De aula

"Anders!? Ik ben toch gewoon zoals ik ben?" vroeg Cedrick verward. Waar had ze het in godsnaam over!? Goed/slecht? BOEIEND? "Ben ik dan niet.. zoals je had verwacht?" vroeg hij teleurgesteld. Ze toon in haar stem wekte bij hem het gevoel op alsof hij net haar lievelingsknuffel in de fik had gestoken. "Sorry" zei hij verontschuldigend. Hij mocht Emme echt heel erg, heel heel erg! Als hij het maar niet had verknalt, op de een of andere manier waarvan Cedrick dus geen enkel idee had.

"Dat is je geraden. Nu wil ik hebben dat je, net zoals die angsthaas daar, je excuses aanbied aan m'n broertje," zei Asiah.

Emme schudde haar hoofd. Wat was zo triestig dat ze niet eens de kracht had om boos op hem te zijn. Ze vond het op dit moment alleen maar ontzettend rot voor haarzelf. Ze dacht er geen seconde bij na dat Cedrick er helemaal niks van snapte. En toen stond ze daar maar. Tegenover een jongen die helemaal niet was wie ze gedacht had. En het gekke was nog wel... Als ze bij hem was, dacht ze geen moment aan Nyckolas. Of zelfs maar aan iemand anders. Het was niet eerlijk.

Cyene rolde niet met haar ogen zoals ze normaal gesproken had gedaan. Ze zou wel even haar excuses aanbieden en hem dan peren. Ze keek naar het jongetje wat ineen dook toen ze bij hem kwam. "Ik doe je niks" zei ze op een zachte maar hoorbare fluistertoon die ze ook bij haar zusje gebruikte.

Cedrick's mond viel een klein beetje open, toen hij wel degelijk zag dat ze een soort van gekwetst was. "Leg het me alsjeblieft uit Emme?" vroeg hij smekend. Hij klopte twee keer met zijn hand op het bankje, als teken dat ze daar maar moest gaan zitten. Wat had hij nou verkeerd gedaan!? Zijn mood veranderde in relaxed naar bang, en verrast. Hoe moest hij nou weten wat hij verkeerd had gedaan, als niemand het uitlegde. Was het omdat hij niet leuk genoeg was? Zijn haar altijd zo raar zat? Of omdat zijn kleren haar niet aanstonden?

Asiah knikte tevreden. Haar broertje zat compleet anders in elkaar dan zijzelf. Hij was kwetsbaar, verlegen, en vreselijk onzeker, precies het tegenovergestelde van Asiah.

Emme keek naar zijn hand die op het plekje naast hem plofte. Maar ze durfde niet te gaan zitten. Hij was niet goed voor haar. Het was helemaal verkeerd. En nu alweer. Hij was veel te aardig. Als hij haar ware aard zou leren kennen, zou hij zich te pletter schrikken en zou hij haar meteen dumpen bij het tuinafval. Emme schudde haar hoofd. Dat moest ze voorkomen. En hoe kon ze iemand die aardig was nou... Leuk vinden? Ze viel toch op kerels als Nyckolas! Of dat dacht ze toch... Emme voelde zich helemaal verward. Alsof iemand een mega ingewikkelde knoop in haar gedachten had gelegd. Ze draaide zich om en snelde de gang op.

(Je mag me achterna lopen als je wil, want anders valt het hier stil en verveel ik me (u))

Cyene kon het niet laten om recht in het gezicht te kijken van het jongetje. Hij had wel iets weg van Asiah, ook al kon ze niet benoemen wat. Ze liet hem even op zijn gemak komen inplaats van een woordenstroom op hem af te vuren, wat ze wel vaker bij mensen deed. "Het spijt me" zei ze vriendelijk tegen hem.

Nyckolas liep zonder enig doel in zicht de aula binnen. Oké hij had wel een doel. De aula doorlopen en rust zoeken. Maar, dan liep hij nog steeds zonder doel de aula in. Zijn ogen schoten over de menigte die er stond. Het was druk, maar niet zo rumoerig als bij de kennismaking. Nee, het viel in dat opzicht erg mee. Zijn ogen vielen op Emmeline, ze bleef hem maar herinneren aan zijn moeder en ze deed altijd zo... zo lief en 'soft' wanneer ze met hem sprak. Zo niet kribbig als ze met Nathaniel praatte of met Marylin Jane of iemand anders die hier leefde, altahsn, zo'n gevoel had hij. Nog steeds zonder doel, dwaalde hij eenzaam door de Aula, vaak met zijn ogen richting Emmeline, die met een of ander joch aan het praten was.

