Het nachtegalen woud

Maar Nathaniel gaf nog niet op zodra hij in het groene gedeelte van het bos terecht kwam, integendeel. Nu wist hij weer dat hij goed zat en gaf hij nog wat extra gas. Natuurlijk was ze op het groene gedeelte afgerend, waar anders? "Avelyne, liefje, je weet toch dat je niet ontkomen kunt?" riep hij op een sadistisch toontje, hopend dat ze het zou kunnen horen. Misschien kon hij zelfs haar reactie horen.

Ze hield alles stil. Bewoog niet, ademde niet. Want hij was in de buurt. Ze wilde niet dood, ze wilde geen pijn. Ze wilde alleen liefde van hem, liefde. Maar hij kende vast het woord liefde niet. Wat een telleurstelling.

Nathaniel zelf was nog een stuk doorgerend voor hij opeens de stilte opmerkte en ook stopte met rennen. Zoeken keek hij om zich heen, zonder enkel resultaat. Ze kon toch niet opeens in het duister zijn opgelost? "Avelyne? Avelyne waar ben je? We willen alleen maar een spelletje met je spelen," probeerde hij zo zoetsappig mogelijk, al verraadde de blik in zijn ogen veel te veel. Dit vond hij echt geweldig.

Avelyne zei nog steeds niets, ademde zo zacht mogelijk dat het gewoon niet hoorbaar was. Ze slikte, dit was echt verschrikkelijk. En nu klonk hij ook nog zo lief, maar ze kon niet naar hem toe lopen, hij zou, hij zou haar vermoorden. Haar gedachtes maakte overtoeren terwijl ze als een angsthaas stil bleef zitten.

"Homenum revelio!"
Waarom hij hier niet eerder op gekomen was wist hij niet, maar zodra hij de spreuk uitgesproken had merkte hij meteen de aanwezigheid van Avelyne op. "Gotcha," bracht hij op een sadistisch toontje uit. "Durf je nu wel naar beneden te komen? Ik heb je zo ingehaald, onthoud dat maar goed."
Wat was toveren soms toch simpel, ze kon geen kant op vanaf daar. Ze moest wel recht in zijn val lopen. Geweldig.

((Ik lag al in de struiken))

"Godver," siste ze. "Don't kill me please." Ze keek echt smekend naar boven terwijl ze als een zielig kindje met haar toverstokje daar eenzaam en bang zat. Ze wilde dit helemaal niet. Bah, bah bah. "Pleaseee" smeekte ze nog eens.

Een triomfantelijk gevoel nestelde zich in Nathaniels maag, terwijl hij op haar afliep en haar aan haar kraag uit de struiken tilde. "Waarom niet? Je weet toch dat het gevaarlijk is om in het verboden bos te komen?" vroeg hij, terwijl hij afkeurend met zijn hoofd schudde. "Avelyne toch, je moet wat beter opletten. Ik kan er zo voor zorgen dat je ergens op de bodem van het duistere meer terecht komt. Wil je dat soms?"

"Ja maar ja maar.... alsjeblieft?" smeekte ze. Dit kon hij toch echt niet menen? Ze pakte de uiteindes van zijn sjieke jasje vast. "Dit kun je toch niet laten gebeuren? Dat weet jezelf ook heel goed." Haar ogen stonden smekend, haar ogen stonden angstig en even goed ging er een gevoel vna liefde door haar lichaam heen.

"Waarom niet?" vroeg Nathaniel, die allang een mes had weten te krijg en het tegen haar keel aan liet rusten. "Zie je niet hoe makkelijk het is?" vroeg hij. "Ik hoef alleen maar een beetje door te zeggen en jouw lieve oogjes zullen nooit meer opengaan." Langzaam liet hij het mes naar haar arm glijden, om het daar wél een beetje door te drukken. Hij was er niet toe in staat geweest bij haar keel, waarom wist hij niet, maar bij haar arm..
"Je moest maar eens beter uitkijken waar je liet," zei hij nog, vlak voor hij een beetje verward terug naar de school liep. Misschien moest ze hem eerst nog wat meer irriteren, voor hij haar echt voor eeuwig zou kunnen laten rusten..

Avelyne schrok toen zijn mes tegen haar keel stond, en toen hij ook nog eens in haar arm sneed kreeg ze de tranen in haar ogen. Hoe kon hij dit doen? Verward en verslagen bleef ze zitten. Hoe kon hij dit doen? Nu durfde ze al helemaal niet meer de kamer in, hallo. Dadelijk was dit alleen maar een voorproefje. Ze wilde haar tranen wegvegen, maar ze bleven maar stromen. De won brandde gewoon.

((Ik neem aan dat jullie hier weg zijn aangezien dit al van 16 augustus dateert? XDD))

Saphire liep in een redelijk luchtig jurkje door de takken en de struiken. Ze hield van de kilte, dus waarom een lange, saaie jurk? Terwijl ze naar de grond staarde met haar beweging mee, struikelde ze bijna over een tak, die uitgebreid over de grond lag. Ze keek op, en zag een boom die er niet uit zag als andere bomen. Het leek wel alsof de schors eerder paars was, en hij glinsterde terwijl de blaadjes ongelofelijk groen zagen. Groen, zoals je nog nooit gezien had. Ze zette haar nagels in de stam en klom naar boven, waar ze uiteindelijk op een tak ging zitten. Ze sloot haar ogen en snoof de nachtelijke geur in. Langzaam opende haar ogen zich opnieuw, en dit keer was de maan ondertussen al opgekomen.

