De gymzaal

Als Nathaniel ergens behoefte aan had nu, dan was het wel aan sporten. En waar kon je dat beter doen dan in de gymzaal? Hij moest toch ergens zijn hoofd even leegmaken, telkens bleef het beeld van Avelyne in zijn hoofd zitten. Waarom kwam ze dan ook opeens zo dichtbij!!! kjhkajhfkjhf het sloeg nergens op! Gefrustreerd liep hij de kleedkamer in, trok hij zijn trui uit, om vervolgens een simpel hemdje te pakken. Eerst maar eens die moeilijke kleding uit.

Op het moment dat Nathaniel zijn shirt uittrok, kwam avelyne de kleedkamer binnen. oeh Ze grijnsde breed terwijl ze hem bekeek en toen sloeg ze de deur met een klap dicht. "Nathanieltje," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze de kleedkamer deur opslot deed. Nu was ze alleen, opgesloten, met Nathaniel en hij kon niet weg. Kinky....

Klik.
Ohgod.
Dat geluid beviel hem absoluut niet, en al helemaal niet nadat hij opeens een zachte stem achter zich hoorde. Snel trok hij het hemd helemaal over zijn kop heen, weigerend om om te kijken. Verdomme. Hij had helemaal niks bij. Geen toverstok, geen mes, en zo sterk was hij niet.. "Dit is de jongenskleedkamer," fluisterde hij een beetje schor, zonder om te kijken. Dit was goed fout.

"Dan heb ik kennelijk de foute kleedkamer, maar dat vind ik niet zo heel erg." Haar schoentjes tikte zachtjes op de vloer terwijl ze richting Nathaniel liep. Net achter hem bleef ze stil staan. "Nathaniel," fluisterde ze weer terwijl ze daarna in zijn rechteroor blies. "Boe."

Als een bange kleuter hield Nathaniel zijn shirt tegen zich aangeklemd, in zijn hoofd wensend dat Avelyne zou verdwijnen, dat ze zich zou bedenken en iemand anders zou gaan irriteren. Ze was nota bene van de goede kant, hoe kon ze nou zo gemeen zijn!? Hoe-
"Boe"
Nathaniel schoot overeind en draaide zich angstig om naar het meisje dat hem zojuist had laten schrikken, niet in staat om meteen iets te zeggen. Pas na een paar tellen lukte het hem zijn mond te openen. "M-maar ik wel. Als je niet snel weggaat stap ik naar de directie toe!" dreigde hij, al kwam het niet erg beangstigend over. Eerder niet zelfs. Wat bezielde hem!?!? Waarom liet hij zich bang maken door zo iemand?!

Avelyne liet haar hoofd schuin hangen en keek hem aan. "Heb ik je laten schrikken, liefje?" vroeg ze zachtjes terwijl ze nog een stapje naar hem toe zetten. Haar hand, raakte zijn arm aan. "Je hoeft niet bang te zijn, ik doe niks." Haar ogen schoten even naar zijn lichaam, maar daarna keek ze hem weer recht aan. Avelyne grijnsde om zijn opmerking. "Wat schattig als je zo doet." Ze glimlachte even.

Nathaniel trok zijn arm direct los toen Avelyne hem aanraakte, probeerde haar nijdig aan te kijken, maar faalde. Geïrriteerd hierdoor stampte hij naar de deur toe, om vervolgens tot de conclusie te komen dat die op slot zat. Ohja. Dat was waar ook. Hij had de deur net zelf in het slot horen vallen. "Geef de sleutel, nu. Ik ben tot heel veel in staat Avelyne, maak me niet kwaad," gromde hij tussen zijn tanden door. Verdomme!! Hij kon hier echt helemaal niks?! Welke idioot maakte er dan ook een kleedkamer als deze!!

