Lounge gedeelte

Aan het einde van één van de - zovelen gangen staan een aantal banken bij elkaar die samen maar het lounge gedeeltje moeten voorstellen. Alhoewel de banken verassent lekker zitten, is het best saai als je hier alleen zit. Daarom is het veel leuker om met een groepje hier af te spreken. Er staan ook twee kleine bijzet tafeltjes. Op de ene liggen een aantal boeken die erg interessant zijn, en op de andere niks. Een aantal grote ramen verlichten dit deel. Samen met wat kaarsen in de nacht natuurlijk!

Eenzaam zat Cedrick op de linker bank in de lounge-room-ding-gedeelte. Er was dan ook helemaal niemand hier. Was het soms verboden om je hier te begeven!? Het maakte hem niet zoveel uit. Hij kon hier rustig nadenken.. over haar! Dat kusje op zijn wang deed 't 'm toch wel laatst hoor! Hij wist zeker dat hij haar echt leuk vond. Maar ze was ook zo knap, gewoon perfect. Cedrick kon niet wachten om haar beter te leren kennen maar wist niet waar ze was. Met een glas sinaasappelsap in zijn handen keek hij naar de ramen waardoor je een mooi uitzicht had op het schoolplein.

Cyene liep met haar tekenblok onder haar arm richting het lounge gedeelte. Ze keek even vreemd om zich heen toen ze alleen maar Cedrick zag zitten. Omdat er vreemd genoeg niemand anders was ging ze maar naast hem zitten. "Jeeh, wat rustig hier" zei ze met een beetje verbazing in haar stem.

Terwijl ze zocht naar een rustige plek, stuitte Faye op deze plek. Er was maar twee mensen, Cedrick en Cyene Cye. Daar kon ze mee leven. Ze liet zich op een van de banken neerploffen. 'Yo, Ced, Cyene,' zei ze glimlachend.

Emme zat de laatste tijd met haar hoofd helemaal ergens anders, dus had ze geen tijd gehad voor huiswerk. Gelukkig had ze connecties en had ze een nerdje zover weten te krijgen, om haar huiswerk voor haar te maken. Emme had het meisje gevraagd om naar de lounge te komen om haar huiswerk in ontvangst te nemen. Ze was een beetje aan de vroege kant, maar dat was niet zo erg. Ze wachtte wel. Emme ging de lounge in en merkte op dat er helemaal niemand was die haar echt bekend voorkwam... Behalve Cedrick. Ze slikte. Kon ze nog weglopen, of had hij haar al gezien?

"I know right" zei Cedrick tegen Cyene die erbij was gekomen. Ook Faye was er nu. "Hey Faye!" zei hij blij. Faye kende hij maar net - just like Saph maar hij vond dat hun een speciale betekenis gingen krijgen. Het leken gewoon zussen voor hem. In zijn gedachte was hij nog steeds op zijn kamer met.. Emme? Zag hij haar daar nou? En waarom liep ze nou laatst weg? 'Je bent niet zoals ik verwachtte' zei ze tegen hem. Hóé niet verwachtte? "Emme?" vroeg hij verbaasd maar hoopvol. Hij moest gewoon weten wat er nou mis was.

Faye keek op toen er nog iemand binnen kwam. Iemand die haar totaal niet bekend voor kwam. Ze zuchtte. Het was dus toch niet zo rustig als ze dacht. Achja, je kon niet alles hebben. Ze haalde een opgevouwen stuk perkament tevoorschijn, en pakte een van de boeken om als steun te gebruiken. Met een nadenkende blik staarde ze naar het lege vel papier. Wat zal ze eens schrijven? Moest ze wel een brief sturen? Natuurlijk moest dat, ze hadden haar ook een gestuurd, dus ze verdiende een terug. Toch? Maar hadden ze haar niet jaren genegeerd? Had ze nou niet het recht om dat ook terug te doen. Faye schudde haar hoofd. Nee. Schrijf. Lieve ouders...

