Het park

Vlak naast het centrum ligt een mooi park, met een grote vijver aan de west kant. Zomers is het heerlijk om hier even te relaxen, en om de eendjes te voeren. In het najaar is het gras wat langer gegroeid en kan je met je kleedje lekker picnikken. er staan een aantal oude bankjes die bruin zijn geverfd, en ze lange grote bomen zijn onmisbaar.

Saph liep doelloos langs de vijver. Ze keek even naar haar weerspiegeling in het water. Ze leek zo... anders. Helemaal niet zoals ze normaal gesproken was. Zou het komen door iemand die ze onlangs ontmoet had? Ze ging zitten aan de rand, terwijl ze met haar vingertoppen over het water streek, alsof het iets onbekends was.

Met een arm om Emme heen geslagen liepen ze beide naar het gras. Oké, het zag er nogal lomp uit, maar Cedrick kon echt niet meer normaal op zijn voeten staan!? "Wauw, het gras is hier echt.. groen!" merkte hij slim op. Hij liet Emme los en liet zich vallen op het gras, waarna hij er gelijk aan zat te friemelen. "Waaah" zei hij droog, en schudde zijn hoofd. "Voel jij je ook zo?" vroeg Cedrick op een rare toon. Ewww, wat had hij!?

Emme giechelde om zijn opmerking. Natuurlijk was het gras hier groen! Wat een domkop. Emme liet zich op haar knieën zakken en lag al vrij snel naast hem in het gras te giechelen. Toen keek ze even opzij naar Cedrick. "Hoe bedoel je?" Fluisterde ze, alsof ze het opeens over een geheimpje hadden.

Cyene liep door het park en keek naar de vijver. Behalve Saphire zat er niemand. Ze liep er op af en ging ana de rand van het vijver zitten , in het gras. Haar handen gingen even door het water om te voelen hoe warm het was en keek even opzij naar Saphire.

Saphire werd ruw gestoord door wat gegiechel en gepraat verderop. Ze keek even opzij, en zag toen Cedrick liggen, met Emme naast zich. "Emme" mompelde ze met haar tanden op elkaar. De laatste keer dat ze met haar sprak, leek het wel of Emmeline indruk wilde maken op een jongen die er plots bij kwam. Een donkere jongen, wiens naam ze niet wist. Ze haalde haar hand uit het water, en merktte dan pas het roodharige meisje op die naast haar zat. Wat een freak! Waarom zat dat kind haar zo aan te staren?

Cedrick kroop dichter naar Emme en hield zijn hoofd dicht bij haar oor. "Zo.. goed" fluisterde hij in haar oren. Haar haar viel licht over zijn gezicht, wat heerlijk zacht aan voelde. Hij keek naar boven, naar de bladeren die hij zag hangen aan de boom waaronder ze lagen. "Het is hier mooi" zei hij zacht, niet zo duidelijk. Wát kon mooi zijn? Dat moest ze zelf maar uitvogelen.

Emme giechelde toen hij dichterbij kwam. Ze zette haar handen tegen zijn borst en duwde hem lekker terug verder weg. Hij had wel gelijk. Emme voelde zich ook héél goed. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze zich voor het laatst nog eens zo goed had gevoeld. Ze hoopte dat het gevoel nog lang zou blijven hangen. "Ja, het is mooi." Antwoordde ze weer fluisterend. Ze keek weer van hem weg en zocht figuren in de witte wolkjes.

Cyene keek weg toen ze zag dat Saphire ook keek. Het zou niet echt goed overkomen als ze een beetje naar haar zou zitten te kijken zonder wat te zeggen. Ze keek opzij en kon twee figuren zien. De een herkende ze als Cedrick en de ander kon ze niet helemaal plaatsen. Wat een klefbekken dacht ze en ze draaide haar gezicht snel weer de andere kant op. Een paar eendjes zaten in het water te zwemmen en Cyene haalde het brood wat ze toevallig bij zich had eruit en gooide een paar kruimels in het water.

Cedrick begon te lachen en legde zijn hand op zijn buik. Het gevoel in zijn hoofd was zo goed? En vooral met Emme naast zich. Hij zei niks en besturdeerde de boom.

Emme keek weer opzij. "Waarom lach je?" Vroeg ze nieuwsgierig. Er was toch helemaal niks grappigs gebeurd? Ofwel had zij dat net gemist... Dan wilde ze het nu wel weten zodat ze kon meelachen hoor!

"Niks" zei hij uitdagend. Ookal was er ook echt niks aan de hand.. Maar hij wilde gewoon weten hoe Emme daarop zou reageren. "Ben je nieuwschierig dan?" vroeg Cedrick - nog nieuwschieriger. Dit werd een leuk spelletje, ha!

Saphire zuchtte. Ze nam nog een goede kijk op de vijver, en het hele park. Maar meteen daarna draaide ze zich om en liep weg. Ze voelde zich raar, heel raar.

Emme fronste bedenkelijk. "Jij bent raar." Merkte ze uiteindelijk dan maar op. Hij lachte, maar hij wilde niet zeggen waarom? Of hij lachte gewoon om niks. Maar dat kon niet. "Natuurlijk ben ik nieuwsgierig." Haar oogjes blonken in het zonlicht.

Verveeld, chagerijnig en kots misselijk van al die vreselijke mensen liep Marylin op het groene gras. Normaal ging ze NOOIT naar het park, maar deze keer deed het haard vast goed. Ze liep naar het vijvertje toe om te kijken of er misschien nog interessante dingen in zaten, but she was wrong. Ze draaide zich snel om en zag in een oogopslag Emme, die - verrasend - met een jongen zat die niet Nyckolas heette. Oh, this is gonna be funny. Rustig liep ze haar kant op.

