De bibliotheek

Saphire grijnsde. "Wat een leuk boek." zei ze toen met haar ogen naar het plafond gericht, op een eerder speelse manier. "Hoe heet het? Zonder naar de kaft te kijken!" zei ze toen ze weer in zijn ogen keek, hopend dat ze hem betrapte en dat hij zich dan ook werkelijk betrapt zou voelen. Ondertussen bukte ze zich even, om te kijken hoe het boek heette. "Lepra: taboe" heette het boek. Wat een interessante naam, voor zo'n leuk boek, dacht ze.

Allan keek nogal moeilijk en gluurde naar het boek, maar hij kon niks zien van de titel. "Ehh," stamelde hij, terwijl zijn gedachten aan een geïmproviseerde ontsnappingspoging werkten. Daar kwam weinig tot niks van terecht. "Ik eh - ik kijk nooit naar de titel van een boek! Hah!" zei hij trots, terwijl zijn vinger wijzend voor haar neus zweefde. Het drong nu pas tot hem door hoe stom het klonk, En hij begon weer een beetje onzeker te kijken.

Saphire grijnsde. Was die jongen altijd zo opgewekt en vrolijk? Dat had ze hier nog niet zo vaak gezien. De meesten zaten hier maar een beetje depressief te wezen en te mokken op andere personen. Ze werd ruw uit haar gedachten gehaald door een vinger die naar haar wees alsof ze een crimineel was. Met opgetrokken wenkbrauw verplaatste haar blik zich van de vinger naar het gelaat van de roodharige jongen. "Heb je ook een naam?" vroeg ze toen, zodat ze hem niet altijd 'de roodharige jongen' zou moeten noemen. "Ik wel. Saphire." zei ze toen iets vrolijker en opgewekter dan anders. Het leek wel alsof de jongen zijn vrolijke gedrag aanstekelijk was.

Allan trok zijn vinger terug en klapte het boek dicht, dat hij terug in de kast zette. "Saphire, oké! Ik ben Allan," stelde hij zich voor. Hij wist niet of hij een hand uit moest steken of niet, dus toen hij zijn eigen hand al half had uitgestoken trok hij hem omhoog en zwaaide hij nogal beschamend. Hij zette een nep-stoer gezicht op om nonchalant over te komen en liet zijn arm weer zakken. "Sorry dat ik je uitlachte, het was gewoon nogal.. komisch," zei hij, nog nagenietend van het moment met een kleine grijns.

Saphire probeerde haar pokerface op te zetten, maar de lach die ze voelde opkomen kon ze niet onderdrukken. Waarom stond die idioot daar half te zwaaien? Saphire's mondhoeken 'schoten omhoog. "Aangenaam, Allan!" zei ze dan op een elegante toon en boog voorover, terwijl ze de plooi van haar jurkje vastnam en die omhoog trok. Oh fijn, dan was ze haar elegante val net vergeten, begon hij er weer over. "Niks is zo genânt als het leuk vinden om over lepra te lezen." zei ze dan met haar ogen een stukje toegeknepen en met een grijns van hier tot ik Tokio.

Het duurde niet lang of Allan's hoofd was rood gekleurd. In combinatie met zijn haar en ogen was hij tussen de aardbeien waarschijnlijk onzichtbaar geweest. "Dat was een ongelukje!" probeerde hij zichzelf te verdedigen, maar hij voelde dat hij een rood hoofd had. Hij keek koppig naar de grond en mompelde een paar onverstaanbare woorden. "Lepra is anders wel heel boeiend en zo," brabbelde hij.

