De bibliotheek

Bo zuchtte weer. "De ontwikkel van oude bezweringen. Vooral die uitgebreide studies van de vorige eeuw." Mompelde hij nors. Hallo, van die uitleg alleen al werd je toch meteen humeurig?!

Faye keek hem met grote ogen aan. 'De.. wat?' Ze trok haar wenkbrauw op. 'Hoe wil je daar wat over schrijven? Dat was jaren geleden en vreselijk saai.'

Hoe kon het ook anders. Zodra Loretta die verschrikkelijke stem hoorde deed ze meteen een stap opzij en wierp ze de jongen een kwade blik toe. Ze was het heus nog niet vergeten hoor, hoe hij haar zo tegen de grond aan had gegooid. Het deed nog steeds pijn! "Niet? Raar zeg, en ik maar denken dat jij daar alle verstand van zou hebben," beet ze hem toe, terwijl ze snel verder ging met het terugzetten van haar boeken. Hoe kon je nou zo gemeen zijn, dat snapte ze echt niet! Nou, ze liet echt niet over zich heen lopen hoor, tsss, hij kon hier niet eens iets doen want je mocht amper geluid maken. Ha.

"Ik kan begrijpen dat je dat denkt. Ik ben dan ook een hele intelligente jongen," sprak Will op zijn eigen, zelfverzekerde toontje. Hij keek haar van onder zijn wimpers geamuseerd aan. "En vertel eens .." Hij keek haar vragend aan, wachtend tot ze haar naam zou zeggen. Hij had geen idee hoe ze ook al weer heette. Laura? Iets met een L.

Cyene liep de bibliotheek in om haar boek in te leveren en ging daarna aan een tafel zitten. Ze stalde haar tas uit en pakte een paar tekenpotloden. De bibliotheek was voor haar een ideale plek om te gaan tekenen omdat er grote tafels waren en je meestal niet gestoord werd. Ze zette een paar strepen met verschillende potloden op haar papier.

((Hoezo new? .__.?))

"Dat mag je dan wel eens wat meer laten merken," mompelde Loretta bijna onverstaanbaar, wachtend op wat hij ging zeggen. Tot haar verbazing kwam er echter niks uit zijn mond en ze bleef hem dus ook een beetje vreemd aanstaren. "Wat?" wilde ze weten. "Zeg eens wat?" Nee, ze had totaal niet door waar hij het over had, in haar ogen was hij gewoon vreemd bezig. Verwarringsspreuken he.

[foutje, ik snap nooit wanneer je dat moet plaatsen]

"Ik wachtte tot je je zelf voor zou stelen. Daarom liet ik die stilte vallen. Dat zou wel boven jou niveau liggen," zei hij, rollend met zijn ogen. En nu was hij ook al weer vergeten wat hij haar ook al weer wou laten vertellen! Hij zuchtte luid en geïrriteerd.

"Oh, nou, ik was toch niet van plan om me te gaan voorstellen," antwoordde Loretta koppig, haar armen over elkaar slaand. Dat William zo'n 30 centimeter groter was kon haar niet schelen. Dat liet maar weer even zien hoe laf hij wel niet was met zijn stomme toverspreukjes. Een beetje de kleineren ertussen uit zoeken, tss. "Wat doe jij hier, mensen zoals jij hebben toch wel iets beters te doen?" Ja, mensen irriteren enzo, leuk toch?

Bo knikte. "Daarom wil het ook niet lukken." Hij hoopte dat ooit, op een dag, de leraren dat ook eens door zouden krijgen. Watvoor nut had het anyway?

Faye lachtte. En zij maar denken dat zij het erg had maar haar boek vol raadsels, waar ze geen wijs uit kwam. 'Waarom moet je het eigenlijk schrijven?' vroeg ze nieuwsgierig.

