De muziekkamer

De kamer is niet groot. Maar er staan veel instrumenten.

Nyckolas liep met zijn viool koffer de muziekkamer binnen. Hij deed de deur achter zicht dicht en ging op de kruk van de piano zitten. Zijn koffer opende hij en hij pakte zijn viool eruit en deed de snaren goed. Daarna begon hij rustig te spelen.

Marylin liep niks vermoedend langs de muziek kamer, totdat ze opeens de perfecte tonen van een viool hoorde. Met haar oor tegen de deur luisterde ze met haar ogen dicht naar de geweldige muziek die werd gemaakt door iemand - die ze dus niet kon zien. De melodie sleurde haar mee en in haar gedachte hoorde ze alleen nog maar muziek die haar licht in haar hoofd maakte. De geluid van een viool maakte haar simpel gezegd high.

Shin liep naar de muziekkamer. Misschien kon hij even piano spelen, zijn verborgen, zachte kant. Die hij aan niemand toonde. Voor de deur van de kamer bleef hij stil staan. Er stond al iemand. Een meisje. Marylin Jane. 'Oh.. Hi.'

Marylin's gedachte werd verstoord. En dat is één van de dingen die je dus niet moet doen bij Marylin, en al helemaal niet als ze naar viool luisterd. Als ze zich omdraait naar diegene ziet ze Shin. "Woah, no shit! How are you!?" vroeg Marylin lachend. Shin o Shin. Wat voor kamergenoot zou hij hebben? Net zo erg als Miss. Cotton Candy head? Ze hoopte het maar niet voor hem.

Hij speelde door. Ondertussen vielen zijn gedachtes terug in de tijd dat hij in zijn kasteel leefde. De butler stond langs hem en die klapte steeds wanneer hij klaar was. Leerde hem steeds beter de viool te hanteren en bekommerde zich altijd om de kleine Nyckolas die zijn ouders was verloren. Hij stopte abrupt. Zijn ouders. Hij slikte even terwijl hij zijn viool bekeek. Dit was ook het enige wat zich deed herinneren aan zijn moeder en zijn vader.

'Fine, als altijd,' zei Shin, als antwoord of haar vraag. 'Did I scare you?' vroeg hij, met een plagerige ondertoon in zijn stem. Hij hoopte van wel, hij vond het altijd leuk als mensen schrokken. Kon ie om lachen.

"Mooi zo kerl. Nou niet echt, ik was high aan het worden toen je me verstoorde. Meestal zou ik mensen dan een klapje verkopen maar omdat jij het bent maakt het niets uit" zei Marylin en kneep zacht in zijn wang. Die wangen heeft ze echt gemist zeg, die knijpbare wangen van Shin. Marylin draaide haar hoofd naar de deur en vergat Shin. Waarom was diegene die daar binnen zat gestopt? Hallo dat is niet cool, zomaar stoppen midden in een melodie. Zacht deed Marylin de deur open en keek nog even naar de vloer, maar zag toen Nyckolas daar zitten. "I knew you were this shitty person. Waarom stopte je gast, ik was net high aan het worden" zei Marylin die Nyckolas aan keek. Soms konden mensen ook zo dom zijn.

'I feel honored,' zei Shin lachend. Marylin kneep hem, alweer, in zijn wang. Wanneer zou ze dat toch eens afleren? Achja, hij kon het hebben. Toen de deur open ging keek hij nieuwsgierig naar de veroorzaker van het geluid van de viool. Nyckolas. Oké, dat zag hij niet aankomen.

Nyckolas keek Marylin Jane even raar aan. "Omdat ik nu weer wilde beginnen en ik dacht buiten iets te horen. Wat jij dus bleek te zijn en die Shinobou," zei hij. "Ik wilde niet dat de andere soort hier bij kwam zitten." Het was rot dat mensen hem altijd kwamen verstoren, voor al als hij net weer stokte bij de gedachte van zijn ouders.

"O oke" zei Marylin droog. Dit was dus echt niet de reden om te stoppen? Dagelijks zitten hier mensen muziek te maken en er lopen dan wel honderden rond die luid zijn. "Sorry dan" zei ze verontschuldigend. Het was niet haar bedoeling om hem.. te storen. Ze keek naar het gezicht van Nyckolas. "Alles oké?" vroeg ze, want ze zag dat er wel degelijk iets was.

