Het dak van de school

De school is echt ontzettend hoog en groot en het is dan ook niet aan te bevelen om het dak op te gaan, het is eigenlijk zelfs verboden. Toch klimmen er dagelijks een hele hoop leerlingen het dak op om tot rust te komen, van het uitzicht te genieten of gewoon om even wat frisse lucht te krijgen. Tja, het magische uitzicht over het bos is het dan ook zeker waard.

Aantal: Het is verboden en gevaarlijk, dus hou er rekening mee dat er niet 10 man tegelijk zijn, en al helemaal niet als ze hoogtevrees hebben o.i.d.
__

Nadat hij Avelyne had losgelaten was Nathaniel meteen naar het dak gegaan om even tot rust te komen. Dat was iets wat hij wel vaker deed, zeker nu het donker begon te worden. Dan was er sowieso niet snel iemand op het dak te bekennen, en al zeker geen brave kindertjes. Die lagen dan vast te slapen ofzo, of ze waren bang voor het donker en om de regeltjes te breken. Ach, het interesseerde hem niet. Had hij hier even rust. Al die braverikjes begonnen op zijn zenuwen te werken, en dan al zeker die in zijn kamer. Schattig, pfuh.

Saphire had gehoord over het dak van de school. Het scheen dat het wel verboden was, maar dat hield haar niet tegen. Regels zijn er om te breken, herinnerde ze zich. Iets verderop zag ze een blonde jongen staan. Nietsvermoedend ging ze naast hem staan, terwijl ze hem even bekeek. Maar al snel draaide ze haar hoofd terug. Ze leunde voorover op de leuning en staarde even naar het bos, terwijl ze de frisse geur van de nacht opsnoof.

Emme was nog steeds woedend op Marylin. Ze stampvoette helemaal naar het dak en zelfs toen voelde ze zich nog niet beter. Argh! Ze wist niet waar te blijven met haar agressie. Misschien moest ze Marylin maar gewoon het dak op lokken en haar dan 'per ongeluk' een duwtje geven. GOED PLAN!
Pas toen Emme weer kon glimlachen, kreeg ze door dat ze niet alleen was. Oei. "Hallo, Nathaniel." Emme had niet geweten dat hij hier ook kwam. Misschien was hij ook boos op iemand of iets? Het dak werkte altijd!

Toen Nathaniel de boze voetstappen hoorde klaarde hij meteen op en draaide hij zich om om te kijken wie er bijgekomen was. Misschien was Avelyne hem wel gevolgd en kon hij haar hier eens even laten merken hoe irritant hij haar wel niet vond.
Maar helaas.. het was Emme. Achja, hij had dan misschien geen hekel aan haar, het was toch wel grappig dat ze zo kwaad was. Die had vast een of ander leuk verhaal te vertellen. "Wat is er met jou aan de hand?" vroeg hij, terwijl er als vanzelf een enorme grijns op zijn gezicht verscheen. Kijk, zo had hij tenminste een beetje vermaak hier. Dat er nog iemand bij was komen zitten had hij niet eens door.

Emme zuchtte dramatisch terwijl ze dichterbij kwam. "Om een lang verhaal kort te maken: Ik erger me echt ziek aan Marylin." Ze trok een grimas bij het uitspreken van de naam. Ze kon het nog steeds niet geloven dat Marylin had gezegd dat er iets mis was aan haar gezicht. Excusez-moi?! En toen Emme erachter gevraagd had wat er dan precies aan scheelden, liep het misbaksel nog weg ook. Het gespuis!

Saphire keek even achterom toen ze een tweede stem hoorde. Blijkbaar was er nog een meisje bijgekomen, die zich duidelijk niet erg happy voelde. Ze hoorde de jongen zijn vraag, wat er gebeurd was. Ze draaide haar hoofd opnieuw naar het bos toe en wachtte op een antwoord van het meisje, hoewel het haar zaken helemaal niet waren. En meteen hoorde ze het antwoord al, waar de naam Marylin in voorkwam. Saph draaide zich om en keek het meisje aan. "Ze wil liever Miss Bitch genoemd worden." zei ze met een grijns.

