De bibliotheek

De bibliotjeek staat vol met grote rekken boeken. Ze reiken tot aan het plafond en er hangen ook verschuifbare laddertjes aan, zodat je tot boven kan om een boek te pakken. Er staan ook tafeltjes om je huiswerk aan te maken.
Het is ten strengste verboden om luidop te praten in de bibliotheek. Zelfs fluisteren is riskant.

Cosette huppelde vrolijk de bibliotheek in. Boeke, lezen, ze hield ervan. Ze was geen overdreven boekennerd, maar met een goed boek kon je haar wel een paar uurtjes stil krijgen. Ze lief regelrecht naar de kast met fantasieboeken. Haar wijsvinger gleed langs de titels van de dikke rijen boeken die hier stonden, op zoek naar iets interessants.

Sage had de bieb altijd leuk gevonden. Geen gepraat, geen geschreeuw, geen geluid. Beter kon je het toch niet krijgen? Ze sloop geruisloos langs de boekenkasten tot ze een meisje zag. Ze zag er aardig uit en ze besloot haar social skills eens af te stoffen. "Eh, hallo!" fluisterde ze. Ze wilde immers niet op haar kop krijgen van de bieb-mevrouw.

Cosette keek op. Een blond meisje stond voor haar neus, ze had een aardige uitstraling, vond Cosette. 'hoi,' zei ze op fluistertoon. 'Ik ben Cosette..' Ze stak haar hand uit.

Sage snapte even niet wat het handgebaar betekende maar schudde hem toch maar. "Ik ben Sage en dat kan onmogelijk een echte haarkleur zijn. Niet dat ik het niet mooi vind hoor." Ze had nog nooit iemand met roze haar gezien. Ze had wel gehoord van verfen, maar dat gebeurde meestal ook in natuurlijke kleuren.

Cosette lachtte, maar was gelijk weer stil. Ze was even vergeten dat ze in een bibliotheek was. 'Nee, het is geverfd. Mijn vader is heel goed met zulk soort dingen, dus hij heeft de roze verf voor me gemaakt.' Cosette glimlachte.

"Oh dat is apart. Wat is je eigen haarkleur? En hoelang verf je het al? Zo heel oud lijk je niet." Ze hoopte dat dat laatste niet al te bot overgekomen was. Ze probeerde altijd zoveel mogelijk over iemand te weten te komen, en soms ging dat ten koste van de vriendschap.

'Mijn eigen haarkleur is heel erg donkerbruin,' zei Cosette glimlachend. Hoelang verfde ze het al? Dat was een goede vraag. 'Eehm.. Volgens mij verf ik het al zo'n 3 jaar, best lang eigenlijk.'

Oké, misschien was er geen plek die letterlijk 'studiehal' heette maar de bibliotheek was iets wat dichtbij kwam. Soort van. Airic schoof aan en besefte zich dat ze nog geen boek had uitgezocht. Hoe zocht ze in hemelsnaam nou weer een boek uit, welk boek moest ze hebben? Ze liet haar hoofd vallen op het tafelgeval wat voor haar zat. Dit was hopeloos. Ze kon echt geen vier of drie of hoeveel jaar het dan ook was in één jaar inhalen. Urgh.
Ze kon het proberen. Nee, ze moest het proberen. Ok, eens kijken... Twee meisjes zaten redelijk luid te kletsen voor gesprekken die zich in bibliotheken afspelen en verder was er niemand aanwezig. Airic stond op en ging op zoek naar een boek met allerdaagse spreuken.

Cosette's blik viel op een interessant uitziend boek, helemaal op de bovenste plank. Ze rekte zich zover mogelijk uit, om het boek te pakken, maar ze kwam er niet bij. Ze keek geïrriteerd naar de boekenkast. Waarom was dat ding zo hoog? Nee, betere vraag: Waarom was zij zo klein? Ze probeerde het nog eens, dit keer ging ze ook nog op haar tenen staan, maar nog kwam ze er niet bij.

Airic wendde zich naar een verschijning in haar ooghoek. Een klein meisje met roze haar wou een boek pakken. Normaal had ze het meisje uitgelachen en het boek net iets te hoog voor haar gehouden, maar misschien kon dit meisje, ondanks dat ze eruit zag alsof dit haar eerste leerjaar was, haar van dienst zijn. Airic liep naar het meisje toe en pakte het boek waar het meisje duidelijk in bezit wou hebben. "Hier", zei Airic ietwat ongemakkelijk en gaf het aan het meisje.

Cosette glimlachte naar het meisje dat het boek voor haar pakte. 'Bedankt!' zei ze vrolijk. Ze bladerde het boek door en glimlachte toen nog eens naar het meisje.

Ik ga hier zo'n spijt van krijgen, dacht ze toen ze haar mond opnieuw opende. "Eh, sorry", begon ze, "maar weet jij heel misschien waar ik allerdaagse spreuken kan vinden? Het klinkt vreemd... maar zoiets als... tandenpoets-spreuken?" Ze klonk niet onzeker, eerder gegeneerd dat ze dit moest vragen aan zo'n... klein... ding.

'Zulke spreuken staan daar,' zei Cosette. Ze wees naar de derde rij met boeken. Ze ging aan een tafel zitten en sloeg haar boek open.

Airic gaf geen bedankje alleen ze liep wel al naar de derde rij boeken toe. Alsof ze de juiste CD zocht keek ze ertussen. Een zeker boek dat haar verder zou helpen pakte ze eruit. Now this... ze bekeek wat erin stond, ietwat globaal. Dit kon helpen. Ze klapte het dicht en nam het mee terwijl ze de bibliotheek verliet.

