Het duistere meer

Te diep om de bodem te kunnen bereiken, te donker om te kunnen zien wat er in het water rondzwemt. Zo vaak hebben leerlingen en zelfs leraren geprobeerd om erachter te komen wat er zich nou precies bevindt onder het wateroppervlak, maar telkens zonder succes. Dat het niet helemaal in orde is, dat is een ding dat zeker is. Al eerder zijn leerlingen in dit meer verdwenen, opgeslokt door de duisternis. Niemand weet waar ze gebleven zijn maar ieder heeft zo zijn vermoedens. Om het meer heen is niets dan verdord woud en er is geen enkel geluidje te horen. Geen plek om je vrije tijd door te brengen.. tenminste, voor de meesten dan. Sommige leerlingen geeft het juist een kick om hier te komen. Hoe gevaarlijker, hoe beter. Leerlingen van de goede kant zul je hier niet tegenkomen, tenzij ze wel heel erg verdwaald zijn of een doodswens hebben. Het is er sowieso heel rustig.

Aantal: niet meer dan 4 of 5

Nyckolas liep nog steeds hand in hand met Nathaniel, toen ze bij het Duistere meer aankwamen. Emmeline was dus kennelijk niet meegelopen, zonde. Nu hij ging zitten liet hij Nathaniels hand los en keek hij Nathaniel aan. Grijnsde. "Mhh, Emmeline is een beetje koppig," zei hij, maar dat waren er nog wel meer hier, zoals hijzelf, niet dat hij dit graag zou toegeven.

Emme was zo snel ze kon nog achter de jongens aangelopen. Ze was eerst wel van plan geweest om naar haar kamer te gaan, maar ze wilde Airic niet tegenkomen, dus had ze snel rechtsomkeer gemaakt en geprobeerd de jongens nog in te halen. Ze had meermaals een schel gilletje geslaakt onderweg. Het bos vond ze nog steeds eng, zeker als ze helemaal alleen was. Maar ze was er toch nog geraakt. Gelukkig maar. Emme vond zichzelf nog veel te jong om te sterven. Maar net toen Emme uit de plantenwildernis wilde stappen, hoorde ze haar naam vallen. Ze hadden het over haar! Emme hield haar adem in en bleef achter een brede struik staan.

"Ach, meisjes.. Emme moet zich niet zo aanstellen," antwoordde Nathaniel meteen, die zijn hoofd even afkeurend schudde. Ondertussen trok hij zijn bovenkleding en schoenen uit zodat zijn broek overbleef en nog geen paar tellen later liet hij zich al achterover in het gitzwarte water vallen. Vreemd genoeg was het niet eens koud. Eerder warm zelfs.. veel beter dan dat heldere gevalletje verderop, hoe eng dit ook wezen mocht. Hij vond het juist geweldig.

Niet veel later volgde Nyckolas zijn voorbeeld. "Klopt, maar ik had toch wel verwacht dat ze even goed mee was gegaan," knikte hij. "Maar kennelijk voelde ze zich er te goed voor." Met een afkeurende blik dook hij het water in. Toen hij weer boven kwam deed hij snel zijn ooglapje naar beneden, zodat ook Nathaniel niet kon zien wat er achter dat ding zat.

Emme's mond viel open. Ze waren écht over haar aan het roddelen! En zij maar denken dat jongens dat nooit deden. Ah pfft! Ze aarzelde even of ze toch niet opeens tevoorschijn zou springen. Ze zouden nogal opkijken als ze vertelde dat ze helemaal alleen door het enge bos was gekomen... Of dat zou toch moeten. Ze wist het niet zeker. Dus wachtte ze nog maar even.

"Volgensmij vindt ze je wel leuk," merkte Nathaniel na een tijdje droogjes op. Hij had nu echt wel lang genoeg bij Emme op school gezeten om door te hebben dat ze zich vaak nogal vreemd gedroeg in de buurt van Nyckolas hoor. Wat was het toch ook een vreemd wezen af en toe.. maarja.. dat waren natuurlijk alle vrouwen. "Maar goed, wat moet je nou met vrouwen om je heen, ze zijn alleen maar lastig." Zonder op antwoord te wachten verdween hij onder water, zodat zijn blonde haren onzichtbaar werden al was hij nog zo dicht bij het oppervlak. Dit was toch veel mooier dan dat heldere meertje verderop?

