De treurwilg

Net tegen de grens van het bos, is een klein meertje. Dit meertje is niet belangrijk, want een klein stukje hiervandaan staat een treurwilg. De boom ziet er altijd eenzaam uit en mensen komen hier dan ook altijd voor rust. Je kan er ook makkelijk in klimmen zodat je je kan verstoppen achter de takken die zielig hangen richting het water.

((In de school?)

Het was gek, maar altijd hing er een soort van mist rond de boom. Ze trippelde er rustig naar toe en plofte in het vochtige gras tegen de boom. Haar hoed deed ze af en het zachte briesje haalde haar haren door de war. Ze zuchtte diep. Ze kende bijna niemand en ze had echt nog bijna geen contact gemaakt, wat haar zo tegen viel. Zonde, want haar tijd viel nu dus heel erg tegen. Haar kamergenoot was tegen gevallen, dat joch met dat ooglapje die ze tegen kwam in het nachtegalen woud, was ook niet haar favoriet en de rest, had ze vlug gezien en dat was het. Ze keek op, naar de takken die zachtjes bewogen door het briesje. De boom gaf gewoon het gevoel weer, dat ze had. Eenzaamheid.

(Spahire er is ook een grasveld, dat jij hebt gemaakt en het behoort bij de school ;én niet bij het bos, en daarom heb ik het bij de school geplaatst en niet bij het bos c:))

((Ik snap het niet volledig maar oké XD))

((Zal ik het nog maar een keertje voor je uitleggen zodat je het WEL snapt...
Kijk, je hebt een gebied rondom de school, dat kan bestaan uit gras. Aangezien hier niet staat "In de school", maar "DE school" betekent dat ook het gebied dat BIJ de school hoort, waaronder ook dat grasveld dat je hebt gemaakt, want anders zou dat ook bij het bos horen u.u..., en de treurwilg (dus dit topic als dat niet duidelijk is...) bij DE SCHOOL en niet bij HET BOS omdat het onder de grond valt van de school en niet van het bos. Duidelijk of kun je het nog steeds niet begrijpen??))

((Ik begrijp het. o-o Sorry als ik je irriteerde?))

Cedrick was eigenlijk van plan om echt ín het bos te gaan zitten-staan-whatevs. maar zag nu wel een hele mooie grote boom. Magisch en verassend was het. Hij liep er rustig naartoe, maar tot zijn verbazing zat er al iemand. Nu weg lopen was genant, dus dan maar verder lopen en die persoon aanspreken, niet? Dat is ook nog eens beschoft. Ze zag er alleen uit. "Ehm.. Hallo daar?" zei Cedrick tegen het meisje. Het was duidelijker hoe ze eruit zag nu hij dichter bij haar was. Ze zag er een beetje sip uit. "Alles goed..?" vroeg Cedrick voorzichtig. Straks haalde ze nog uit, en daar had Cedrick geen zin in. Al wilde hij het meisje wel opvrolijken - als dat kon.

Avelyne keek op. "Mhh... beetje contactloos, beetje eenzaam?" zei ze, en ze probeerde een glimlach op haar gezicht te persen, maar het werd een zielige grimas. "Verder gaat alles trouwens wel prima," knikte Avelyne. "Met jou wel alles goed?" Ze bekeek de jongen nog eens goed. Daar had ze mee in de eetzaal gezeten. Dat was... hoe heette hij ook alweer? O ja, ja, CEDRICK. Ja dat was het. Ze was er toch nog best goed in, om namen te onthouden.

"Awhh" wist Cedrick uit te brengen. Ookal klonk het nogal gay. Haha, oopsey? Hij ging naast haar zitten aangezien zijn benen best zwaar werden. Cedrick knikte. "Ja hoor, ik heb al een aantal leuke mensen ontmoet en ben nog een beetje aan het kijken hier en daar" zei hij met een glimlach. Het zat heel erg mee gelukkig! Nu hij naast het meisje zat herkende hij haar gezicht gelijk. Haar twee ogen vielen niet eens zo heel erg op, maar haar gezicht in het geheel wel. Alhoewel.. hij haar naar was vergeten. Ai? "Wat is het hier mooi zeg, en die boom is ook heel facinerend" zei hij een beetje droog. Tsja, wat zou hij anders moeten zeggen?

Avelyne knikte. "Ach zo," zei ze en ze glimlachte even. "Ik ben meer op de vlucht voor Nathaniel en Nyckolas. Brrr." Ze keek Cedric even aan en kneep haar ogen tot speeltjes. "Heb je het nu werkelijk over het weer?" Ze woelde even door haar haren zodat die weer goed zaten.
"Alhoewel, ik moet wel toegeven dat de boom wel fascinerend is. Hoe een boom zoveel eenzaamheid kan laten zien, door alleen maar boom te zijn." Weer knikte ze. Ja, dat was het. De boom was gewoon boom.

