De muziekkamer

Voetstappen. Marylin voelde en hoorde dat er mensen aanwezig waren in deze kamer, die eerst alleen door haar was ingenomen. Met haar linker oog open keek ze precies in het gezicht van Saphire, waar een andere knul naast stond. Verward - eigenaardig en vol verbazing keek ze haar nu met beide ogen aan en stopte gelijk met spelen. Ze snifte even en begreep maar niet waarom die twee daar stonden? Wáárom stonden zij te kijken naar Marylin? "Hi" zei ze zacht maar verstaanbaar, wachtend op een verklaring die waarschijnlijk daarna zou volgen.

Cyene liep met een vrij snelle pas de muziekkamer binnen en hoorde de deur achter zich dichtslaan. Erg voorzichtig was ze nooit met de deuren van de lokalen. Ze keek even naar de andere mensen en richtte toen haar blik op haar favoriete instrument. Een blokfluit. Ze pakte hem uit de hoek en keek even afkeurend naar het stof wat erop zat. Hier had iemand lang niet op gespeeld. Ze pakte een stoel en ging in een hoek zitten van het lokaal. Ze wou het andere meisje niet storen, en twee verschillende instrumenten door elkaar klonken gewoon zo lelijk.

Marylin was zo te zien gestopt met spelen. Waarschijnlijk door haar. Geweldig, haha. Ze keek recht terug in Marylin's ogen, maar zei geen woord. Ze had eerst zelfs niet door dat er een jongen naast haar stond, tot ze een derde aanwezigheid voelde. Ze keek even opzij, en een bruinharige jongen stond, leunend tegen de muur, naast haar. Zo sociaal als ze was, stelde Saph zichzelf niet voor. Ze zei ook niet eens gedag tegen Marylin, maar beantwoordde haar 'hi' met een simpel knikje.

"Hi." Antwoordde Dylan even zacht als de vraag die werd gesteld. "Je vioolspel is mooi, erg mooi.". Dylan haalde een hand door zijn haar.
Hij merkte op dat de dames allebei niet echt in de mood waren. Hij groette ze gedag en verdween uit de muziekkamer.

Marylin negeerde het meisje met het rode haar totaal, en keek fel in het gezicht van Saphire. Oké Marylin mocht haar stiekem wel, maar dit was echt zo'n hard to get spelletje. En nee niet zoals in een relatie, maar Saphire was gewoon een interessant kreng. Interessant kreng met een knap koppie. Ze keek met een scheef hoofd naar de jongen, die er nogal doelloos uit zag, en draaide daarna haar hoofd naar het rood harige meisje. Waarom waren er opeens zo veel mensen in deze kamer? Zonder twijfel besloot Marylin gewoon te blijven zitten op de kruk - waarvan er helaas maar één was - en er ook niet af te gaan ook. Ze jongen zag er echt uit als.. Als een portomonee in een winkel. Prachtige mooie buiten kant, waarvan je niet had verwacht dat een simpele portomonee die kon hebben, maar met geen inhoud. Marylin bloosde toen hij wat over haar vioolspel zei. Grappig, want ze bakte er verder niets van en is het simpel gezegd een beetje verleerd. Ze lachte zonder enige emotie naar de jongen en zei zacht "Dankje".

Cyene keek even op naar het meisje met haar viool en richtte zich toen weer op haar blokfluit. Ze begon te spelen en verwachtte dat er prachtige zoete heldere noten uit kwamen. Dat de klanken zich in de ruimte zouden vullen, maar net zo snel weer zouden vervagen. Dat het net zoals haar eigen blokfluit zou klinken en dat ze er prachtig mee kon spelen. Dat als ze een liedje zou bestuderen en hem op deze blokfluit zou spelen ze iedereen om zijn vingers kon winden met haar mooie spel. Het geluid wat eruit kwam was alles wat ze niet had verwacht. Het was een akelig gekras en zo vals als het maar kon. Cyene keek naar de blokfluit. Het was een oud krakkemikkig ding. Meteen brak ze het ding door tweeën en gooide het zonder te aarzelen in de prullebak. Daar zou iemand immers niks aan hebben.

Saphire herinnerde zich dat ze hier eigenlijk kwam om piano te spelen. Het was al geleden van toen ze nog thuis woonde, en ze had haar dagelijkse portie witte toetsen echt nodig. Helaas was het enige krukje in de ruimte in beslag genomen. Natuurlijk zou ze niet gewoon om het krukje vragen, want dan zou Marylin weer een aanval beramen op haar vraag, dus besloot ze het anders te doen. Ze nam haar toverstok tevoorschijn en opende haar mond. "Mobiliarbus!" zei ze zacht en de kruk die even nog door Marylin bezeten werd, werd nu naar de piano toegeschoven. Ze liep naar de kruk en ging erop zitten, terwijl ze haar vingers op de witte, gladde toetsen van het harmoniale instrument legde.

Geschrokken door die vreselijke muziek keek Marylin het meisje met de rode haren nogal ehm, boos aan. Wat deed zo'n misbaksel hier? Ze kon nieteens normaal op een fluitje blazen. Als ze die stomme fluit niet zelf brak, had Marylin dit wel gedaan. Haar blik op het meisje veranderde in een blik naar Saphire, die het blijkbaar erg leuk vond om de kruk te jatten. "Dat is niet erg beschoft van je Saphire" zei ze serieus, en ze keek de jongen aan die daar nog steeds, even levenloos stond als daarnet.

