De treurwilg

Emme keek opzij. Wat was dat nou voor een vraag? Ook al had het helemaal niet gemeen geklonken... Ze vond de vraag zelf niet leuk! "Ja," Antwoordde ze met een zwak stemmetje. Ze vroeg zich af of Nathaniel deze situatie ook zo on-echt vond. Like, dit gebeurde toch niet? Niet met hen!

"Wat is er gebeurd?" wilde Nathaniel weten, na een tijdje helemaal niks te hebben gezegd of gedaan. Hij was toch wel best nieuwsgierig geworden nu. Waarom was Emme opeens beginnen te huilen? Dat was echt helemaal niks voor haar, zeker niet waar hij bij was! Normaal waren ze juist de types die continu vochten en het daarna opeens weer goed konden vinden, maar niet op deze manier! Wat een raar gedoe allemaal..

Emme zuchtte en verborg haar gezicht in haar handen. Dit was te genant. "I just... I don't know!" Jammerde ze. Even leek het alsof ze opnieuw zou gaan huilen, maar het bleef toch droog. Ze had geen flauw idee hoe ze het moest verwoorden zodat Nathaniel haar niet vierkant zou uitlachen. "I-ik weet niet wat er gebeurt," Jammerde ze verder.

Dat liet toch wel even een frons op Nathaniels gezicht ontstaan. Hoe kon ze nou niet weten wat er gebeurde? Er moest toch wel iets gebeurd zijn waardoor ze zo van streek was. Misschien.. Misschien had Nyckolas wel wat gezegd! Misschien had ze gisteren inderdaad hun gesprek gehoord en-
Maar dan zou ze ook boos op hem zijn toch? Ze leek niet echt boos, niet meer in ieder geval.. Straks verpestte hij alles door ernaar te vragen. "Waar heeft het mee te maken?" vroeg hij maar. Dat was vrij algemeen.. toch?

Emme keek hem tussen haar vingers door aan. Het had te maken met Cedrick. En Nyckolas. En haarzelf. Maar als ze alles zou opnoemen dan... Dan kwam ze ook zo over als een probleemgeval of een dramaqueen! "Ik heb iets heel stom gedaan." Piepte ze. Opeens leek het alsof er een waterval aan woorden uit haar mond ontsnapte. "Ik was gisteren per ongeluk op de kamer van een jongen, Cedrick, beland. En toen heb ik even met hem gepraat. En hij klonk helemaal niet zo'n stom zoethartje, echt waar! En we gingen rum drinken en ik werd dronken en toen gingen we naar het park en..." Emme moest even naar lucht happen. "De rest herinner ik me niet meer. Maar toen kwam ik er daarna achter dat hij niet zoals ons is, hij is... Hij is... Nouja, zoals die anderen, weet je?" Voorzichtig keek ze op naar Nathaniel om zijn reactie te zien. "En daarna kwam ik Nyckolas tegen bij de zwarte rozen. En ik heb het hem per ongeluk verteld! Maar alleen omdat hij me zo eng zat aan te staren met zijn ene oog, weet je wel? En toen deed hij echt heel erg gemeen tegen me... Echt alsof het allemaal mijn schuld was en dat ik me moest schamen. Maar ik kon er niks aan doen, ik wist het niet!" Ze hapte weer even naar adem. "En dan jij... Je was bijna dood, hallo?!"

Hoe graag Nathaniel ook een stomme opmerking had willen maken, hij kon het absoluut niet. Niet alleen omdat hij bang was dat Emme weer ging huilen, vooral omdat hij vanmorgen.. ja.. Hij had zich dan wel meteen weggetrokken, toch. Avelyne's lippen brandden nog steeds op de zijne, gadverdamme! "Ik snap het niet.." bracht hij uit, niet eens tegen Emme bedoeld. "Wat is er aan de hand met al die braverikjes? Ze zijn zo.. opstandig," zei hij verafschuwend. Ja, dat was het. Wat was er opeens mis met ze?!

Emme keek hem verward aan. Waar had die het nu opeens weer over? Ze had net haar hele hart aan hem bloot gesteld en dan ging hij iets brabbelen over opstandige braverikjes? Emme besloot maar gewoon te doen alsof ze helemaal snapte wat hij bedoelde. Ze knikte hevig.

Ha, zie je wel. Emme was het met hem eens! "Zo vreemd. Het ene moment zijn ze bang voor je, het andere moment willen ze bij je zijn. Alsof ze opeens kicken op gevaar ofzo," zei hij, zijn ogen turend in de verte. Nee, hij snapte er niks van en hij zou er nooit wat van snappen. Wat was dat toch opeens. Misschien wilde Nyckolas ook wel opeens aan de goede kant horen? Brrr... de gedachte alleen al.

Emme had geen flauw idee waar hij die theorie vandaan had gehaald. Dat sloeg toch nergens op? Of eigenlijk toch weer wel... Want juist daarom was het haar eerst niet duidelijk geweest dat Cedrick niet aan hun kant hoorde. Hmmzz. Maar daar had Nathaniel het toch niet echt over, of wel? Emme werd nieuwsgierig. "Ohja?" Ze hoopte dat hij verder zou vertellen.

Nathaniel knikte meteen na de vraag van Emme, maar ging er verder niet op in. Hallo, hij was niet gek ofzo. "Ja, vind je niet dan?" vroeg hij, terugdenkend aan die gemene grijns van Avelyne. Bahbahbah hij vertrouwde dat mens echt niet meer. Straks randde ze hem nog aan in zijn slaap ofzo?! Hij zag haar er best voor aan!!

"Eh... Ja hoor." Emme besloot er maar niet meer achter te vragen. Het was ook helemaal niet zo vanzelfsprekend dat hij iets zou vertellen, gewoon omdat zij dat wel had gedaan. Zo zat ie niet in elkaar.

Na een tijdje voor zich uit te hebben gestaard stond Nathaniel uiteindelijk op om op Emme te wachten. "Ga je mee? Misschien kunnen we even naar de stad gaan en iets drinken, ik verveel me dood en ik heb geen zin om hier langer rond te hangen eigenlijk," zei hij. Dat hij eigenlijk vooral wegwilde zodat hij niet toevallig Avelyne zou zien, dat hield hij maar voor zichzelf. Ze zou hem keihard uitlachen - dat zou hijzelf namelijk ook doen.

Emme dacht even na en knikte uiteindelijk. Ze wilde weg van deze rare plek, want alles was hier raar. Ze stak haar handje naar hem uit, zodat hij haar kon rechttrekken.

Nathaniel keek even twijfelend naar Emme, wilde gewoon weglopen maar stak uiteindelijk toch zijn hand naar haar uit om haar overeind te hijsen. Dit hoorde normaal gesproken niet echt bij zijn gedrag maar goed, hij had geen zin in ruzie en wat kon hem deze ene keer schelen, vandaag was toch al de raarste dag ooit.

Toen Emme weer op haar voetjes stond, klopte ze haar jurkje even af. Ze wilde niet als een grasmonster door de stad gaan lopen. "Oke, ik ben klaar. Laten we gaan." Ze keek op naar Nathaniel en glimlachte even. Ze was niet boos meer. Voorlopig toch niet.