De schoolkelder

Het is helemaal geen plek voor mensen met een spinnenfobie. Er liggen allemaal enge materialen opgeborgen, als messen, kisten met onbekende dingen in, ... Er is geen lichtschakelaar, wat betekent dat je er niks kan zien. Dat betekent ook dat je dus licht moet maken met behulp van magie.

Aantal: de kelder is heel krap, dus zeg maar dat er maximaal 5 mensen tegelijk mogen spelen.

Cedrick was een soort van, eh verdwaald geraakt in de gangen van de school, en kwam op een afgelegen plek uit. Na een aantal keren om zich heen te hebben gekeken stond er dus basically alleen een deur voor zich, die er oud uit zag. Zal ik het wagen? Spookte door zijn hoofd. Hij was pas net nieuw, en wie weet wat er allemaal kan gebeuren? Oké, chill en relax. Het is maar een domme oude deur, wat zou er nou voor engs achter zitten? Met een aantal passen liep hij naar de deur en maakte hem open. Het was een soort van donker gat leek wel? Maar het was al te laat: de deur swiepte dicht met een klap toen hij naar voren liep, en kon niks zien. Toen hij zich omdraaide kon hij de deur niet meer vinden. Oké fijn, dus hij kon niks zien én hij zat een soort van opgesloten. Hij ging zitten op de grond, en merkte dat zijn benen naar beneden konden bungelen - gevolgd dat er weer een stukje grond onder zijn voeten zat. "Een trap hier dus" zei hij hard op, zonder reden. Een lichtschakelijk was blijkbaar ook niet van pas, want na een aantal keren gezocht te hebben vond hij niets, en ging dus maar weer op het zelfde plekje zitten.

Faye liep door de gangen, richting de kelder. Om een of andere reden hield ze ervan om op donkere plaatsen te zijn. En de kelder was daarom ideaal. Ze opende de deur en keek naar binnen, of er iemand was. Ze trok haar wenkbrauw op. Een of andere jongen, zeker eerstejaars, want ze had hem nog nooit gezien, zat in de kelder. Faye glimlachte. Zou hij bang zijn? Ze hoopte het.

Cedrick draaide zich om naar de deur die eindelijk open ging. Was dat serieus zo makkelijk? Hij stond gelijk op en klopte zijn kleren wat af. Serieus keek hij haar aan. Oke dit was echt shame-a-licious zeg. Straks zou ze nog denken dat het zo'n watje is. "Ehm.." bracht hij uit. Zonder enige andere woorden liep hij langs haar de deur uit. Daarna keek hij nog even om naar het meisje, wat geen reden had.

Faye grinnikte. Ja, hij was bang. Ze liep de kelder in en liet de deur achter haar dichtvallen. Ze pakte haar toverstok. 'Lumos,' zei ze, en de kleine ruimte werd verlicht door het licht aan het uiteinde van haar toverstaf. Faye staarde naar de spinnenwebben aan het plafond. Er werd hier ook nooit schoongemaakt. Die dingen zaten er al toen ze hier als eerstejaars binnenliep.

Cedrick wist dat hij een dork was, maar om ook nog uitgelachen te worden.. Dat ging wel te ver hoor!? Nors keek hij vooruit en liep die lange stomme saaie gang uit. Pffft.

Faye plofte neer op een krukje, dat er ook al jaren stond. Met een diepe zucht sloot ze haar ogen en opende ze haar mond. Haar gezang klonk hard in de kleine ruimte.

Maxxie kwam met een kaars en zijn toverstok in de hand aanlopen. Hij had van deze plek gehoord en wilde graag zien hoe het eruit zag. Hij heeft het eigenlijk niet zo op spinnen. Met moeite probeert hij alle spinnenwebben weg te krijgen met zijn toverstok. "Arania Exumai" (spreuk die spinnen dood) zei hij wijl hij zijn toverstok bewoog. Er vielen tientallen spinnen op zijn hoofd. Hij werd er ziek van, maar hij ging toch verder. Verbaasd keek Maxxie naar het meisje dat op het krukje zat. "Jij weer" zei hij.

(Guyssss, ik moet eten! See 'ya)

Faye opende geschrokken haar ogen. Ze haatte het als mensen haar stoorde. Daar kon ze niet tegen. 'Jij weer?' zei ze, op hetzelfde moment als hij het zei.