(I will )

"Emme!" scheeuwde Cedrick nog snel. Razend snel volgde hij haar, hij moest gewoon weten waarom ze zo raar deed!? Eenmaal de gang op, zag hij haar niet meer. Hij gokte dat ze naar rechts was gelopen, aangezien het aan de linkerkant al snel dood liep een eindje verder. Half rennend - hardlopend liep Cedrick door de mensen massa waarvan een aantal mensen moeilijk te vermijden waren. "Oops, sorry!" bracht hij al snel een paar keer uit. En ja hoor, daar zag hij een blonde dame staan. Hij liep er naartoe en draaide haar om, tot verbazing dat hij een heel ander gezicht zag. Waar was Emme nou!? In de buurt waren geen toiletten, dus daar kon ze niet zijn. Een aantal groepjes verder zag hij nóg een meisje met blond haar staan. En van achter herkende hij Emme nu wel. Hij liep harder dan normaal, en legde zijn hand op haar schouder. "Emme!" zei hij half hijgend. "Wat is er nou!?" zei hij teleurgesteld en vol angstigheid. Bang om niet meer gezien te willen worden.

Toen Emme zich omgedraaid had en wegliep, kwam ze Nyckolas ook nog tegen ook. Het kon niet erger worden! Onmogelijk! Het vreemde gevoel dat ze altidj van hem kreeg, was er nog steeds. En het maakte haar zo mogelijk nog méér in de war. Ze liep snel verder. Ze hoorde Cedrick roepen en glipte tussen de groepjes mensen door. Oh please, ze wilde nu even alleen zijn! Opeens voelde ze zijn adem in haar nek en zijn hand op haar schouder. Ze kreeg er kippenvel van. Een beetje trillerig draaide ze zich om en probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk normaal te doen. Gewoon glimlachen en doen alsof alles goed was. Dat deed ze toch altijd! "Niets hoor." Probeerde ze met haar lieve stem.

(Ja nou komt Saph er ook bij, duhhh kan je wel al raden eh?)

Saphire liep, op zoek naar niks, door de gangen, en kwam zo bij de gigantische, open deur die toegang bood naar de aula. Meteen kwam Emme uit de deur gelopen, op de gangen en werd gevolgd door Cedrick. Wat hadden die twee al de hele dag?! Emme had ze ondertussen al vergeven om haar gedrag, die avond. Elk meisje doet raar als haar crush erbij stond, toch? Faye was de eerste persoon die haar opviel in de zaal. Waarschijnlijk ook omdat ze ze kende. Saph liep iets verder en ging ergens op een bankje zitten. All aloneeee

Cedrick keek haar met grote ogen aan. NIKS? Hallo er was duidelijk wel iets aan de hand hoor? Cedrick wist dat echt wel hoor. Waarom reageerde ze net dan zo pathetic?! "Zeg het nou maar gewoon Emme" zei hij met spleetoogjes. Waarom deden meiden soms zo moeilijk!? Nu had Cedrick geen tijd voor dit soort spelletjes!?

Nyckolas wilde Emmeline begroeten, maar kennelijk liep het wicht gewoon door. Oké, alles wat hij net had gedacht was meteen vergeten. Wat hadden vrouwen? Woest nam hij plaats langs Saphire, zonder dat hij hier ook maar erg in had. Hij kon alleen nog maar nadenken over hoe idioot alles tot nu toe had gelopen en dan deed Emmeline ook meteen zo raar en hij snapte echt gewoon helemaal niets van dit jaar. Woest zuchtend keek hij voor zich. Nog steeds niet Saphire opmerkend, aangezien zijn ooglapje in de weg zat.

Hoezo zeg het nou maar gewoon?! Er was helemaal niks gewoons aan en ze ging het zeker niet zeggen! "Nee." Piepte Emme. Ze moest hier weg zien te geraken, maar ze was bang dat Cedrick haar zou blijven volgen. En daarbij wist ze nergens heen te gaan. Ze keek koortsachtig rond en ontweek met opzet zijn blik. Hij bleef daar maar staan wachten of wat? "Je kan me niet dwingen!" Gilde ze een tikje hysterisch.