"Er is niks," zei hij. Zijn kale blik was zoals altijd weer net zo emotieloos als altijd. Het was altijd voor iedereen moeilijk om dat te zien en hij toonde ook gewoon nooit zijn gevoelens. Hij zuchtte diep. Negeerde Marylin verder en begon weer rustig te spelen. Misschien zou iedereen dan hun mond houden en kon hij gewoon spelen en stil denken over zijn ouders.

Shin stond net op het punt om iets te zeggen, tot Nickolas weer begon met spelen. Hij deed zijn mond dicht en besloot maar stil te zijn. Voordat hij weer stopte, omdat Shin was zei. Dat wou hij niet hebben. Hij vond het geluid van de muziek te mooi.

Saphire liep met licht toegeknepen ogen langs de deur die toegang bood naar de muziekkamer, waar al enkele mensen stonden. Blijkbaar was haar nieuwe roomie één van die twee. Naast hem stond een donkerharig meisje. Ze trok zich niks aan van die twee en probeerde zich tussen hen heen te wormen. Haar eindbestemming hoorde eigenlijk een piano te zijn, maar ze zag dat er al iemand de kruk in beslag genomen had, terwijl die gast eigenlijk viool bleek te spelen. "Kan je even opzij gaan?" vroeg Saph plots toen ze haar armen in elkaar nestelde.

((Goddamn, ik moet net gaan. Toodles))

"Sure" zei Marylin arrogant. Waarom konm Nyckolas niet gewoon zeggen wat er was? Altijd weer de bink uithangen. Echt irritant, al had ze stiekem altijd een zwak voor hem. Mede omdat hij viool kon spelen, dan heb je tenminste inhoud? Marylin leunde tegen een klein stukje muur dat vrij stond, dat groot genoeg was om met twee personen te vullen. Marylin sloot haar ogen weer, totdat er plots een of andere tuthola binnen kwam. "Pardon? How dare you to.." Marylin kon het niet hebben dat er zo maar mensen zijn die je gewoon vroegen om weg te gaan. But what she did was só rude? "Rot op" zei Marylin gemeen en vals kneep ze haar ogen tot spleetjes. Dit kind had het fout.

Saphire trok haar wenkbrauw verbaasd op toen ze de reactie van het meisje hoorde. Was even opschuiven nu zoveel moeite? Ah geez, dit was vast zo'n kind dat vet onzeker was en dat afreageerde op onschuldige mensen. Ze rolde even met haar ogen en stapte toen ruw langs het meisje heen, waarbij haar schouder tegen die van het meisje botste. Wat dacht die chick wel niet, dat ze zomaar Saphire Johnson kon afkafferen? Didn't think so. Ze schonk het meisje een minachtende blik en stapte verder, naar de piano toe. Maar blijkbaar zat die jongen nog steeds op het krukje, viool te spelen. Ze wilde hem niet onderbreken door te vragen of hij ergens anders wilde gaan zitten, want wat hij speelde was best mooi. En dat was zacht uitgedrukt. Dus ze besloot om maar even mee te luisteren, terwijl ze ging leunen tegen de muur.

(ik zit btw op mijn ipoddus sorry als ik crap typ.)

"You better not touch me fucking again" zei Marylin zacht tegen het meisje. Als ze dacht dat ze Marylin wel aan kon had ze het fout. Maar ze kende Marylin blijkbaar niet, ondanks alle verhalen die door de school rond spoken. Ze negeerde haar wanna be verwaande blik en keek haar arrogant aan. Wat doet dat kind hier? Ze kan beter op rotten want hier is ze dus overbodig right? Kon ze niet zien dat het al krap was? Of was ze zo fucking blind? Als ze ook maar niet snel weg ging zou Marylin haar een zet geven zodat ze in de instrumenten viel. Dat zal haar leren om zo te doen.