Marylin Jane móest iets hebben om te vermoorden in het bos ofzo. Maar dan zou een mes wel handig zijn - dus ging ze naar de kelder. Eenmaal aangekomen hoopte ze dat er niemand was, want hun mochten dus echt niet aan haar speciale geheime messen zitten. De deur ging open met een klap, en Marylin keek even snel om zich heen. Ze hoorde een verdomde stem. Met een vuur dat uit haar handen kwam liep ze de trap af, om te kijken hoeveel mensen er waren. Twee. Bij elke spin die naar beneden vloog aan een draadje zette ze de spin in vuur of kneep ze 'm fijn met haar duim en wijsvinger. Het begon wat aangebrand te ruiken, maar dat maakte haar niks uit. Starend bleef ze naar de mensen kijken, wachtend totdat ze eindelijk weg gingen.

Saph opende ontspannen de deur die toegang bood naar de kelder. De kelder, die zo te zien al aardig bevolkt was. Voor Saph's neus stond een silhouet, dat een belletje deed rinkelen bij haar. Ze liep voorzichtig iets meer naar het silhouet toe, en aan de donkere haren te zien bleek het Miss Bitch te zijn. Ze had geen zin in een discussie, dus ze besloot om haar gewoon te negeren. Licht had ze niet meer nodig, daar diende Marylin al voor. Stiekem hoopte Saph wel dat het vuur uit de hand liep, letterlijk, en dat Marylin vlam vatte. Maar die gedachte was gewoon cru, hoewel dat rotkind het wel verdiende. Ze knipperde, ontwakend uit haar dagdroom, en liep verder de trap af. Daar zaten nog een paar personen, maar die kende ze niet. Ze bleef staan en keek even rond, zonder iets te zeggen.

Een kwartslag draaide het hoofd van Marylin, en zag daar - helaas - dat vervelende snolletje van de muziekkamer. "What a suprise" zei ze met grote ogen tegen haar. Ze speelde wat met het vuur en liet het voeden door een aantal spinnen. Gespannen keek ze naar de twee mensen die daar nóg steeds stonden, en daarna weer naar dat drama kind. Marylin knew she talked about her.

Saphire draaide haar hoofd naar Marylin toe, die blijkbaar het lef had om weer ruzie te zoeken. "Ik hou wel van verrassingen. Jij niet?" vroeg ze toen met een sarcastische grijns op haar gelaat. Serieus, wat was er mis met haar? Had ze geen aandacht genoeg? Was er iets gebeurd waardoor ze zo'n wannabe pestkop werd?

"Oh ja hoor" zei Marylin met een lieve lach. Ze had geen zin om nog een seconde tijd aan haar te schenken en liep dus een aantal treden naar beneden. De kelder was klein, te klein om met nóg een persoon daar in te staan dus iemand zou snel weg moeten gaan. Ze twijfelde om wat over dat meisje in de opening te zeggen maar besloot dat maar niet te doen. Verveeld draaide ze zich om naar het meisje om een snelle vraag te vragen - en verwachte dit keer normaal antwoord. "So.. Hoe heet je?" vroeg ze op een serieuze toon.

((Tegen wie heb je het :d?))

( O grapske ik dacht dat je nog in de deur opening stond theheh. sorrrrrie! maar tegen jou ja )

((Aight ))

Saphire trok haar wenkbrauw verbaasd op. Eerst kreeg ze allerlei opmerkingen toegeslingerd, en nou wou Marylin wat over haar weten? Ach ja, wat voor kwaad kon het. "Saphire." antwoordde ze dan maar kort. Ze probeerde Marylin ergens te spotten, maar zo veel licht kwam er ook weer niet uit de toverstaf van het onbekende meisje en het vuur uit Marylin's handen verlichtte enkel één vierkante meter ofzo. Saph hees haar toverstok langzaam op. "Lumos duo." fluisterde ze zacht, dat gevolgd werd door een fel, verblindend licht dat groot genoeg was om de hele kelder te verlichten.

"Saphire. Steen" bracht Marylin uit. Stiekem vond ze het wel grappig, like wie noemt z'n kind nou een steen? LOL!? Toen Saphire de hele kelder verlichtte keek Marylin verbaasd. Ze was nieuw right?Grappig dat ze dan zo'n kunstje kan. Ze legde haar hand op het vuur dat doofde. "Waarom ben je hier eigenlijk?" vroeg Marylin geïnteresseert. Nieuwe kans voor mevrouwtje om te laten zien hoe ze in elkaar zit. En ze was ook gewoon nieuwschierig.