Taiga hoorde voetstappen over het pad die haar kant op kwamen. Ze ging wat gemakkelijker zitten en keer naar beneden. Er stond een meisje onderaan de boom. Geruisloos klom Taiga iets hoger de boom in zodat het meisje haar niet zou zien. Het meisje hupste net zo makkelijk op een tak. Taiga hoorde dat ze de avondgeur opsnoof. Rustig liet ze zich met haar bovenlijf een stuk naar beneden zakken, terwijl ze met haar benen de tak boven het meisje vasthield. Ondersteboven hing Taiga met haar gezicht voor de hare. "Wat doe je?" zij ze kalm.

Door de stem die Saphire plots vanuit het niets hoorde schokte ze opzij, en viel bijna uit de boom. Maar ze kon nog net op tijd haar klauwen in de tak zetten en hees zichzelf weer op, waarna ze op haar oorspronkelijke plek ging zitten. "Doe jij dit altijd?" antwoordde ze nors, de vraag die het meisje stelde negerend. Hoe kwam het dat dit meisje in de boom zat?! Ze had geen enkel geluid gehoord toen ze erin klom, en hoorde ook niks. Saphire drukte haar hoofd tegen de stam van de boom en zakte wat meer onderuit.

"Ja.." antwoordde Taiga geïrriteerd, omda het meisje haar vraag negeerde. "Ja dat doe ik wel vaker. Sorry als je schrok. Rustig liet Taiga zich naar beneden zakken en ging op de punt van dezelfde tak zitten als het meisje, maar dan met de rug naar haar toe. De tak kraakte gevaarlijk, maar Taiga negeerde dat volkomen. Taiga ging achterover op de tak liggen, met haar hoofd richting het meisje. Weer kraakte de tak gevaarlijk. Stiekem vond ze het wel eng, maar dat laten merken? Pff, natuurlijk niet! "Ik ben Taiga, jij?"


(Ik denk dat m'n moeder me zo gaat roepen om te eten. Dus in dat geval: tot zo?)

Ook Saphire merktte het onheilspellende geluid van de tak op. Ze trok haar benen naar haar romp toe en zwaaide haar armen erom heen. "Ik ben Saphire." antwoordde ze stil en toonloos. "En ik zou best oppassen voor die tak. Ik denk niet dat hij twee gewichten kan dragen." mompelde ze, eerder in zichzelf. Opnieuw klonk een dubieus gekraak en Saphire klom automatisch een tak hogerop. Terwijl ze de tak net vast had met twee handen, zag ze hoe de tak waar Taiga nog op zat af brak. Saphire kon het niet laten om te grijnzen, maar hing nu wel zelf aan de tak die haar handen beet hadden. Ze hees zichzelf moeizaam op en keek toe hoe de tak gebroken tussen de bladeren lag.

"Ach joh die zal toch nie- AAAAAH" Met een hels gekraak brak de tak af, waar Saphire inmiddels niet meer op zat. Met een vaart viel de tak, met Taiga er op naar de grond en maakte een enorme smak. "Auw. Ja, dat... dat was slim van je. Om aan die andere tak te gaan hangen. Wou dat ik zo slim was geweest." zei Taiga vrolijk. Blijkbaar had ze geen pijn over gehouden aan haar val. Ze krabbelde overeind, en mompelde:"Reparo." terwijl ze op de tak richtte. De tak zweefde tot onder Saphires bungelende voeten en vergroeide weer met de boom.


(( IK MOET NU ETEN DOEIII))

((SMOAKLIJK))

Saphire grijnsde, en keek toe hoe Taiga de tak opnieuw aan de boom toverde. "Waarom doe je dat?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. Wat voor nut had het om de tak er weer aan te toveren, terwijl je toch gewoon naar een andere tak kon klimmen? "En, ja, ik ben slim." zei ze met haar kin omhoog. Saphire trok haar benen op en duwde die tegen haar bovenlichaam aan, terwijl ze elke actie van Taiga in het oog hield. "En wat doe jij hier?"

"Ja nou, omdat ik een beetje impulsief ben denk ik. Haha". Taiga amuseerde zich wel. "Ik doe hier waarschijnlijk wat jij ook van plan was te doen hier." zei ze verwijl ze zich weer ophees de boom in en ging op de tak zitten die ze er net weer aan getoverd had.

(Sorry, ik kan niet zo lang typen. Ik verrek weer van de nekpijn.)

Saphire haalde haar schouders op. "Ik weet niet echt wat ik hier kwam doen." zei ze. Opnieuw legde ze zich languit, met haar hoofd tegen de stam en keek naar de sterren. Misschien kwam ze hier wel gewoon voor wat ontspanning. Ze hield er zo van als de maan op kwam.