Saphire zat diep in gedachten verzonken, tot ze beweging voelde van het bankje waar ze op zat. Verbaasd keek ze naast zich, en zag een zwartharige jongen met een ooglapje, die ze ook al eerder op het dak van de school gezien had. "What happened to your eye?" vroeg Saphire schaamteloos, met een tikkeltje afschuw in haar stem. Wat het ook was, het moest vast pijnlijk geweest zijn. Wat betekende dat deze jongen misschien wel gevaarlijk was.

Nyckolas keek opzij. In zijn hoofd was hij geschrokken, maar hij was nog altijd zo moeilijk om zijn gevoelens weer te geven op zijn gezicht, dus ze zou het niet merken. "Iets wat je niet aangaat," zei hij. Hij wilde er niet over praten en al helemaal aan iemand, die het gewoon niet aanging en die hij niet kon vertrouwen. Hallo, die mensen waren hier hartstikke goed in 'roddelen' en ze zeiden natuurlijk alles meteen door. Daarbij was het voor hem ook te pijnlijk om erover te praten, als ze door ging vragen merkte ze vanzelf wel dat ze moest ophouden. Hij grijnsde.

"Sorry" zei Cedrick zielig. "Dan laat ik je maar met rust. Dag Emme" zei hij plots en liep zacht met zijn gezicht naar de vloer gericht weg. Het was allemaal zijn schuld ookal wist hij niet wat hij fout had gedaan. Zijn hart was in tweeën gebroken. Zo voelde het. Ze hadden een soort klik toch!? Of was dit niet wederzijds!? Slenterende passen lieten hem de gang op lopen, en stiekem keek Cedrick nog snel naar achter, zonder Emme te zien.

Geez, waarom moest altijd iemand iets aangaan voor diegene het mocht weten?! Saphire draaide haar lichaam iets meer naar de jongen toe, bereid om te luisteren. "Zorg er dan voor dat het me aangaat." zei ze met haar grote, nieuwsgierige gitzwarte ogen op hem gefocust. Het maakte haar niet uit of hij er chagrijnig van werd of niet, als Saph iets niet mocht of hoorde te weten, wilde ze het altijd wel persé weten.

Emme sloot haar ogen en ademde diep in. Hij was weggelopen. Waarom vond ze dat dan erg? Wat was er mís met haar, halleluja! Het sloeg helemaal nergens op. Ze hoorde blij te zijn. Ze was weer alleen en nu kon ze nadenken. Meteen wist Emme waar ze naartoe zou gaan: de muziekkamer. Ze had nood aan het geluid van een harp. Dat zou haar wel weer rustig maken.

"Zal niet gebeuren," zei hij terwijl hij zijn ogen tot speeltjes kneep om het schepsel voor hem aan te kijken en haar in zich op te nemen. Oké ze was slecht, maar dat had hij al gemerkt bij het dak, maar toch was ze nog erg wantrouwend voor hem. Sowieso, was de enige persoon die hij echt vertrouwde, zijn butler en dit ging niemand aan. Ook niet zo'n opdringerig wicht als zij.

Saphire fronstte haar wenkbrauw en ging dichter met haar hoofd bij de jongen het zijne. Fine, als hij het zo ging spelen. "Hoe heet je?" Niet dat haar dat wat aanging, volgens de jongen zijn woorden, maar het was veel gemakkelijker om iemand bij naam te noemen. What's the big deal?! Waarom wou hij het in de eerste plaats niet zeggen?!

Met een diepe zucht ging Faye op een van de stoelen in de aula zitten. Wat zou ze eens gaan doen? Ze had geen zin om zich dood te vervelen, ookal deed ze dat nu al. Ze keek om zich heen. Misschien zag ze wel iemand die er interessant uitzag.

"Nyckolas Alyscones," antwoordde hij. Ze ging vast zoveel vragen tot ze weer bij zijn ooglapje kwam. Maar daar zei hij gewoon niets over. "Jij?" Hij moest toch maar iets vragen om geen argwaan te wekken.

"Saphire." zei ze terwijl ze iets meer achteruit ging. Ze had wel al eens gehoord over hem, dat hij gevaarlijk was, maar niets of niemand was te gevaarlijk voor Saph. "Saphire Zita Meredith Johnson." voegde ze er nog aan toe. Waarom vertelde iedereen dat hij zo gevaarlijk was? Hij was zelfs te zwak om te zeggen waar dat ooglapje voor was. Wow, wat was ie gevaarlijk zeg.