Saphire grijnsde. "Foute vertaling." zei ze dan, terwijl ze verder liep en met haar handen langs de muren gleed, hopend op een geheime deur ofzo. "Helder juweel." mompelde ze. Haar vingers gleden over de ruwe stenen die de kelder vervolledigden. Helaas had ze niks gevonden. Ze draaide zich terug om, en zocht Marylin's ogen. "Om dezelfde reden als jou." Saph keek haar nog enkele seconden aan, maar haar blik gleed toen naar de twee mensen, die opvallend stil waren.

"Aha" zei Marylin lachend. Dom is dat meisje zeker niet, bij de hand wel. Marylin mocht zulke mensen. Waarom liep ze alleen zo droog met haar handen tegen de muur? "Er is hier geen geheime kast die je zo omdraait dat je in een andere kamer bent hoor" zei ze betweterig, en hoopte te raden dat dat de reden was waarom ze zo liep. Haar hoofd hield ze schuin toen ze zei dat ze om dezelfde reden hier was. "Sure, en jij weet dat ik hier ben omdat..." zei Marylin quasi denkend, zodat Saphire daar antwoord op gaf.

(oki I just can't deny, jou ava is zo cute)

((Ik weet het, be jealous lol Maar serieus, ik zoek dagen achter deze dingen))

Er ontsnapte een klein pufje uit Saph's mond, dat leek op een zacht gelach. "Wie weet." zei ze dan. Ze zocht naar een of ander oppervlak in de vochtige ruimte waarop ze kon zitten. Toen ze een kist zag, wreef ze het stof af de houten, kleine plankjes en ging erop zitten. "Waarom denk je dat mensen naar deze school gaan?" vroeg ze toen plotseling, haar hoofd schuin houdend en kijkend naar Marylin. "Iedereen is hier om dezelfde reden."

"Ik weet het en er is hier dus niets" zei Marylin, ookal was er wel degelijk een geheim in deze kelder. Maar hey, een geheim is geen geheim meer als je 'm door verteld. Alleen Marylin en een aantal anderen weten het. Marylin liep nog een paar treden naar beneden en ging daar op zitten. "Om hier te leren. De meeste dan" zei ze met twee rollende ogen. Was ze nou serieus zo dom of deed ze alsof ze zo dom was? "Oh you're so not right" zei Marylin lachend. Ze moest eens weten zeg.

(hahah daar heb ik niet genoeg geduld voor, en ja ik ben jealous )

(I want to know the secreeeeet, tell meeeeeeeee, tell me the secret about the fluffy basemeeeeent.))

Saph twijfelde aan Marylin's woorden over het feit dat hier niks was. Yeah right, alsof Saph zoiets zou geloven. Ze kon opmaken uit Marylin's stem dat het een leugen was. Een grote, geheimzinnige leugen. Ze negeerde de opmerkingen over waarom mensen hier kwamen. Dat onderwerp was zó niet interessant. "En, kom je hier vaak?" vroeg ze met een grijns. Het klonk wel alsof ze Marylin probeerde te versieren. Ze moest en zou meer te weten komen over wat hier aan de hand was, welke geschiedenis zich afspeelde in deze vieze, oude ruimte.

Een geniepig lachje ontsnapte uit Marylin's mond. Ze wist heus wel dat Saph haar niet geloofde, maar ze wist ook wel dat ze twijfelde. "Ja" zei Marylin ruw. Ze hoefde niet te weten wanneer, hoevaak en hoe laat. Marylin was al bijna vergeten dat ze geewn aandacht meer aan haar zou besteden, maar het wordt nu wel heel interessant hoor! "Jij niet, want jij bent nieuw, right?" zei Marylin overtuigend en benadrukkelijk. Want dit is geen plek voor nieuwe mensen. Serieus keek ze naar Saphire en bestudeerde haar nog een keer.

Saph's grijns verdween van haar gezicht en werd gevolgd door een serieuze, op de tenen getrapte blik. "Wat is er mis met nieuw? Ik kan alles al wat mensen van mijn leeftijd die hier van in het begin waren ook kunnen." zei ze toonloos. Ze voelde iets kruipen over haar schouder. Voorzichtig bracht ze haar toverstok naar het humane wezen dat zich op haar schouder bevond, en het bleek maar een simpel spinnetje te zijn. "Meteomaledictia." zei ze zacht, terwijl de spin vervolgens versteend werd. Versteend, als in bewegings -en hersenloos.