De waterval

Een pràchtige plek. Helder, zuiver water stroomt de grote rotsen af. Onderaan de waterval bevinden zich allerlei rotsen. Een regenboog versiert vaak de lucht, omdat de zon er schijnt er en de regendruppels door die zonnestralen heen waaien. Je hoort er vaak junglegeluiden, en er gaat zelfs een gerucht rond dat, als de maan schijnt, het water lijkt alsof het versmolten zilver is: glinsterend en glanzend.

-

Saphire liep, met haar ogen gericht op de rotsen zodat ze zeker niet zou struikelen, op blote voeten door de rotsen. Ze zette zich neer op één van die harde stenen en keek even rond. De lucht werd steeds donkerder, en het leek wel alsof het water begon te glinsteren. Voorzichtig trok ze haar jurk over haar hoofd heen en tipte met het topje van haar teen in het water. De temperatuur was perfect, wat betekende dat het ook een perfect moment was voor een duik. Voorzichtig stapte ze in het water en genoot van de natte vloeistof die langs haar lichaam gleed.

Bodo hield ervan om naar de waterval te gaan. En dan vooral tegen de avond aan. Dan was de lichtinval er het mooist. Bo sloop door het bos tot aan de waterval. Dat was het enige pad dat hij kende, hij kwam verder nooit in het bos. Veel te veel bomen. Hij hield meer van open lucht. Zoals een weid uitgestrekte weide of zo. Bij de waterval aangekomen, klom Bo op de grote rots naast het klaterende water. Dat was zijn lievelingsplekje. Hij keek even omhoog en zocht naar sterren. Maar daar was het precies nog een beetje te vroeg voor. Toen hij weer naar het water keek, bewoog er iets. Sinds wanneer zaten hier vissen? Een zulke... Grote vissen? Bo kneep zijn ogen tot spleetjes en boog een beetje voorover naar het water toe. Maar... Hij zette zijn hand op een glibberig deel van de steen en verloor zijn evenwicht. "AAAAAH!" Gilde hij luid, terwijl hij naar beneden viel en met een luide plons in het water terecht kwam.

Saphire zat al tot haar schouders in het water, toen ze plots schrok van het spetterende water dat haar richting in vloog, een silhouet dat in het water viel en een luide mannenstem. Oh, shit, dacht ze. Ik dacht dat ik hier alleen was. Nu moest ze wel in het water blijven, aangezien ze daar enkel in een slipje zwom. Ze deinsde een stuk achteruit, waardoor ze met haar rug tegen een scherpe punt van een rots botste en een schram zich opensneed op Saph's schouderblad. Ze stond op het punt om recht te springen, maar ze kon zich nog net beheersen en onder water blijven. Ze probeerde even de gedaante te zoeken die haar zo had doen schrikken, maar die zat nog steeds onder water. Wait a minute... hij had haar toch hopelijk niet zien zwemmen?!

Bo kwam luid kuchend en proesten onder water. Hij was vergeten zijn mond dicht te doen voordat hij kopje onder ging. Oeps! Verhip, nu waren zijn kleren echt helemaal door en door nat. En zijn toverstok - Hé, waar was zijn toverstok?! Bo tastte zijn zakken af, maar die waren akelig leeg. "Néé, dit kan je toch niet menen!" Gepanikeerd begon hij door het water te voelen. Misschien dreef zijn stok hier wel ergens rond. Toen hij zich omdraaide, schrok hij zich alweer een hoedje. Er stond een meisje tegen de rotsen aan en ze keek nogal geschokt. "O." Bo stond er bij als een dwaas. Helemaal in de war. Dus eh... Die vis van daarnet was een meisje geweest? Hij had per ongeluk naar een meisje zitten luren en was daardoor in het water gevallen? GREAT!

Saphire stond nog steeds met grote ogen naar de jongen te staren, terwijl ze de pijn voelde branden op haar schouderblad en ze een vloeistof over haar rug voelde lopen, wat niet als water voelde. Na enkele seconden probeerde ze dan toch iets uit te brengen, anders zou ze maar een starende idioot lijken. "Eh." stamelde ze dan ook uit. "Hoi." Oh great, ze stond daar halfnaakt terwijl een jongen haar aanstaarde en het enige wat zij kon uitbrengen was "hoi"?! Ze wenstte dat ze haar toverstok nu bij had, maar die lag nog bij haar jurk en het was dus onmogelijk om aan die toverstaf te geraken. "Watcha doin'?" vroeg ze aarzelend, op een betrapte toon.

Bo werd meteen helemaal rood. Hij moest snel iets goed verzinnen! Want hij ging heus niet vertellen waarom hij precies van de rots was gevallen. "Ik eh... Ik probeerde helemaal naar boven te klimmen!" Stootte hij uit. "Maar ik zette mijn voet verkeerd en toen gleed ik uit." Het klonk nog steeds niet erg stoer, eerder genant, maar daar was het nu te laat voor. "Wat eh.. Doe jij?"