Saphire lachtte spontaan toen ze merktte dat Allan zich schaamde. "En was dat gezwaai ook een ongelukje?" vroeg ze dan speels. Wowie, die flaters bleven maar komen. Ondertussen was ze alweer helemaal vergeten waarvoor ze was gekomen, en had ze al helemaal geen interesse meer in de geschiedenis van de kelder. "Het was leuk kennis met je te maken, Allan." zei ze, met een zwoele klemtoon op zijn naam. "Maar ik weet geen reden om hier nog te blijven." voegde ze eraan toe. Tenzij hij iets wist om iets leuks te gaan doen. "Ik zie je nog!" zei ze, weleenswaar iets te vrolijk, en draaide zich om, klaar om weg te wandelen.

Allan stak zijn tong plagerig naar haar uit toen ze het had over zijn gênante actie. Er vormde een klein glimlachje om zijn mond toen ze zijn naam uit sprak. Om de één of andere reden was ze opvallend charmant. Ergens in hem ontstond de drang om haar tegen te houden, dus zodra ze zich had omgedraaid haalde hij haar in en versperde hij haar de weg. "We kunnen wel ergens anders heen gaan!" stelde hij wanhopig voor. Zijn huiswerk kon wel even wachten, iets mysterieus van Saphire had zijn nieuwsgierigheid opgewekt en hij stond erop haar beter te leren kennen.

Saphire grijnsde. De truc met het langzame wegwandelen werkte bijna altijd. "En wat had je dan in gedachten?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze ging leunen tegen de muur en hoopvol op een antwoord wachtte. Ze wist niet waarom, maar om een of andere reden voelde ze zich... iets vrolijker dan anders. Dat was helemaal niet zoals haar, niet zoals Saphire.

((Gotta go, byeeeeee ))

Allan moest snel nadenken over iets dat leuk zou zijn om te doen. In de omgeving was het altijd wel leuk, wat je ook wilde doen, maar toch kostte het hem enige moeite om iets te bedenken. "We kunnen wel naar buiten, naar het grasveld? De zon schijnt en het is er vast mooi nu," stelde hij uiteindelijk voor, opgelucht dat hij iets had bedacht. Hij probeerde een beetje charmant te lachen, maar faalde daar nogal in.

((Byebyeee ))

Saphire knikte met haar lippen op elkaar gedrukt. "Uhu, dat klinkt wel leuk." zei ze dan. Zonder nog iets te zeggen liep ze in een elegante pose om Allan heen, op weg naar het grasveld.

((Allen naar het grasveld!))

NEW
-

Bo had zichzelf dan maar weer gedwongen om zijn huiswerk van het begin af aan grondig te maken. Hij had een plekje in de bibliotheek en zat daar nu met opengeslagen boeken en een vel perkament voor zijn neus. Maar het opstel dat hij moest maken, wilde maar niet op papier komen. Elke zin die Bo in gedachte had, was niet goed genoeg. Het moest perfect worden! Hij ging goed zijn best doen dit jaar.

Faye liep de bibliotheek in. In haar ogen stond een verveelde blik. Ze wilde hier helemaal niet zijn. Maar ze moest wel, ze moest dit jaar gewoon halen. Niet nét, zoals alle afgelopen jaren. Ze moest haar best gaan doen, ookal was dat heel moeilijk voor Faye. Ze keek om zich heen, er was niemand, op een jongen na. Ze had geen zin om alleen te zitten, dus ze schoof bij hem aan de tafel aan. 'Hey,' zei ze, en ze pakte haar studieboeken en legde ze op de tafel.

Zonder op te kijken van zijn boek, begroette Bo de meisjestem terug. "Hallo," Het was waarschijnlijk niet echt aardig, maar hij bedoelde het niet slecht. Hij moest gewoon dat stomme opstel afkrijgen, argh!

Faye glimlachte. Blijkbaar wou hij niet gestoord worden, en keek hij haar daarom niet aan. 'Ik zal stil zijn, ik moet zelf ook studeren,' zei ze, geruststellend. Ze sloeg het eerste boek, op de eerste pagina, open, en begon aandachtig te lezen.

