The Black Roses Garden

((Ja er is een rozentuin ,maar daar staan roderozen PUH ooh en dit is gewoon een hele mooie herinnering aan Ayano Tsuchimi, in MHS deel 1 hihi. Dus daarom is deze tuin er!))

De zwarterozentuin, is niet echt een tuin. Nou ja, dat wel , maar hoe zeggen we dit even op een fatsoenlijke manier, het is een plek vol met zwarte rozen. Een kleine doorgang waar de rozen niet meer groeien, is de plek waar je doorheen kan lopen. Verder zijn er nog plekken waar gras groeit, gras dat nog leeft. Want alles rondom de zwarte rozen en het stukje groen dat er is, is alles dood en bedorven. Hierdoor springt het zwart en de groene stelen er zo extra uit, in deze hele plek. En dat maakt het zo mysterieus en mooi.
Het rare is, dat er in al deze zwarte rozen, één witte roos staat. Alsof deze speciaal is geplant om het effect weg te halen dat deze zwarte rozen konden brengen.

Er gaat een legende rond, over deze witte roos. Het wezen dat deze roos had geplaatst had dit geplaatst als teken van liefde voor zijn of haar geliefde. En alleen de geliefde zou deze roos begrijpen. Ook gaat rond dat deze geliefde nooit is geweest en de witte roos wacht op de geliefde die het wezen zocht. De roos zou zwart kleuren, maar dat heeft de roos nooit gedaan.
Het is daarom voor veel meisjes, want het zijn altijd de meisjes die de geliefdes willen vinden doormiddel van een roos, die hier komen in de hoop dat de roos zwart kleurt. Maar het is vooral een plek vol mysterie en romantiek. Vol spanning en gevaar. The Black Roses Garden, geeft elk gevoel weer, elke ervaring die je maar kan krijgen. Het kan akelig zijn, maar het kan ook pure liefde voorschrijven. Mensen kunnen rust hier vinden of juist veel rumoer. Het toont je leven ook al is het enkel de illusie die het leven steeds weer beter maakt. Alsof Cupido iedereen met een pijl raakt, die hier komt. Alsof geliefdes elkaar hier vinden, vijanden elkaar te vuist gaan.
Het kan allemaal in dit gebied, terwijl de rozen maar rozen wezen en niets anders doen dan bloeien en daarna sterven om vervolgens te worden vervangen door een andere roos, die altijd weer zwart is.

((Wow, mooie omschrijving.))

Saphire schreef:

((Wow, mooie omschrijving.))

[idd]

Saphire schreef:

((Wow, mooie omschrijving.))

(idd, normaal boeien die me helemaal niet zo maar deze was wel mooi!)

((Haha, well thank you haha))
Nyckolas liep met zijn viool in zijn hand richting The black roses garden. De muziekkamer had hij afgezworen. Daar kon hij nooit de rust vinden. Met een lichte plof viel hij op het stukje groen tussen de zwarte rozen. Hij voelde zich rustig en op zijn gemak. Hij voelde zich helemaal alleen en zag alleen nog maar hem en de rozen. Toen hij de eerste tonen speelde op zijn viool verdween echter alles. Een witte ruimte om hem heen vulde zijn gedachtes. Het voelde heerlijk.

(Me likey! Maar ik durf Nyckie z'n rust niet te verstoren hehe, hij zoekt al zo lang XD)

((You are allowed to come))

((YEY!))

Emme was helemaal van slag door het voorval met Cedrick. Ze was eerst van plan geweest om naar de muziekkamer te gaan, maar die was al volzet geweest. De moed zonk haar in de schoenen. Waar moest ze nu naartoe gaan om weer tot rust te komen? Uiteindelijk besloot ze om tussen de zwarte rozen te gaan zitten. Het was haar laatste hoop. Met schuifelende pasjes liep ze tussen de vreemde bloemen door. Ze hoorde de klank van een viool en bleef stilstaan. Was Nyckolas hier? Het zou echt wel iets voor hem zijn om tussen de zwarte rozen te gaan spelen. Zo stil mogelijk liep Emme verder. Uiteindelijk vond ze hem inderdaad. Ze wist niet zeker of ze nu hallo moest zeggen, of hem juist niet storen.

Nyckolas wist natuurlijk niet dat Emmeline er ook was. Maar hij speelde weer en het beeld van zijn moeder werd plots zichtbaar. Het was raar, maar ze leek zo levend en ze zat daar maar. Glimlachend en spelend met haar haren. Eigenlijk was het Emmeline die daar maar zat, maar de tuin gaf alles weer, als er iets maar op leek. Toen Nyckolas zijn oog opende keek hij raar op. Het was niet zijn moeder, maar Emmeline. Abrupt stopte hij met spelen. "Emmeline," zei hij.

Emme schrok van zijn plotse stem. Ze hapte naar adem en voelde een tinteling door haar huid trekken. "H-hallo, Nyckolas." Haar stem trilde een beetje. Ze had dan ook echt een rotdag vandaag. Haar hele hoofd was één puinzooi en ze wist niet hoe ze dit moest oplossen.

Nyckolas keek met een schuin hoofd naar Emmeline. "Je doet zo... anders?" mompelde hij. "Trek je soms teveel goed met de andere soort." Hij bedoelde het natuurlijk als grapje. Dat zou Emmeline toch nooit doen, of wel? Nee, die gedachte wuifde hij snel weg. Het zou anders wel heel verkeerd van haar zijn. Weer knikte hij.

