Naam: Airic ('instemmend') Caoilfhin ('slank en voorkomend')
Achternaam: Eolande-Rosenbaum (Eolande is 'Violet bloem')
Bijnaam: Mensen spreken haar meestal aan met de eerste lettergreep van haar naam, 'Aye'.
Leeftijd: 17
Geboorteplaats: Spanje.
Innerlijk: Airic is krankzinnig, zeggen ze. Afgezien van haar neurotische trekjes is ze nog steeds niet lekker. Ze heeft stemmingswisselingen die soms erger zijn dan andere keren. Ze heeft soms moordneigingen en andere keren is ze emotioneel een wrak. Toen ze nog in Ierland woonde zeiden mensen dat ze bezeten was. Ze is geobsedeerd met de betekenissen van namen. Haar woordenschat is op sommige momenten zelfs wat apart. Laten we zeggen dat Airic ze niet allemaal op een rijtje heeft: ze weet niet wie of wat ze is en daar heeft ze meer problemen mee dan anderen. Een groot deel van die problemen zoekt ze zelf op, dus klagen doet ze niet. Ze is vanbinnen, ergens diep vanbinnen, wel een redelijk persoon. Ze kan rustig zijn alleen haar impulsieve kant verlaat haar nooit. Ze is op zich wel slim, ze is een meesterbrein. Ze gebruikt die hersens van haar gewoon niet. Ze haalt daarom middelmatige cijfers en komt vaak over als een typisch hangjongeren-geval. Ze is nooit echt populair geweest vanwege haar gedrag. Er gaan overigens nog geruchten dat ze aan schizofrenie lijdt alleen dat is gewoon niet waar. Een groot deel van haar zou zeggen dat ze onafhankelijk is maar dat is net zo waar als die roddel. Ze heeft altijd anderen nodig, hoe graag ze dat ook ontkent.
Uiterlijk: Als je haar zou tegenkomen in een pub als een man die haar nog nooit had gesproken, zou je misschien, als ze je type was, voor haar bezwijken. Ze is erg mooi, namelijk. Ze heeft lang, lichtblond haar en wilde, prachtige ogen. Ze kleedt zich niet al te beschaafd, nogal schaars eigenlijk. Hierdoor stond ze in de meeste woonplaatsen bekend als de 'Dorpshoer'. Ze is blank, sneeuwwit kun je wel zeggen. Ze is geen apart en bijzonder gezicht, maar het is wel bijzonder dat ze op zoveel punten vanbuiten perfect lijkt.
Lengte: 1.79
Verleden: Het zou je vast niet verbazen als ik zei dat haar ouders dronkenlappen waren en haar moeder nog wijn in haar keel goot tijdens haar zwangerschap van haar. Haar moeder had ook nog de drang om om het jaar zich ergens anders te vestigen (dus twee jaar ergens, volgende twee jaar ergens anders). Door dat trekje van haar moeder heeft ze tot ze zestien was in acht verschillende landen gewoond (in precieze volgorde: Spanje, Frankrijk, Roemenië, Rusland, Slowakije, Ierland en nu Bulgarije alleen daar is ze nog niet echt 'thuis' geweest, daarover meer) en heeft de talen die gesproken werden in die landen zo geleerd. Op haar zestiende stonden ze op het punt om naar Bulgarije te gaan en Airic ging mee, maar is nooit thuis gekomen. Toen haar ouders de trein instapten en niet keken of zij ook binnen was vanwege hun o-zo-vermakelijke praat en vertrouwen op dat ze oud genoeg was om te realiseren dat ze moest instappen, maar voor de trein bleef ze staan en nadat hij met een snelheid voorbij was liep ze weg. Heel veel gaven haar ouders toch niet om haar, Airic was meer een verzekering voor een pensioen en hun gratis slaafje. De plaatselijke herbergier gaf haar een plek als ze voor hem werkte. Hoewel ze steeds aanvallen kreeg van haar innerlijke gekte werd ze niet ontslagen door de herbergier. Die zag het als een handicap van haar en waarom zou hij iemand alleen vanwege zijn handicap eruit schoppen?
Airic wist dat ze kon toveren toen ze een karretje wegduwde tijdens een woede uitbarsting en het karretje spontaan uit elkaar viel nadat hij met een gigantische snelheid en een doffe, luide klap tegen de muur aankwam. Ze leerde hier in een kleine proportie mee omgaan onderweg naar Londen toen ze van het bestaan van deze school wist. Op de weg erheen van drie maanden - ze is arm, er waren geen vliegtuigen, etcetera, moet ik verdergaan? Drie maanden was al redelijk snel - is ze zeventien geworden. Haar grootste angst mag dan wel zichzelf zijn, maar van school getrapt worden is een goeie tweede. Normaal had ze er geen erg in gehad, alleen onderweg besefte ze steeds meer dat dit het was. Ze kon nog altijd terug, maar dan zou ze niks hebben opgeschoten. Ze wou veranderen. Ze wou een beter mens worden, zeg maar. Ze wou geen barmannen meer hoeven te trakteren op een inkijk voor een goeie whiskey of een rit verder naar Londen toe. Ze wou geen zuiplappen die veels te dichtbij kwamen meer bijna wurgen... of nog eentje perongeluk echt van het leven beroven.
Extra: Ze is een alfa-mens zoals ik al zei: talen zijn voor haar makkelijk aan te leren. Ze is nu al een maand (die laatste keer dat ze bij de pub was vermoorde ze dus die gozer waar ik het net over had en toen knapte er iets) aan het afkicken van drank en van mannelijke aandacht. Hiervoor dus niet. Dit is ook het perfecte punt om haar te beledigen want ze kan er echt niet meer tegen als je haar hiermee confronteert. Ze probeert ook haar krankzinnigheid in de hand te houden sinds de gepleegde moord. Ze heeft een zuivere stem maar is geen zangeres in spe. Fysiek sterk, mentaal een loser. Ze houdt van de kleur karmozijnrood.
Zijde: Misschien komt dit aan als een verrassing als je het laatste alinea van haar verleden nog niet hebt gelezen, maar ze zit bij de goeden.
Plaatje:Ik heb heel erg gezocht naar eentje met kleur alleen ik vond geen die net zo goed bij het geheel wat ik eromheen had bedacht als deze... het is een fanart van Misa X Light van Death Note alleen dan zonder Light.
Onderwerp: Airic Caoilfhin Eolande-Rosenbaum 
zo aug 15, 2010 1:37 pm