"Marylin.. Marylin.." bracht Nathaniel uit, die zich probeerde te herinneren of hij toevallig een meisje kende dat zo heette. Helaas zonder resultaat. "Ik ken geen Marylin, ze is vast niet interessant," zei hij, al kende hij haar wel degelijk. Hij had haar nog nooit echt gesproken hoor, wist hij veel dat ze Marylin heette. Moest ze maar wat meer naar de voorgrond treden, het was zijn fout niet. Het was pas toen hij een nieuwe stem hoorde dat hij doorhad dat er nog iemand op het dak zat en een frons op haar gezicht ontstond. "Miss bitch?" herhaalde hij een beetje ongelovig, terwijl een spottend en vals lachje zijn mond verliet. "Hoe oud was ze ook alweer?"

Emme draaide zich om toen ze een derde stem hoorde. Ze schonk Nathaniel even een blik van 'Eh, why is she talking to me?'. Maar toen zette ze een glimlachje op haar gezicht en wendde zich weer tot het meisje. "Miss Bitch? Heeft ze dat zelf gezegd?" Het was bijna te grappig om waar te zijn.

Saph draaide zich naar de jongen, die een tong bleek te hebben. "Net stond ze in mijn weg toen ik de muziekkamer inwilde. Ik vroeg haar beleefd om opzij te gaan, maar in plaats van dat ook te doen flipte ze helemaal." Saphire grijnsde even bij de flashback. "Ik vroeg haar hoe ze heette, en ze vertelde me dat ik haar Miss Bitch mag noemen." zei ze toen ze achteruit ging leunen en haar blik op het meisje wierp. Ah, blijkbaar waren er nog meer anti-Marylin's.

"Miss bitch.." herhaalde Nathaniel nog een keer voor zichzelf, zijn ogen twinkelend van het lachen. Die ging hij onthouden. Zodra hij het meisje zou zien en wist dat het Marylin was.. dan zou ze zelf wel horen hoe belachelijk het wel niet was. Miss bitch.. zo noemden zelfs de eerstejaars zichzelf niet. Misschien was het meisje geestelijk wel niet in orde - maar dat zou het alleen maar leuker maken.
"Dat verklaart een hoop," zei hij tegen Emme. "En ze hoort aan de slechte zijde neem ik aan..? Wat een schande."

Nyckolas kwam stil het dak opgekomen. En hij zat ook een eind van de rest af. Hij wilde even rust, heel even maar. Het voorval in de muziekkamer had hem niet goed gedaan. Al dat gezeur en gezeik en nu hadden ze het weer Marylin. Hij bekeek vanuit zijn ooghoek naar Emmeline, haar blonde haren en blauwe ogen bleven altijd even fascinerend, al snapte hij niet waarom. Of ja, eigenlijk wel. Ze deed hem denken aan zijn moeder, die ook zulke witblonde haren had en zulke blauwe ogen. Hij knikte even. Daarom had hij vorig jaar in eerste instantie geen contact met haar gezocht, maar nu deed ze in een soort van opzicht aardig en lief tegen hem, wat hij kon waarderen.

Aangezien veel leerlingen het hadden over "het dak", waagde Cedrick het om toch een kijkje te nemen. Gelukkig waren er al wat mensen, zo was hij tenminste niet alleen. "Hi" bracht hij soepel uit, en keek naar de twee meisjes en jongen die het blijkbaar te druk hadden met roddelen.

"Precies wat ik ook dacht," Gniffelde Emme. Marylin was zeker een schande. Bah, wat was zij een troela! Emme kreeg er kippenvel van. Of dat kwam gewoon door de temperatuur op het dak.
Meteen werd ze overspoeld door een warme golf: Nyckolas was er ook! Emme glimlachte, en stiekem was het bij Nyckolas altijd een oprechte glimlach, en draaide zich een beetje zijn richting uit. Zou hij ook bij het anti-Marylin groepje willen? Ze durfde het niet te vragen.

Nathaniel beviel het echter niet zo dat het alsmaar drukker en drukker werd op het dak. Normaal gesproken was er hier geen hond te bekennen en was het al overbevolkt als je hier met zijn drieën was rond dit tijdstip. Zijn humeur was meteen weer helemaal omgeslagen. "Normaal gesproken zijn het die lieverdjes die me op mijn zenuwen komen werken," bracht hij geïrriteerd uit, zijn blik gericht op niks in het bijzonder. Dat Nyckolas er ook bij was komen zitten had hij niet eens opgemerkt. Hij had niet eens echt gekeken.

