Het nachtegalen woud

Nyckolas liep met zijn lantaarn richting het Nachtegalen woud. Een stel extra kaarsen zaten in de zakken van zijn jas. Hij deed even zijn ooglapje omhoog en plaatste hem snel weer naar beneden, maar het moest even. Zonder enig doel ging hij richting het woud. Geen angst dat iemand hem zou verbieden er naar toe te gaan. Rust, omdat er waarschijnlijk niemand was. Nyckolas kwam al snel bij het nachtegalen woud aan. Ergens middenin het woud nam hij plaats. Hij zette zijn lantaarn langs hem en plaatste een paar kaarsen in de dode grond en deed deze aan. Hij werd omringd door licht.

((IK VOEL ME BEVOOROORDEELD.))

Niet wetend waarom, liep ze verder het bos in. Wat was er zo erg als je verder liep? In de verte zag ze opeens licht. Zou dat... nee, het was geen eng beest ofzo. Toen ze dichter bij kwam, bleek het wel een eng geval te zijn, maar daar liet ze zich niet door wegjagen. Het enige wat eng was, was dat hij een ooglapje droeg. Brrr.

Nyckolas keek weer geïrriteerd op. Hij wilde rust en nu kwam er wéér iemand op zijn pad? Nyckolas keek het meisje aan, meteen vielen haar twee verschillende kleur ogen op. Apart, maar daar gaf hij verder geen aandacht aan. "Wát doe jij hier? Jouw... soort hoort hier niet," gromde hij kwaad. "Het is verboden, weet je wel."

"Welke soort?" vroeg ze meteen. Wat waren dit voor mensen? Waarom kwam ze alleen maar asociale, uit de hoogte doende mensen. "Dan hoor jij hier ook niet te zijn, als het verboden is." Ze nam plaats, aan de zijkanten van de kaarsen en keek hem aan. Ergens was ze hartstikke bang, maar ze wilde niet weg gaan juist omdat hij haar een 'soort' noemden, niet eens een mens.

Zoals wel vaker was Nathaniel 's nachts naar buiten gegaan, om vandaag bij het nachtegalenwoud aan te komen. Hij had niet verwacht iemand tegen te komen, maar toen hij Nyckolas zag ontstond er een enorm grijns op zijn gezicht en al snel was hij erop af gelopen en haalde hij even zijn hand door Nyckolas' haar om hem te irriteren - want dat vond hij nog altijd leuk om te doen. "Nick, jij ook hier!" zei hij iets te vrolijk. Die vrolijkheid verdween echter toen hij opeens zijn verschrikkelijke kamergenote zag en een moordlustige blik kwam in zijn ogen tevoorschijn. "Het is verboden om hier te zijn, zeker voor mensen als jij," gromde hij. Kwamen ze nu zelfs hier!?

Nyckolas keek Nathaniel aan en grijnsde even breed. "Zie je nu wel, dame, het is verboden voor jou!" Hij negeerde het feit dat Nathaniel hem Nyck noemde en kennelijk kende Nathaniel Avelyne goed. Hij zuchtte. "We kunnen natuurlijk ook een spelletje spelen." Zijn vingers tikten tegen elkaar aan en hij keek gemeen/geniepig (zoals enge mensen doen in anime's als ze een plannetje hebben).

Avelyne stond meteen op toen Nathaniel aan kwam lopen. "Ik ben al weg," siste ze. Ze moest hier weg, dit was niet veilig. Dadelijk dadelijk, dadelijk deden ze haar nog pijn en hun waren met z'n tweeën en vast veel beter dan zij. Ze moest weg.

Nathaniel liep gelijk op Avelyne af, om haar vervolgens terug te trekken zodat ze bijna tegen hem aanstond en hij haar van minuscule afstand aankijken kon. "Ga nou niet weg," bracht hij op een veel te slijmerig toontje uit. "We wilden net een spelletje gaan spelen. Heb je geen zin om mee te doen?"
Hij had geen flauw idee wat Nyckolas voor spel wilde doen, maar goed. Het was vast leuk.

"Ik heb geen zin in spelletjes, vooral niet met een schepsel zoals jij," zei ze verward, ietwat geschrokken en toch ook nog boos. Hallo, ze ging echt niet met die twee een spelletje spelen! Lang van hun leven niet, dat hadden ze gedacht je. Toen ze Nathaniel aankeek, kreeg ze slappe knieën, hij was toch wel knap als hij zo 'evil' keek en hij bleef zooo schattig.

Voordat Avelyne met haar ogen had kunnen knipperen had hij haar aan haar kraag opgetild en zo weer mee naar Nyckolas gebracht. Zoveel moeite kostte hem dat ook niet, ze was zo licht als een veertje en bovendien heel klein. "Ze doet mee hoor Nick, ik weet dat ze het wilt," zei hij, gevolgd door een licht sadistische knipoog. Nog geen twee tellen later liet hij haar naast Nyckolas op de grond vallen. "Dus, wat voor spel had je in gedachten?"

"Bang meisje krijgt pijn?" grijnsde hij en hij keek het arme schepsel aan. Niet dat hij medelijden had integendeel. Het fascineerde hem juist dat hij haar gewoon zomaar pijn kon doen. Dat had hij gewoon even nodig. Hij moest zijn woede kwijt, die hij verkreeg hij altijd als hij zijn rust niet had gehad. En wat een wonder! Die had hij niet gehad. Met een sluw gezicht keek hij het meisje aan. "Let's start?"

