De kennismaking.

Emme herkende Marylin Jane meteen. Ze zag er een beetje humeurig uit, maar eigenlijk zag ze er altijd zo uit, vond Emme. Ze zette een paar zwierige stapjes haar richting uit en zette een mooie, gemaakte glimlach op haar gezicht. "Marylin, wat leuk om je weer te zien!" Stootte ze uit. Ze had de overtuiging alsof ze bij het welkomscomité hoorde. "Is alles goed met je? Je ziet er een beetje sipjes uit," Emme keek het meisje met een pruillipje aan. Wat was ze soms toch een scharminkeltje, die Marylin.

Cosette keek even om zich heen naar alle mensen. Ze voelde zich elk jaar zo klein. Nouja, ze was gewoon klein. Zo klein dat bijna niemand haar opmerkte. Waarschijnlijk kende ze daarom nog bijna niemand. Hopelijk zou ze snel gaan groeien. Maar dat kon ze waarschijnlijk vergeten, met een hele familie die gewoon klein is.

Brutaal zond Jane een boze blik terug, waarna ze vlug de mensenmassa in sprong. Ze kreeg de kriebels van die arrogante zakken. Waarom vonden ze zichzelf nou zoveel beter dan de rest!? En was het zo moeilijk om aardig te zijn? Ze liet zich ergens in een stoel zakken met een humeur waar niemand vrolijk van word.

Cedrick zag hoe een roodharig meisje een ander meisje weg duwde. Hey dat is niet bepaald aardig hoor? Hij liep met zijn tas om zijn schouder in de richting van het meisje, gewoon omdat daar het uitzicht veel beter was. Toen hij eenmaal achter haar stond gleed zijn tas van zijn schouder af en probeerde hij die zo snel mogelijk weer op zijn schouder te duwen. Wat trouwens niet zo soepel ging aangezien hij nu het roodharige meisje kei hard had geëlbowed, en dat nog wel kei hard tegen haar hoofd. "O o"wist hij uit te brengen en verstijfde wat.

Óf iedereen kende elkaar hier al, óf het mêlee hier had ernstig goede kwaliteiten in sociale situaties. Of een mix van die twee, natuurlijk. Was ze niet wat te oud om 'de nieuwe' te spelen? Gelukkig kon ze zich nog opgeven voor meerdere bijlessen. Daar ging het hier ook om, right? Leren en zo. Beter worden.
Maar oh wat verlangde ze naar wat Jack Daniel's.

Bo wilde zich omdraaien en iemand bekend zoeken om mee te praten. Door zijn redelijke lengte kon hij toch over de meeste hoofden heen kijken. Met als gevolg dat hij nooit goed keek waar hij zijn voeten zette. En dan gebeurde het wel eens dat hij op iemand stond. Zoals nu ook weer. "Oh, mijn excuses, ik had je niet gezien," Zei hij meteen. Zijn hele gezicht straalde verontschuldigend. Hij was per ongeluk op de tenen van een kleiner, rozeharig meisje gaan staan. Ze zag er best verloren uit, vond Bo.

"Nathaniel," siste hij. "Noem mij niet zo!" Daarna stond er een of andere rare grimas op zijn gezicht. Nee, hij kon gewoon niet zijn gevoelens tonen dat hij blij was, dat hij Nathaniel gevonden had. "Klopt, maar zoals deze school is, zit je vast en zeker bij een van die rare types daar." Hij wees naar een paar meisjes en jongens die vrolijk met elkaar aan het praten waren en niet konden wachten tot ze bloemetjes konden gaan planten of iets in die richting. Hij zuchtte. Het was al gewoon een schande dat hij met zo'n persoon de kamer moest delen, als het hem niet meezat.

Kennelijk had die Cosette geen tijd meer voor haar en Avelyne liep een beetje beduust weg. Tsja, dat was hier eigenlijk wel te verwachten. Ze zuchtte diep. Eigenlijk wilde ze gewoon hier weg gaan en haar kamer op zoeken. Maar ze wist niet eens wat haar kamernummer was! Laat staan met wie ze de kamer moest delen. De meeste mensen hier deden ook nog eens hatelijk, duwde iedereen alleen maar grof aan de kant, bah.