Shin liep de bibliotheek in. Niet omdat hij hier graag wou zijn, nee, hij was hier zeker niet voor zijn plezier. Hij had een boek nodig, nouja, niet persé een boek. Gewoon, wat informatie. Hopelijk zagen niet veel mensen hem hier. Hij hoorde hier niet. Hier hoorde de nerdjes die graag hun best deden voor school. Niet Shin. Nee, totaal niet Shin.

Cyene wandelde de bibliotheek binnen. Eigenlijk kwam ze hier meer om naar boeken te kijken en wat rond te neuzen en voor de rust dan dat ze echt wat ging lezen. Ze keek naar alle boekenplanken en liep er langs een paar.

Saphire had dringend een boek nodig. Nieuwsgierig als ze was, wilde ze dan ook alles te weten komen over de geheimen die de schoolkelder met zich meedroeg. Ze keek even op of ze bekenden zag in de bibliotheek, maar helaas. De enige die ze zag was haar roommate, die aardig genoeg een jongen was, en wiens naam ze niet kende. Erg interessant leek hij toch niet zo, dus zijn naam zou ze later nog wel te weten komen. Het geluid van haar hakken weergalmde door de grote ruimte toen ze voet zette naar de lange, houten rekken die bevuld waren met oude, stoffige boeken. Haar vingers gleden langs een rek, terwijl ze hoopte dat er een boek was dat over de school zelf ging, inclusief de kelder dus. Maar dat zou wel niet.

Cyene hoorde het ritmische geklak van een paar hakken en keek even door de boeken naar waar het geluid vandaan kwam. Het was een meisje, kon ze zien. Ze trok zich er verder niks van aan en liep naar een ander rek. Hier stonden de misdaad romans, daar hield ze wel van. Met haar ogen speurde ze het hele rek af en keek naar de titels.

Taiga liep de bibliotheek binnen. Puur uit verveling. Ze had geen boek nodig zoals de meeste blagen hier. Ze zocht vermaak. Haar zelfverzekerde voetstappen weerklonken door de grote stille ruimte. Ze leunde tegen een boekenkast en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze het blondharige meisje goed in zich opnam die aan de andere kantvan het gangpad heel gericht op zoek was naar een boek.

Gapend en slepend met zijn voeten sjokte Allan de bibliotheek in. Hij was niet echt een grote fan van boeken, maar hij had geen keuze als hij op school was. Hij sleepte zich voort naar een enorme kast vol zware boeken en zuchtte bij het idee dat hij zo'n groot ding moest gaan openslaan, laat staan tillen. Terwijl hij zocht naar een boek dat geschikt zou zijn voor de opdracht die hij als huiswerk had opgekregen ving hij een glimp op van een meisje dat aan de andere kant naar een boek zocht. Zijn ogen gluurden tussen de boeken door naar een bos lichtblond haar, nieuwsgierig naar welke leerling eronder school.

Saphire zocht nog steeds naar een boek waarin zich misschien informatie verschool over de kelder, maar tevergeefs. Ze voelde twee paar ogen op haar rug branden. Ze keek zo precies mogelijk vanonder haar pony uit, naar de twee personen die haar aanstaarden. Het ene meisje herkende ze uit duizenden. Dat meisje dat meeluisterde in de yoghurtshop. Maar de roodharige jongen herkende ze helemaal niet. Ze was zo opgegaan in het kijken of ze hem niet herkende, dat ze struikelde over een stoel die voor het rek stond. "Ah, shit." zei ze, misschien iets te luid. Ze herstelde zich snel en keek even of niemand het had opgemerkt, maar dat zou wel.

Allan keek schijnheilig de andere kant op toen het meisje zich omdraaide, maar hij probeerde nog altijd een glimp van haar gezicht op te vangen. Hij dacht bijna iets te zien toen ze ineens grandioos onderuit viel, waardoor er een grinnikje uit zijn mond ontsnapte. Hij keek grijnzend tussen de boeken door en pakte er één tussenuit om zijn zicht te verbeteren op het spektakel. Gênant.

Saphire schraapte haar keel even, en wreef toen haar jurkje weer strak, tot ze merktte dat de roodharige jongen haar gewoon zat uit te lachen. Hey, nobody mocht haar uitlachen. Maar dan ook echt niemand. "Waar lach je om?" vroeg ze eerder retorisch, met een lichtelijk geïrriteerde toon in haar stem. Ondertussen liep ze langs de rekken, zodat ze naast de jongen stond. Dacht hij dan dat ze niet doorhad dat hij haar bespiedde?

((Ik moet btw zo gaan!))

Toen de voor Allan onbekende leerlinge ineens op hem af kwam sloeg hij zo nonchalant mogelijk het boek dat hij had gepakt open en deed hij net of hij aan het lezen was, onverschillig tegen de boekenkast aan leunend. Hij keek op toen hij werd aangesproken. "Niks hoor," antwoordde hij op schijnheilige toon. "Ik heb gewoon een heel leuk boek!"
Hij schudde het even om het zogenaamd te laten zien, maar toen hij naar de opengeslagen bladzijde keek zag hij een paar afbeeldingen die pijnlijke ziektes illustreerden. Daarnaast hield hij het ook nog eens op de kop. "Eh, ja," murmelde hij vaag, waarna hij een scheve grijns opzette.

((okkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk))