Het heldere meertje

"Laat me gewoon los!" riep Loretta, toen ze uiteindelijk door had gekregen dat William de dader was. Wat maakte haar het uit waar hij haar losliet, ze druipte toch al aan alle kanten. Het was alleen maar goed als hij haar boven het water zou loslaten, dan gebeurde er tenminste niks. Het was toch niet zo moeilijk om je normaal te gedragen? Ze had helemaal niks fout gedaan!

William besloot dat hij bijna genoeg gespeeld had. Toch besloot hij nog even gauw de water bestendige spreuk te gebruiken, gewoon, om het effect te zien. "Nonpluvius!" Volgens zijn boeken zorgde dit ervoor dat hetgeen waar de spreuk over uitgesproken werd, water afstotend werd. Hij liet zijn toverstaf zakken, waardoor de 'touwtjes' leken te breken en het meisje naar beneden begon te vallen.

Zodra William haar losliet begon Loretta in een rotvaart naar beneden te vallen, door het water heen naar de grond toe. Met een klap bleef ze op de bodem liggen, het water om haar heen wegduwend zodat er een grote bel om haar heen ontstond. En daar was maar goed ook want ze wist zo snel niet de kracht te vinden om overeind te komen. Alles deed pijn, vooral haar armen. Ze had geprobeerd zichzelf tegen te houden om zo de val te stoppen, maar het werkte niet echt. Doodstil bleef ze liggen, proberend kracht te verzamelen om omhoog te komen. Wat een creep.. het was maar goed dat ze niet bij hem op een kamer zat.

Will voelde zich geweldig. Hij had weer eens bewezen een goede tovenaar te zijn - misschien gebruikte hij zijn krachten niet voor het goede, maar hij wist ze wel goed toe te passen. Hij knikte nogmaals naar Nyckolas en verliet toen het gebied rondom het meertje.

Loretta voelde zich echter niet zo geweldig, integendeel. Ze was met moeite opgestaan, wilde naar boven zwemmen maar kwam al snel tot de conclusie dat dat niet ging werken. Natuurlijk niet. Ze stootte water af. Ze kon wel naar de kant lopen maar naar boven zwemmen? En klimmen lukte haar ook niet, het was een grote modderboel aan de kant. Leuk hoor, nu had ze niet alleen een pijnlijk lichaam, maar kon ze ook nog eens wachten tot de betovering uitgewerkt was. Super.

New
__

Zodra ze bij het meertje aangekomen waren liet Loretta Allan meteen los, trok ze haar schoenen uit en liep ze naar de oever toe, wachtend op haar kamergenoot. Gezien haar familie niet zo rijk was droeg ze alleen maar simpele kleding, maar dat kwam nu juist van pas. Hoefde niet al die ingewikkelde jurklagen van zich af te krijgen. "Schiet eens een beetje op!" riep ze naar Allan toe, grappend natuurlijk. Nu ze niet alleen was kon ze niet wachten om het water in te springen, ZONDER die stomme William.

Allan volgde zodra hij los was Loretta's voorbeeld en schopte zijn schoenen uit. Het was heerlijk weer om te zwemmen, dus trok hij ook zijn hemd en jasje uit en liep hij richting het water. Er liep een kleine rilling over zijn rug toen hij in het water stapte en het tot zijn enkels stond, want het was kouder dan hij had verwacht. Toch gaf het een perfecte verfrissing. Hij wenkte Loretta en liep er tot zijn knieën in. Hij plenste ook wat water in zijn gezicht.

Zodra Allan het water inging liet Loretta zich met een plons achterover vallen, zodat ze ook hem natspetterde maar ach. Hij was vast niet zo'n gewelddadige freak als sommigen hier. Na een tijdje kwam ze pas weer boven water en schudde ze snel haar haren uit, wat opnieuw voor gespetter zorgde natuurlijk. "Nu is het tenminste rustig," zei ze, vlak voor ze haar blik richtte op de heldere bodem. "Ga je mee naar beneden toe?"

Allan grijnsde. "Ho even, ik moet eerst een beetje wennen!" zei hij half lachend, waarna hij voorzichtig verder het water in schuifelde. Langzaam begon hij iets sneller te lopen, tot hij ineens scheef in een kuil stopte en voorover kopje onder ging. Hij kwam snel boven water en kuchte een paar keer. "Oké, faal. Ik denk dat ik nu wel klaar ben ja," lachte hij droogjes. Hij woelde met zijn handen door het koele water, dat nu normaal aanvoelde.

Loretta schoot in de lach, al was het dan maar voor even. "Jaja, schiet nou maar op. Ik heb geen zin om de hele dag te wachten!" En zonder af te wachten wat daarop Allans reactie zou zijn schoot ze onder water, telkens opnieuw onder de indruk van hoe prachtig het er wel niet uitzag. Alles was helder te zien hier, er was dan ook geen vuiltje te bekennen. Meteen al zwom ze door tot ze bij de bodem uitkwam, om daarna om te draaien en te kijken of Allan ook een beetje opschoot. Eerlijk gezegd zwom ze normaal gesproken alleen aan het oppervlak.

Allan dook achter Loretta aan toen ze onder water verdween, en zwom ook naar beneden. Het meer was prachtig helder, hij zag allerlei planten en hier en daar kwam er een vis voorbij zwemmen. Hij moest nog een keer naar boven om naar adem te happen en zwom toen weer naar beneden. Het duurde even voor hij weer naast Loretta was. Inmiddels raakten ze steeds verder van de oever en het water werd iets donkerder doordat ze zon moeite had er doorheen te breken. Allan's oog viel op wat rotsen die iets verderop op de bodem lagen. Er leek een opening in te zitten en het maakte hem nieuwsgierig. Zijn blik draaide zich naar Loretta, waarna hij naar het gesteente wees.

Ook Loretta zag de opening nu Allan ernaar wees en al snel schoot ze op de opening af, met moeite haar kamergenootje meetrekken. Vantevoren stopte ze echter nog even om zijn reactie te peilen. Ze wilde graag naar beneden toe zwemmen, maar wat als hij dat niet wilde? Alleen ging ze echt niet hoor.
Ze richtte haar blik op Allan en haalde vervolgens vragend haar schouders op, hopend dat hij snapte waar ze op doelde. Hoe moest ze het anders duidelijk maken?

Allan keek haar even twijfelachtig aan en knikte uiteindelijk. Hij zette koers naar de donkere ingang, die er van dichtbij een beetje onheilspellend uitzag. Hij keek een beetje moeilijk achterom naar Loretta, en stak zijn hoofd naar binnen om even te kijken, maar het was er stikdonker. Uiteindelijk zette hij zich toch maar af en zwom hij naar binnen. Het was een soort schacht die steil naar beneden liep. Hij nam zichzelf voor om niet al te diep te gaan om niet in ademnood te komen.

Zodra Allan haar toestemming had gegeven en zelf ook naar beneden zwom ging Loretta er meteen achteraan. Dat het zo donker was bezorgde haar even de kriebels, maar daar was ze al snel weer overheen. Wat ze veel enger vond was dat de wanden zo dicht tegen elkaar aanlagen en ze zwom dus ook zo snel mogelijk door, tot ze opeens in een soort ruimte belandde.
En daar viel ze toch wel even stil van.
Het was prachtig, de muren leken wel van kristal en aan de zijkanten liep een soort gracht met hetzelfde heldere water als boven hen. Het gras was groener dan het groenste groen dat ze ooit gezien had en de geur.. die kon ze niet eens beschrijven. Hoe langer ze rondkeek, hoe meer ze begon te zien. Allerlei dieren, zelfs de ruimte leek te groeien. Wat was dit voor een plek?!

Allan hapte naar lucht zodra hij boven was en keek na even hijgen pas om zich heen. Zijn mond viel open van verbazing. Alles leek hier in een soort verloren wereld te zijn. Wat hem het meest verbaasde was dat hier gewoon lucht was, en hij zwom nu in iets dat op een groot uitgevallen wak leek. Zijn blik gleed over de prachtige wanden en de levendigheid die hier heerste, ook al was het een plek die waarschijnlijk maar weinig mensenogen hadden mogen aanschouwen. Na de omgeving in zich op te hebben genomen zwom hij langzaam naar de kant, waar hij zich op hees. Zijn benen hingen nog in het water. "Wauw," was het enige dat hij wist uit te brengen. De plek zelf gaf hem zo veel positieve energie dat er een grote grijns op zijn gezicht ontstond.

Loretta was ondertussen al een stuk enthousiaster geworden en stond van haar ene op haar andere been te springen terwijl ze de ruimte goed in zich opnam. "Dit is echt geweldig! Misschien hebben we wel een of ander verloren koninkrijk gevonden!" bracht ze veel te vrolijk uit, nog net niet in haar handen klappen. Die hadden wel iets beters te doen - met haar handen langs de kristallen wand glijden bijvoorbeeld- en OH! Waren dan nou bramenstruiken?! Snel rende ze erop af om er een paar te plukken, maar na een tijdje twijfelen gleed haar blik toch naar Allan. "Zou het eetbaar zijn?" vroeg ze zichzelf hardop af. Straks stierf ze hier een pijnlijke dood ofzo, daar had ze ook geen zin in, hoe mooi het ook was.

Allan grijnsde bij het aanzicht van Loretta die helemaal opging in de ruimte. Toen hem iets werd gevraagd kwam hij overeind en liep hij in de richting van de struiken waar ze stond, wat bramenstruiken leken. Hij keek naar de vruchten die aan de takken hingen. Het zag er in ieder geval verrukkelijk uit, en zijn maag knorde. "Giftig.. Maar één manier om erachter te komen hè," zei hij grijnzend, waarna hij er eentje plukte en erop begon te kauwen. Het smaakte in ieder geval heerlijk.

