De patio

Een ommuurd binnentuintje. Met muurtjes en zuilen en zo. Denk aan Hogwarts.

Nadat zo'n beetje iedereen de eetzaal verlaten had, was ook Loretta opgestaan en naar buiten vertrekken, waar ze zich ergens tegen een boom aan op de grond liet zakken. De zon scheen nog steeds en alhoewel haar rug pijn deed zat ze eigenlijk best lekker zo. Totaal geen weer voor de slechte kant om buiten in de zon te zitten, zo vond ze zelf. Zolang die vreemde William maar niet kwam vond ze het allemaal wel best.

Bo zat graag buiten in de patio. Hij vond deze plek iets heel moois hebben. Hij liep tussen de zuilen door en ging op een bankje onder een boom zitten. Ah, rust! Als je goed luisterde, kon je zelfs de vogeltjes horen fluiten.

Maxxie zag een aantal mensen op de patio en wilden hen vermijden. Zijn dag was al erg genoeg. Hij liep richting een krakkemikkig bankje die een perfect uitizicht had op het bos. Hij haalde zijn schetsboek uit zijn tas en begon te schetsen. Hij had het gevoel alsof mensen naar hem keken, maar hij probeerde het gevoel toch af te schudden.

Boos liep Marylin het tuintje binnen en plofte op de grond. Hoe kon die verwaande troela zo stom tegen haar doen? Marylin vond het tijdverspilling om haar dat domme mokkel te denken. Met een vuist ramde ze een aantal keren op de harde stenen vloer waar op ze zag. De pijn in haar hand liet haar voelen dat ze nu echt leefde. Ze keek met een pruillip naar haar hand die blijkbaar open sprong van het rammen. Bloed viel op de stenen en ze keek aandachtig hoe het naar haar elleboog stroomde.

Een enorme klap galmde door het gebied. Maxxie keek rondom zich en zag een meisje achter hem zitten. Hij keek naar haar handen en vroeg zich af wat er aan de hand was. Hij was plots niet meer tevreden met zijn schets. Hij grinnikte een beetje. Hij kon er wel humor in vinden dat er op de 1ste dag al zo veel dingen gebeurd zijn en hij er niets van af wist.

Ongelovig keek Marylin een jongen recht in zijn gezicht aan. Waarom staarde hij zo eng? "Is er misschien iets?" vroeg Marylin met een scheef hoofd. Zal wel, anders staarde hij niet zo eng naar haar.

Nathaniel was niet van plan geweest om naar buiten te gaan, maar zodra hij een bekend persoon met een wel heel kwade uitdrukking op haar gezicht zag zitten kon hij het niet laten om er op af te gaan. Grijnzend liep hij naar haar toe om achter haar tegen een muurtje aan te leunen, zijn linkerbeen over zijn rechterbeen te slaan en geamuseerd naar haar haren te staren. "Wat is het probleem?" wilde hij weten, nieuwsgierig naar het antwoord. Leedvermaak.. geweldig.

William liep de patio in/op. Hij liet zich op een bankje zakken en keek naar de mensen die er al zaten. Allemaal titjes. Ook die Marylin, die dacht dat ze heel wat was. Het was nog maar de eerste dag en ze had nu al haters van hier tot aan bosnië - zelfs aan de kant waar ze bij hoorde.

Marylin sloot haar ogen en woeshhhhh weg was het bloed. Irritante mensen hier zeg, hebben ze niks beters te doen dan?

Bo volgde de gebeurtenissen op de patio en grinnikte zacht. Dat was dus de kamergenote van Cosette. Dat was best... Erg voor haar?

Maxxie keek recht in de ogen van Marilyn toen ze wat vroeg. Hij had geen zin om te antwoorden, dus deed hij dat ook niet. Ondertussen waren er nog andere mensen bij gekomen. Een van de jongens beviel hem niet, die blonde. Hij pakte zijn schetsen en ging weg.

Emme schreef:

Bo volgde de gebeurtenissen op de patio en grinnikte zacht. Dat was dus de kamergenote van Cosette. Dat was best... Erg voor haar?

Dat zei ik dus, hihi.

Marylin keek Nathaniel aan. "Wat is jou probleem?" vroeg Marylin droog. Deze mensen hier waren irritant, vorig jaar waren ze al dom bezog maar nu zijn ze echt een level gestegen zeg.

"Ik heb geen problemen hoor, jij overduidelijk wel," antwoordde Nathaniel meteen die zijn blik strak op het meisje gericht had. "Je mag het wel vertellen hoor, ik beloof dat ik niks doorvertellen zal," vervolgde hij, waarna hij grijnzend even zijn vinger voor zijn lippen hield en deed alsof hij het braafste persoon was dat op school rondliep. Hee, hij was gewoon een beetje nieuwsgierig.

