Het duistere meer

Emme had ondertussen had toverstok genomen en haar kleding ermee opgedroogd. Dat voelde toch alweer wat behaaglijker aan. Ze moest volhouden en zou zich niet laten wegjagen door hen. Dan kon ze hun respect wel voorgoed op haar buik schrijven. Neen, ze moest maar een beetje doorzetten. Maar zwemmen was er voor haar niet meer bij. Ze voelde zich nog steeds alsof ze een ernstige griep had opgelopen.

Natuurlijk begon Nathaniel het nu vreemd te vinden. Hij draaide zich meteen om toen hij opeens opnieuw de hand van Nyckolas voelde, en toen hij merkte dat die een beetje aan het grijnzen was begon het zelfs een beetje eng te worden. Snel zwom hij naar de kant en ging hij aan de oever hangen. "Emme, doe niet zo flauw! Je kunt toch wel tegen een beetje water?" Wat een aansteller zeg, niet eens het water in durven. pfff.

Emme schudde koppig haar hoofd. "No, thank you. Ik voel me niet zo lekker." Antwoordde ze koeltjes. Waarom zuerde hij zo?! Hij kon zich toch wel prima in z'n eentje vermaken, hm? En hij had Nyckolas toch ook nog!


(Ik moet zometeen waarschijnlijk even weg, terug naar papa verhuizen. Dus als ik opeens niet meer reageer, is het daarom! ;D)

Hij vond het dus echt eng. Voor het eerst begon Nyckolas even vals te lachen terwijl hij Nathaniel spottend aankeek. Zo, die had hij lekker terug gepakt. Daarna dook hij snel onder water, want Nathaniel zou het vast niet leuk vinden, terwijl Nyckolas nog even een grijns op zijn gezicht had staan. Het water was heerlijk.

Maar Nathaniel vatte de verdwijning van Nyckolas heel anders op. Zodra hij hem nergens meer bekennen kon klom hij snel de kant op en ging hij ergens op het grasveld zitten, terwijl hij met grote ogen naar het meer staarde. Hij had zelf niet eens in de gaten dat hij zo angstig reageerde, maar het sloeg toch ook nergens op! Waar dacht Nyckolas wel niet dat hij mee bezig was!

Stiekem en vol voorzorg dook Nyckolas weer naar boven. Hij zag Nathaniel, angstig op het grasveld zitten. Nou ja, angstig, anders en een beetje verward. Weer grijnsde Nyckolas. Dit was geniaal. "Nathaniel, wil je niet meer zwemmen?" vroeg hij sipjes.

Snel schudde Nathaniel zijn hoofd, niet in staat om meteen geluid uit zijn keel te krijgen. Wat een gemene streek van Nyckolas, hij zat hem daar keihard uit te lachen dat was zeker. Maar teruggaan wilde hij absoluut niet, straks dan ging hij weer zo.. met zijn handen.. en dan..
ja.
Hier was Nathaniel niet op voorbereid hoor. "I-ik blijf wel even hier," zei hij na een tijdje snel, toen hij zijn stem eindelijk onder controle leek te hebben. Hij ging zometeen wel weer zwemmen.

"Oh, wat jammer. Dat vind ik nu echt jammer. Ik had graag met je gezwommen." Hij trok een grimas terwijl hij Nathaniel met een blik aankeek, die ik gewoon niet kan beschrijven (AHHAA). Daarna zwom hij richting de kant. "Echt niet?"

"Ik ga zometeen wel even blijf maar wachten!" zei Nathaniel snel toen Nyckolas uit het water leek te willen komen. Hij bleef maar fijn daar voor even. Het beviel hem niks dat Nyckolas opeens zo anders deed, en al helemaal niet de manier erop. Het liefst bleef hij nu even ver uit zijn buurt. "Emme wil vast zo wel met je zwemmen, dat weet ik zeker!" Haastig krabbelde hij een beetje achteruit, tot hij tegen een verdorde boom aanknalde en daar even bleef zitten. Nou, hij zat hier goed ook. Hij was heus niet bang voor Nyckolas hoor. Pfuh. Wat dacht hij wel. Hij was wel een hele centimeter kleiner.

Nyckolas kroop uit het water. "Maar ik wil met jou zwemmen!" zei hij terwijl hij richting Nathaniel liep. Hij trok een grimas en toen hij bijna bij Nathaniel was raakte hij met zijn voet, de voet van Nathaniel aan. "Kom je echt niet?"
Dit was echt geweldig, dadelijk ging Nathaniel nog rennen of zo, want zo leek het er wel naar uit te zien. Oh, dit was echt geniaal.

Nathaniel schoot gelijk overeind toen Nyckolas opeens wel heel dichtbij kwam en bleef hem een hele poos doodstil aanstaren. Dit was zó oneerlijk. Alleen hij mocht grapjes uithalen bij mensen, zij niet bij hem, EN AL ZEKER NIET ZULKE. Een woedende blik verscheen in zijn ogen, al was goed te zien dat hij zich niet echt op zij gemak voelde. "Stop messing with me," siste hij verward, terwijl hij Nyckolas aan zijn kraag dichterbij trok. "Stop it" herhaalde hij nog eens. Hier kon hij absoluut niet tegen.

