De kennismaking.

“Welkom.” Een hese harde stem schreeuwde door de zaal. Vooraan stond een lieflijke lange dame op een verhoging. Haar stem klonk niet vrouwelijk ,maar dit kwam vooral door de betovering om boven iedereen uit te komen. Lief glimlachte ze naar iedereen, terwijl achter haar een stel leraren stonden, die keken alsof ze het liefste dit gedeelte oversloegen. Een storm van nieuwe leerlingen liepen ondertussen naar binnen terwijl de dame hun het welkomswoord gaf. “Welkom,” riep ze weer. “Ik heet jullie welkom op deze school. Deze school is niet zomaar een school zoals jullie weten. Wij zijn een school vol hekserij en tovenarij. Voor sommige klinkt dit misschien nog vulgair in de oren en vinden het misschien helemaal niet leuk, maar wij weten hierdoor meer van het leven dan al die andere mensen. Geniet van jullie tijd hier en maak kennis met iedereen, dit zullen namelijk jullie klasgenoten worden voor het komende jaar.” Een rumoer begon. De start van het nieuwe schooljaar was begonnen.

Het is in een enorme zaal dus er is veel bewegingsvrijheid.

Rustig liep Cedrick de zaal binnen, een grote zaal wel te verstaan. Hij had zijn tas in zijn hand en werd een beetje verlegen bij de gedachte dat er zó veel mensen waren. Hij keek om zich heen en zag hoe de raarste mensen binnen kwamen. Wat doen hún nou weer hier? Als ze maar niet zo asociaal zijn dacht Cedrick alleen maar. Hoe zou de rest er uit zien?!

Met een warm gevoel van binnen stapte William de zaal in. Een genoegzame grijns streek over zijn gezicht bij het terug zien van zijn school. Hij kon zich nog goed herinneren toen hij voor het eerst hier naar binnen was gestapt. Hij had het prachtig gevonden, maar hij wist niet wat hem te wachten stond. En nu was hij weer terug, na een lange zomervakantie. Zijn ogen gleden door de zaal, en zijn gezicht betrok bij het zien van bepaalde mensen.

Nyckolas liep met stevige passen de zaal binnen. Hij was nu al geïrriteerd door de veel te blije mensen die deze ervaring als 'geweldig' beschreven en alleen nog maar konden gillen van blijdschap. Nyckolas keek alleen maar voor zich uit, staarde de dame op de verhoging aan en hoopte dat niet meteen iemand tegen hem begon te praten die hij totaal niet mocht. Zo'n blij lieflijk geval. Jammer genoeg was het tegendeel waar. Een paar meisjes stonden hem aan te staren en te fluisteren en af en toe naar hem te wijze. Toen hij ze aankeek, draaide ze blozend weg. Ze vonden hem vast 'cute'.
Bah, was zijn Butler maar hier, dan voelde hij zich niet zo aangestaard.

Cyene liep de zaal binnen en keek naar een paar nieuwe gezichten. Ze had haar tas aan haar schouder hangen en hij bungelde vrolijk heen en weer bij elke stap die ze zette. Ze bleef staan ergens midden in de zaal en liep door en mengde zich tussen de mensen.

Cosette liep, lichtelijk nieuwsgierig naar wat haar te wachten stond, de enorme zaal binnen. Ze had geen idee wat haar te wachten stond en wie ze zou ontmoeten. Maar het zou vast wel goed komen. Toch? Natuurlijk wel. Het kwam altijd goed. Haar sociale persoonlijkheid sleepte haar er wel doorheen. Met grote ogen stond ze in de zaal. Met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht staarde ze door de zaal. Zo.. Zo groot.. Dit had ze niet verwacht. Oké, ze had gehoord dat de zaal groot bleek te zijn, maar zó groot? Hoeveel mensen zouden hier wel niet inpassen? Ze bleef nog eventjes stilstaan om de ruimte goed te verkennen. Oké, Cosette, genoeg gekeken. Met wie zou ze eens een gesprek verzinnen? Ze keek zoekend om haar heen, opzoek naar iemand die er interessant uitzag.

Vrolijk trippelde Jane de zaal binnen. Haar ogen gleden opgewonden heen en weer, en ze zocht bekenden. Ze vond het zo spannend, elk jaar weer. Ook al waren er die gemene duistere mensen, ze vond het er fantastisch. Met een vinger streek Jane de haren uit haar ogen, en met een glimlach begroette ze sommigen mensen.

De kennismaking, geweldig.
Er was een enorm grijns ontstaan op het gezicht van Nathaniel, die zich momenteel ergens in een hoekje bevond, de donkere schaduw over hem heen gevallen. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en leunde tegen de muur, terwijl hij ondertussen elke leerling die binnenkwam goed bekeek. Het was fantastisch om te zien hoe de eerstejaars zich zo vreselijk voelden, bang om op andere mensen af te stappen, bang om iets fout te doen. Het was makkelijk om ze eruit te pikken, ze stonden vaak ineengedoken en helemaal alleen, schichtig om zich heenkijken, zich niet bewust van wat hen te wachten stond. Hoe erg de verdeling was tussen goed en kwaad, hoe erg ze op de andere zijde moesten letten.. Prachtig.

