De bospaden

Allan was snel achter Saphire aan gerend. Achter hem hoorde hij het geritsel nog steeds en hij durde niet te stoppen om te kijken of ze gevolgd werden of niet. Waar kwam hij nou ook alweer vandaan. Eerst had moesten ze het pad naar de bronnen af rennen, en dan... hij dacht na, maar kon er niet op komen. Ze zouden instinctief te werk moeten gaan tenzij Saphire het zich nog kon herinneren.

Saphire liep aarzelend over de paden. Oh god, Allan! Ze keek snel achter zich, maar wenstte al snel dat ze dat niet had gedaan. Allan was inderdaad vlak achter haar, maar achter hem zag ze een enorme schaduw terwijl de bladeren van de bomen immens hard begonnen te waaien elke keer als ze er voorbij liepen. Ze nam Allan zijn hand en liep sneller, aangezien hij toch niet zo'n harde renner was. "Desperianto!" riep ze luid, met haar toverstok op zichzelf en Allan gericht. Nog geen seconde later stond ze ergens op een onbekende plek. Een plek die ze zich niet kon herinneren. Misschien was ze hier niet langs gelopen? Ze keek even naar Allan, die er maar wat beschrokken bij stond. "Oeps." mompelde ze. In een vlaag van paniek had ze zichzelf en Allan weggetoverd, en ze had geen idee waar ze nu waren. In de verte zag ze ergens een berg met een gat in, vast een grot.

Allan had niet verwacht dat hij ineens weggetoverd zou worden en viel plat voorover op de grond. Moeizaam kwam hij weer overeind, om zich heen kijkend waar ze waren beland. Er hing een dikke mist en de bomen stonden dicht op elkaar. Waarschijnlijk waren ze alleen maar dieper in het bos terecht gekomen. In de verte klonk een ijzige gil die de stilte die op de plek hing doorbrak. Er liep een rilling over Allan's rug. Dit was geen goed nieuws. "Wat - wat deed je?" vroeg hij angstig aan Saphire.

Ook Saphire hoorde de kille gil en draaide zich met een ruk om. "Ik gebreukte een spreuk waardoor we nu tientallen meters verder zijn van de plek waar we net waren..." mompelde ze Allan's richting op. Toen zag ze pas dat hij op de grond viel, wat best grappig was, maar dit was geen moment om te lachen. Ze moesten hier zo snel mogelijk weggeraken, hoe dan ook. Raar genoeg kon je geen maan zien, ook al was het hier wel elke nacht halve of volle maan. Zou dat door de mist komen? Dat zou wel moeten, hoewel je geen licht zag dat door de mist heen scheen, wat betekende dat er geen maan was. "Wat nu?" vroeg ze trillend.

"Ik geloof dat je ons de verkeerde kant op hebt gestuurd," zei Allan. Hij probeerde er een glimlachje bij te maken, maar stond bij elk geluid dat klonk weer doodsangsten uit. "Tientallen meters zei je? Dan moet ergens in de buurt het pad weer zijn, dat is mooi. Wat minder mooi is, is dat dat ding dat ons achtervolgde dus ook in de buurt moet zijn. Hoe vaak heb je die spreuk al gebruikt?" ging hij verder. Hij hoopte vurig dat ze hem goed beheerste en dat ze niet ineens in China zaten of zo.

"Ehm..." zei Saphire met een trillerige stem. "Dit was ongeveer... de eerste keer." zei ze met een klein glimlachje, maar zag toen weer de schaduw die ze enkele minuten geleden had gezien. "Iep." mompelde ze met een hoog gilstemmetje en instinctief rende ze naar de grot die ze net zag. Na vijf meter had ze door dat Allan er ook nog was. Ze draaide zich met een ruk om en sleurde hem mee aan zijn arm, richting de grot. Wàt dat ding ook was, het was zeker te groot om in die kleine grot te kunnen.

Allan stond angstig naar de felle ogen die hem door de mist aanstaarden te kijken. Zijn voeten wilden niet bewegen, hij stond daar gewoon. Gelukkig voelde hij dat hij aan zijn arm meegesleurd werd. Hij keek nog een paar keer achterom terwijl ze wegrenden . Een grote schim kwam in hun richting. "Waar gaan we heen?" vroeg hij wanhopig. Zijn blik viel op een opening in iets dat op bergen of rotsen leek, maar door de mist was het moeilijk te zien. Wilde Saphire daar heen?