Cyene keek even nors terug naar Marylin maar wendde haar blik al snel op iets anders. Er waren vast nog meer blokfluiten die wel deugden? Ze rommelde wat in een paar dozen en vond niks behalve een of ander dom dingetje waar van ze de naam niet wist die je heen en weer kon schudden. Ze gooide het weer in de doos en zocht verder. Uiteindelijk had ze een blokfluit die er beter uitzag en pakte ze hem op. Voor de zekerheid floot ze maar even om te horen of het geluid wel aangenaam was. Gelukkig was dit geen akelig vals geluid, maar zuiver en aangenaam.

"Ik hoef niet altijd beschoft te zijn." antwoordde Saph op Marylin, zonder haar een blik te gunnen. De vingers die eerst gewoon op de toetsen lagen, bewogen zich nu langzaam verder, over de witte toetsen heen. Ze drukte de middelste toets, de 'do', in en er volgden nog een paar andere toetsen achter, zodat Saphire uiteindelijk tot een lied bekwam.

Marylin zei niks en keek naar de piano. Ze sloot haar ogen en zodra ze mentaal de spreuk in haar hoofd had zitten sprongen er een aantal snaren binnen in de piano. "Wat doe je nou!? Je hebt de piano gemold!?" zei Marylin vol afschuw. Ze keek naar het roodharige meisje die blokfluit aan het spelen en daarna weer naar de piano. Hoe dom kan je zijn!? Saphire had gewoon de piano gemold, nouja, dat maakte Marylin ervan. Dit zou het bestuur niet zo leuk vinden hihi.

Saphire fronstte haar wenkbrauw terwijl ze naar de toetsen staarde. Maar na enkele seconden draaide haar hoofd naar Marylin toe, terwijl ze recht in haar ogen keek. Oh no, she didn't. Dit was de enige piano die ze tot nu toe had gevonden, en nou had Marylin hem gemold. Ze stond met haar kaken op elkaar geklemd op en liep naar Marylin. Als Saph geen muziek mocht maken, dan moest Marylin dat maar doen, bedacht ze. Ze richtte haar toverstok op Marylin en fluisterde met haar ogen een stukje gesloten: "Tarantallegra." (Tapdansspreuk.) Zo, dat zou haar leren.

Cyene keek vanuit haar ooghoeken naar het meisje wat de piano met een spreuk gemold had en vervolgens het andere meisje de schuld gaf. Dat vond ze best wel een sneue actie maar ze had geen zin om er ook maar iets van te zeggen. Ze trok een wenkbrauw op maar ging verder met het spelen van haar liedje.

Na een paar tapdansmoves (jaja!) sloot Marylin haar ogen en stopte met dansen. Ze had het mee dat ze mentaal spreuken op kon zeggen, zodat er nogal onverwachte dingen ontstonden. Die piano was onmogelijk om te maken. Niet door een professional, laat staan een helende spreuk. "Kappen Saphire" zei ze serieus met een nors gezicht. "Jij bent hier degene die dat stomme ding als laatste aanraakte?" zei Marylin en keek naar het meisje met de rode haren. Waarom staarde ze zo creepy?

Saphire staarde Marylin met een opgetrokken wenkbrauw aan, en keek dan in de richting van het roodharige meisje. "Niet als er getuigen zijn die kunnen beweren dat ze jou hebben gezien met een toverstok terwijl je een pianomollende spreuk zei." zei ze volmondig en lachtte toen uitbundig.

(hey dat kan niet want ik deed een spreuk in mijn hoooofd!!! )

Cyene onderdrukte een grijns bij het zien van het tapdansende meisje. Haar verdiende loon vond ze. Ze kon zich niet goed concentreren als ze teveel andere stemmen om zich heen hoorde en probeerde haar concentratie weer terug te krijgen. Ze stopte even met fluiten. Even ademhalen kon ook geen kwaad. Daarna begon ze een langer lied te spelen wat rustig begon maar daarna meerdere lastige noten bevatte.

((Maar een spreuk moet je altijd luidop zeggen ))

(nee want ik kan mentaal want ik heb moves)

((Jonge dat gaat niet))

[wheirdness]

(OKI OKI)

"O ja, en waar zie jij mijn toverstokje dan?" vroeg Marylin verbaasd. "Ik heb hier geen toverstokje gezien hoor, en jíj was hier degene die de piano als laatste aanraakte. Is het dan logisch dat ík dat ding heb gemold? Eh eh" zei Marylin verontwaardigd, en schudde met haar hoofd aan het einde van de twee woorden. Marylin liep naar de piano en keek in de open vleugel - die helemaal onder het stof zat. "Snaren gebroken" zei Marylin nadat ze over de rand van de vleugel hing. "Gaat niet goedkoop worden" mompelde ze verstaanbaar.

Saphire kon haar grijns niet onderdrukken. Was Marylin nou echt zo achterlijk of deed ze erom? Ach, niet iedereen heeft het geluk om met hersens geboren te zijn, dacht Saph. Gelukkig was er wel een spreuk die dingen kon repareren. If she could just remember it... Na enkele seconden van aarzelen kwam Saph op de woorden. Ze richtte haar toverstok op de piano en zei: "Reparo!" waardoor de snaren zich vervolgens weer herstelden.

(heyla dat kan niet want de snaren waren onherstelbaar!!!! )

((Kan wel hoooor, kijk zelf maar op wikipedia ))