Het heldere meertje

Ergens aan het begin van het bos ligt een enorm meer, omgeven door talrijke bloemen en bomen. Overal om je heen is groen, geen enkel plekje is dood of verdord. Zelfs als er bloemen geplukt worden zijn deze binnen een paar seconden weer terug gegroeid. Het meer zelf is zo helder dat je zelfs op het diepste punt nog de bodem kunt zien, en als de zon erop schijnt lijkt het water net kristal. In het meer zelf zwemmen de vreemdste soorten vissen, terwijl om het meer heen juist allerlei andere dieren rondlopen. De perfecte plek om je vrije middag door te brengen.
__

Loretta was te laat geweest voor de kennismaking, maar ach, wat maakte haar het uit. Ze was al snel doorgelopen naar het meertje, al was de kennismaking binnen nog bezig. Het was niet alsof ze daar iets nieuws te horen kregen en ze had het verhaaltje nu wel vaak zat gehoord. Nee, dan bracht ze haar tijd liever hier door, zoals ze dat meestal wel deed.
Met haar blik straks gericht op het meer liet ze zich aan de oever vallen, haar schoenen naast zich neergezet, haar jurkje wat omhoog getrokken, haar benen bungelend in het kristalheldere water. Kijk, dit was toch een veel beter manier om je tijd door te brengen?

Will liep richting het meertje. Het was eigenlijk veelste onschuldig, maar wel rustig. Meestal. Met moeite onderdrukte hij een gaap, waarna hij zich aan de oever liet neer ploffen en het water in keek. Verschillende vissen, van alle soorten en maten, zwommen vlak bij hem.

Cyene liep naar het meertje en ging er vlakbij bij een boom in de schaduw zitten. Ze hield niet zo van de felle zon. Ze was wel vaker bij het meertje geweest en ze vond het een rustgevende plek. Bovendien verveelde ze zich nu al een beetje terwijl het nog niet eens etenstijd was.

Toen Loretta opeens iemand vlakbij hoorde komen zitten, opende ze meteen haar mond om iets te zeggen. Ze had hem echter net zo snel weer gesloten toen ze zag wie het was. Daar kon ze beter niet tegen gaan praten. Nouja, niet dat dat echt nodig was. Ze ging zometeen toch zwemmen, daar had ze wel behoefte aan. Zeker nu het zo warm was buiten, dat had ze in Italie eigenlijk al een hele poos niet meer gehad. Veel langer dan normaal. Het weer daar was niet echt zo.. spectaculair meer.

Naast zich zag William iets roods bewegen, en zijn hand gleed al naar zijn toverstok. Tot zijn ongenoegen was het een leerling, en wel een brave. Hij hield haar nauwlettend in de gaten. Ze zag er niet braaf uit, mte dat felle rode haar.

Zodra Loretta door kreeg dat de jongen al naar zijn toverstok begon te grijpen besloot ze al snel dat zwemmen inderdaad verstandiger was. Ze stond op, keek even twijfelend naar het water, maar werd al snel gelokt door de schoonheid van het meer. Zonder verder nog ergens naar te kijken liet ze zich achterover vallen in het meer, niet doorhebben dat ze mensen nog wel eens natspetteren kon omdat ze zo dicht bij de kant zat. Achja, ze vonden een beetje verfrissing vast niet erg.

Cyene keek naar twee mensen die wat verderop zaten. Het ene meisje had rood haar en had ze nog nooit gezien. De ander herkende ze eerst niet, maar zag toen dat het William was. Ze had geen zin om op te staan en bleef dus zitten waar ze zat.

Toen Will de spetters in zijn gezicht voelde, sprong hij kwaad op. Hij vuurde verschillende spreuken af op het water, maar geen één leek het meisje te raken. Hij balde zijn vuisten, en zijn knokkels trokken wit weg. Zijn ogen zochten het rode geval, maar door de rimpeling in het water kon hij haar precieze positie niet bepalen. Afwachtend staarde hij naar het oppervlak, tot ze boven zou komen.

Loretta had een hele poos onder water gezwommen en kwam pas weer boven toen ze echt geen lucht meer kreeg. Ze gooide vrijwel meteen de natte haren uit haar gezicht, wreef wat water uit haar ogen en liet haar blik naar de kant afdwalen. Dat had ze echter beter niet kunnen doen. Toen ze de blik in Williams ogen zag schoot ze meteen weer onder water, zodat haar haren het water op die plek rood kleurden. Jezus wat was die jonge een woesteling zeg, waar had hij nou weer last van.

Cyene keek naar het meisje en van het meisje naar William, die zich behoorlijk aan haar leek te irriteren. Ze plukte een paar blaadjes uit de boom waaronder ze zat en keek naar boven. Er zat een eekhoorntje dat heen en weer sprong van tak naar tak.

Nog voordat Will goed en wel had kunnen zien waar ze was boven gekomen, was ze alweer verdwenen. Boos liet hij zijn staf zakken, en hij liet zich weer in het gras ploffen. Hij zou wachten. Ze kon niet eeuwig onder blijven.

Loretta snapte zelf ook wel dat ze niet eeuwig onder kon blijven, maar wat moest ze dan? Ze was ondertussen al een paar keer naar boven gekomen om adem te halen, had wel het geluk dat ze lang onder water blijven kon, maar wist verder ook niet wat ze doen moest. Snel zwom ze naar de oever een stuk verderop, om daar even uit te hijgen. Dit was niet goed voor haar longen hoor, zo lang onder water blijven..
Achja, ze was nu even veilig achter een grote rots. Met een beetje geluk merkte William haar nu even niet op. Misschien ging hij zo zelfs al weg..