Chagerijnig liep Marylin de zaal binnen. God damned, al die verschrikkelijke mensen weer. In haar ooghoeken zag ze al een aantal mensen van al die jaren voorheen, toen ze hier was. Er was niets veranderd: Het zelfde gebouw, dezelfde zaal, mensen en types. Zal het dit jaar weer zo'n mess worden? Hope so.. dacht Marylin en een sluwe gemene lach verscheen op haar gezicht. Met haar twee grote tassen - waar niemand aan mocht zitten natuurlijk - liep ze naar een muur en stond ze met haar rug daar tegen aan, samen met haar voet. Haar been maakte een enge knik toen ze haar been boog. Het geknik deed haar denken aan die keer dat ze iemands been brak. Auwtsh? Als dat dit jaar maar niet gebeurd.

Avelyne liep, in haar broekpak en hoed, de zaal binnen. Ze glimlachte bij het zien van de menigte, al kreeg ze bij sommige de rillingen. Haar ogen keken ongelovig naar de dame die de toespraak hield. Wouw, zij was vast een geweldige tovenares. Ze kon eigenlijk niet veel mensen zien, dat kwam omdat de meeste mensen gewoon veel groter waren dan zij. Eenzaam stond ze daar, niet wetend op wie ze af moest stappen.

William begaf zich naar de zijkant van de zaal, met zijn handen in zijn zakken gestoken. De nieuwelingen draaiden om elkaar heen, bang om tegen elkaar te praten. Zijn linkermondhoek trok omhoog, en een scheve glimlach ontstond. Het liefst zocht hij nu direct zijn kamer op, maar hier kon hij zich ook wel vermaken.

Cosette's blik viel op een eenzaam uitziend, klein meisje. Maar net wat groter dan zijzelf. Zou ze haar aanspreken? Maar misschien wilde ze wel helemaal niet praten? Of gewoon niet met háár praten. Jemig, Cosette, sinds wanneer ben jij zo onzeker? Ga gewoon naar haar toe? Cosette zette een vriendelijke glimlach op en liep naar het meisje toe. 'Hi!' zei ze vrolijk, en ze stak haar hand uit. 'Ik ben Cosette d'Auvergne.'

Airic liep met halfdichte ogen naar binnen terwijl ze naar binnenliep. Ze keek wat rond. Ze was altijd gewend de langste te zijn maar er waren nu mensen waartegen ze letterlijk - niet figuurlijk, at all - moest opkijken. Het enige wat door haar gedachtegang liep waren enkele scheldwoorden, ze wist niet wat ze nu moest doen eigenlijk. Het werd wel steeds drukker en drukker. Ach, ze was dit wel gewend. Ze staarde nu alleen maar onverschillig voor zich uit terwijl de massa steeds drukker en voller werd.

Cyene stond nu midden tussen alle nieuwe leerlingen en had geen zin om hier te blijven staan. Ze had geen zin meer om de nieuwe gezichten te bestuderen en ze allemaal een voor een in haar op te nemen. Geen zin meer om zich af te vragen of ze zich sociaal op moest stellen en een praatje met een te maken. Inplaats van om vriendelijk te vragen of ze aan de kant wilden gaan zodat zij zich naar een hoek van de zaal zou kunnen wurmen, porde ze met haar elleboog een paar mensen aan de kant die zo verontwaardigd waren dat ze niks zeiden.

Avelyne keek op toen een nog kleiner meisje dan zij op haar afliep. Ze glimlachte even. "Avelyne Machiavelli, aangenaam," zei ze terwijl ze de hand schudde van het meisje dat dus kennelijk cosette heette. "Ook nieuw hier?" Wat een domme vraag. Natuurlijk was ze nieuw hier, anders kwam ze haar toch helemaal geen hand geven en zichzelf voorstellen, dan ging ze naar haar vrienden toe!

Nerveus verscheen een lachje op het gezicht van Cedrick. Al die mensen, wie zou hem aardig vinden? Was hij wel aardig genoeg? Zat er misschien iets in zijn haar waardoor er een aantal mensen raar naar hem keken. Hij haalde snel een haar door zijn hand en keek in zijn handpalm. Niks. Hij krabte van de zenuwen aan zijn kin en keek omzich heen. Relax, het is maar een freaking kennismaking? Drie keer ademde Cedrick in en uit en ontspande zich. Hij zag een nogal lief maar eng meisje tegen de muur staan. Nah maar beter niet aanspreken dacht hij.