Cyene keek op naar Faye en glimlachte even naar haar. Ze draaide haar hoofd om naar Cedrick die merkwaardig keek vond ze. "Zie je spoken?" zei ze grappend tegen hem en ze pakte een van de kussen op het bankje om haar tekenblok onder te doen. Haar handen bladerden er automatisch vrij snel door heen en stopten af en toe bij ene tekening.

Potverdriedubbeltjes, hij had haar dus wel degelijk gezien. Paniekerig keek Emme om haar heen. Waar was die nerd als je der nodig had?! Ze had twee keuzes: Doen alsof ze hem niet had gehoord en gezien of met hem praten. Het tweede klonk als hel, want Emme wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. Het eerste was een betere oplossing... Of toch niet. Emme had zo het gevoel dat Cedrick haar toch zou blijven aanspreken. Als het nu nu was, zou het later weer opnieuw zijn. Ze zuchtte en zette haar vrolijke koppie op. Ze kon dit best. Ze was een sterke meid. "Hallo, Cedrick." Ze wuifde even en glimlachte stralend. Als ze deed alsof er niks was, zou er misschien ook echt niks meer zijn.

Cedrick negeerde Cyene. Urgh, nu niet. "Emme" bracht hij verbaasd uit. "K-kan ik misschien met je praten?" vroeg hij wanhopig. Hij wilde het gewoon weten. Haar lach was even mooi als altijd. Hij stond op en hield zijn glas in zijn handen. Hij keek even naar Faye en daarna weer naar Emme. Hoe zou ze reageren? Zou ze het misschien weigeren?

Faye keek naar Cedrick, en daarna naar het meisje tegen wie hij praatte. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, maar ze keek meteen weer naar haar brief. Was dat het meisje waar hij verliefd op was?

(NOUHOU WAAROM HEEFT IEDEREEN DAT NOU DOOR )

Nee.Nee.Nee.NEE! Emme slikte. "Ja, natuurlijk," Antwoordde ze met verrassend vaste stem. Emme wilde liever geen scène maken in het bijzijn van zijn 'vriendinnen'. Wie waren dat trouwens? Emme keek even fronsend naar de meisjes die bij hem zaten. Urgh, allemaal goedjes waarschijnlijk.

((Omdat Faye haar moederinstinct gebruikt bij Cedrick ;D <3 ))

[allebei slechtjes]
---
Cyene keek op naar het meisje waar Cedrick Emme tegen had gezegd. Zo zou ze vast ook heten. Jemug, wat gedroegen die twee zich raar. Alsof ze niet eens een normaal gesprek konden houden. Cyene richtte haar blik weer op haar tekenblok en tekende wat met haar zwarte potlood.

"Oké" zei Cedrick en pakte Emme bij haar hand en nam haar mee iets verder de gangen in, in een hoekje waar gelukkig een keer niemand te bekennen was. "Ehm.." zei hij twijfelend. Straks zou ze weer weg rennen. "Hoe zat het nou met laatst weetje wel, in de aula?" vroeg hij ongemakkelijk. Hij stopte zijn hand in zijn broekzak en keek naar Emme. Snel nam hij een paar slokjes van zijn sinaasappelsap die eigenlijk hardstikke zuur was. Zou dit een zure situatie worden?

Emme bleef glimlachen, maar haar ogen werden steeds triester. "Cedrick," Begon ze. "We kunnen geen vrienden zijn." Ze wilde eerst zeggen 'geen vrienden meer zijn', maar ze was er niet zeker van of ze wel ooit vrienden geweest waren. Ze hoopte zelf van niet, maar toch ook weer wel... Maar beter niet, want dan zou dit minder moeilijk zijn. "We zijn te verschillend." Gaf ze als reden. Ze durfde niet meer verder te praten, want ze voelde dat haar stem zou gaan trillen. Wat zou hij zeggen? Zou hij boos worden? Emme hoopte dat hij boos zou worden. Dan kon ze boos terug doen en zou het daarbij blijven. Oh, please laat hem boos worden!

Faye had Cedrick bezorgt nagekeken. Ook al kende ze dat meisje niet, en wist ze helemaal niet wat ze van plan waren. Als dit het meisje was waar Cedrick verliefd op was, wou Faye niet dat hij gekwetst zou worden. Ze gaf echt om Cedrick. Faye schudde haar hoofd. Ze wist nieteens waar ze over gingen praten, dus ze moest niet meteen conclusies trekken.