Saphire grijnsde. "Niks." mompelde ze toen ze haar ogen wegtrok van de jongen zijn gezicht. "Heb je iets gezien?" vroeg ze terwijl ze vervolgens zacht op haar lip beet, hopend dat hij gefocust was op de boom en niet op haar halfnaakte lichaam. Ondertussen probeerde ze zo subtiel mogelijk verder te stappen naar de rand, waar haar kleren lagen. Maar dat zou niet echt lukken, dus ze zou moeten wachten tot de jongen weg ging. Zonder nog te wachten op een antwoord op haar vorige vraag, stelde ze snel een volgende vraag. "Hoe heet je eigenlijk?"

"Nou, ik zie jou en-" Bo klemde zijn kaken op elkaar. Had hij nu net verklapt dat hij naar haar aan het kijken was? Bo zag dat ze probeerde weg te komen. Oh nee! Ze dacht nu vast dat hij een enge gluurder was die haar iets wilde aandoen! Dit was helemaal fout aan het lopen. "Bodo." Mompelde Bo met een schorre stem uit schaamte. Hij vergat er zelfs bij te zeggen dat de meesten hem Bo noemden. En dat vergat hij anders nooit.

Saphire zuchtte, maar met een opgestokte adem in haar keel. Shit, hij had haar gezien. Dit liep fout. "Bodo." mompelde ze toen stil. "Speciale naam." voegde ze er vervolgens aan toe. Ondertussen stond ze daar nog steeds awkward tegen de rots gedrukt, en de pijn stapelde zich steeds op. "Heb jij je toverstok bij je?" vroeg ze dan maar, hopend op een "ja". Dan zou hij de schram misschien kunnen herstellen, en wie weet ook wel haar jurk terug aan kunnen toveren. Hoopte ze.

((Ik moet btw zo gaan...))

Bodo schudde beschaamd zijn hoofd. "Hij is uit mijn zak gevallen toen ik in het water viel. Dus hij moet hier ergens in het water liggen." Hij klonk nu écht wel als een sukkeltje. Bo begon meteen weer met zijn handen door het water te gaan, op zoek naar zijn toverstok. Hij wist zich anders ook geen houding aan te nemen met een meisje in het water...


(Ik moet zo gaan eten!)

Great, nu stond ze daar hopeloos. Ze wist wel zeker dat ze hier later om zou lachen, misschien wel samen met Bodo, maar nu was het juiste moment niet. Terwijl Bodo met zijn ogen gericht op het water was, snelde Saphire naar de rand en trok haar jurk zo vlug als ze maar kon over zich heen en nam vervolgens haar toverstaf. "Heb je hem al gevonden?" vroeg ze dan subtiel toen ze zich weer omdraaide met een ruk.

((Jammer dat er zo geen spreuk is waarmee je dichtbijzijne toverstokken kan detecteren, lol.))
((PS: ik moet gaan XD Smakelijk nog! ))

Door het geluid van het water had Bodo even omgekeken. Het was niet zijn bedoeling geweest, maar het ging gewoon atuomatisch! Hij schaamde zich er al meteen voor en deed net alsof hij al die tijd had zitten zoeken. "Nee nog niet." Antwoordde hij zenuwachtig. Waar was die rotstok?!

Saphire stond maar een beetje te lummelen terwijl Bodo zijn toverstok aan het zoeken was. Ze was eerder beschaamd om het feit dat hij haar misschien gezien kon hebben, maar toen viel haar in dat het misschien beleefd was als ze even mee zou helpen. Ze zette haar visie superscherp en zocht in het water, tot ze een glans zag wat leek op een glans van een houten stokje. Ze keek beter, maar zag toen dat het geen toverstok was. Tenzij Bodo zijn toverstok een paar keer mishandeld zou hebben, dan zou het wel mogelijk zijn. Na veel zoeken en kijken vond ze uiteindelijk een stok die sprekend op de hare leek. "Is dit hem?" vroeg ze stil, terwijl ze tegenover hem ging staan.

Bodo keek op en grijnsde meteen. "Dat is hem!" Riep hij luid, gewoon van opluchtig. "Hartstikke bedankt!" Hij nam de stok van haar over en stapte het water uit. Nu nog een spreuk weten te herinneren om zijn kleding weer droog te krijgen. Grutjes. Zijn geheugen liet hem in de steek. Ach, wat gaf het ook! Hij had zich al genoeg belachelijk gemaakt vandaag. Dit ene ding kon er nog wel bij. "Ehm, weet jij toevallig een spreuk die mijn kleding zou kunnen opdrogen? Ik ben zelf niet zo goed in... Onthouden."

