De patio

Airic liep het patio op en bleef ergens bij een zuil staan en leunde ertegen. Ze bekeek het schouwspel eventjes van de kantlijn, al was het duidelijk dat het nu juist afgerond werd. Soort van. Ach, ze had net zo goed het halve boek vol Allerdaagse Spreuken kunnen bestuderen deze avond maar school was nog niet van start gegaan. Ze gunde zichzelf even een voorstelling. Ze was immers nooit naar een voorstelling geweest?

Asiah liep over het terrein, ze bestudeerde het volk een beetje wat zich in de patio bevond. Asiah droeg hakken, niet al te hoog, anders leek ze al helemaal een reus. Ze ging zitten naast een jongen die haar wel aanstond. (( WILLIAM )) Ze knikte naar hem en stelde zich voor. "Asiah," liet ze haar naam weten.

(WILLIAM STAAT JE NIET AAN, IK ZWEER HET (U))

"SHUT UP!" riep Nathaniel kwaad tegen het meisje dat zich nu vlak onder hem bevond, al was het ook bedoeld voor de jongen die er opeens bij was komen staan. "Just shut the fuck up," voegde hij er nog aan toe, terwijl hij zijn greep om haar arm wat versterkte en zijn toverstok harder tegen haar slaap aandrukte. "Neem die woorden nu terug of je gaat het niet kunnen navertellen," gromde hij, licht nahijgend. Wat was dat toch op deze school, hoe konden ze nou zo dom zijn om iemand als hem schattig te noemen?! Hallo!? Hij was absoluut niet schattig.

William keek tegen de zon in toen hij omhoog keek, en wist eerst niet tegen wie hij sprak. Tot ze naast hem ging zitten. Hij grijnsde breed. "Weet ik." Natuurlijk wist hij wie die reuzin was. Asiah. Ze stond dan ook bekend om haar lengte. "Ik ben William, mocht je dat niet weten." Hij grinnikte.

Marylin kon haar lach onderdrukken. "Nathaniel.." zei ze tussen haar tanden door. Haar arm werd echt fijngeknepen, en nee dat was niet echt fijn. "Sorry dat ik je schattig noemde. Ga je nu weer normaal tegen me doen? Of blijf je zo bezig?" zei ze met opgetrokken wenkbrauwen. So, he gets what he wants. Wat was zijn fucking probleem zeg? Oki, Marylin was irritant, maar deze kerl heeft echt een leeg hoofd ofzo.

Bo trok een wenkbrauw omhoog, maar ging toch weer langzaam zitten. Hij verklaarde hen gek. Iedereen hier! Ze waren allemaal niet goed snik!

"Wist ik niet," antwoordde ze. Als ik dat had geweten, had ik me natuurlijk ook niet voorgesteld. Logica. Asiah fronste even haar wenkbrauw toen ze iemand hoorde roepen. "Gezelligheid kent geen tijd," zei ze, niet echt naar William gericht, meer in het algemeen.

Ze lachte weer? Nathaniel vernauwde zijn ogen een paar tellen tot spleetjes, stond vervolgens op, maar maakte nog geen aanstalten om weg te lopen. "Silencio!" riep hij, zijn stok gericht op het Marylin. Zo, dat hield haar wel even stil. Zijn humeur werd meteen iets beter door de gedachte dat ze een poosje niet zou kunnen praten en al snel plofte hij een eind verderop op een bankje. Dom mens.

William haalde zijn schouders op, niet helemaal snappend wat ze nou bedoelde. Bedoelde ze dat de gezelligheid later zou komen opdagen? Mhm. "Wie is je roommate?" vroeg hij toen maar. Hij hoopte voor haar dat het niet een of ander nieuwkomertje was die zich veelste goed voelde voor hun.

"Sage," antwoordde ze. "Dat kind heeft een enorme long inhoud geloof ik, ze praat en praat zonder dat er een einde aan komt, zonder ook maar één keer tussendoor te ademen," Asiah dacht even na. "Ohja, en ze was er na twee minuten al van verzekerd dat ik lesbisch was. Dat kind is niet helemaal 100 geloof ik."