Saphire beantwoordde Allan's vraag met een simpel gewijs met haar vinger richting de grot. Eenmaal aangekomen, wist ze niet zeker of ze wel door het gat kon kruipen. Ze had een jurk aan, wat nou net weer handig was, zeg! Ze schraapte haar keel even. Oké, geen tijd voor genânte situaties. Saphire bukte zich diep en kroop door het gat heen, wat tot haar opluchting vergrootte naarmate ze dieper ging.

Allan moest moeite doen om door de krappe opening in het gesteente te komen, maar hij wist zich er doorheen te wurmen. Toen hij binnen was keek hij door de opening naar buiten, maar het ongeïdentificeerde wezen was niet te zien door de mist heen. Hij draaide zich om en ging nog nahijgend tegen de muur aan zitten. "Great," zuchtte hij.

Saphire zuchtte. "Ik ga even kijken of er een uitweg is zonder langs dat beest te hoeven." zei ze en draaide zich om. Langzaam, en met kleine stapjes liep ze de grot dieper in. Een vlaag van kilte woelde langs haar huid. Snel en automatisch greep ze naar haar armen en wreef erover. Ze keek schichtig om zich heen en hoorde een ritmisch gekraak en gepiep, als van een oude schommel die nog hing te bengelen. Toen ze zag dat er een opening was naar een andere gang, draaide ze zich om en riep Allan. "Allan, ik heb een weg gevonden." riep ze, en vertrok alvast door de opening.

Allan had zijn staf laten oplichten om iets te kunnen zien, en hoorde Saphire's stem over een uitweg. Hij liep erop af en belichtte de afslag van de tunnel. Hij kon geen licht aan het eind van de gang zien, maar het was in ieder geval een pad. Desnoods konden ze wachten tot de ochtend. "Op hoop van zegen," mompelde hij, waarna hij de eerste stappen in onbekend gebied zette.

Saphire knikte stil, en volgde Allan tot op de voet. Hij moest maar voorop lopen, stel dat er een of ander eng beest hen een verrassingsaanval bezorgde en Saphire beet nam... liever Allan, haha. Hoe verder Saphire in de tunnel stapte, hoe kouder het werd. Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om een jurk aan te doen. Saphire ging naast Allan lopen. Een windvlaag vloeide langs haar lichaam, en opnieuw begon ze te rillen. "Ken je een spreuk die het hier iets warmer maakt?" vroeg ze met enkele haperingen in haar stem door de koude.

Allan schudde zijn hoofd. "Helaas niet," zei hij. Om zich maar op te offeren trok hij zijn jasje uit en sloeg hij deze om haar schouders heen. "Misschien helpt dat een beetje," voegde hij eraan toe. Er liep nu ook een rilling over hem heen. Je kon hun adem nu ook zien als ze praatten. "Waar leidt dit heen?"

Saphire voelde hoe Allan's lichaamswarmte die nog in het jasje zat haar lichaam met warmte vervulde. "Zeker?" vroeg ze bescheiden. Het was wel een lief gebaar, maar ze wilde nu ook weer niet dat hij kou ging leiden omdat zij ook kou had. Saphire hoorde Allan's vraag eerst niet. Ze keek hem nog even aan. Ze knipperde een paar keer, alsof ze uit haar dromen ontwaakte en draaide haar hoofd snel naar het pad toe. Nu pas drong de vraag tot haar door. "Ik heb geen idee." zei ze, een beetje laat. Toen ze steeds dichter kwamen bij het einde, merktte ze dat het een doodlopend pad was. Het einde was helemaal dichtgegooid met stenen en rotsen. "Shit." riep Saphire geïrriteerd toen ze het doodlopende einde opgemerkt had, en haar echo weerklonk door de tunnel.

Allan bestudeerde de wand en zuchtte. "Daar komen we inderdaad niet uit," merkte hij droogjes op, ondanks de redelijk hectische situatie. Hij draaide zich om en begon de andere kant weer op te lopen. Misschien dat ze als de ochtend viel dezelfde uitgang weer konden nemen. Of waren die enge beesten in het bos altijd actief? Hij hoopte maar van niet, anders zouden ze hard moeten rennen.