"Je kan niets. Geen mes, geen toverstok, is hier te zien. En ik wil niks negatiefs, ik wil je geen pijn doen. Maar de sleutel krijg je niet," zei ze, als in een trance liep ze op hem af. "Dus geef je maar gewoon over aan het gevoel, Nathaniel." Haar schoentjes brachten het enige geluid. tik tik tik tik....
Ze stond weer voor hem. "Nathanieltje, toch..."

"NEE! Laat me met rust!!" schreeuwde Nathaniel paniekerig in haar gezicht, waarna hij hard wegrende naar de andere kant van de kleedkamer en daar bleef staan, Avelyne goed in de gaten houdend. "BLIJF daar! Open de deur en verroer je niet!" siste hij bangig. Waar was hij nu weer in beland.

"Schattig, om je zo bang te zien. Sneu dat je zo angstig reageert sinds ik je gekust heb," grinnikte ze. "Maar misschien reageer jij zo op gevoelens, wie weet." Avelyne zette weereen stapje richting Nathaniel. "Waarom ben je zo bang? Waarom zou je nu liever door de grond zakken en verdwijnen? Waarom? Bang dat ik je vast pak en je zoen. Je 'aanrandt'?" Weer tikte een schoen op de vloer. "Is dat het?"

"IK ZEI TOCH BLIJF DAAR!!!" riep Nathaniel panisch, zodra Avelyne een stapje dichterbij zette. Waarom luisterde ze niet meer?! Zie je wel!! Het was allemaal gespuis, die goederikjes! Als ze nu niet snel wegging zou hij haar wel even laten merken wat hij bedoelde met 'een lesje leren'. Vannacht, als ze zou slapen. Wanneer hij zijn mes en toverstok wel weer had. Maar dan moest ze nu wel even de deur openen.

"Nooit gedacht dat je zo bang zou reageren,"lachte ze. Oké ze lachte hem nu echt uit. "Watje, een schattig watje ben je. Misschien een tikkeltje sneu voor dat 'soort' van je, maar schattig." Weer zette ze een stapje richting hem. "Koetsjie koetsjie koeee."

Meteen rukte Nathaniel zich los van de muur, om uit frustratie Avelyne tegen de grond te duwen, tenminste, dat was wat hij probeerde. "Waarom rot je niet gewoon op?! Waarom laat je me niet met rust?! Als ik wil beroof ik je zo van je leven!" riep hij, zijn stem een mengeling van paniek, angst en woede. Waarom liet ze hem niet gewoon met rust! Waar sloeg dit op!?

Weer lachte ze. "Je blijft me verbazen, Nathaniel," zei Avelyne terwijl ze hem mee de grond op trok. Hij lag nu op haar, maar al snel had zij zich omgedraaid en lag Nathaniel onder haar. "Maar beroof me nu dan maar van het leven, als je dat echt wilt." Ze trok zijn gezicht even omhoog, haar lippen raakte de zijne net niet aan. Haar hoofd hield ze scheef, zodat haar neus zijn neus niet zou raken. "Nou," fluisterde ze.

Een paar tellen lang bleef Nathaniel in Avelynes ogen staren, maar al snel had hij haar met kracht van zich afgeduwd. GADVERDAMME, ze lag bovenop hem!?!? Wat was dit voor een actie?! Hij had haar hele lichaam.. bovenop.. ohgod. Langzaam trok alle kleur uit zijn gezicht weg en vlug richtte hij zich op haar om haar tegen de grond aan gdrukt te houden. "Geef me die sleutel," siste hij. "Geef hem nu of ik vermoord je echt!"

"Vermoord me dan maar," mompelde ze afwezig. "Doe dan!" Avelyne keek hem lachend aan. Het zou wat zijn als hij het echt deed, maar dit risico wilde ze nemen. "Zou wel jammer zijn, als je het echt zou doen. Dit is best kinky," grijnsde ze, terwijl ze met haar hand langs zijn wang streek.