"O .. oke" zei Cedrick een beetje droog. Geen idee wie dat waren, maargoed. "Het weer? Nou het uitzicht is mooi toch?" zei hij twijfelend. Hij moest lachen om haar laatste opmerking. Een boom was een boom, en het was grappig om te zien hoe een suffe boom best speciaal kon zijn. "Excuseer mij, ik ga weer verder!" zei Cedrick en stond op. "Ik zie je later nog wel, dag" zei Cedrick met een glimlach die je waarschijnlijk in deze omgeving niet kon zien. De voetstappen van Cedrick hoorde je achter de boom verdwijnen.

Versteld bleef ze zitten. Nou, wat een gesprek was dat. Kennelijk hield hij niet van lange gesprekken en weer eenzaam en verveeld bleef ze zitten. Wat een rare gasten waren hier?

Emme had een middagdutje gedaan en liep nu weer vrolijk als altijd door de gangen. Uiteindelijk liep ze maar naar buiten en ging ze naar de treurwilg toe. Ze hield van buitenlucht en onder die grote boom was er ook nog schaduw, dus dat was helemaal prima. Ze had haar blonde haar samengebonden met een zijden lint en zag er weer eens fris en fruitig uit. Emme ging tegen de stam zitten en streek met haar vingers over het mos dat op de wortels gegroeid was.

Het mos verveelde al snel, en Emme ging toen maar aan de lange tak die voor haar neus hing trekken. Blijkbaar deed iedereen dat, want er hingen bijna geen blaadjes meer aan. Ze zuchtte diep. Op één of andere manier voelde het begin van dit schooljaar erg stom aan. Ze wilde liever terug naar vorig jaar. Toen had Emme elke dag plezier gemaakt en verveelde ze zich zelden. Maar nu leek het alsof alle leuken dingen opeens minder leuk waren geworden. Was Emme dan zo erg veranderd in korte tijd? Waarom kon ze niet gewoon genieten van botte opmerkingen geven tegen honingzoete eerstejaartjes? Dat leek nu opeens zo kinderachtig en vooral afgezaagd. Ze had zo'n vier jaar niks anders gedaan. Emme liet de tak weer los. Ze vond het niet fijn, dat veranderen. Ze kende zichzelf niet meer. En dat was een ramp.

Met een doffe plof liet Nathaniel zich langs Emme zakken, die er vandaag overigens niet al te vrolijk uitzag. Niet dat hem dat wat uitmaakte, hij had niet echt behoefte om haar daar vandaag mee te pesten. Integendeel. Hij had niet eens zin om ook maar íemand te irriteren. Het meer-trauma van gisteren en die verschrikkelijke Avelyne van vanmorgen hadden hem helemaal uit zijn ritme gebracht. Een hele poos bleef hij doodstil langs Emme zitten, zonder iets te zeggen, zonder ook maar naar haar te kijken. Pas toen hij eindelijk weer een beetje gekalmeerd opende hij zijn mond. "Mornin'," was het enige wat hij zei, vooral omdat ze dan niet meteen weglopen zou. Hij had zelf ook echt geen behoefte aan ruzie ofzo.

Emme keek schichtig opzij toen Nathaniel naast haar kwam zitten. Ze was nog steeds boos op hem hoor! Ook al was hij op een haar na dood geweest. Dat veranderde niets! En waarom zei hij niks? Koppig keek Emme weer de andere kant op. Zij zou heus niet als eerste iets zeggen hoor. Maar dat hoefde ook helemaal niet, want opeens praatte hij wel. Achja, één woord. Veel was het niet, maar toch. "Het is al middag," Mopperde Emme. Hij had zeker weer tot zolaat liggen slapen?

Door de chagrijnige woorden van Emme ontstond er eindelijk een grijns op zijn gezicht. "Good afternoon," verbeterde hij zichzelf grappend, al was het helemaal niet zo grappig. Hij had zoveel sarcastische opmerkingen kunnen maken, maar had ze toch maar voor zich gehouden. "Zo te horen ben jij veel te vroeg opgestaan?" Oh oeps, nu deed hij het toch. Maar het was helemaal niet lullig bedoeld! Nouja, ze zou toch alles wel verkeerd opvatten van hem dus zo erg was het ook weer niet. Op de een of andere manier wist hij absoluut niet wat hij moest zeggen. Misschien dat samenzijn met een normaal iemand zijn slechte eigenschappen weer omhoog haalde van het sarcastisch zijn. Oeps.

"Nee hoor, jij staat gewoon te laat op." Emme zwiepte haar blonde haar over haar schouder en schonk hem een typische blik. Hij mocht heus wel weten dat ze nog steeds boos was! En hemeltje, waarover zaten ze nu weer te praten? Het sloeg helemaal nergens op. Emme zuchtte duidelijk geërgerd. Waarom was hij eigenlijk bij haar komen zitten?!

"Vandaag niet hoor," antwoordde Nathaniel meteen. De rillingen liepen al over zijn rug als hij alleen al terugdacht aan de ochtend. "Ik heb gewoon lang in de eetzaal gezeten." Hallo, probeerde hij een keer aardig te doen ging Emme stom doen! Wat had hij nóu weer fout gedaan?! "Is er iets ofzo?" vroeg hij na een tijdje voor zich uit gestaard te hebben. Hij had alleen maar aardig gedaan hoor? Zie je wel, aardig doen was niet goed voor je.