Saphire grinnikte om de opmerking van de blonde jongen. Als Marylin dit zou horen, zou ze hem wat aandoen. Zo gewelddadig zag ze er wel uit. Maar ach, genoeg over haar. Zo interessant was ze ook weer niet om over te praten. "Saph." zei ze kort om zich voor te stellen, met een geforceerde, maar vriendelijke glimlach op haar gelaat. "Saphire Johnson." Ondertussen knikte ze de jongen die er bij gekomen was goededag.

Emme kon het niet aanzien en rolde met haar ogen. "Hij had het over jou," Zei ze bits tegen het meisje dat blijkbaar Saphire heette. Ze had hen dan informatie gegeven over Marylin, maar dat betekende niet dat ze er nu bij hoorde. Joehoe?

Saphire keek even van de jongen, naar het meisje en terug. Het meisje zag er immers aardig uit, maar die indruk veranderde al snel. Wie weet was ze net zoals Marylin. Een ego van hier tot in Tokio. Ze keek het meisje minachtend aan en fronstte haar wenkbrauw. Waarom werd ze nou ineens zo gemeen? Was het omdat er iemand was bijgekomen? Saph schonk haar een sarcastische glimlach. "Nog een leuke avond." zei ze nep-vriendelijk, en liep weg

Nyckolas keek naar het groepje voor hem. Nathaniel, Emmeline en een of ander meisje. Hij zuchtte diep. Toen besloot hij om er maar bij te gaan zitten. `Sorry dat ik me daar even afzonderde, maar ik had even mijn rust nodig," zei hij en een kleine grimas stond op zijn gezicht, afvragend waar ze het over hadden.

"Insgelijk," Emme keek het meisje nog even na en draaide zich toen opgelucht naar Nyckolas toe. "Heb jij ook al meteen de eerste dag vanalles op je lever liggen?" Zuchtte ze weer dramatisch. Ze was wel nieuwsgierig naar wat er in Nyckolas omging. Maar dat wist nooit iemand echt pecies. Juist daarom zou het Emme echt geweldig lijken om close te zijn met hem. Stel je voor dat jij als enige zijn geheimpjes zou weten! Oh. Ze dwaalde weer af.

Al kuchend liep William het dakterras op. Er zat iets in zijn keel en hij kreeg het - oh, daar was het al. Hij dwaalde met zijn ogen over de mensen die er waren, en bleef ergens in de schaduw staan. Emme herkende hij, en ook Nyckolas en Nathaniel waren van de aprtij. Ook zag hij nog wat onbekenden.

Nathaniel zuchtte een keer diep en rolde geïrriteerd met zijn ogen, vlak voor hij opstond en zijn blik nog een keer naar het donkere bos liet afdwalen. "Ik kom wel terug wanneer het feest hier voorbij is," zei hij op een chagrijnig toontje, waarna hij het dak verliet. Hier had hij dus geen zin in he. Zocht je rust op het dak, kwam iedereen naar het dak! Hallo!! Waarom kwam iedereen naar het dak, dat sloeg toch ook nergens op.

"Tot ziens, Nathaniel." Emme keek hem nog even na en toen voel haar blik op William. Hij stond een beetje verscholen in de schaduw en zag er nogal schrikwekkend uit. Maar niet voor Emme. Toch niet meer toen ze William herkende. Ze glimlachte even zijn kant uit en hees zichzelf toen op een dakmuurtje. (JA die zijn er vind ik!)

"Het is zo druk en op dit moment en alleen maar gekibbel waar ik gewoon geen zin heb in een eerste dag waar ik rust wil hebben," mompelde hij. "En overal is het zo druk, nergens is een plek waar je rustig kan zijn." Ja, dat was het. Het was zo overbevolkt.

Emme knikte. "Ik begrijp het," Zei ze meteen. Het kwam allemaal door Marylin, dat was toch duidelijk! "Maar de eerste dag is altijd iedereen overal. Zodra de lessen zijn begonnen wordt het weer normaal." Ze glimlachte bemoedigend. Was dit een zielige troostpoging? Emme hoopte van niet natuurlijk.

"Toenstraks ook, ik zat in de muziekkamer en nog geen 5 minuten later stonden er drie wichten binnen en Marylin en nog zo'n kind zaten ook nog eens te kibbelen," gromde hij. Het was ook voor het eerst dat hij iemands volle naam niet uitsprak, maar hij was gewoon uitgeput. Toen pas bleek het dat het andere kind ook hier zat, maar dat kon hem niet schelen.