Nyckolas keek hem aan. "Denk je?" vroeg hij, niet dat Nathaniel het zou horen want die was alweer onder wat gedoken voordat hij antwoord kon geven. Mhh, nu zag hij Nathaniel helemaal niet meer en voelde hij zich weer even eenzaam. Niet dat dat erg was, Nathaniel gaf hem rust, ook al irriteerde de jongen hem nog zo vaak. Hij gaf Nyckolas rust.

Emme kneep de blaadjes van de struik tot moes. Dat was niet waar! Nathaniel loog! Of... Dat dacht ze toch? Ah pfft! Ze vond Nyckolas wel leuker als de meeste jongens, maar dat was niet moeilijk met Nathaniel in de omgeving! Die smerige snul!

Maar Nathaniel had wel degelijk gehoord wat Emme zei. Zodra hij boven water kwam schudde hij zijn haren uit alsof hij een hond was, zodat het water aan alle kanten wegvloog. Vreemd genoeg leek het niet zwart, maar rood als het van elkaar gescheiden werd. "Ik weet het wel zeker. Waarom denk je anders dat ze zich zo vreemd gedraagt?" vroeg hij grijnzend. Die grijns werd echter al snel vervangen door een bedenkelijke uitdrukking. Dat was wel heel simpel gezegd.
"Tenzij.. Emme is natuurlijk wel een beetje vreemd.. misschien is er serieus iets mis met dat meisje.. het zou me in ieder geval niet verbazen. Weet jij daar iets meer van?" vroeg hij, terwijl hij ondertussen aan de kant was gaan hangen. Dat kon natuurlijk ook nog..

Nyckolas keek Nathaniel aan. "Je weet dat ik niks snap van meisjes? Maar Emme is misschien een beetje vreemd, maar ik zie haar meestal alleen maar kibbelen met die Marylin Jane." Hij dacht even na wat Nathaniel zei. Hoe moest hij weten waarom Emme zich zo gedroeg? Hallo, hij had nooit zoiets als een 'verliefd' meisje in zijn leven gehad. En dan moest hij opeens weten wat dat meisje voelde en waar ze mee bezig was? Nathaniel had er vast meer ervaring mee, die vond vrouwen helemaal niks.

Emme kon het niet meer aanhoren. Nathaniel was echt vreselijk over haar aan het roddelen en dat moest nu afgelopen zijn! Ze nam een grote hap lucht en stapte door de struik heen. "Aha! Hier zijn jullie," Riep ze vrolijk uit. Het was maar goed ook dat ze haar acteerkunsten zo goed getraind had, anders was ze nu al Nathaniels ogen aan het uitkrabben geweest.

"Oh, hey! Ben je al over je eigen koppigheid heen?" vroeg Nathaniel zodra hij de stem van Emme hoorde. Het kon hem helemaal niks schelen of ze alles gehoord had of niet, wat interesseerde hem dat nou. Hij dacht er niet eens over na. "Ik had je toch al wel wat eerder verwacht eerlijk gezegd." - Not. Nog eerder had hij verwacht dat ze niet zou komen, maar dat was dan ook goed af te lezen van zijn gezichtsuitdrukking, die alweer op standje spottend stond. Wat was Emme eigenlijk toch een leuk persoon om een beetje te irriteren.

Emme haalde haar schouders op en liep naar de rand van het meertje. Ze moest Nathaniel nog maar even negeren tot ze er zeker van was dat ze haar woede onder controle had. Ze wilde niet door de mand vallen. Ze ging aan de rand van het meertje zitten en gespte haar lakschoentjes los. Ze deed ze uit en trok haar zachte witte sokjes uit. Toen stak ze haar voeten in het water en spetterde een beetje in het rond.

Nyckolas grijnsde even. "Toch gekomen?" vroeg hij. Hijdacht na over wat Nathaniel had gezegd en eigenlijk vond hij het nu raar om te praten met emmeline, misschien was er wel echt wat met haar. Nyckolas besloot om nog even onder water te deuken en even te zwemmen. Toen hij onder water zijn ogen deed, stond hij versteld. Het was zóo helder en wat hij allemaal zag, kon creepy over komen.

Emme was te stil voor haar doen, veel te stil. Hij zou zelfs zeggen dat.. Mhh.. misschien was ze er zojuist wel echt eerder geweest. Met die gedachte in zijn achterhoofd tilde hij zichzelf op de kant, schoof zo dicht mogelijk tegen haar aan en sloeg plagerig zijn arm om haar heen zodat haar dierbare jurkje zeiknat zou worden. "Wat is er Emme? Je bent toch niet nog steeds boos op me?" vroeg hij, doelend op de eetzaal, maar als ze al geluisterd had natuurlijk doelend op even geleden. Nu moest ze toch wel praten?

