De aula

((Dan ken Nyckolasje nog niet(L)(L)))

Nyckolas keek haar aan en knikte. "Saphire Johnson." Hij hoefde die tweede namen niet te onthouden, alleen eerste naam en achternaam was nodig om haar aan te spreken, mocht dit nodig zijn.
Hij zuchtte diep. Vroeg zich af wat ze nu nog meer zou vragen, of dat dit een lange lange lange stilte werd.

(Zal wel komen, gniffel... Oké niet dat dit ergens op slaat, NOBODY OVERWELMES SEFFIER!!)

"Ja, dat is mijn naam." zei ze droog. "Er gaan geruchten rond dat jij gevaarlijk bent. Is dat zo?" vroeg Saph niewsgierig, en zonder enig grutje schaamte, of rond de pot te draaien. "Je ziet er anders niet zo gevaarlijk uit." brabbelde ze maar door. Saph was eerder iemand van de stille kant, maar misschien dat het ratelen zou helpen bij het ontcijferen van zijn geheimpje. Alhoewel ze pas na enkele minuten doorkreeg dat dit niet echt zou werken, en ze misschien beter normaal kon doen.

Nyckolas keek hem aan. "Ach je weet wat ze zeggen," mompelde hij mysterieus. Als zij dacht dat hij niet gevaarlijk was, was dat goed. Als het dan moest zijn, kon hij makkelijk de keel doorsnijden, hij was toch helemaal niet gevaarlijk. Hij trok even een grimas en keek het meisje aan. Wat praatte ze trouwens enorm veel, absurd.

Saphire keek Nyckolas raar aan, die daar zat te grijnzen terwijl er niks om te lachen viel. "Is je ooglapje dan zo grappig?" vroeg ze doodserieus. Hij wilde het dan wel niet zeggen, maar dan wist hij ook niet wat Saphire allemaal in haar mars had. Wie weet, kreeg ze plots wel zin om hem rond 03.00 's nachts te stalken. Zou ze een spreuk op Nyckolas toepassen, die haar meer toegang gaf tot zijn geheimpje? Ach, ze zou eerst wel verder proberen, zonder magie. Maar zo niet... dan had ze een geweldig plannetje in gedachten.

Nyckolas keek haar aan. Voelde in zijn zak naar zijn mes en stond op het punt het te trekken, maar hij hield zich in. "Het gaat je niets aan zei ik toch, " siste hij. "Ik sta niet voor de gevolgen in." Hij zuchtte diep. Irritante wichten ook altijd.

Saphire slaakte een diepe zucht. "Da's dan zo jammer." zei ze, met haar ogen gericht op zijn zak. Het leek wel alsof hij iets klaarhield, om uit zijn zak te nemen en haar te verrassen. "Vreselijk jammer." Ze nam snel haar toverstok uit haar jaszak, richtte die op Nyckolas en schreeuwde misschien iets te luid: "Diminuendo!" (spreuk die je mini maakt)

((Gotta go, bye ))

Nyckolas vloekte. Zijn toverstok was in ieder geval nog in zijn bezit en die haalde hij tevoorschijn. Hij deed zijn toverstok op zichzelf en sprak hard "Reducio!" Ging ze het nu zo spelen? Vliegensvlug richtte hij zijn toverstok op haar. "Petrificus Totalus" Ze zou nu verstijven en dan zou het pas heel leuk worden. Hij grijnsde.

Saphire vloekte toen ze Nyckolas' stok op haar gericht zag, maar al snel werden de woorden onduidelijk doordat ze haar lippen niet meer kon bewegen. "Damn it!" probeerde ze uit te brengen, maar het klonk meer als "dannit!" Het liefst zou ze nu even hard terugvechten, maar ze had geen flauw idee wanneer de spreuk uitgewerkt zou zijn. Geez, klein zijn was toch veel minder erg dan niet meer kunnen bewegen? Gelukkig had ze haar toverstok nog steeds ik haar hand, op Nyckolas gericht. "Flipendo!" kon ze gelukkig wel uitbrengen maar de "Aguamendi" die zou moeten volgen ging wat minder, waardoor er duizenden spinnen afgevuurd werden, in plaats van een straal water. Hah, dat was nog beter!

Nyckolas had geen spinnenfobie, was er eerder 'gek op' en schrok dus niet meteen. Het was alleen maar irritant dat ze op hem zaten. Hij liep richting haar en ging zo staan, dat de toverstok op niets gericht was. Trok toen zijn mes tevoorschijn en zette het tegen haar keel. "Ik wil zo'n poppengezichtje geen pijn doen, maar je moet me niet zomaar aanvallen, terwijl ik niets doe. En me niet aanvallen omdat ik niets vertel over mijn ooglapje." Hij duwde iets harder met zijn mes, niet dat hij meteen door zou snijden, maar ze zou het wel voelen. "Ik wil niet dat er doden vallen aan deze zijde."

Ondanks het feit dat Nyckolas nu een mes tegen haar keel zette, was Saphire nog steeds niet bang van hem. Ze geloofde nu wel dat hij een badass was, maar hij zag er zeker niet uit alsof hij letterlijk in staat was om iemand te vermoorden. Verwonden, ja. Maar vermoorden? Geen denken aan. Ondertussen voelde ze hoe ze weer bewegingsvrijheid kreeg, en gaf hem dan ook meteen een knietje. Ze voelde de pijn wel branden in haar keel, maar no way dat ze dat zou laten zien. "Sick." zei ze, en spuwde in zijn gezicht terwijl ze het mes wegsloeg en wegliep. Die gast was alles behalve normaal.

Nyckolas grijnsde goedkeurend. Daar had hij geen last meer van. Ondanks dat ze in zijn gezicht had gespuwd, vond hij het grappig. Ja, dat was het. Grappig.

Faye had het hele gedoe tussen Saphire en de jongen wiens naam ze niet kende. Het was best interessant geweest om naar te kijken, maar jammergenoeg liep Saph nu weg. Ze liet haar blik op de jongen vallen, en bekeek hem van top tot teen.

Nyckolas merkte meteen op dat iemand naar hem keek. Met een kale blik keek hij het meisje aan. Zonder ook maar te knipperen, bleef hij staren. Hallo, waarom hadden die meisjes steeds wat met hem. Zonder schaamte stopte hij zijn mes terug en zijn toverstok. Al bleef het hartstikke irritant dat ze bleef kijken, hield hij niet op.

Na een tijdje naar hem gekeken te hebben, en dan vooral naar zijn ooglapje, draaide Faye haar gezicht weg. Met een ongeïnteresseerde blik keek ze voor zich uit. Hij was niet leuk genoeg. Ze vond hem saai.