Zo mooi, eindelijk was die creep van haar af. Dat ze niet kon praten was geen enkel probleem, aangezien ze toch mentaal haar spreuken liet werken. Ze zwaaide hevig naar Nathaniel en liep daarna weg, weg van de patio.

Oké, dat was het. Een lomp einde, dat wel. Airic verdween weer met een enkel geluid wat elk normaal mens niet op zou vallen.

William schoot in de lach. "Leuk slachtoffer," zei hij grijnzend. Waarom had iedereen zo'n makkelijk slachtoffer, en dat hij opgescheept met die saaie Bobo? "Oh? En hoe komt ze daar dan bij?" William keek haar vragend aan.

"Ze vroeg of ik weleens een vriendje had gehad, waarop ik nee antwoordde," Asiah rolde met haar ogen. "Ik denk dat ik het nog geen twee dagen uithoud bij dat kind, na vijf minuten naar dat gezicht gekeken te hebben en naar d'r gepraat geluisterd te hebben begonnen m'n handen al te jeuken,"

Will grinnikte. "Bitchfight. Classy," merkte hij op. Hij leunde met zijn rug tegen het bankje en rekte zich uit. Tot nu toe was er nog niet zoveel schokkends gebeurd, maar dat kon vast wel veranderen. Het leek alleen alsof iedereen zich gedeisd hield.

"Classy bitchfights, daar doe ik niet aan," zei Asiah grijnzend. Classy bitchfights waren van die 'gevechten' waarbij de meisjes aan elkaars haren trokken, schelden, duwen, en misschien een enkele bitchclap ertussendoor, maar meer was het vaak niet. "Alles behalve classy," voegde ze er nog aan toe.

Grinnikend schudde Will zijn hoofd. "Wacht maar af. Straks zit ik lekker mijn broodje in de eetzaal te eten, en dan stommelen jij en die kamergenoot van je al vechtend naar binnen, vallen op de tafels, en dan start er een voedselgevecht waar ik dan opeens midden in zit. Nee, bedankt." Hij grijnsde breed.

"Ik zie het al helemaal voor me," grinnikte Asiah. "Maar nee, dat had ik ook niet helemaal in gedachten. Ik ben meer van het stille geweld."

"Dus jij houd je lippen stijf op elkaar." Will keek evne bedenkelijk. "Hoe ga je dan je toverspreuken uitspeken?" Zijn ogen priemden nieuwsgierig haar kant uit.

"Heb ik het over spreuken dan?" zei ze met een brede grijns op haar gezicht. Nee, Asiah vond het veel leuker om dingen zonder spreuken te doen. Spreuken vond ze zo afgezaagd met dingen zoals deze.

Met een grote frons op zijn gezicht, zijn tong een stukje naar buiten geschoven ter concentratie, en een opgeheven berkenhouten toverstok beende Yosuke de binnenplaats op.
Oke.
Dit keer zou het lukken.
"... LEDUCTO!'
Even was het stil, maar plots schoot zijn toverstok uit zijn handen, klonk er een gigantische knal, en belandde hij plat achterover.
Wanhopig en nogal onhandig krabbelde hij weer overeind. "Eh- EH, HET GAAT GOED. NIETS AAN DE HAND," deelde hij met zijn zwaar Japanse accent mee, waarna hij naar zijn toverstok rende en deze vlak naast een kastanjebruinharig meisje met roodbruine ogen opraapte.
"Solly!" verontschuldigde hij zich stommig grijnzend, zoals altijd de r voor de l verwarrend, wat tevens de reden dat zijn 'reducto' vloek van net was uitgemond in een 'leducto'.

"Wat saaaaai," zei Will op zeurderige toon. "Heb je van die vette powers, ga je je handen er aan vuil maken. Dat doet dat joch uit mijn kamer ook al." Hij rolde overdreven met zijn ogen.

"Ben ik niet met je eens. Iets met je eigen handen doen geeft veel meer voldoening dan met een stokje," vond Asiah. Haar magie gebruikte ze vrijwel nooit als ze het op geweld voorzien had, dat was gewoon niet haar style.

"Saaai," herhaalde Will. Soms leek het net alsof Asiah goed was. Hij klopte wat zand van zijn gewaad en stond toen op. "Ik ga.. iets doen." Hij fronste, en liep toen weg.