Saphire grijnsde om de opmerking van het meisje. Nou voelde ze zich ook nog eens stoer, en wie weet werd ze ook nog gewelddadig. How mature. Ze stelde zich terug recht en liep richting het meisje. Ondanks de bedreiging zag ze er best interessant uit. Saph besloot om haar sociale kant te laten zien. "Hoe heet je?" vroeg ze toen, terwijl ze recht in haar ogen keek en ontspannen op een antwoord wachtte.

Marylin keek het meisje met een scheef hoofd aan. "Je bent hier zeker nieuw, niet?" fluisterde ze met een opgetrokken wenkbrauw. Het was niet echt fluisteren, maar eerder heel zacht praten. Maar wel verstaanbaar. "Marylin Jane, maar jij mag me Miss. Bitch noemen" zei Marylin met een gemene sarcastische lach. Waarom moest dat kind haar naam weten? Om haar op te zoeken ofzo? Marylin vroeg niet naar het meisje haar naam. Daar had ze geen interesse in, like alsof ze dat kind later nóg een keer zou aanspreken? Nou nee dus, en al helemaal niet met een kennismaking als deze.

Nyckolas stopte met spelen en keek op. Het was veel te druk voor hem en er was alweer gekibbel. Het was niets voor hem als hij echt gewoon even alleen wilde zijn. Hij pakte zijn koffer en stond op. Dit kon hij echt niet aan. Vrouwen waren rare schepsel en alleen maar verschrikkelijk irritant. Daarna liep hij naar de deur van de muziekkamer en verdween de gang op

Saph beantwoordde de vraag of ze nieuw was met een knik. Ze grijnsde lichtelijk om Marylin's opmerking. "Oké, bitch." antwoordde ze met een uitdagende blik, en liep toen langs Marylin heen, de kamer uit. Veel interessants was er niet te doen.

Fijn nu was Nyckolas weg. Geen viool meer dus. En nu was dat rot kind ook nog zo grappig omhaar bitch te noemen. "Thank you voor het verpesten van mijn fucking dag" schreeuwde ze haar na. Ze keek naar Shin die ook nog in de kamer stond. "Je weet hoe ik ben, right?" zei Marylin en liep weer naar Shin toe om nog een keer in zijn wang te knijpen. "Pinching you makes me happy. Ga je mee wat leuks doen?" vroeg Marylin aan Shin en keek hem smekend aan. Het was gelukkig zo dat zij hem kende van de vorige jaren en zij het altijd goed konden vinden. Én hij was aan bad ass, nog beter dus.

NEW

Na al dat gedoe van Nathaniel, die blijkbaar is opgestookt door een of andere poser - Emme probably - had Maryline bijne geen energie meer. Suf liep ze naar de muziek kamer die gelukkig helemaal leeg was. Ze ging zitten op de kruk die daar stond en keek over een viool aanwezig was. Na één keer te hebben gekeken zag ze niets, maar zodra ze wat beter tussen de instrumenten keek zag ze er gelukkig tóch één. Ze pakte hem en legde het instrument boven haar borst. Met haar ogen dicht speelde ze het enigste nummer wat ze zich nog kon herinneren, dat voor haar moeder was bedoeld. Iedereen hier haatte Marylin, but she wouldn't really care less. Ze speelde door en haar geheugen was verzonken in de klanken.

Saphire liep richting de muziekkamer, hopend dat ze nu alleen zou zijn. Maar helaas was het tegengestelde waar, toen ze de kamer binnenliep. Queen Monster was er ook. Maar blijkbaar had Marylin niet door dat Saph er nu ook was. Ze leek wel in een roes. Normaal zou Saph dit niet toegeven, maar ze kon best goed viool spelen. Natuurlijk niks vergelijken met Saph's pianokunsten, maar dan nog... Saphire ging voorzichtig en geluidloos tegen de muur leunen zonder een woord te zeggen. De muziek die Marylin maakte sprak haar wel aan, op een of andere manier.

Zachtjes opende Dylan de deur van de muziekkamer. Direct werd hij overwelmd door vioolklanken. De muziekkamer was rustig. En waren slechts twee meisjes. Hij besloot maar naast het blonde meisje tegen de muur aan te gaan staan, maar zei verder niets.