Bo was al bekend met deze gebeurtenis, dus hij voelde zich vrij goed op zijn gemak. Natuurlijk was het altijd wel spannend als er nieuwe leerlingen bijkwamen, want die waren allemaal nog onbekend voor hem. Maar al bij al vond hij dit geen vervelende dag. Hij had zelfs bijzonder veel zin in een nieuw schooljaar. Ook al was het steeds hard werken voor zijn simpele ziel, het was toch anders dan de hele dag op het veld staan in de brandende zon of de snijdende wind. Hij was er blij mee dat hij een tovenaar was. Dat was hij altijd al geweest.

Half huppelend zorgde Jane ervoor dat ze aan de zijkant kwam te staan, zodat de nieuwe mensen hun gang konden gaan. "Leuk hè?" merkte ze tegen niemand in het bijzonder op. Toen ze naast zich keek, werden haar ogen groter en deed ze direct een stap opzij. Ze was blijkbaar naast die Nathaniel komen te staan. Oops. Ze bloosde diep en draaide zich gauw weer naar het spektakel voor zich.

Nyckolas liet zich naar een hoek van de zaal leiden en leunde toen onverschillig tegen de muur. Zijn ogen liet hij vallen op een jongen met blonde haren, waarvan een pluk gewoon niet recht zat, zijn ogen waren blauw en hij grijnsde. Nathaniel. Hij liep er naar toe en keek de jongen aan. "Hallo," zei hij en hij keek Nathaniel aan. Hij kende de jongen van vorig jaar en Nyckolas had voordat hij naar deze school kwam, voor zijn volgende jaar, nog met zijn vader gesproken over een verbond wat zijn vader had gesloten met de vader van Nathaniel.

Emme keek met haar grote, blauwe oogjes de zaal rond. Ze herkende een heleboel gezichten natuurlijk van de vorige jaren, maar er was ook heel wat nieuw vlees in de kuip. Van jongere leerlingen tot zelfs oudere leerlingen. De arme schapen. Zeker het eerste jaar op een school als deze was niet altijd rozengeur en maneschijn. Daar droeg zij namelijk haar steentje aan bij.

Marylin verveelde zich altijd rot met die domme mensen om zich heen. Ze keek sluw de hele zaal rond, totdat ze opmerkte dat er een jongen wel erg dom naar stond te staren. Wat - moet - hij? Die drie woorden spookte door haar hoofd. Waarom kijkt hij verdomme naar mij? Arrogant met haar mond een klein beetje open en haar hoofd schuin gehouden keek ze de jongen aan. Ze schudde met haar hoofd en keek daarna de andere kant op. Dit gaat nog eens een jaar worden, een paar slachtoffers hebben zich al verraadden. Stom van ze dacht Marylin. Maar al die mensen hier waren stom.

William zag tot nu toe niet zoveel mensen die hij kende. Nyckolas en Nathaniel, maar die hadden elkaar ook alweer opgezocht. Ook stond er een meisje naast hun, die, in zijn ogen, niets met hen te maken had. Vreemd dat ze dan zo dichtbij durfde te komen. Met een langzame beweging maakte hij zich los van de muur, waarna hij met grote, zekere passen zich door de menigte wrong. Toen hij uiteindelijk bij de deuren aankwam, zuchtte hij opgelucht, waarna hij zich zo onopvallend mogelijk de zaal uit werkte.

Cyene zuchtte geërgerd toen een paar kletsende meisjes zo druk bezig waren met kletsen dat ze ondanks de por van haar elleboog in een van hun zijden niet aan de kant gingen. Ze gaf het ene meisje een duw zodat ze haar evenwicht verloor en haar vriendin haar moest opvangen. Ze wist dat het niet aardig was, maar ze was te ongeduldig om te wachten. Ze vervolgde haar weg en kwam aan bij de hoek van de zaal waar ze de meeste mensen wel kende.

Toen een vrolijke stem de stilte in zijn hoofd doorboorde schoten Nathaniels ogen meteen opzij. Hoe kon het ook anders. Hoelang zat ze nu al op school? Hij was er zeker van dat hij haar al vaker gezien had, en nog was het te moeilijk voor haar om te begrijpen dat hij GEEN behoefte had aan die irritante, slijmerige wezens van de andere kant. "Fuck off," siste hij kwaad, de grijns op zijn gezicht meteen verdwenen. Hij wierp het meisje een moordlustige blik toe en draaide zich al snel naar Nyckolas toen die bij hem was komen staan. Een nieuwe grijns ontstond op zijn gezicht.
"Nick, jij ook hier?" vroeg hij, wetend hoe irritant hij het vond als zijn naam afgekort werd. "Gelukkig hoef ik mijn tijd niet te besteden aan minderwaardige mensen, mh?" vervolgde hij op een hooghartig toontje, terwijl zijn blik nog even naar het bruinharige kind verderop gleed. Wat een idioten.

Opvallend genoeg zag Marylin de twee "N's" alweer bij elkaar staan. Stom lachte ze om die gedachte. Die twee waren al die jaren al telkens met elkaar opgetrokken. Natuurlijk wist Marylin dat dat niet ging veranderen, aangezien ze die jaren ervoor ook al de hele tijd met elkaar stonden te kibbelen.