Saphire stond op het punt om zich om te draaien en terug te keren, maar dan pas merkte ze een kleine lichtinval van het gat boven hen. "Allan, kijk" zei ze zachtjes en wees naar het gat, waar een aantal sterren door te zien waren. Ondertussen was de lucht al behoorlijk lichter geworden dan toen ze nog in de warmwaterbron zaten. "Heb jij enig idee hoe we hier door kunnen?" vroeg ze, en keek hem aan. Saphire was dan wel geweldig in klimmen, maar rotsen waren iets glibberiger dan bomen.

Allan keek naar boven. Het was geen heel groot gat, maar ze zouden er waarschijnlijk net doorheen passen. "Ik kan jou wel een opstapje geven," zei hij. "Dan klim ik er wel op de één of andere manier uit. Moet wel lukken, omdat ik wat langer ben," vervolgde hij, waarna hij iets door zijn knieën zakte en zijn handen in elkaar sloeg zodat ze erop kon gaan staan.

Saphire aarzelde even, en keek toen naar de jurk die ze aan had. "Oké, maar waag het niet om onder mijn jurk te kijken." zei ze met een grijns. Ze zette haar handen rond Allan's nek, en keek hem even aan. Haar ogen knipperden even en aarzelend zette ze een voet in Allan's handen. Toen ze helemaal rechtop stond -gelukkig kon ze dat, aangezien ze een heel goede evenwichtsbalans had- merktte ze dat ze net met haar vingertoppen aan de rand kon. Als haar hele hand eraan kon, zou ze het misschien kunnen halen. "Kan je enkele centimeters hoger?" vroeg, met haar blik op de buitenwereld gericht.

"Ik zal het proberen," zei Allan. Met enige moeite kon hij zijn armen een stukje optrekken zodat Saphire hoger opgetild werd. "Kan je erbij?" vroeg hij snel, omdat hij het waarschijnlijk niet zo lang vol ging houden. Hij kon niet wachten tot hij weer veilig in school was, zonder enge beesten en kou en angst. Zijn armen trilden inmiddels lichtelijk door de inspanning, maar hij moest nog even volhouden.

Saphire's nagels zetten zich in het gras dat zich bovenop de grot bevond. Met veel moeite hees ze zichzelf op en klom over de rand heen. "En hoe zit het nu met jou?" vroeg ze ongeduldig, terwijl haar hoofd boven het gat uitstak. Het liefst wilde ze zo snel mogelijk weg hier, maar Allan hier achterlaten zou zielig zijn.

"Ik ga me wel redden geloof ik," riep Allan. Hij stak zijn handen ver boven zich uit, maar kon nog niet bij het gat. Hij zou moeten klimmen of springen. Hij keek om zich heen en bedacht de mogelijkheden. Ineens kreeg hij een idee. Hij sprong naar links, zette zijn voet af tegen de wand en sprong naar rechts, waar hij zich ook afzette zodat hij steeds hoger kwam. Hij kon al snel bij het gat en wist zich er met enige moeite uit te hijsen. Het verbaasde hem dat hier ineens gras bleek te groeien. "We zijn vrij!" zei hij gedramatiseerd. "En eh - waar zijn we?"

Saphire keek verbaasd toe en volgde elke actie van Allan. Wow, ze had geen idee dat hij zoiets kon. Zelfs zij kon dat niet, zij, Saphire, die altijd in de bomen klom. "Ik heb geen idee, opnieuw." mompelde ze toen alweer. This was gonna be a looong night. Het begon opnieuw te schemeren en de maan kwam alweer op. "Zullen we hier dan maar overnachten?"

Allan haalde zijn schouders op en knikte. Hij had er nog aan gedacht om een noodsignaal de lucht in te schieten, maar dan wist de schoolleiding dat ze er tussenuit waren geglipt en werden ze misschien wel van school gestuurd. Ze moesten in ieder geval hier blijven tot de ochtend viel. 's Nachts werd alles een stuk enger. Hij ging languit in het gras liggen. Het lag best oké, misschien kon hij nog in slaap vallen.

Saphire keek even rond, hopend op een oppervlak dat misschien steun kon bieden als kussen ofzo. Ze zag enkele bomen, maar de stam was veel te hard. Verder was er enkel gras, en... Allan. Saphire grijnsde. Met grote passen liep ze naar hem toe en ging naast hem liggen. Zonder een woord te zeggen legde ze haar hoofd op zijn borstkas en haar hand op zijn buik. Hopelijk vond hij het niet erg, maar dat zou zijn probleem geweest zijn. Saphire lag lekker nu.