Het grasveld

Het was schemerig buiten. Taiga zou hier overdag nooit komen, veel te druk. Het grasveld was verlaten. Ze maakte het zichzelf gemakkelijk en ging op het gras liggen. Het oranjerode licht dat door de hemel sneed vond ze prachtig. Ze zuchtte diep.

Airic zat bij een struik te bekijken of die bessen eetbaar waren. Ze wist niet waarom ze dat deed. Ze hoorde achter zich een ietwat luidruchtige zucht, dus draaide Airic haar hoofd richting het geluid en vond een meisje liggend in het gras. "Wat doe je?" zei ze ietwat bot terwijl haar linkerhand een bes of drie met een ruk uit de struik nam.

Taiga ging rechtop zitten. Is hier dan toch iemand?. "Ik lig." Zei ze droog. "Een betere vraag is: Wat doe jíj?"


((Ja Veerlekaas, ik moet nu toch echt gaan.))

"Ik", begon ze en keek in haar hand, "eet bessen." Ze stopte gelijk het handje vol bessen in haar mond.

((Loser OMG nu ben ik alleen, gedoemd tot eeuwig lonerschap!!!))

Saphire liep met grote, elegante passen over het gras, dat nog nat was van de ochtenddauw. Zonder achter haar te kijken of Allan nog mee was, ging ze neerzitten bij een boom. Ze haalde een flesje oude rum uit haar tas, en dronk er een slokje van. Het flesje zette ze dan naast zich in het gras, terwijl ze achter zich keek, om te zien of Allen nog mee was. Saph liep altijd veel te snel, hadden mensen haar gezegd, maar daar had ze zelf geen besef van.

Allan was iets achter geraakt op Saphire omdat die nogal haast leek te hebben, tenzij het een gewoonte van haar was om te lopen alsof ze een record moest breken. Toen hij op het grasveld aankwam moest hij eerst even zoeken waar ze was gebleven. Zijn blik bleef onder een boom hangen. Aha! Hij zette de pas in en plofte even later naast haar neer. Er stond een flesje naast Saphire in het gras, merkte hij nu. "Wat heb je?" vroeg hij nieuwsgierig.

Toen Saph haar hoofd draaide, leek Allan inderdaad nog een beetje achter. Oeps, misschien zou ze voortaan toch beter op haar snelheid moeten letten. "Dronkenschap in een flesje." antwoordde ze dan ondeugend. "Ook een slokje?" vroeg ze aromatisch, terwijl ze het flesje pal voor zijn neus hield. Saphire genoot wel van dit landschap. Het deed haar denken aan de tegenwereld van de stad. Zij leefde altijd in de stad, en daar zag je alles behalve gras.

Allan grijnsde om de woorden waarmee Saphire haar drank omschreef en staarde naar het flesje, waardoor hij een beetje scheel ging kijken. Eigenlijk dronk hij nooit, maar hij wilde niet mieterig overkomen. Daarom pakte hij het aan en maakte hij het open. Hij rook even aan het goedje en nam toen een slok. Zijn keel brandde en hij trok een vies gezicht. Met veel moeite wist hij het door te slikken, waarna hij zijn hoofd even schudde. Er liep een rilling over zijn rug. Hij gaf het flesje terug aan Saphire. "Eh - lekker hoor!" bracht hij moeizaam uit terwijl hij hoopte dat de smaak zo snel mogelijk uit zijn mond zou verdwijnen.

Saphire lachtte om de blik die ontstond toen Allan een slok nam van haar "dronkenschap in een flesje". Ze had de hele actie gevolgd, tot in de details, en kon dan zo ook wel zien dat hij het niet lekker vond. "Hoe oud ben je?" vroeg ze nieuwsgierig. Wie weet was Allan al 17 of 18, en had hij nog nooit een slok alcohol genomen.

Allan trok nog altijd een vies gezicht en smakte een paar keer tot de smaak van rum uit zijn mond was verdwenen. "Achttien," zei hij met zijn hoofd een beetje schuin. Hij schoof een stukje naar achter om tegen de boom aan te kunnen leunen. Zijn handen vouwde hij achter zijn hoofd om even te ontspannen. "En jij?"

Saphire's mond veranderde in een kleine, ronde vorm, waar een "Oh" uitkwam, toen Allan zei dat-ie achttien was. "Ik ben zestien en een half." Ja, die 'en een half' moest er bij, dat liet haar misschien ouder klinken. "Bijna zeventien dus." Saph schoof ook naar achteren, maar legde zich een stukje neer, met haar benen over elkaar gebengeld. Ze nam haar flesje en dronk er nog wat van. "Achttien... en heb je nog nooit gedronken?" vroeg ze een beetje verwonderd.