Emme spande haar spieren. Ieuw, ieuw, ieuw, hij zat met zijn vieze poten aan haar lijf! "Blijf met je gore tengels van me af." Zei ze met haar geduldige stemmetje. Wauw, ze was zelf onder de indruk van haar kalmte. Was dit nog normaal? Ze plukte zijn arm van haar schouder af en duwde hem aan de kant. Argh, nu hingen er vieze vlekken op haar jurk! Hij deed het expres, sowieso! Ze schoof knorrig een stukje opzij.

Meteen vernauwde Nathaniel zijn ogen tot spleetjes. Het was zijn bedoeling geweest dat ze kwaad zou worden, maar ze moest hem niet zó gaan beledigen. "Shut the fuck up," siste hij kwaad, waarna hij overeind kwam, achter haar ging staan en haar met kleding en al in het donkere water duwde. Zo. Die kon ze krijgen ook. Wat een verschrikkelijk rotkind zeg, bah.

Nyckolas kwma boven. En meteen merkte hij dat er weer gekibbel was. Emmeline zocht dit gewoon op. Buh. Hij schoof langs de kant en ging op de rand zitten. Hij zei verder niets en kriebelde even met zijn vingers over Nathaniels hand. Hij had zijn gezicht zo strak mogelijk.

Emme belandde gillend in het water en kreeg een heleboel water binnen. En EW, dat smaakte niet naar gewoon water! Proestend kwam ze boven. Ze was te van slag om nog langer boos te zijn. Er was iets niet echt goed met dat water dat ze had ingeslikt! Ze voelde een soort van geborrel in haar maag. Emme werd lijkbleek. WAT WAS DIT?

Nathaniels blik gleed meteen naar Nyckolas toe toen die opeens aan zijn hand zat, niet helemaal snappend waar hij mee bezig was. Maar zodra hij het geproest van Emme hoorde schoot hij meteen in de lach. "Misschien is het toch maar beter als je bij de eekhoornliefhebbers gaat zwemmen, ze verwachten je vast," merkte hij spottend op. "Aangezien je niet eens tegen het duistere water kunt. Je moest je schamen."

Nyckolas keek Nathaniel even aan en keek toen schouder ophalend naar Emmeline. Het ging haar niet echt goed af. Hij zuchtte diep, dit kon ze nog niet menen. Hij keek naar Nathaniel ,die hem voor was met zijn opmerking. Hij wilde namelijk precies hetzelfde zeggen!

Emme keek een beetje verloren. Ze stapte bibberend het water uit en ging in het gras zitten. Ze snapte er niks van. Waarom deed het water in haar buik zo raar? Het was toch gewoon water???? Of dat zou het toch moeten zijn. En de jongens waren ook niet erg behulpzaam. Pfft! Wat had je aan zulke vrienden? Emme rilde door haar natte kleding. Geweldig was dit. Ze had er al helemaal geen zin meer in om hier te blijven. Maar ze durfde ook niet meer alleen terug. Waarom moest zij nu net weer in zo'n netelige situatie terecht komen? Ze klemde haar kaken op elkaar en keek op naar Nathaniel. "Nee, bedankt. Ik vind het prima hier." Ondertussen voelde ze haar maag weer omkeren. Oh boy, als haar diner er maar niet terug uitkwam!

Pesterig stak Nathaniel even zijn tong uit naar Emme - hoe kinderachtig - om zich daarna weer in het water te laten vallen en Nyckolas mee te trekken. Zij waren tenminste niet allergisch voor het water ofzo, het sloeg toch ook nergens op. Ze hoorde aan de slechte kant te staan maar kon niet eens tegen het duistere water? Dan was er toch wel degelijk iets mis met je. "Weet je zeker dat je niet komt zwemmen? Het water is echt heerlijk," riep hij nog. Wat was het soms toch ook een pestkop.

Omdat Nyckolas zijn hand nog op Nathaniels hand had liggen en die had vastgepakt, werd hij mee getrokken in het water. Hij grijnsde terwijl hij achter Nathaniel ging zwemmen, zodat hij over zijn schouders naar Emmeline keek. "Lovely," zei hij met een lichtelijk frans accent en hij grijnsde breed. Het water was inderdaad heerlijk. En hij snapte niet dat Emmeline het zo erg vond. Weer pakte hij stiekems Nathaniels hand, die het natuurlijk steeds vreemder ging vinden.