Emme antwoordde maar niet. Dit was een nutteloze discussie en daar had ze geen zin in. Ze had nergens zin in en al zeker niet in Nathaniel. En waarom deed hij zo... Niet zoals hij normaal deed? Argh, echt alles was zo vreemd de laatste tijd! Emme voelde zich helemaal niet goed. En toen hij vroeg of er iets was, barstte ze opeens in snikken uit. Emme had geen idee waar dit grote verdriet vandaan kwam, maar ze kon het niet stoppen. En dat vond ze eng. Waardoor ze nog harder ging huilen. Etc.

Hoe hatelijk en gemeen Nathaniel soms ook kon doen, hij was nog steeds gewoon een jongen en hij kon absoluut niet tegen huilende meisjes. Met grote ogen staarde hij haar aan, niet wetend wat hij moest doen. Wat deed je als een meisje begon te huilen?! Wat moest hij doen!? Hoe chagrijnig Emme ook deed, hij wilde ook weer niet dat ze ging huilen - ze gingen al sinds het eerste jaar met elkaar om! En daarbij.. ergens voelde het wel fijn om te weten dat hij niet de enige was wiens leven momenteel helemaal door de war lag. Voorzichtig sloeg hij een arm om haar heen, om haar vervolgens proberen te kalmeren door met zijn hand rustig over haar rug te aaien. Of ze het zou goedkeuren wist hij niet, hij ging er maar vanuit dat ze niet kwaad op hem ging worden als hij haar alleen maar probeerde te troosten?! Zijn mond hield hij voor even wel maar, wie weet wat hij anders nog verkeerd zei. Misschien was ze wel aan het huilen door zijn fout?!

Emme keek even opzij naar Nathaniel. Err... Wat deed zijn hand op haar rug? Emme keek snel weer naar de grond. De tranen bleven maar naar beneden druppen. Ze besloot om hem maar niet weg te duwen. Ze vertrouwde het niet helemaal, maar erger als dit kon het toch niet worden. Ze zat te huilen in Nathaniels armen... Nah, het kon duidelijk niet meer erger. En daarbij voelde het eigenlijk wel fijn. Door dat gevoel moest Emme opeens weer aan Cedrick denken. En aan zijn zweethandje. Emme snikte nog harder. Ach, Cedrick! Ze miste hem zo erg, ook al waren ze maar één dagje bij elkaar geweest. Het was gewoon niet eerlijk! Ze had eerder moeten weten dat hij helemaal niet het juiste type voor haar was. Emme snikte zo hard dat ze dacht dat ze doodging. Ze kroop dichter tegen Nathaniel aan en drukte haar gezicht tegen zijn lichaam aan.

Zodra Emme nog harder begon te huilen wist hij al helemaal niet meer wat hij moest doen, al zeker niet toen ze dichter tegen hem aankroop. Het stelde hem een beetje gerust dat hij Emme al heel lang kende en dat dit puur vriendschappelijk was, maar toch. Het deed hem herinneren aan wat er die ochtend gebeurd was en aan het vreemde gedrag van Nyckolas gisteravond. Vandaar dat hij ook even helemaal verstijfde toen ze ook nog eens haar gezicht tegen hem aandrukte. Voorzichtig wreef hij over haar arm heen en weer, alsof ze zou breken als hij harder drukte, alsof hij zichzelf zou breken als hij harder drukte. Haar aankijken durfde hij ook niet. Niet alleen omdat dat heel ongemakkelijk zou zijn, ook omdat hij echt niet wist wat hij met de situatie aan moest. Waarom huilde ze dan ook opeens?! Hij zou het zo wel vragen, als ze een beetje gekalmeerd was. Want zoals het er nu uitzag..

Emme had gehoopt dat al haar zorgen samen met haar traantjes zouden wegvloeien, maar zelfs toen haar tranen op waren, voelde ze zich nog even slecht. Fijn, nu had ze zich voor niks voor schut gezet in het bijzijn van Nathaniel. Emme hief hoor hoofd weer op en schoof terug van hem weg. Het zag er vast heel erg raar uit voor omstaanders. Emme schaamde zich dood. Dit was zo niks voor haar. En het was ook helemaal niks voor Nathaniel. Waar was zijn harde karakter? Waar was het hare?!

Nathaniel bleef nog een hele poos voor zich uit staren toen Emme al weggeschoven was. Hij wist niet wat hij moest zeggen, niet wat hij moest doen, niet hoe hij zich moest gedragen.. Emme was veel te onvoorspelbaar, hij wist echt absoluut niet hoe ze ging reageren op zijn gedrag. Vaak was dat juist het grappige, maar nu irriteerde het hem een beetje. En dat was niet het enige wat hem dwarszat. Want waar had Nyckolas opeens last van?! Hij deed zo raar de hele tijd!? En-
Ohja. Emme zat er ook nog. "Uitgehuild?" vroeg hij maar, in een poging tot toch nog een beetje sarcastisch klinken. Helaas faalde hij nogal en klonk het juist lief. Gadverdamme. Hij kon absoluut niet tegen huilende meisjes - tenzij ze van de goede kant waren natuurlijk, bah.