Saphire volgde Bo's voetstappen, die haar weer naar het droge leidden. Ze mompelde even iets toen Bodo haar vraagde of ze iets wist om zijn kleding droog te krijgen. Ze herinnerde zich maar iets vaag, maar niet helemaal. Ach ja, het was het proberen waard! Het was enkel te hopen dat het niks ergs was. "Eh, ja hoor!" zei ze toen vluchtig. Ze hees haar toverstok op, gericht naar Bodo, en sprak dan een simpele spreuk uit, die hopelijk juist was. "Aquamenti!" riep ze zacht. Maar wat toen volgde, was niet volledig volgens plan. Een immense, krachtige waterstraal werd afgevuurd door Saph's toverstok, die zo krachtig was dat ze Bodo misschien wel omver kon blazen. "Oh, grutjes." mompelde Saph met grote ogen.

Bo opende net zijn mond om enthousiast iets te zeggen, toen hij omver werd geblazen door een waterstraal. Wow. Die had hij niet zien aankomen. "Ik zei 'mijn kleding drógen'." Mopperde hij een beetje uit het veld geslagen. Hier lag hij dan als een nat hoopje ellende op de grond.

Saphire keek Bodo met een licht beschaamde blik aan. "Oeps." zei ze stil, na enkele seconden van zwijgen, die wel eeuwigheden leken. Blijkbaar was het toch de foute spreuk. "Sorry." mompelde ze er dan nog bij. Ze wist echt niet wat te zeggen, wat haar dan ook voor het eerst overkwam. Hopeloos draaide ze zich om en maakte ze dat ze wegkwam. Poeh, wat een geweldige indruk had ze achtergelaten zeg!

Bo krabbelde overeind en keek het meisje fronsend na. "Hé, loop je nou gewoon weg?" Riep hij een beetje overhaast. Oke, ze hadden beide een slechte indruk achtergelaten, maar dan stonden ze nu toch ongeveer gelijk? "Wacht nou!" Hij liep haar achterna en je hoorde het water in zijn doorweekte schoenen klotsen. Hèhè. "We kunnen gewoon opnieuw beginnen?" Stelde hij voor met een hoopvolle blik. "Dan doen we alsof we helemaal niks genants hebben meegemaakt net... Snap je?" Het was het proberen waard.

Saphire keek Bodo met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Fine." mompelde ze dan, nog steeds een stukje aangedaan door de situatie. "Ik ben Saphire." zei ze, terwijl ze haar hand uitstak. Oh wait, had ze haar naam al niet gezegd? Ze trok de hand weer half weg, maar stak hem dan toch weer vooruit. Ze glimlachtte even genegen, maar rolde toen met haar ogen. Wat was ze toch een idioot!

Bo zette een vrolijke grijns op zijn gezicht. Het was net alsof ze zich in een veel simpelere wereld bevonden. Ze konden gewoon hun eigen regels maken en als iets verkeerd ging, dan deden ze het gewoon opnieuw, alsof er niks was gebeurd. Dat was toch zalig! "Ik ben Bodo. Maar je mag me ook Bo noemen, als je wil." Hij nam haar hand meteen vast en gaf er een kneepje in. Zo moest dat!

"Bo..." mompelde ze zacht. Was dat geen meisjesnaam? Maar ach, ze ging hem wel gewoon Bodo noemen. Dan voelde het tenminste niet alsof ze tegen een vriendin praatte, haha. Ze voelde hoe Bodo een licht kneepje gaf in haar hand, en ze schudde terug. "Aangenaam." zei ze dan, terwijl de glimlach op haar gezicht steeds meer gemeend werd. "Zo, Bodo, ga jij ook naar 'die' school in Londen?" vroeg ze voorzichtig, bang om het geheim van de magie te verklappen.

Bo knikte toen ze zijn bijnaam mompelde. Zo was het, ja. Toen grinnikte hij luid. "Ja, natuurlijk. Ik denk niet dat een gewone mens in dit bos zou komen rondzwerven." Grapte hij. Het was echt alsof ze elkaar net ontmoetten. Hèhè.

Saphire knikte opgelucht. Haar vraag leek achteraf best achterlijk. Natuurlijk ging hij naar die school! Ze merktte dat ze zijn hand nog steeds vasthad, dus die liet ze toen maar vluchtig weer los. Ze wist even niks te zeggen, dus stond ze daar maar. "En waarom ben jij naar deze plek gekomen?" kwam er na een tijdje uit.

"Ik kom hier vaak om eens alleen te zijn." Antwoordde Bo, die even naar de grond keek en toen weer terug naar Saphire. "En dan klim ik op die steen daar, en geniet ik van het uitzicht en het geluid van het klaterende water." Hij glimlachte even. "En jij?"

"Oh, gewoon. Ik had gehoord over de glinsteringen van het water. Ik wilde het eens uitproberen." zei ze dan heel cool, maar ze kwam snel terug op zijn antwoord. "Dus je genoot van het uitzicht, hm?" vroeg ze ondeugend. Maar dan schoot er een pijnsteek door haar rug. Oh damnit, die scherpe rots... Ze was zo druk bezig met koel doen, dat ze die wonde al vergeten was. Ze probeerde nog te glimlachen, maar de pijn beheerste haar emoties dus de glimlach werd meer een grimas.