalde dat hij geen zwemkleding bij zich had, maar dat was in principe ook niet nodig. "Kan ik erbij komen?"

"Oh." zei Saphire half knikkend. "Sure." antwoordde ze, en schoof automatisch een stukje op. Ze snoof de geur van de buitenlucht op, terwijl ze genoot van de warme dampen die langs haar lichaam vloeiden. "Het water is echt fantastisch." zei ze ontspannen. "Maar hoe was je van plan hier te komen zitten? Toch niet in je kleren?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw.

Allan haalde zijn schouders op en grijnsde. "Ik kan ook wel poedelnaakt een bommetje maken, maar daar wordt niemand blij van" zei hij droogjes. Hij trok alles behalve zijn zwarte boxer uit, waarna hij in het water stapte. Het duurde even voor hij aan de warmte gewend was, maar daarna kon hij naast Saphire plaatsnemen. Het water was inderdaad fantastisch.

Saphire grijnsde. "Wie weet." antwoordde ze plagerig. Oh gosh, je zag alles door die boxershort. Saphire draaide haar hoofd bedeesd weg, en keek hem pas terug aan met een geforceerde glimlach toen hij in het water zat, naast haar. Ergens in de verte, hoorde ze een of ander geruis. Het geruis van iets dat op de bladeren stapte, waardoor ze zouden kraken. Ze draaide zich iets meer naar Allan toe, weg van het geluid. Oké, Saph was nooit bang. Maar de lucht klaarde al donkerder, wat het dus extra eng maakte.

((Hadden ze in de 19de eeuw wel al boxers? haha, anders droeg je maar één van die lange, pofferige witte dingen, lolbroeken ofzo haha)))

((ahahah geen idee maar ik vind het ook weer zo lullig om hem van dat wetsuit-ondergoed te geven, met zo'n luikje bij je reet HAHAHA))

Ook Allan ving iets van het geruis op, waardoor hij schrikkerig om zich heen keek. "Wat was dat?" vroeg hij met een vertrokken gezicht. Ze zaten hier al best diep in het bos, en hij had verhalen gehoord die niet veel goeds voorspelden. De reputatie van het bos stond niet voor niets beschreven als 'erin, en er nooit meer uit'.

Saphire keek Allen met een verbaasde blik aan. Oké, meisjes mochten soms bang zijn, maar jongens? "Ben je nu bang?" vroeg ze plagerig. Saphire had het recht om bang te zijn, maar Allan moest haar dan maar beschermen, duh? "Het is vast niks. Gewoon een paar blaadjes." zei ze, net op het moment dat er enkele blaadjes haar richting op waaiden, en zo met de stroom mee op het water dreven.

((HAHAHA luikje bij je reet, goeie.))

Allan knikte, maar was nog altijd op zijn hoede. In een poging te ontspannen liet hij zich wat onderuit zakken in het water. "Dus, hoe heb jij deze plek eigenlijk ontdekt?" vroeg hij met zijn blik op de lucht gericht. Het begon al te schemeren, over een uur was het waarschijnlijk stikdonker. Als er werkelijk iets engs in de bosjes verscholen zat, konden ze maar beter niet te lang blijven.

Saphire haalde haar schouders op. Ze probeerde te antwoorden, maar werd steeds onderbroken doordat ze de drang had om zich met een ruk om te draaien, en heen en weer te kijken of er echt niets of niemand was. "Ik hoorde hier van, en ben er gewoon enkele uren door het bos op zoek naar gegaan." antwoorde ze licht glimlachend, maar opnieuw keek ze snel om zich heen.

Allan knikte, maar merkte al snel dat Saphire ook schichtig om zich heen zat te kijken. "Er zou toch niet echt iets of iemand zijn?" vroeg hij onzeker. Hij trok zijn knieën op en schoof iets dichter naar Saphire toe, als een klein jongetje. "Ik ben te jong om te sterven," fluisterde hij paniekerig.

((hallo wtf niemand droeg toen een bikini hoor XD? die bikini op dat plaatje werd pas bijna 100 jaar later gemaakt ofzo?!))

((ja nou wat moest ze dan dragen?! toch geen swimsuit?! XD Oké doe dan maar alsof ze gewoon haar ondergoed aanheeft ofzo haha))

Saphire lachtte. "Ben je nu echt zo bang?" vroeg ze heel serieus. Haar beeld over Allan was duidelijk fout. Van de stoere, beschermende jongen naar het bange, kleine jongetje. "Het komt wel goed." zei ze met een geforceerde glimlach en keek toen even naar de lucht. Ze schraapte haar keel even. Hoewel zij nu wel degene was die Allan moest troosten, vond ze het wel fijn om zo dicht tegen hem aan te zitten.

"Ik ben helemaal niet bang!" loog Allan wanhopig. Hij schrok weer toen hij weer geritsel hoorde, ditmaal aan de andere kant van de open plek. Hij draaide langzaam en trillerig zijn hoofd om. Het was nu al redelijk donker, dus moest hij zijn ogen tot spleetjes knijpen om iets te kunnen zien. In de bosjes leek iets te bewegen, maar hij wist het niet zeker. "Wat was dat?" vroeg hij benauwd.

((YAAAAY je bent online ♥))

Saphire zou normaal gesproken op dit moment ook bang zijn, maar ze werd afgeleid doordat ze Allan in zijn gezicht zat uit te lachen. "Oké, als jij het zegt." antwoordde ze plagerig. Toen hoorde ze ook het geluid in de bosjes. Ze draaide haar hoofd om, en zag toen een zwarte schim, alsof iemand hen begluurde. "Het is beter als we nu gaan, toch?" vroeg ze stil, héél stil en keek Allan aan.

Allan keek Saphire niet aan, maar knikte langzaam, alsof elke plotselinge beweging kon leiden tot een aanval van het onbekende wezen in de bosjes. Hij klom voorzichtig de bron uit. Buiten het water voelde alles nu koud aan. Er ontstond kippenvel op zijn armen, maar niet alleen van de kou. Het duurde niet lang voor hij al zijn kleding had aangeschoten. Nu stond hij te staren naar de plek waar nu opnieuw geritsel klonk. Twee ogen weerkaatsten het maanlicht en fonkelden in de duisternis. "We moeten weg, nu meteen," fluisterde Allan klappertandend.

Saphire knikte, zonder een woord te zeggen. Oké, eerlijk gezegd geloofde ze nooit in deze dingen. Maar als magie bestond, waren die wezens ook mogelijk, toch? Saphire kroop de bron uit langs de kraters en trok haar jurkje over haar hoofd heen. Haar schoenen zou ze later nog wel aan doen. Het enigste waar ze nu aan dacht was zo snel mogelijk weg wezen. Saphire keek snel naar de ogen die zich tevoorschijn toverden in de struik, maar draaide haar hoofd om. Ze liep steeds sneller en sneller vooruit, er niet op lettend of Allan nog mee was of niet.

((Waar nu naartoe? XD o en kom op msn!))

((Ik ben op msn maar jij niet! Ik maak wel even een topic haha))