Cyene ging door met kleuren en merkte pas wat later op dat Emme en Cedrick er vandoor waren gegaan. "Rare mensen" mompelde ze en ze kleurde nog wat verder en bekeek haar tekening even kritisch.

"Waarom niet dan?" vroeg hij teleurgesteld. Sure, ze wilde hem natuurlijk niet, maar waarom zei ze dat dan niet gewoon. "Te verschillend.." mompelde hij. Wat was dat nou voor flut reden? Hij kon niet boos op haar worden, maar dit was echt allemaal bull shit. Hij voelde tranen opkomen maar beet veelste hard in zijn lip om ze binnen te houden - wat toevallig heel goed lukte, maar als gevolg dat zijn lip bloedde. "O.. Oké ik begrijp het" zei hij volkomen onbegrijpend. Hij pakte haar hand en drukte daar -waarschijn voor de laatste keer - een kusje op. Hij keek naar de hand en zag dat er wat bloed op zat. EEEW, oké niet erg hygiënisch maar het was gewoon niet leuk voor Cedrick. Hij voelde zich rot en stom en hij kon nooit wat goed doen. "D-Dag" bracht hij snel uit en liep weg. Weg, verder de gangen in zodat hij helemaal alleen was. Wat blijkbaar normaal zou worden.

Emme fronste. Waar bleef die boze reactie? Joehoe? Oke niet dan. Ze keek naar haar hand en naar het bloed dat erop hing. Errr.... Ieuw! Snel nam ze haar zakdoekje en veegde het weg. De zakdoek gooide ze maar op de grond, die wilde ze niet meer hoor. Het volgende moment was Cedrick er vandoor. Emme keek om zich heen en zag hem verder de gang in lopen. "Cedrick! Wacht!" Ze kon zichzelf wel slaan. Waarom riep ze hem nou? Ze wilde toch net dat hij weg zou lopen... Of zo?

Koppoig draaide Cedrick zich om, zonder ook maar iets te zeggen. Straks ging ze vet bot reageren?! Hij keek haar aan met grote oogjes. Geïrriteerd keek hij naar de muur die naast hem stond, wachtend op wat Emme nou had te zeggen. Ze waren toch zo anders? Hij was toch niet het juiste voor haar? Waarom kon ze dan niet gewoon.. gewoon.. Urgh. "Sorry" zei hij als enigste. Het was tóch zijn schuld.

Emme stond er maar stilletjes bij. Wat nu? Toen hij opeens sorry zei, knapte er iets vanbinnen. Hoezo sorry? Waarom sorry?! "Nee, het spijt mij," Mompelde ze maar half verstaanbaar. Het was raar. Het ging helemaal niet zoals ze het in gedachten had gehad. "Maar... Maar je begrijpt het niet!" Ze werd er een beetje paniekerig van. Wat deed hij met haar... haar gevoelens?!

Het speet haar? Waren nu opeens alle rollen omgedraaid? En nee, natuurlijk begreep hij het niet. Maar dat was ook niet raar toch? "Nee.. Ik begrijp het niet. Maar als jij het zo wilt is het misschien maar beter zo" zei hij met een bijna trillende stem. Werd ze nu gek ofzo? Hij vond het stiekem best .. raar ja. Een traan gleed over zijn wang en Cedrick streek die erg snel weg. Hij mocht niet huilen om Emme ookal wist hij dat ze hem niet wilde. Nooit huilen om iemand die waarschijnlijk ook niet om jou zou huilen. Die zin spookte wel erg lang door zijn hoofd.

"Maar ik weet niet wat ik wil!" Jammerde Emme. Was hij nou aan het huilen? Oh dear god. Hoe moest ze uitleggen wat ze dacht, wat ze voelde en en ... Dat ging gewoon niet! Emme kon toch moeilijk zeggen dat ze hem léuk vond. Maar dat ze dat niet wilde. Dat kwam toch ontzettend stom over. En ja, daar gaf ze nu wel om. Wel bij hem. En dat maakte het zo lastig.