Kamer van Airic en Emme

Een kamer van gemiddelde grote, gelegen aan de Oost-kant. 's Morgens schijnt het zonnetje door de kiertjes van de gordijnen. Ze bedden staan elk tegen een zijmuur met een nachttafeltje er naast. Aan weerskanten van de deur staat er een grote kledingkast.

Airic en Emme stond op het briefje op de deur geschreven, wat voor Airic het teken was dat dit haar kamer was. Ze schoof de deur iets open en zag dat er nog niemand binnen was. "Hallelujah", mompelde ze half-sarcastisch en rolde met haar ogen. Ze gooide haar donkerbruine jutezak die ze al een tijdje op haar rug had meegetrokken op het linkerbed waarna er enkele dingen uitvielen zoals een kalkblok en een tak, maar ook twee tuniekachtige kledingstukken belanden al rollend langzaam van het bed naar de vloer. Ze bewoog zich voort naar het ene raam en trok de gordijnen er vanaf zodat ze nu ook het raam open kon zetten om eruit te leunen. Dit was nog lang zo slecht nog niet.

Emme zwaaide de deur open met een simpel zwiepje met haar toverstok. Ze zette een stapje naar binnen en keek naar het lijf dat uit het raam hing. "Ben je nu al van plan om te springen?" Ze klakte met haar tong en schudde haar hoofd. "Het schooljaar is nog niet eens goed van start."

Airic keek onverschillig naar achter. "Berg dan ook die toverstok dan nog maar op, show-off", riep ze het meisje toe. Het was niet nodig om voor alles magie te gebruiken. Waarschijnlijk kon dat meisje geen moment zonder. Verwend geval. Airic richtte zich weer op het semi-geweldige uitzicht dat ze hadden vanaf hier. Er waren zoveel verwaande blikken te bespeuren in de kenningmakingszaal dus het had haar niet verbaasd dat ze zelf met zo'n meisje op de kamer kwam. Ach, alles beter dan een door testosteron beïnvloedde jongen. Ze rilde van de gedachte dat ze deze kamer met iemand van het andere geslacht zou hebben kunnen delen. Dit meisje viel dus nog mee.

Emme streelde met haar vingers over haar toverstok. "Waarom zou ik dat doen?" Vroeg ze met gemaakte interesse. Wat zeurde dat mens nou? Ze waren in een toverschool, dan was het niet meer dan normaal dat men ook toverde. Dat zij er zelf nou niks van kon. Pft! Emme liet haar zware koffer naar binnen zweven en pakte hem ook uit met behulp van de zweefspreuk. Het was niet alleen uit gemakzucht, maar ze hield er ook wel van om haar kamergenote een beetje uit te dagen.

Een grimas verscheen. "Ik zou toch niet willen dat je nu al oververmoeid raakt, liefje," zei Airic quasi-lief en keek weer naar haar kamergenootje, "het schooljaar is immers nog niet begonnen." De verschijning van het meisje was sowieso van suikergoed, waarom dat niet betrekken voor opmerkingen met vooroordeel?

Emme glimlachte al even zoet terug. "Pas je eigen ervaringen niet op mij toe," Het klonk als een mix tussen goede raad en een waarschuwing. Toen haar goed gevulde koffer volledig leeggemaakt was, stak Emme haar toverstok weg en bekeek haar kamergenote zorgvuldig. Ze was niet onknap. Ze zag er toch al niet uit gelijk Little Miss Cutie in de grote zaal. "Ik ben Emmeline, hoe heet jij?"

"Airic", zei ze, haar eerdere opmerking negerend. Emmeline... geheel, allesomvattend, spookte er door haar hoofd. Ze had zojuist misschien wel haar tegenpool ontmoet, oh wat 'leuk'. "Als je het niet kunt onthouden - wat me niks zou verbazen - kun je me 'Aye' noemen."

Emme glimlachte zuur. "Het zal wel lukken hoor." Stelde ze Airic gerust. Ze had best een grappige naam. Net alsof er iemand aan het klagen was. Ai ai ai ai ai...

"Ik zal je op je woord moeten geloven." Trut, dacht ze. Airic keerde zich naar haar bed toe om haar kleren uit te pakken. Veel meer had ze toch niet mee, afgezien van het kalkblok en de tak. En enkele munten, maar ach. "Laat me raden, dit is niet je eerste jaar?" Immers kon Emmeline meer dan zij, je was blind als je dat niet zag. Niet dat Airic dat zou toegeven.