"Je bent schattig als je zo doet" zei Maryline lachend tegen Nathaniel. Ze kende hem veelste goed. "Oh nee hoor, met mij gaat alles prima" zei ze luchtig en keek naar de lucht. Nathaniel was echt irritant, en zo voorspelbaar. Kan hij nooit met iets nieuws komen ofzo, in plaats zijn "Ik houd mijn mondje dicht" praatje? Ehrrr.

Binnen no-time had Nathaniel al uitgehaald en belandde zijn voet hard tegen Marylins rug, het deel van haar lichaam wat hij nu het makkelijkste bereiken kon. "Shut up," siste hij kwaad, een razende blik in zijn ogen. Wat was dit voor een achterlijk kind? Ze snapte toch heus wel dat ze niet met dat soort domme woorden moest komen. Hij háátte het om schattig genoemd te worden, en al helemaal door iemand als haar. Tss. Wat had je er nou aan om schattig te zijn. Alleen die braverikjes waren schattig, eeew.

Marylin lag nu op de grond en begon kei hard te lachen. "Nou nou.." zei ze lachend. O wat was hij mentaal toch zo zwak. Ze voelde een steek van pijn voelde ze in haar rug, hij trapte best hard, maar het was nou niet dat ze op de grond lag te janken? "Wat moet je Nathaniel?" vroeg ze met een glimlach. Waarom waren jongens altijd zo aggressief? Ooit van zelfbeheersing gehoord ofzo? Duhuh. Marylin stond op en keek naar Nathaniel, die blijkbaar pissed was.

Geamuseerd bekeek Will het tweetal dat binnen gehoorsafstand zat. Die Marylin was echt irritant! Hij schoot in de lach toen hij zag dat Nathaniel het meisje een trap verkocht. Lekker ouderwets, alsof ze geen stokjes hadden waar toverspreuken uit kwamen. Onwillekeurig vroeg Will zich af of Emme's kamergenoot haar tanden met haar toverstaf poetste.

Avelyne liep binnen. Ze zag er erg mannelijk uit door haar broekpak en hoed dit op haar hoofd zat, haar haren zaten wild. Ze was moe en hoopte hier rust te vinden, maar kennelijk zat het hier voor mensen van de 'slechte kant'. Ze liet zich in ieder geval niet weg jagen en nam plaats een stuk verder op dat alle andere.

(( gast ik zeg net dat hij hard trapte mja ahhaa ))

Dat ze niet begon te huilen van de pijn was tot daar aan toe, maar dat ze hem ook nog úitlachte. Woede borrelde in hem op en al snel had hij haar tegen de grond vastgeklemd om haar stevig vast te houden en haar met een moordlustig blik in zijn ogen aan te kijken. Zijn toverstok had hij al snel tegen haar slaap aangehouden. Wat een verschrikkelijk rotkind, ze haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. Nog nooit was hij zo kwaad geweest.
"I'm not afraid to kill you," siste hij tussen zijn tanden door, haar arm bijna platduwend tegen de grond aan. Hij was ervan overtuigd dat zelfs de doodsvloek hem zou lukken als hij zo kwaad was als nu, en anders had hij nog altijd andere middelen om haar te vermoorden. Akelig mens dat het was.

Marylin rolde met haar ogen. "Doe wat je niet laten kan Nathaniel" zei ze zacht. Medelijden kende die jongen niet, hij kende niks behalve agressie en haat. Als er iemand anders in haar positie stond zou ze diegene kei hard hebben uitgelachen, maar nu ze zelf hier ligt - vast gehouden door iemand die niet zo lief is - gaat het niet veel beter. "Wat is je fucking probleem" gilde ze hard. Het kon haar toch niets schelen wat die andere nou dachten, zelf zouden ze ooit het zelfde meemaken. Als ze tenminste een persoonlijkheid hadden? Losers. En dat nog wel die aan haar kant staan. Haar "familie" zijn. Grappig genoeg bleek Marylin hier zelf het probleem te zijn, maar dat is ze al haar hele leven.

Rustig bekeek William het tafereeltje van een afstand. Amuserend, dat was het zeker. Hij had Nathaniel wel vaker zo gezien, en elke keer was het weer leuk om naar te kijken. Tevens had hij nu een goed slachtoffer, ze was verschrikkelijk irritant en verdiende niet beter dan dit.

Toen Nathaniel wel erg agressief begon te worden, veerde Bo automatisch overeind. Waarom deed er niets iets?! Iedereen stond het schouwspel gewoon aan te gapen?! "Hé, stop daar mee!" Riep Bo. Dit kon je toch niet zomaar laten gebeuren?!!! Wat was er mis met deze school!

Avelyne keek naar de hopeloze jongen die Nathaniel wilde laten stoppen. Ze schudde haar hoofd, wilde wat zeggen maar hield wijselijk haar mond. Ze wilde niet in de problemen raaken en als ze zich ermee ging bemoeien zou ze vast weer een mes tegen haar keel krijgen.