Bewonderend volgde ze de Allans acties, wat er alleen maar voor zorgde dat ze zichzelf ook niet meer inhouden kon, snel een paar van de vruchten plukte en ze tegelijk in haar mond stopte. Een fantastisch gevoel gleed door haar lichaam, het was veel beter dan de vruchten boven! Snel stopte ze er nog een paar in haar mond, ze had al gemerkt dat de vruchten zichzelf bleven aanvullen. Wow, beter bleef ze gewoon hier.. eten zat!

Allan's mond viel opnieuw open toen de struik zich gewoon opnieuw vulde met de heerlijk ogende bramen. Niet zo charmant, want hij had zijn eten nog niet doorgeslikt dus lag er een hoopje donkere drap op zijn tong. Het duurde even voor hij besefte wat hij deed en hij slikte het snel door. "Eh, oeps," zei hij beschaamd aan zijn achterhoofd krabbend. Hij keek nogmaals om zich heen. De ruimte was groot, het had wanden, maar hij kon het einde niet zien. Er kwam gewoon zonlicht door het diamant-achtige kristal dat het dak vormde. Je kon schimmen zien van voorbij zwemmende vissen. Er verscheen automatisch een tevreden glimlach op zijn gezicht.

Het was Loretta niet eens opgevallen dat Allan smerig bezig was met zijn mond, die stopte gewoon nog een aantal vruchten in haar mond. Wat ze echter niet doorhad was dat ze langzaam omhoog begon te zweven. Pas toen ze niet meer bij de struiken kwam merkte ze het op en probeerde ze snel weer omlaag te komen, maar het lukte niet echt. "Help!! Wat gebeurd er?!" bracht ze verstrooid uit, terwijl ze maar hoger en hoger begon te zweven. Wat was dit voor iets raar?!

Allan, die maar één van de vruchten had gegeten in tegenstelling tot Loretta, voelde zich wel een beetje licht worden, maar opstegen deed hij niet. Zijn blik gleed verbaasd van de struik naar haar, zwevend in de lucht. Hij rende snel naar de plek onder haar en hij begon te springen in een poging haar enkel te pakken om haar terug te trekken naar de grond, maar hij kon er steeds net niet bij. "Nog een heeeeeel klein stukje!" hield hij wanhopig vol terwijl hij bleef springen.

Helaas voor Allan bleef Loretta steeds maar hoger en hoger zweven. Hoewel ze dit best grappig had gevonden in het begin wilde ze nu toch wel graag weer naar beneden toe. "Heel fijn dit," zei ze nogal sarcastisch. Ook haar poging tot omlaag 'zwemmen' mislukte. Zodra ze naar voren leunde kieperde ze meteen helemaal ondersteboven en wist ze nog net op tijd haar jurk omhoog te houden. Haar haren vielen als een fontein om haar hoofd heen, zodat ze bijna tegen Allans hoofd aankwamen. Ha, nu was ze net Rapunzel. Toch had ze liever niet dat ze aan haar haren omlaag getrokken werd en stak ze maar een van haar handen naar hem uit. "Red me even, voordat straks mijn hele hoofd rood is," bracht ze grijnzend uit. Dat zou pas echt vreemd zijn.

Allan stond het spektakel van Loretta die opsteeg als een ballonnetje nog even aan te gapen, maar wist nog net op tijd haar hand te grijpen. Zonder nog te treuzelen begon hij haar naar beneden te trekken. Ze voelde opvallend licht aan. Hij ging er met zijn gewicht aan hangen om meer kracht te kunnen zetten en zat nu op zijn knieën, met Loretta op de kop in de lucht. Hij kon zijn handen vanaf haar hand naar haar pols verzetten, enzovoorts, om haar zo langzaam naar de grond te trekken.

Toen Loretta eindelijk haar voeten weer op de grond had pakte ze snel het gras vast zodat ze niet weer omhoog zou vliegen, maar dat kostte meer moeite dan ze dacht. ALs ze zou loslaten zou ze meteen wéér omhoog vliegen. "Wat nu?" vroeg ze, alsof Allan dat wel zou weten. Ze kon zichzelf echt wel voor haar kop slaan. Welke idioot at er dan gelijk een hele struik bessen leeg?

Allan ging toen Loretta volledig op de grond was meteen overdwars over haar heen liggen om te voorkomen dat ze weer opsteeg. "Misschien raakt het uitgewerkt. Of misschien moeten we wacht tot eh.. jeweetwel. Tot het er weer uit komt," zei hij, waarna er een plagerige grijns op zijn gezicht verscheen. Ergens was het toch best wel grappig.