"Neen, zeker niet." Antwoordde Emme met een speelde glimlach. "Voor jou wel?" Raadde ze. Ondertussen keek ze naar de spullen die Airic uitpakte. Een tak? Wat moest ze met een tak?

"Ja", gaf Airic met veel tegenzin toe. Ze streek over haar duurste bezit, een derdehands jurkje. Toen ze na enkele seconden doorhad dat ze zat te staren naar een kanten kledingstuk knipperde ze enkele keren en stopte het toen rommelig en onopgevouwen in een kast die er stond. Toen ze haar blik afwendde naar Emmeline zag ze dat Emmeline naar haar tak aan het kijken was. "Schokkend, een voorwerp uit de natuur?" Ze voegde er een causistisch lachje aan toe.

"Wat moet je met een tak?" Vroeg Emme met één wenkbrauw omhoog. Zat ze soms met zo'n natuurfreak opgescheept? Of misschien wel zo'n overemotioneel hoopje ellende dat er heilig van overtuigd was dat deze tak een meerwaarde had. Kom op zeg! Het was gewoon een knokige, houten tak!

"Dat", begon Airic met één opgetrokken wenkbrauw, "is mijn tandenborstel." Ze bekeek haar kamergenootje nog eens. "Je... poetst je tanden toch wel?"

Emme hield haar hand voor haar mond, maar er ontsnapte toch nog een hoge giechel. "Ja, natuurlijk. Maar niet met een ták." Nu barstte het gegiechel los. Het beeld alleen al dat Airic in de badkamer met die tak in haar mond zou staan!

De wenkbrauw kwam maar hoger en hoger, totdat Airice haar ogen sloot. "Nee, joh, jij doet het zeker met je toverstokje." Twee seconden na deze opmerking besloten haar hormonen om door te denken en er verscheen een nonchalante glimlach op haar gezicht.

"Bijvoorbeeld," Emme glimlachte en streelde haar toverstok die in de binnenzak van haar gewaad stak. Ze zou nooit een tak in haar mond stoppen, jakkiebah. "Maar goed. Hoe oud ben je, Airic?" Om nog maar eens te bewijzen dat ze de naam goed onthouden had, sprak ze hem luid en duidelijk uit.

De toon waarop Emmeline praatte beviel Airic niet. Wat dacht ze nou wel, dat ze alles beter wist? Dat ze beter was? Ze wist waarschijnlijk geeneens wat haar naam betekende. "Zeventien", zei ze, weglatend dat het maar een dag of drie had geschild of ze had 'zestien' gezegd. Ze keek de verwende kamergenote van haar weer aan en vroeg, "hoezo?" Het zat Airic ook dwars dat deze dame wel de spreuk wist tot het poetsen van je tanden en Airic niet.

"Gewoon interesse," Antwoordde Emme. "Dat mag toch nog wel, hm?" Ze vond het niet leuk dat Airic blijkbaar een jaar ouder was. Maar ach, leeftijd zei toch haast niets meer tegenwoordig?

Irritatie, irritatie.
"En hoe oud ben jij dan wel niet?" vroeg Airic. Emmeline zag eruit als een jaar of vijftien, veertien. Jong, in elk geval.

"Zestien," Antwoordde Emme hooghartig. Alsof zestien veel beter was dan zeventien. Als het aan Emme lag, was dat ook nog echt zo. "Dus dit is je allereerste jaar op een toverschool? Je hebt nooit eerder les gehad?"

Wrijf het maar in, arrogant verwend nest!
"Dat is correct", begint Airic, "ik moet nog veel inhalen, inderdaad."

Emme trok een pruillipje en haar ogen glunderden van leedvermaak. "Arme meid," Ze praatte alsof ze het tegen een hond had.

Airic liet een ongemeend glimlachje verschijnen op haar gezicht. "Ach, het lukt me wel. Ik leer wat jij in meerdere jaren heb moeten leren wel in één jaar. Dat is niet onmogelijk."

"Natuurlijk," Emme grijnsde kort. "Veel succes daarmee hoor." Het was natuurlijk duidelijk dat Emme er vanuit ging dat het wél onmogelijk was. Zeker voor een simpel meisje als Airic, die haar tanden poetste met een tak.