"Raar?" merkte hij arrogant op. Cedrick was helemaal niet raar.. Of nya oke een beetje dan. "Ik wist wel dat je het wilde weten" zei Cedrick opschepperig. Iedereen wilde iets weten als ze iets te weten kónden krijgen. Het was natuurlijk dom om te zeggen dat hij om niets lachte, dus nam hij de tijd om te bedenken waarom hij lachte. Nouja, hij zou waarschijnlijk het pas zeggen als Emme weer reageerde - wat ze niet had gedaan.

Emme knikte. "Zie je wel dat het niet 'niks' is! Vertel op!" Ze ging rechtop zitten en werd weer even duizelig. "Woooow, als je recht gaat zitten draait alles! Probeer het ook eens!" Ze porde Cedrick ongeduldig in zijn zij.

Cedrick keek Emme verward aan. "Laat ook maar" zei hij - bijna chagerijnig. Een aantal steken in zijn hoofd namen zijn aandacht over en Cedrick kreep gelijk naar zijn schedel. "Echt?" vroeg hij ongelovig en keek haar aan. Dom genoeg deed hij het nog ook, en de steken in zijn hoofd werden erger. Niet dat dat het enigste was, want ook zag hij alles nog eens lekker draaien! "Ik ik.." stamelde hij. Hij moest kotsen!? Maar dat kon niet bij Emme? Hallo, dat zou zo.. vies en eww zijn? Er moest iets zijn waardoor alles minder werd!? "Emme help me" zei hij paniekerig en greep haar bij haar pols.

Emme keek met een rare gezichtsuitdrukking voor zich uit. Was dat Marylin die op haar af kwam gelopen? Argh, nee! Ze was dan wel dronken, maar ze wist wel nog goed dat ze haar helemaal niet mocht. Maar ze kreeg niet echt tijd om erover na te denken, want Cedrick greep haar pols en zei iets van hulp nodig te hebben. Emme keek hem onderzoekend aan. "Wat is er?" Ze snapte niet echt wat er aan de hand was.

Cyene keek naar Cedrick en de andere dame die ze nu kon verstaan. Ze fronste een wenkbrauw en ging verder met het voeren van de eenden. De eendjes kwaakten vrolijk en vraten het brood wat ze in de vijver gooide vrij snel op.

"Ik denk dat ik.." Cedrick kon nieteens zijn zin afmaken, en begon te spugen. "Godsa.. Nee!" riep hij verward. Hij had nu officieel gekotst.. In het park.. Mét Emme erbij. Nu kon hij het zeker wel schudden! "Heb je misschien iets van euh.. Een tissue ofzo?" vroeg hij zielig. Hij voelde zich beroerd en schuldig tegelijk. "I feel horrible" zei hij er achteraan. Het ging niet echt als gehoopt, maar hij had gewoon te veel gedronken. "Sorry" zei hij verontschuldigend. Aiiii!

Emme keek toe met grote ogen. Ew? Dat was ontzettend vies. Maar in plaats van gruwelend weg te lopen, begon ze hysterisch te lachen. "Haha! Nou, dat krijg je ervan als je zoveel drinkt! Haha!" Gibberde ze. Dit was ontzettend grappig, serieus! Emme grinnikte na een tijdje nog. Ze nam haar toverstok en richtte het op de viezigheid. "Sanitato!" Meteen zag Cedrick er weer netjes uit. "Ziezo." Zei Emme met een prethoofd. Alles opgelost, toch?

Cedrick keek haar zielig en moeilijk aan. Zat ze hem nou serieus uit te lachen? Dit kon hij dus echt niet hebben he, en vooral door die steken in zijn hoofd werd zijn stemming minder. "Jij begon anders wel met dat wedstrijdje, en toevallig ben ik niet zo'n opgever" zei hij bij de hand. Zijn stemming werd beter toen hij - en het gras weer netjes en schoon waren. "Heb je ook een tovertrucje-ding om m'n hoofdpijn weg te toveren?" vroeg hij met een pijnlijke toon in zijn stem. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij hier met haar was omdat ze dat allemaal kon hoor!

Emme dacht even na, maar schudde toen haar hoofd. "Nee, sorry. Alleen om wonden te helen, maar je hebt geen wonde, toch?" Ze nam zijn hoofd even tussen haar twee handen en checkte het. Nope, deze keer geen gat in zijn hoofd met bloed erbij. Ze liet zijn hoofd weer los en glimlachte engelachtig. Ze was vergeten op zijn andere opmerking te reageren.

"Oh vervelend, ik heb barstende koppijn" zei hij als een boer met kiespijn. Ah it was killing him! "Nee, dit keer niet nee" zei hij spottend, en terug denkend aan dat moment. Hij had trouwens nog steeds zijn stokkie niet gevonden! Maarja, van het een komt het ander. Toen Emme zijn hoofd vast pakte, stonden de haartjes achter in zijn nek gelijk omhoog. Waarom vond hij het telkens zo leuk als zij hem aanraakte - of iets in de richting? Hij had een soort van net-niet-crush op Emme, maar wist niet hoe te dealen met dat gevoel. "Je gaat niet weg toch?" vroeg hij uit het niets. Hij wilde nog bij haar blijven, en hopelijk knapte ze niet af op het feit dat hij net had gekotst.