In een reflex haalde Nathaniel uit naar haar arm, zodat hij met zijn nagels langs haar vel scheurde. Hopelijk deed het veel pijn want zijn handen, en zo ook zijn nagels, waren een beetje meisjesachtig. Achja, kwam nu wel van pas. "Ik weet hier heus wel iets te vinden om je te laten zwijgen hoor," fluisterde hij hees. Wat een rotwijf, echt lajfjhak!!! Waarom deed ze dit?!

Het deed pijn, ja, maar dit kon haar niets schelen. "Ik wacht," zei ze, terwijl ze met een grijns hem aankeek. "Je blijft schattig, vooral als je zo doet. Erg aantrekkelijk," ratelde ze door. Het bleef zo grappig.

Fronsend keek hij haar aan, niet helemaal wetend wat hij met de situatie aanmoest. Het was helemaal niet leuk als ze niet bang werd van werd van hem, hem alleen maar uitdaagde. Wat had het dan voor zin om haar bang te maken!! Helemaal geen!! Nathaniel zuchtte een keer diep en keek daarna om zich heen. Er was hier helemaal niks waarmee hij haar keel door kon snijden, dat wist hij zeker!! "Ik kan ook gewoon je keel dichthouden als je dat liever hebt?" fronste hij. Wat een gedoe.

"Het gaat hier niet om wat ik wil, want dat wil jij toch niet. Maar, ja het gaat hier om wat jij wilt," zei ze met een 'melodie' in haar stem. "Als jij dat wilt doen, Nathanie. Dan doe je dat maar." Ze bracht zijn handen naar haar keel. "Nou... doei?"

Ze lokte het zelf uit.. toch? Oké, hij had nog nooit echt iemand vermoord.. pijn doen was tot daar aan toe, maar vermoorden? Hij sloot zijn ogen en drukte voorzichtig zijn vingers tegen haar keel aan, zodat ze geen lucht meer zou kunnen halen. En dan maar eens zien hoelang hij het ging volhouden.

Ze had haar ogen gesloten toen hij drukte sprongen haar ogen meteen weer open, Happend naar lucht. Verstijfd keek ze hem aan. Zou hij het echt doen? Ze kon hetn iet geloven. Ze voelde zijn nagels in haar huid, het branden en deed pijn en het werd af en toe zwart voor haar ogen. Met moeite probeerde ze met haar handen zijn handen weg te trekken, maar het lukte niet. "Nee," probeerde ze uit te brengen, maar het zou alleen maar een zuchtje zijn. De tranen sprongen in haar ogen, medelijden kon ze vergeten, maar dit had ze nooit verwacht. Haar ogen nog steeds wijd open, happend naar adem. Stop...

Na een tijdje trok Nathaniel snel zijn handen terug, om pas iets later zijn ogen weer te openen. "Zo, zie je, ik doe het echt als je me die sleutel niet geeft," waarschuwde hij haar, proberend de trots in zijn stem te verbergen. Nu moest ze hem wel geloven toch!? Niet dat hij het echt gedaan zou hebben, maar toch.. dat wist zij niet!

"Als je doorgedrukt had, had je de sleutel zo kunnen pakken," mompelde ze verslagen. Haar handen grijpend naar haar keel, zwaar ademend om weer lucht te krijgen. "Je had kunnen doordrukken, maar dat deed je niet..." Ze trok hem naar zich toe en plaatste nog een keer haar lippen op de zijne. "Je had me kunnen vermoorden toen je de kans had, maar dat deed je niet, voor de tweede keer niet."

Nathaniel schoot achterover toen hij opeens Avelyne's lippen tegen de zijne aanvoelde, waardoor zijn haren voor zijn ogen vielen en hij een paar tellen lang doodstil bleef zitten, niet in staat om te bewegen of zelfs maar te ademen. ZE DEED HET WEER! MKJHFKSJHFD! En hij had er niet eens iets tegen in kunnen brengen!! Snel wreef hij met de achterkant van zijn hand over zijn lippen en veegde daarna de haren uit zijn gezicht, om Avelyne in shock aan te kijken. Wat. was. dit.