"Ik doe niet mee! Echt niet, Nathaniel, nee," jammerde ze. Toen ze hoorde wat Nyckolas in zijn gedachtes had rondspelen werd ze helemaal bang. Maar... maar... hallo, dat gingen ze toch echt niet doen? Ze voelde voor de zekerheid of haar toverstok lieflijk in haar broekzak zat. En ja, daar zat hij nog. Gelukkig, als ze dan iets gingen doen, kon ze zich in ieder geval verdedigen.

"Waarom niet? Braverikjes houden toch ook wel van een beetje lol hoop ik?" vroeg Nathaniel, alsof hij echt medelijden met haar had. Dat hij het in werkelijkheid maar wat grappig vond dat ze zo bang was maakte niet uit. Uit zijn mond zou zoiets toch nooit aardig klinken, of hij het nou meende of niet. "Nou kom op, Nyckolas wil dolgraag een spelletje spelen. Dat plezier wil je hem toch niet ontnemen?"

"Ik doe niet mee, echt niet." Ze stond weer op en trok haar toverstok. "Ik heb geen zin in jullie spelletjes en laat me gewoon met rust. Ga iemand anders treiteren." Ze begon sneller te lopen, ngo steeds haar handen omklemmend om haar toverstokje, die ging ze echt niet loslaten. Ze moest hier weg, weg weg.

"LEVICORPUS!" In een fractie van een seconde had Nathaniel zijn toverstok getrokken en hem op het meisje gericht, terwijl zijn ogen haar acties probeerden waar te nemen in het duister. Of hij geraakt had wist hij niet, maar als dat zo was hing ze binnen een paar tellen ondersteboven. Een grijnsje speelde om zijn mond om dat idee.

AVelyne schrok van de spreuk, maar hij raakte haar dan ook net niet. Meteen zette ze het op het lopen. Hallo, waren ze gestoord ofzo? Dit kon ze niet aan. Het was echt gewoon eng, in een bos waar ze niks kon zien en ze kon geen licht maken want dan viel ze op. Ze besloot dus als een idioot door te rennen, ze zocht groen. Levende bomen!

Nyckolas was eigenlijk te lui om op te staan en aangezien hij maar een oog had, zag hij het al helemaal slecht. "Waar zit dat wicht? Ik zie nu echt niets," gromde hij kwaad. Waarom had hij dan ook maar één oog? Of ja, misschien had hij wel gewoon twee ogen, wisten hun veel maar in ieder geval, door het ooglapje zagh ij maar met 1 oog en kon hij niks zien.

Maar Nathaniel vond dit alleen maar grappig. In een ruk was hij opgesprongen en keek hij om zich heen, de omgeving afspeurend. "I'll get her!" zei hij, terwijl de moordlustige blik in zijn ogen langzaam maar zeker weer tevoorschijn kwam. Hij schoot vooruit, de bossen in, achter het meisje aan. Het zou vast niet al te lang duren voor hij haar had. Het was een meisje en ze was ook nog eens een stuk kleiner. Ha.

Ze rende voor haar leven. Alsof daar alles vanaf hing. Ascendio* dacht ze. Meteen vloog ze omhoog richting een boom en zette ze haar vlucht verder in de lucht. Ze moest weg, echt gewoon zo snel mogelijk.


*spreuk om omhoog te gaan XDD

"Lumos solem!"
Een fel licht begon te branden na het uitspreken van deze woorden, iets wat het zoeken meteen een stuk makkelijker maakte. "Kom dan meisje, we willen alleen maar met je spelen. Ik vind je toch wel terug, je weet wie je kamergenootje is, nietwaar?" bracht hij op een spottend toontje uit. Waar o waar was dat vervelende kind heen gevlucht. Hij vond haar heus wel.

kut kut kut kut dat was waar ook! Hij was haar kamergenoot! Ze begon nog harder te rennen door de lucht terwijl ze vak tak naar naar tak sprong. Ze moest zo snel mogelijk uit die kamer en zich ergens verstoppen. Ze ging daar NOOIT meer terug. Ze zag het licht in de verte ze moest sneller echt veel sneller.

Verschrikkelijk rotkind dat het was.. Achja, nu had hij tenminste wel iets te doen.
Nathaniel verhoogde zijn snelheid en schoot als een speer achter Avelyne aan, tenminste, hij dacht toch dat hij op haar afging. Het was het enige geritsel dat er te horen was hier, al klonk het dan nog zo anders dan normaal. Bijna alsof..
Ze had zich toch niet in een boom verstopt he?! Nou, dan kon ze er toch op rekenen dat ze er net zo snel weer uitlag. Ha, dat was pas een goed idee.

Ook Avelyne verhoogde haar snelheid met een spreuk. Waarom stopte hij niet? Al voelde ze zichzelf wel opeens weer heel zweverig. Nathaniel was op haar aan het jagen, wat ergens heel spannend en romantisch kon eindigen. Ze glimlachte even, maar kwam al snel bij zinnen. Nee, Nathaniel zag haar echt niet zitten of zo? Ze liet zich als eengek vallen in een paar struiken. GROENE struiken, ja ze was weer in een levende plek. Ze hoopte maar dat hij haar niet zag. ze wilde niet sterven hallo!