De schoolkelder

Alweer lachte Marylin, en vond het heerlijk om het bloed onder Saph's nagels te halen. "Als je nieuw bent, moet je nog veel leren" zei Marylin droog. "En veel leren, betekent niet veel goeds" zei ze er snel achter aan. "Alle oude geheimen, die jij dus niet weet, kom je niet zo snel te weten als je hier nieuw bent" zei ze opschepperig, aangezien zij wél geheimen kende. Meer liet ze er niet over los, want ze moest zich niet gaan verheugen op de dingen die nog gaan komen. "Your attitude doesn't fit in your personality" zei ze volwassen. Maar echt hé, ze moest niet gaan denken dat ze het al gemaakt heeft hier, 'cause she didn't at all.

Saphire lachtte uitbundig. Meende Marylin dat nou serieus? "Lieverd, dat is niet altijd zo. Mijn ouders hebben mij veel geleerd in de tijd dat ik hier niet zat. Ik kan soms zelfs meer dan sommige mensen die ouder zijn dan mij." zei ze toen ze haar ogen iets meer toekneep. Wie dacht dat kind wel niet dat ze was. Wat volwassen, om een nieuw meisje te gaan beledigen aangezien ze nieuw was. Alsof die Marylin zelf zo'n goede reputatie had. "En, hoe sta jij bekend hier? Als arrogante kwal met een IQ van mijn schoenmaat?" vroeg ze toen ze recht ging staan en uitdagend dicht bij Marylin kwam staan. Ze was niet bang van haar, als ze dat soms dacht. Integendeel. Marylin kon misschien denken dat ze sterker was dan haar, maar ze moest eens weten.

"Wat je ouders leren is niet genoeg poepje. Als je hier lang genoeg bent weet je wel beter" zei Marylin lachend. Dacht ze nu dat aar ouders haar genoeg hebben geleerd? No fucking way. "Het gaat niet om de simpele trucjes die je kan, als je het daar over had" zei ze met een valse blik in haar ogen. Ze was al bijna vergeten waarom ze hier was. "Het maakt me niets uit wat die zielige posers van me denken. Al wilden ze me allemaal dood en probeerden ze me te vermoorden, I wouldn't care less" zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. Grappig dat ze het over vermoorden had, aangezien Nathaniel niet zo lief was laatst. "Dus wordt jij zo'n snolletje zoals Emme, die alles er aan doet om haar reputatie hoog te houden? Die er over in zit als iemand haar gouden kammetje breekt? Ik hoop het maar niet voor je" zei Marylin ruw.

Saphire wist wel wat ze bedoelde. Ze wist zelf ook wel dat het niet helemaal ging over wat je kon, maar ook over wie je was. En wat je deed. Marylin zag eruit alsof ze zich bedreigd voelde, alsof iemand haar had betrapt. "Dus je vind het niet erg als de halve wereld je haat en je geen enkele vrienden hebt en een loner word?" vroeg ze toen ze haar armen over elkaar kruistte. Saph grijnsde bij de naam 'Emme'. Dat kind was ook niet goed snik, wel te zien aan het laatste gesprek dat ze hadden. Marylin had gelijk over Emme. Toch iets waar ze gelijk over had. "Ik lijk in geen énkel opzicht op die snol." zei ze bedreigd. Marylin kende niks van haar, dus moest ze haar ook niet gaan vergelijken met dat verwaand kind.

"I wouldn't giva shit" zei ze met haar schouders ophalend. Saphire was wel een meisje die zich dan aangesproken voelde, niet meer veilig en vooral bang. Zo was Marylin niet. "Oh, are you sure?" vroeg Marylin verbaasd, aangezien zij dezelfde rotstreken als Emme kon uitvoeren. Het zouden nog eens zusjes kunnen zijn. Marylin wist dat ze haar wel had geraakt met die opmerking, dat zag je gelijk aan haar houden. Personality: Check. Mentally: Ehm.. not so sure? Wat was dit nou? Mevrouw wist het net nog zo goed maar gaat de mist in als het in de buurt komt van vergelijken. "Leer jezelf eens goed kennen" zei Marylin fel. Ze kon er niet tegen als mensen in een klap zo veranderde, van een boze grote leeuw naar een klein zielig poesje.

Saphire grijnsde. Marylin had duidelijk geen idee waar ze het over had. Het was goed als je onafhankelijk was en je niks aantrok van anderen, maar zij ging daar te ver in. De opmerking over Emme raakte haar dan ook totaal niet. Wat maakte haar het uit hoe Marylin over haar dacht? Het was toch ook wel duidelijk te zien dat Marylin haar beter wilde leren kennen, maar nu voelde ze zich bedreigd en stopte dat weg door wat beledigingen in het rond te slingeren. "Ben jij altijd zo onzeker?" vroeg ze toen catchy.

Grappig dat Saphire nu weer zo veranderde, alsof ze het allemaal zo goed wist. Dat iets je raakt is niet erg, helemaal niet zelfs. This emotion is killing you en dat gevoel is alleen maar fijn. Alhoewel het dom is net te doen alsof níks je raakt, ookal doet het wel degelijk iets met je. Maar daar kon Marylin niks aan doen? Hallo, Saphire was zo'n verwende kwast. Marylin moest niets van haar hebben en wist ook niet waarom ze deze raad gaf - wat er dus niet op leek maar dus wel was. "Onzeker? Are you kidding me?" zei Marylin gierend van het lachen. Was ze nou serieus? Onzeker? Hallo, dat kende alleen zwakke personen zoals zij. "Ik ben nooit onzeker, en al helemaal niet door personen als jij" zei ze grinikkend. Het was zo grappig dat ze zich bijna beledigd voelde door die domme opmerking. Kon ze niets beters verzinnen ofzo?

Saphire keek Marylin uitdagend aan. Ze wist wel dat Marylin diep vanbinnen niets meer dan een schrammel kindje was, dat aandacht zocht en geen enkel plukje zelfvertrouwen had. Het leek alsof ze in een poel van zelfmedelijden leefde. Ze opende haar mond, klaar om aan een preek te beginnen, maar sloot die dan weer. Die meid was het gewoon niet waard om je stem aan te verspillen. "Goededag, nog." zei ze dan beleefd. Ze draaide zich om en liep de kelder uit, terwijl ze nog even vrolijk naar Marylin zwaaide.

((Gotta go, bye ))

Lachend keek Marylin haar na. Zwak om weg te lopen hoor. Zonder een enkel woord keek ze naar de twee mensen die daar nog steeds waren. Mooi, één is er weg, nog maar twee te gaan! Die Saphire zal nog een aantal probleempjes krijgen later, want met zo'n persoonlijkheid kwam je niet ver. Zwak zielig betweterig kind dat het was. Marylin begreep nieteens wat ze hier deed.

(okiiiii!)