Marylin keek boos naar Emme die haar aansprak. NEE, niet wéér Emmeline? Zij zou toch weg gaan, hoorde ze van een aantal mensen. Dat truttige domme kind is weer back. Hooray!? Not again. "Oh ehm hoi?" zei Marylin met een gefronst gezicht. Waarom vond ze het zo leuk om haar te zien? Dat loog ze. En Emme was niet bepaald een persoon die loog. "Kut zooi ook" zei Marylin met een verwaande blik naar Emme. Het meisje probeerde alles altijd zo perfect te doen, iets van Marylin haatte.

Cyene bekeek alle gezichten vanaf haar plaats. Cyene voelde plotseling iets tegen haar hoofd stoten , wat behoorlijk pijn deed. Met een ruk draaide ze zich om om te zien wie dit voor zijn geweten had. Ze keek recht in het gezicht van een jongen. "Au" zei ze op een duidelijk geërgerde toon.

"Waarom niet?" wilde Nathaniel weten, die al snel zijn handen naar Nyckolas' haar gebracht had en hem er even doorheen haalde alsof het zijn kleine broertje was. In werkelijkheid vond hij het geweldig om hem een beetje te plagen, gewoon omdat hij zo makkelijk geïrriteerd was en hem toch wel weer vergaf. "Pas maar op, herinner je je nog bij wie je vorig jaar je kamer moest delen? Ze vond het vast heel gezellig," grijnsde hij na een tijdje de zaal geïnspecteerd te hebben. Ach, hij had zijn kamergenoot zo stil, even een paar woordjes met diegene wisselen en het was weer klaar. Heel handig, al zei hij het zelf.

Cosette stond verveeld om zich heen te kijken, toen ze opeens een voet op haar tenen voelde. 'Auw,' mompelde ze. Ze keek naar de jongen die voor haar stond, ookal moest ze een heel stuk omhoog kijken. Hij had haar niet gezien, zei hij. 'Oh, geen probleem. Dat hoor ik vaker.' Ze toverde een klein glimlachje tevoorschijn op haar bleke gezichtje.

Cedrick keek wanhopig naar het meisje. "O sorry, pardon het was.. niet mijn schuld.. ik bedoel.. het was wel mijn schuld maar .. niet mijn bedoeling.. snap je?" zei Cedrick met zielig puppy oogjes. Hij was pas net binnen en had het nu al weer verpest. "Het spijt me!" bracht hij zielig uit. "Mijn tas gleed van mij.." zei Cedrick en zuchtte luid. "Laat ook maar" zei hij verwarrend.

"Excusez-moi?" Emme keek Marylin glimlachend aan. Waarover had ze het nú weer? Emme wachtte natuurlijk op verdere uitleg. Niet dat ze van plan was om er ook maar een beetje van onder de indruk te zijn. Marylin zou toch wel weer iets onbenulligs te zeuren hebben, right?

Cyene wreef even over haar hoofd. De pijn was nog niet helemaal weg en zat haar niet lekker. Ze zag de wanhopige blik in de ogen van de jongen en toen hij zijn best deed om zich te verontschuldigingen moest ze lachen. Weer wist ze dat dit niet beleefd was, maar het zag er zo grappig uit als hoe hij zich aan haar probeerde te verontschuldigingen met die blik in zijn ogen. "Het geeft niet, relax" zei ze om hem niet meer in zijn verwarring te laten zitten.

"Hmpff," gromde hij. Nathaniel wist waarom hij geen afkorting van zijn naam wilde gebruiken. Daarna dacht aan het jaar daarvoor. Een meisje die hem helemaal geweldig vond en hem maar bleef na lopen. Irritant. "Ja, dat herinner ik me nog al te goed. En als ik weer zo iemand bij me krijg, dan legt die het loodje." Hij knikte. Hij ging niet nog een jaar met een hysterisch wicht op de kamer zitten, die alles alleen maar goed vond en iedereen alleen maar aardig en gewoon NIET luisterde.

