The Black Roses Garden

Emme keek hem met open mond aan. Hoezo? Wat had hij kunnen weten? Ze had toch niks gedaan! Het was een idiote vergissing geweest en nu ze erachter was gekomen zou ze wel gewoon niet meer met hem omgaan, toch? Ze kon er niet tegen dat hij weer verder ging met spelen. Niet op dit moment. En nog starend ook. "Staar me niet zo aan met dat enge oog van je!" Mopperde Emme. Waarom deed hij nu zo?

Nyckolas bleef haar gewoon aankijken. Ze vond het irritant, mooi. Het kon hem niet eens meer iets schelen wat Emmeline zei. Het was een schande, echt een schande. Als Nathaniel het zou horen, was ze er zo geweest. Hij grijnsde even, wat een vooruit zicht.

Emme zuchtte. "Oke, goed. Je vindt me nu stom." Ze rolde met haar ogen. Wat kinderachtig. "Maar ik ga heus nooit meer met hem praten hoor. Ik wist het eerst alleen niet, omdat hij helemaal niet zo zoetjes deed. Hij heeft me belogen!" Hallo, joehoe, hij moest nu medelijden krijgen hoor. Oh grutjes, het was Nyckolas. Die had nooit medelijden. Emme werd er gek van. Ze vond het zo stresserend dat ze haar onschuldige koppie niet kon gebruiken bij hem.

Nyckolas bleef haar keken, terwijl hij nog steeds speelde. Rustiger dan voor heen, dat wel, maar hij bleef Emmeline nog steeds aankijken. Hij zei niets. Emmeline dacht toch niet dat hij medelijden ging krijgen met haar. Ze deed het toch echt zelf!

"Waarom kijk je zo?" Emme kruiste haar armen en keek boos. Dan had ze nog liever dat hij haar zou uitlachen. Maar die blik van hem... Brr! Ze kreeg er de kriebels van. "Nyckolas, please!" Het was eruit voor ze het wist. Ew, had ze nou net echt smekerig gedaan? Not good. Not, not good.

Minachtend bleef hij haar aankijken. "Kom op zeg," mompelde hij, goed verstaanbaar en wel, want anders had hij er natuurlijk niks aan. Hij had echt beter van haar verwacht en dat meende hij.

Emme gromde geërgerd. Dat had ze nou niet moeten doen. Ze deed echt alles verkeerd vandaag. Ten eerste ging ze iemand totaal fout leuk vinden en ten tweede ging ze ook nog eens idioot doen tegen de persoon die ze al veel langer leuk vond. Goed van je, Emme! Nu vond hij haar zeker raar. Net zoals hij al had gezegd bij het meer. Emme voelde zich nu echt intens teleurgesteld. Niets ging zoals zij het wilde en dat was ontzettend frustrerend. Knorrig ging ze een stukje verder zitten. Met haar rug naar Nyckolas toe. Ze zou alsnog proberen om weer tot rust te komen tussen de zwarte rozen. Al had ze nu nog meer zorgen als toen ze hierheen was gekomen.

Nyckolas stopte nu met spelen. Emmeline leek er echt mee te zitten, en ergens had hij medelijden, maar daar was hij dan weer te koppig voor om te laten merken. In plaats daarvan bleef hij naar haar rug staren en naar haat witblonde haren die rustig en zacht wat heen en weer waaide in het lichte briesje dat er waaide. Charmant.

Emme keek naar de roos die zich voor haar neus bevond. Er zat een beest op, en dat mocht niet. Ze blies ertegen en het beest vloog snel weg. Emme grinnikte kort. Kon ze alle irritante mensen maar zo makkelijk wegblazen. Dan zou haar leventje veel gemakkelijker zijn.

Nyckolas keek haar vragend aan. Waarom blies ze nu weer? Het waaide al hoor! Of wilde ze meer wind creëren en dat ging daarmee echt niet lukken!

Het viel Emme nu pas op dat de vioolmuziek was gestopt. Ze keek eens over haar schouder naar Nyckolas en merkte zo ook op dat hij naar haar aan het kijken was. Wat nou? Kon hij niet gewoon een beetje verder doen met z'n vioolgespeel? Ze keek hem fronsend aan, maar ze zei niks.

Nyckolas grijnsde. Hij had nu even zin om grappig te doen, ook al is hij dit helemaal niet. Grijnzend zwaaide hij naar Emmeline alsof hij zo'n goedig kind was dat niet zou weten wat hij deed. Oké Nyckolas kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar dit vond hij gewoon 'grappig'

Hoewel Emme nog haar best deed om het níét te doen, grinnikte ze toch. Het was gewoon een fantastisch zicht. Nyckolas met een grijns op zijn gezicht en zwaaiend alsof hij een kindje van vier was. Emme wrong haar muil dicht en wilde niet lachen. Daardoor kwam er een soort proest uit die nogal leek op een scheet... Great.

Het geniale was ook nog dat Emmeline het grappig vond. Meteen daarna keek hij weer serieus, alsof hij dat nooit had gedaan. Hij zou het sowieso ook altijd ontkennen. HALLO, zoiets deed hij toch helemaal niet.

Emme had haar bek weer onder controle en deed maar net alsof ze geen rare mondprot had gelaten. Nyckolas deed namelijk ook alsof zijn neus bloedde, dus mocht zij dat ook, puh. Ze draaide zich weer met haar voorkant naar hem toe. Anders kreeg ze nekkramp.

((OOH IK HAAT MIJN INTERNET )))

Nyckolas keek Emmeline aan, weer net zo strak als toen straks en nog net zo angstaanjagend als altijd, toch stond er iets 'liefs' op zijn gezicht wat maar weinig mensen zouden zien en misschien ozu Emmeline het niet eens opmerken.

((Ik ben vrolijk. YEEEEEEEEEEEEEY, maar oke dan haat ik jouw internet ook! ))

Emme vond hem nog steeds eng doen, maar op één of andere manier werd ze er nu niet meer panisch van. Hij wist haar geheimpje toch al, dus?

Na een lange langa lange, dus nadruk op lange, tijd stond Nathaniel op en ging langs Emmeline zitten. "Emmeline," zei hij terwijl hij haar aankeek. "Hoi."
Oké, wat een domme opmerking, maar hij wist echt NIETS, daar kon hij natuurlijk ook niks aan doen!

Emme keek opzij en glimlachte even. "Hallo, Nyck-" Oh, right, hij hield niet van bijnamen! "Olas." Zei ze er snel achter. Ze wilde hem nu niet boos maken, net nu het eigenlijk best... Gezellig was. Emme greep de stengel van de roos die voor haar neus stond, en kwam per ongeluk op een doorn terecht. Snel terug ze haar hand terug. Grutjes, nu zat er een stipje bloed op haar vinger.