Nyckolas liep het bos in. Hij wist dat hij niet meteen kon doorlopen naar het verdorde stuk, dan kreeg hij meteen problemen en hij wilde zich nu net even op de achtergrond houden, voordat hij dat ging op zoeken. Zijn ogen gleden over de drukte bij het meer, en hij stopte bij William. "William," zei hij, zijn stem klonk als ijzer, en het zou iedereen opschrikken. Hij ging langs William zitten en bekeek rustig het meer.

Will keek opzij, de stem had hij herkend. Hij knikte. "Nyckolas," begroette hij. Zijn ogen schoten weer naar het meertje, en hij zocht geconcentreerd naar het roodharige mormel dat hij eens een lesje zou leren. Met zijn toverstaf in de aanslag vernauwde hij zijn ogen. Telkens was ze hem ontglipt..

"Ik denk niet dat jij zo vissen gevangen krijgt, mijn vriend. Daar gebruiken ze andere apparatuur voor," grinnikte hij toen hij zag hoe idioot geconcentreerd zijn mede maat naar het meertje stond te staren met zijn toverstok in de aanslag.

Verdomme, ze wist echt absoluut niet wat ze nu moest doen. Ze had zelfs haar toverstok verderop nog liggen, hoe ging ze die halen zonder afgemaakt te worden? Hier continu blijven zitten, daar had ze ook geen zin in. Haar handen waren al helemaal aan het rimpelen! Voorzichtig klom Loretta uit het water, om vervolgens zo onopvallend mogelijk terug te kruipen, achter de rotsen die er lagen door. Nu was het alleen maar hopen dat William haar niet zou opmerken. Dat Nyckolas erbij gekomen was, dat had ze niet eens door.

"Ik probeer geen vis te vangen," zei Will. Het water kreeg kleine rimpeltjes, en iets verderop zag hij een figuurtje achter stenen schieten. AHA! Hij sprong op, en liep langzaam en met een grote boog richting de grote hoop stenen. Zou zij het zijn geweest? Misschien was het wel een hert of zo..

Loretta's adem stokte in haar keel toen ze William opeens dichterbij hoorde komen en een paar tellen lang bleef ze als verstijfd op haar plek zitten. Ohgod, als hij haar zag dan.. dan.. Zodra ze haar krachten teruggevonden had sprong ze overeind, schoot langs de donkerharige jongen heen en rende zo snel als ze kon naar haar oude plek. Als ze nou alvast haar toverstok te pakken had dan kon ze zich in ieder geval nog verdedigen. Waarom overkwam háár dit weer?!

"Confundo!" riep William, hopend dat hij haar zou raken. Als ze verward zou raken, zou ze haar toverstak misschien niet kunnen bereiken. Het zou een eitje zijn om haar te verslaan. Ondertussen vuurde hij nog meer spreuken op haar af.

Nyckolas keek William aan, maar ook die was weer snel verdwenen. Het viel hem op dat iedereen meteen in hun eigen wereldje was gaan leven en dat hij er gewoon niets van snapte. Verveeld bleef hij dus zitten en keek hij hoe William naar een groep rotsen liep. Mhh, misschien had hij wel een raar verbond gesloten met een of ander persoon. Of was ie opzoek naar een hert.

Loretta had het proberen te ontwijken, maar met haar korte beentjes en zonder toverstok was het niet echt een succes geweest. Zodra ze geraakt werd wist ze niet eens meer wat ze aan het doen was, of wie die rare jongen was die haar toverstok op haar gericht had. Helemaal door de war kwam ze uiteindelijk bij Nyckolas aan, om hem maar even te vragen wat er loos was.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze, een vragende blik in haar ogen. Waar was ze zojuist mee bezig geweest?

Een triomfantelijke kreep ontsnapte tussen Will's lippen door. Geweldig! "Mobilicorpus!* hij richtte zijn toverstok op zijn slachtoffer terwijl hij de uitspraak deed.

*Spreuk om iemand in de lucht te laten zweven, alsof er onzichtbare touwtjes aan polsen, knieën en nek zijn gebonden.

Nyckolas keek opzij en zag een meisje met felrode ogen langs zich. "Uh?" mompelde hij terwijl hij haar al snel in de lucht zag zweven. "Ooh, William was opzoek naar een meisje dat vast iets irritants had gedan." Hij trok een korte grijns op zijn gezicht en keek vermakend naar het meisje dat boven hem zweefde.

Zodra William zijn tweede spreuk uitgesproken had hing Loretta opeens in de lucht, niet wetend hoe dat kon. Ze merkte de jongen wel op, maar hoe moest zij nou weten dat hij haar iets aan wilde doen?! Meteen begon ze met haar armen en benen te spartelen alsof dat haar helpen zou, terwijl ze de omgeving afzocht naar iemand die haar kon helpen. "Laat me los, laat me los!!" probeerde ze, niet wetend tegen wie ze aan het roepen was. Wat was dit voor een gemene streek?! Waarom wilde iemand haar zoiets aandoen!?

Will bewoog zijn toverstaf, waaruit de ´touwtjes´ kwamen naar links, zodat zij meegezwiept werd, waardoor ze boven het midden van het meer kwam te zweven. "Moet ik je hier loslaten?" vroeg hij onschuldig. In zijn hoofd zocht hij naar andere bezweringen. Misschien kon hij haar bestendig tegen water maken. Hij was benieuwd wat er dan zou gebeuren, als hij haar boven het meer zou laten vallen. Zou het water aan de kant schuiven, en zou ze op de bodem vallen?