Nu keek Bo wel even op en glimlachte hij. "Bedankt," Het was fijn om niet alleen te moeten studeren. Dan voelde hij zich toch minder dom. Maar soms leek het echt alsof hij de enige was in de hele school met echt nood aan studeren. De andere vlogen gewoon met gemak over naar het volgende jaar. Het was niet eerlijk...

Faye's grote bruine ogen waren strak op de pagina van het boek gericht. De letters die er stonden leken voor haar wel chinees. Waarom was het opeens zo moeilijk? Oké, elk jaar werd de stof moeilijker. Maar toch, zó erg? Met een verwarde blik in haar ogen probeerde ze de woorden te begrijpen. Op een of andere manier moest het toch wel lukken? Er waren genoeg mensen geslaagd van deze school, of dit jaar. Dus haar moest het ook lukken.

Bo probeerde zich weer te concentreren. Hij las de eerste alinea die hij had geschreven eens na. Argh. Het klonk als een opstel van een 12-jarige! Dit moest beter. Hij verfrommelde het velletje perkament en nam een nieuwe.

Faye keek even op naar de jongen. Hij verfrommelde zijn papier. Blijkbaar was hij niet tevreden met wat hij had geschreven. Ze liet haar blik over hem heen glijden. Wat een schatje was hij eigenlijk. Ze glimlachte en ging toen weer verder met lezen.

Bo begon weer opnieuw aan zijn eerste alinea. Toen hij zijn eerste zin weer anders, beter, geformuleerd had, keek hij weer op. Het meisje zat rustig te lezen. Argh, Bo voelde zich echt idioot. Zij kon tenminste wel doorwerken. Hij was steeds afgeleid en zat nu alweer met zijn ogen op haar gericht, in plaats van zijn opstel. Zijn miezerige opstel. Bo zuchtte zacht en ging weer verder met schrijven.

'Lukt het?' vroeg Faye, toen ze weer even opkeek. Ze merkte dat hij er moeite mee had, met het schrijven van zijn opstel. Of waar hij ook mee bezig was. Misschien kon zij hem helpen?

Oké. Loretta had zich voorgenomen dit jaar echt iets te gaan doen aan haar toverkunsten, ze moest alleen nog even uitvinden waar de boeken precies stonden. Langzaam liet ze haar vingers over de boeken glijden terwijl ze erlangs liep, af en toe een boek eruit pakkend. Telkens weer pakte ze de verkeerde, echt heel irritant. Dit bleef een tijdje doorgaan, totdat ze er genoeg van had en een van de boeken iets te hard doorschoof zodat er een hele stapel aan de achterkant eruit geduwd werd. Oh oeps.
Snel rende ze naar de andere kant om ze op te rapen, haar hoofd nog eens te stoten toen ze overeind kwam en weer alles uit haar handen te laten vallen. "Great," siste ze geïrriteerd. Nou dit ging goed hoor. Zie je wel dat studeren slecht was voor je. Ze wreef pijnlijk wat over haar hoofd, om daarna weer te beginnen met oprapen. Jezus zeg.

"Niet echt nee." Zuchtte Bo. Het had toch geen zin om te doen alsof alles prima verliep. Toen werd hij afgeleid door het gestuntel van een roodharig meisje. Bo grinnikte even. Het was echt grappig om te zien.

Faye wierp een snelle blik op het roodharige meisje, en keek toen weer naar de jongen. 'Waar moet je over schrijven dan?' Ze knikte naar het stuk perkament dat voor hem op de tafel lag.

Will liep op zijn gemak de bieb in, en het eerste wat hij zag was het roodharige meisje dat hem zo geïrriteerd had, stuntelend met een paar boeken. Een sadistische grijns verscheen op zijn gezicht, en hij leunde tegen de boekenkast waar ze bij stond. "Ik wist niet dat een verwarringsspreuk zo lang stand hield," zei hij, op nadenkende toon. Natuurlijk wist hij wel dat ze gewoon onhandig bezig was.