Emme kon er niet om lachen. Zijn mopje was wel erg misplaatst. Ze schudde snel haar hoofd. Wat moest ze anders? Zeggen dat het per ongeluk was gegaan? Ja, vast. Ze besloot maar voorzichtig naast hem te gaan zitten en zuchtte eens. Ze had het gevoel dat ze toch iets moest zeggen, anders kwam het zo raar over. "Speel gerust verder, als je wil." Emme keek opzij en stootte op zijn ooglapje. Ze had er nooit echt bij nagedacht waarom dat er zat. Het hoorde gewoon bij hem.

Nyckolas schudde zijn hoofd. "Er is iets met je, wat je me sowieso niet gaat vertellen want je bent het meest koppige meisje dat ik ooit heb gekend," verklaarde hij. Hij keek haar aan, staarde zo'n beetje naar haar en zei toen niets meer. Het zou vast op haar zenuwen werken en dan zou ze misschien wel breken, vertellen wat er aan de hand was. Niet eens meer denkend aan zijn opmerking, die misschien wel goed gegokt was.

Emme beet paniekerig op de binnenkant van haar wang. Ze kon er niet tegen als hij zo deed! Het was nog steeds Nyckolas. "Er is niet echt iets..." Begon ze. "Ik ben alleen een beetje in de war. En ik wilde zo graag op mijn harp gaan spelen, maar de muziekkamer was weer overbevolkt en dat vond ik jammer." Meer durfde ze toch niet te vertellen.

"Waarom ben je dan in de war?" Nu hij wist dat er kans was dat ze ging praten, ging hij ook vragen ook. Haar tweede opmerking negeerde hij. Hij wilde alleen weten waarom ze in de war was.

"Dat... Weet ik niet." Antwoordde Emme aarzelend. Het was niet eens helemaal gelogen, want ze wist ook niet precies waarom ze eigenlijk in de war was. Nouja, ze wist wel dat het door Cedrick kwam en dat ze zich in hem vergist had. Maar ze wist niet waarom ze hem dan niet gewoon zou negeren zonder er nog aan terug te denken. Emme voelde dat ze dat niet kon. En daarom was ze in de war.

Nyckolas zag dat ze aarzelde en dus niet de waarheid sprak. "Mhh, er is altijd een reden waarom je in de war bent," merkte hij droogjes op. Hij liep richting haar, zodat hij haar strak en recht in de ogen kon aankijken.

"Ja, hopelijk ontdek ik hem snel." Antwoordde Emme een beetje bits. Ze vond het vervelend worden. Waarom zou ze het aan hém vertellen? Hij vertelde haar toch ook nooit iets? Ze vertikte het gewoon. En hij moest haar ook niet zo aanstaren. Emme schuifelde ongemakkelijk heen en weer. Hij kon haar echt niet dwingen om het te vertellen, echt niet!

"Mhh," zei hij alleen maar. Hij bleef maar staren en kijken. Ze zou het vanzelf wel zeggen, ook al was ze nog zo vreselijk koppig.

Emme voelde zijn starende blik op haar huid. Na een tijd leek haar huid ervan te gaan branden. Emme schuifelde nog een keer heen en weer. Ze werd er onrustig van, zijn blik op haar gericht. "Arrête, merde!" Riep ze uit in haar dierbare moedertaaltje. Ze kon er niet tegen, grrrr! Emme liet haar schouders hangen en keek naar de grond. "Het komt door Cedrick," Haar stemmetje klonk helemaal verloren. Ze wist niet hoe ze verder moest, maar ze voelde dat ze nu niet kon stoppen. "Ik heb me in hem vergist."

"Mhh, ik had dus gelijk met mijn opmerking. Hoe kun je?" Zijn gezicht trok een walging. Bah, ze ging gewoon om met het 'soort' het VERBODEN soort nog wel. Iell, dit was echt gewoon verschrikkelijk. Hoe kon ze. Echt hoe kon ze/

Emme trok haar wenkbrauw omhoog. Hoe durfde hij nu al te oordelen?! Hij had nog niet eens een tiende van het verhaal gehoord! Verontwaardigd keek ze op van de grond. "Ik zei toch: Het was een vergissing. Ik wist het eerst niet!" Siste ze. Ze voelde zich sowieso al helemaal niet lekker, en dan ging Nyckolas ook no zo doen?! Daar had ze geen behoefte aan. Ze had nu alweer spijt dat ze had gepraat. Maar zijn ene starende oog was ook geen pretje.

"Een vergissing?" gromde hij. "Maar welke vergissing was het dan? Het feit dat hij goed is, of is er meer gebeurd dan alleen maar met hem optrekken?" Hij wilde het weten, hij wilde het weten, terwijl er een vreemd gevoel door zijn lichaam waande.

"Het feit dat hij goed is natuurlijk!" Snauwde Emme. Wat dacht Nyckolas wel niet? Dat ze onzedelijke dingen had gedaan of zo? Hemeltjelief, ze was slechts 16! Emme bekeek hem met een bestraffende blik. Hoe durfde hij.

`" Mhh," snoof hij. "Ik had het kunnen weten." Hij stond op en liep weer richting het groene plekje waar hij toenstraks ook zat. Hij legde zijn viool op zijn schouder en begon weer te spelen, terwijl hij haar aanbleef kijken met zijn ene oog. Starend, terwijl hij bleef spelen. De tonen waren boos, woedend en angstaanjagend, alsof er ieder moment iets kon ontploffen.