Allan keek opzij en voelde zich weer een beetje rood worden. "Nou ehm - jawel hoor! Alleen nooit echt mee bezig geweest.. enzo!" stamelde hij in een poging om volwassen te doen, wat nogal faalde. Hij dronk nooit, maar hij dacht dat als hij net deed alsof hij het gewoon niet zo vaak deed, dacht hij, zou ze hem misschien nog normaal vinden. Hij probeerde zijn hoofd een beetje te verbergen omdat het waarschijnlijk nogal makkelijk te zien was dat hij maar wat verzon.

Saphire zocht Allan's blik op, die er nogal verlegen uitzag. "Oh, really." mompelde ze in zichzelf. "Ik daag je uit om dit flesje in één teug binnen te slikken. Nouja, in meerdere teugen mag." zei ze, en hield het flesje uitdagend voor zijn neus. Hah, niet dat ze hem dronken wilde, maar dat zou hem leren, dingen verzwijgen voor haar!

Allan slikte. Zijn blik hing op het flesje, dat eerst niet zo groot leek, maar nu hij dit aanbod kreeg leek het een hele oceaan. In gedachten keek hij hoe veel het was en of het überhaupt mogelijk was, maar hij wilde zich als een echte man opstellen. Hij keek met veel moeite zo zelfverzekerd als hij uit zijn egzichtsspieren geperst kreeg, en pakte het flesje aan. Hij wiebelde het even heen en weer voor zijn neus. De inhoud klotste gehoorzaam heen er weer en werd toen weer een roerloos, strak oppervlak. Hij slikte nogmaals om wat moed op te bouwen en zette het flesje aan zijn mond, waarna hij een paar flinke slokken begon te nemen. Het kostte hem moeite om niet te kokhalzen, maar uiteindelijk leek het leeg. Toen hij het flesje naast zich neerzette voelde hij zich al een beetje licht worden in zijn hoofd en zijn oriëntatie werd ineens een stuk minder. Hij keek Saphire een beetje glazig aan. "Hah!" bracht hij moeizaam uit, waarna hij een paar keer moest hoesten.

Saphire voelde zich een beetje schuldig. Het was niet echt haar bedoeling geweest om Allan ziek te maken ofzo. "Gaat het?" vroeg ze grijnzend, maar ook licht bezorgd. Ze keek naar het flesje, waar nog enkele slokken in zaten, maar besloot er niks van te zeggen. Ze wilde het hem immers niet nog moeilijker maken. "En was het lekker?" plaagde ze hem dan nog.

Allan zat een beetje verdwaasd met zijn ogen te knipperen omdat zijn zicht niet meer perfect was en knikte langzaam. Hij wreef in zijn ogen en ging iets rechter op zitten. De smaak maakte hem een beetje misselijk en zijn keel brandde nog een beetje. Hij legde zijn hoofd tegen de boom aan om niet te gedesoriënteerd te raken en keek pas weer op bij haar volgende vraag. Met wat rommeligheid vermande hij zich. "Het was heerlijk! Echt.. zooo!" murmelde hij, zijn duim scheef opstekend.

Saphire lachtte uitbundig. Oh jezus, die was flink bezopen. "Kom, ik zal je wel naar je kamer brengen." Ze stelde zich recht en nam Allan bij zijn hand, waarna ze hem rechttrok en die hand over haar schouder legde. "Nou, haal het maar niet in je koppie om iets te flikken terwijl ik je draag." Saphire had al genoeg genânte situaties meegemaakt met dronken jongens, en dit mocht niet nog eens gebeuren. Alleen, ze had geen idee waar Allan's kamer lag en misschien wist hij het zelf ook niet meer. "Waar ligt je kamer?" vroeg ze hoopvol, terwijl ze terug naar de ingang liep, Allan meesleurend.

Allan werd meegesleurd. (Yay!).
"Het ligt zeg maar eh - o - ja! In zeg maar die lange gang zo weetjewel, met vet veel kamers, en dan zo zegmaar aan het eind weetjewel," brabbelde hij maar half verstaanbaar terwijl hij met zijn vrije arm een beetje wees, alsof het daar duidelijker van werd. "Ik zeg onderweg wel een beetje waar je heen moet!"

((Verder bij zijn kamer dan I guess?!))

Saphire fronstte haar wenkbrauw. "Ja. Tuurlijk." mompelde ze half lacherig.

((Yep :]))