De gymzaal

Ze keek hem aan. Hij was geschrokken, alweer. Hij had het niet verwacht, alweer. Het was spannend geweest en dit voelde weer geweldig. Ze wilde meer, ze wilde langer zijn lippen voelen, nog langer dan ze nu al had gedaan. "Mhh," zei ze, terwijl ze lichtjes glimlachte.

"WAT! Doe niet zo!" riep Nathaniel snel, die het absoluut niet kon hebben dat ze zo raar deed. "Geef me die sleutel en laat me met rust! Zoek een andere kamer ofzo!" Hij gooide haar wel het raam uit anders ofzo, was hij daar ook weer vanaf. Dat durfde hij tenminste wel, het raam uitgooien... toch? Een klein duwtje en het was voorbij.. ja. Dat moest zo moeilijk niet zijn! Ze moest maar leren om te luisteren!

"Dat gaat niet, Nathaniel. Je moet het toch met mij doen, Nate." Ze kroop naar hem toe, aangezien ze beide nog niet waren opgestaan. "Je bent bang voor mij, dat had jij niet verwacht en ik ook niet. Maar je bent bang," glimlachte ze. "Adorable."

Cyene had zich snel omgekleed en liep de gymzaal binnen. Het was akelig leeg, op de jongen en het meisje afgezien. Ze keek even rond en pakte het touwspringtouw wat in de hoek lag.

(9at Cyene, wij zitten in een kleedkamer die opslot zit, dus ons kun je niet zien of horen ofzo haha))

[whoops, vergeet dat bericht dan maar even]

Nathaniel was snel zo dicht tegen de muur aankroop als maar mogelijk was. Hij moest die verdomde sleutel hebben maar er was geen mogelijkheid om erbij te komen zonder Avelyne aan te raken. Tenzij ze de sleutel aan hem geven zou, maar dat zat er waarschijnlijk niet in, helaas. En haar leven wegnemen.. waarom lukte het hem niet?! Waarom had hij niet iets waardoor het sneller gebeurde, hij was er zeker van dat hij er dan wel toe in staat zou zijn. Maar helaas, dit was een simpele kleedkamer en sterk genoeg om een bank op te tillen en tegen haar hoofdje aan te gooien was hij niet.
EN WAAROM NOEMDE ZE HEM NATE AJSDLJADLAJSD. Daar had ze helemaal geen toestemming voor!
"Dat gaat hartstikke goed, als je me nu de sleutel geeft beloof ik je met rust te laten," loog hij met een boos fronsje op zijn gezicht. Wat een rotwijf. Wat had je nou aan dit soort meisjes?!

"Ik zou je bijna geloven, als ik je niet goed genoeg kende, dat wanneer je weer van je angst was, weer net zo vals zal gaan doen als eerst," glimlachte ze liefjes terwijl ze naar hem toe liep. Ze stond voor hem, en raakte met haar wijsvinger zijn kin aan. "Alhoewel, ik het wel enorm schattig vind, Nate. Dat je bang bent dan he." Ze keek hem grijnzend aan. "Ik wist niet, dat dit zo leuk en opwindend kon zijn."

"Ik ben NIET bang!" protesteerde Nathaniel, die snel overeind krabbelde en zijn armen dreigend over elkaar heen sloeg - of in ieder geval een poging tot. "Als je me niet met rust laat moet je maar eens zien wat er met je gebeurd." Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Hij zou Nyckolas wel eens aanspreken hierover, die had er vast geen moeite mee haar het zwijgen toe te leggen.

"Dus bij jou is 3 keer toch echt scheepsrecht en dan durf je me wel te doden? Nou nou," zei ze alsof het helemaal niets was. Haar angst voor deze jongen was helemaal verdwenen. Ze vond het eerder grappig dat hij zo deed. "Wat zou de rest ervan vinden als ze te horen krijgen dat je eigenlijk maar een angsthaas bent, haha. Ik zie het al voor me."

In een fractie van een seconde had Nathaniel haar bij haar kraag gegrepen en haar dreigend aangekeken. "Als je het waagt.." bracht hij uit, vlak voor hij zich realiseerde dat hij haar vasthad. Ohgod!!! Hij liet haar snel los, duwde haar weg en liep naar de deur toe om er een paar keer hard tegenaan te trappen. Verdomme. Hij wilde hier weg, waarom stond ze dat niet gewoon toe?!