Will fronste, alsof hij daar over na moest denken. "Bedoel je met 'mensen zoals jij', de betere, hogere, grote tovenaars?" Hij glimlachte scheef. "Die hebben ook wel eens een pauze nodig." Hij knipoogde en keek toen over haar heen, naar de vrouw achter de balie, die hem vernietigend aan keek, en geïrriteerd 'SSSHT!' naar hem deed. Hij trok zijn wenkbrauw op, en keek toen weer naar het meisje voor hem. "Dan ben jij dus het meisje zonder naam, vanaf nu."

Cyene pakte een paar andere potloden en begon stiekem met het natekenen van de mensen in de bibliotheek. De vrouw achter de balie keek zoals gewoonlijk nogal nors. Ze maakte met een zwart potlood de contouren van de personen duidelijker.

"Leuk, beter dan de jongen zonder hersens," antwoordde Loretta die het absoluut niet kon uitstaan dat hij zo over haar praatte de hele tijd en zijn eigen 'groep' maar bleef ophemelen. "En als je het niet erg vindt, ik ben bezig, kun je misschien weggaan?" Idioot dat het was, kon hij haar niet even met rust laten?

"Wat een vreemde vrienden heb jij. Vooral die naam," zei Will, alsof hij niet door had dat ze het over hem had. Toen schudde hij zijn hoofd. "Nee, ik verdoe mijn tijd het liefst met jou of iemand anders irriteren, en aangezien jij zo'n leuk slachtoffer bent, blijf ik rond jou hangen."

"De leraar had volgens mij een slechte dag en gaf ons dit opstel als huiswerk. Maar volgens mij ben ik de enige van mijn klas die er moeite mee heeft." Bo krabde even aan zijn kin en bekeek zijn opstel nog eens. Het zag er echt niet uit. Misschien was zijn vorige versie toch beter.

Faye knikte begrijpelijk. 'Wat wreed.' Niet dat zij iets had tegen wreed. Maar toch. Het was wreed. Wie gaf er nou zulk huiswerk op? Gelukkig had zij dat nog nooit gehad. Zij kreeg alleenmaar saai leerwerk op haar schoot gegooid.

"Oké, ik zie er nu al naar uit. Ga je mee naar de rozentuin toe dan? Vind je vast leuk, al die vrolijke kleuren enzo. Jullie kennen natuurlijk niet anders!" antwoordde Loretta sarcastisch. Ja, dat was wel een goede plek om naartoe te gaan. Dan volgde hij haar meteen niet meer.

"Oh, graag! Ik wist niet dat je zoiets romantisch met mij zou willen delen." Een donkere schittering vrescheen in Will's ogen. "Misschien een beetje te romantisch voor een eerste date, maar als jij dat graag wilt.." Hij grijnsde zijn evil grijns en maakte zich los van de wand.

Loretta's mond viel bijna open van verbazing, maar ze kalmeerde zichzelf al snel. Tenminste, zo liet ze het toch merken aan de buitenwereld. "Goed dan, kom maar mee. Ik wist niet dat jullie duistere typjes zo van zoetigheden hielden," zei ze, de bibliotheek uitlopend. Wat een idioten waren het echt.

Vlug volgde William haar. Hij zou het vast wel over leven, maar hij ging écht niet toegeven aan haar. "Och, we hebben zo onze momenten." Hij grinnikte duister en zag in de verte de rozentuin al opdoemen.

Bo knikte. Daarop sloeg hij zijn boeken weer dicht en rolde zijn perkament op. "Ik houd hetmaar voor bekeken. Vandaag komt er toch niks zinnigs meer uit." Hij haalde zijn schouders op en voelde een sterke nood aan ontspanning. "Ik zie je later nog wel eens!" Zei hij terwijl hij opstond en de bibliotheek verliet.

Faye knikte. 'Doei,' zei ze met een kleine glimlach, waarna ze zich weer op haar studieboeken richtte.

Ikuto liep de bibliotheek binnen. Hij zocht een boek over houtbewerking, maar wist niet zeker of ze dat hadden. Hij keek in het rond, maar zag geen register of bibliothecaris. Hij haalde zijn schouders op en liep rustig naar de eerste kast. Daar merkte hij een paar boeken op, maar niets wat over houtbewerking ging. Hij zuchtte even en keek toen maar eens goed in het rond.