Weer grijnsde Nyckolas. "Zolang jij mij niet Nyck noemt, zal ik het niet doen, Nathanieltje," zei hij terwijl zijn hand langzaam langs Nathaniels wang streek. Hij knipoogde even en duwde toen Nathaniel van hem af en rende zo weer het water in. Oké, hij had wel een beetje medeljden met zijn goede vriend, maar dat had hij zelf gedaan.

Gruwelend veegde Nathaniel met de buitenkant van zijn hand langs zijn wang om de aanraking van Nyckolas te kunnen verdrijven. Gadverdamme, waar was dat nu weer goed voor geweest? Zijn ogen spoten zo'n beetje vuur terwijl hij naar Nyckolas' gestalte bleef kijken. Daar ging hij echt niet aan toegeven hoor. Hij bleef hem Nick noemen, of hij wilde of niet. Tss.

Nyckolas kwam weer boven. "En... Nathanieltje." Hij grijnsde even terwijl hij weer naar de kant zwom en daar bleef leunen, met zijn lichaam bungelend in het water. Hij vroeg zich echt af, wat er om ging in het hoofd van Nathaniel, maar hij bleef het erg vermakelijk vinden.

"Wat?!" siste Nathaniel meteen, die nu behoorlijk kwaad was op Nyckolas. Wat dacht die jongen nou, dat hij even misbruik kon gaan maken van hem, Nathaniel!? Nou, zo werkte dat dus niet he. Hij ging maar fijn alleen zwemmen, die Emme kon er ook nog wel bij en dan had hij hier even rust. Hehe.

"Je kan hier echt niet tegen he," zei Nyckolas spottend. Hij kroop weer uit het water. "Sorry Nathanieltje, kun je het me vergeven."

((en nu ga ik slapen en is dit een kort bericht hahhaah))

Emme had hun hele voorvalletje gemist, want ze was tussen een struikje gekropen en had haar diner eruit gekotst. En het smerige water waardoor ze braakneigingen had gekregen in the first place. Ze voelde zich meteen alweer beter. Maar toch bleef het raar. Emme wist niet dat ze zo'n gevoelige maag had. Nou oke, ze hield van hygiëne en properheid was echt alles. Maar toch?Ze kroop weer uit het struikje en merkte meteen een rare spanning tussen de twee jongens op. Had ze soms wat gemist?

"Nee, rot op," gromde Nathaniel, die nog geen paar tellen later snel het water in dook en onder water verdween. Daar was hij tenminste even verlost van die vreselijke Nyckolas. Als hij nu maar even lang genoeg onder water bleef zouden ze zich misschien ook nog gaan afvragen of hij niet toevallig opgeslokt was door het stomme meer. Ha. Dat zou ze leren.

Nyckolas ging aan de water kant zitten. "Nathanieltje, kom nu boven water. Zo bedoelde ik het helemaal niet, Nathanieltje." Hij ging met zijn hand door het water en keek Emme aan. "Roep Nathaniel ook even, wil je?"
"Nathanieltje!"

Emme kon niet helemaal volgen, maar ze vond het wel raar dat Nathaniel zo lang onder water bleef. En natuurlijk deed ze wat Nyckolas vroeg. "Nathaniel!" Begon ze te roepen. Het was niet grappig als hij opeens verdronk of zo.

Maar Nathaniel had helemaal geen behoefte om terug te komen. Emme zou niet bezorgd raken en het was Nyckolas verdiende loon als hij wel bezorgd raken. Hij zou pas boven water komen als hij écht geen lucht meer kreeg en helaas voor hen - dat hield hij best lang vol. Zo. Zouden ze wel eens zien wie er het laatste lachte. Stommerds.

"Nathanieltje, niet verdrinken he. Zou best sneu zijn," grijnsde hij even. "Ooh Nathanieltje, zal ik je handje vast houden?" Hij keek Emmeline aan, die het kennelijk allemaal niet had meegrekegen. Hij knikte weer even.
"Lieve lieve Nathanieltje."

Jane dwaalde al een tijdje door het verkeerde deel van het bos. Ze had geen idee waar ze was. Met haar toverstaf voor zichuit, waar een lichtpuntje op zat door Lumos, liep ze over de verdorde bladeren heen. Enkele takjes knapten onder haar gewicht, waar ze dan weer van schrok. Toen ze tussen twee bomen doorstapte, zag ze opeens een meer. "Nox," fluisterde ze. Zo onopvallend mogelijk liep ze dichter naar het meer toe. Ze hoorde een stem, en over haar hele lichaam kwam kippenvel te staan toen ze hem herkende.

((lalalalala))

((wordt weer lekker druk dus...))