Verveeld bleef Marylin Emmeline aan kijken. "Laat maar, lachebekje" zei Marylin met een scheve glimlach. Geen echte glimlach natuurlijk, maar Marylin kon hardstikke goed faken. Ze noemde vorig jaar en dat jaar erop Emme altijd lachebekje. Niet raar als dat kind de heledag lacht, duhuh.

Bo glimlachte. Dat kon hij wel geloven, dat ze dat vaker te horen kreeg! Ze was echt wel klein. Maar goed, dat zei natuurlijk verder helemaal niets over het meisje. Misschien was ze dan weer heel erg intelligent of had ze een muzikaal talent. "Ben je nieuw hier op school?" Vroeg Bo verder. Hij had haar nog nooit gezien. Maar dat kon ook weer aan haar lengte liggen natuurlijk.

Emme's mondhoeken zakten naar beneden en ze fronste kort. "Ach, Marylin," Begon ze toen op een klaagtoontje. "Je weet toch dat je altijd bij me terecht kan als er iets is?" Ondertussen had Emme haar hand op Marylins schouder gelegd en gaf ze een, zogezegd bemoedigend, kneepje in.

Cedrick begon een beetje ongemakkelijk te lachen na haar opmerking - maar ze had gelijk. "Sorry nogmaals" zei hij. "Ik ben Cedrick, en het spijt me dat ik zo'n mooie dame als jij pijn doe!" zei hij verlegen. "Gaat het wel een beetje?" vroeg hij nog als bevestiging. Hij zou nooit met opzet dit doen natuurlijk!

Cosette moest lachen door die vraag. 'Dat hoor ik ook vaker,' zei ze. Vroeger vond ze het vreselijk als mensen haar zoiets voregen, maar ze was eraan gewend geraakt, dus ze kon erom lachen. 'Nee, ik zit hier al twee jaar, dit is het derde.'

"Ach, ach, niet zo agressief Nick. Je moet je natuurlijk wel een beetje gedragen," zei Nathaniel meteen, op een spottend toontje natuurlijk. Achterlijke wezens dat het ook waren hier, altijd maar zo lief, altijd maar zo slijmerig, altijd maar zo irritant. Nouja, zolang ze hem met rust lieten vond hij het allemaal wel best, maar dan moesten ze ook niet tegen hem komen praten of wat dan ook. Zelfs het kijken vond hij al verschrikkelijk, alsof ze hun liefheid dan overstraalden, gadverdamme. "Ik ga zo maar eens naar mijn kamer toe, even kijken bij wie ik op de kamer zit dit jaar."
Ja, dat leek hem wel een goed plan. Het moest natuurlijk geen irritant mormel zijn.

Cyene was opgehouden met lachen maar had nu nog een grijns op haar gezicht. Ze verbaasde zich over de aardigheid van de jongen, iets wat zij totaal niet had. Ze had zijn gezicht nog nooit eerder gezien en verwachtte daarom ook dat hij nieuw was. "Oh jahoor , het gaat wel weer" zei zij. Inmiddels had ze haar hand al van haar hoofd afgehaald en keek ze hem nu aan. "Je mag me Cyene noemen, en ik denk dat jij hier nieuw bent?" zei Cyene. Het laatste was meer een vaststelling dan een vraag.

Bo krabbelde een beetje beschaamd aan zijn kin. "Oh, mijn excuses, nogmaals," Mompelde hij. Hij kwam blijkbaar niet erg origineel uit de hoek tegen het meisje. "In elk geval: Ik ben Bodo. Maar je mag me ook Bo noemen als je dat liever hebt." Hij glimlachte weer en hoopte dat het meisje hem niet vervelend vond.

Gemeen sloeg Marylin de hand van Emme weg en pakte haar tassen. "Ik moet gaan, dag Emmeline" zei Marylin op een volwassen toon en liep gelijk weg. Het was nu tijd om haar spullen te pakken en naar haar kamer te gaan.