Het duistere meer

"Nathaniel?!? Nathaniel?!?" gilde Nyckolas, plots heel angstig. Hallo wat was dit? Hij wilde in het water springen, maar durfde niet. "Nathaniel!" schreeuwde hij weer. Wat was dit voor eng water? Met angstige ogen keek hij naar Emmeline. "We moeten iets doen!"

Emme keek naar haar toverstok in haar hand, maar ze durfde niet. Hallo, Nyckolas had zelf toch ook een stok, waarom deed hij zelf niks?! Emme keek zwijgend naar Nathaniel, die verzopen leek. Ze vond dit maar niks. Leefde hij nog?

Maar hoewel ze erop wachtten bewoog Nathaniel niet, integendeel. Hij bleeft doodstil liggen bovenop het meer dat opeens ook verdacht rustig was. Hij bewoog niet, ademde amper en had zijn ogen nog steeds gesloten. Niet dat dit zichtbaar was, hij lag op zijn buik, maar toch. Het leek wel alsof het water hem afstootte, alsof hij het meer niet meer in mócht. Hij wilde wakker worden maar het lukte niet. Het leek wel alsof hij in een zwart gat viel, ver weg van iedereen en niks wat hij ertegen kon doen. Was hij soms dood?!

Toen Nathaniel echt niet bewoog sprong Nyckolas het water in. Hij voelde hetl ichtjes trekken maar hij pakte Nathaniel stevig beet, en draaide hem om. "Nathaniel?" riep hij terwijl hij een gevoel kreeg alsof hij door het water zou worden opgeslokt, maar dat scheelde hem niet, wat hem wel scheelde was Nathaniel. Nog steeds hield hij zich stevig vast aan Nathaniel, die waterbestendig leek. "Nathaniel, alsjeblieft!"

Emme bleef doodstil aan de kant staan. Oh, please, please, please, please laat hem nog leven! Dat was enige wat ze op dit moment kon denken.

Helaas voor Nyckolas werd Nathaniel nog niet wakker. Hij bewoog zelfs nog steeds niet, tot hij opeens door het wateroppervlak heen leek te vallen, hierdoor wakker geschud werd en proestend weer boven water kwam, waar hij een beetje vervreemd in Nyckolas ogen staarde. Oeps. Snel zwom hij naar de kant, klom daar op en hoestte nog wat water weg, de natte haren uit zijn gezicht gooiend. In staat om iets te zeggen was hij niet echt. De normaal zo drukke Nathaniel was plots juist heel stil. Helemaal in shock.

Nyckolas voelde hoe het water weer normaal werd en ook hij zwom naar de water kant. "Nathaniel, gaat het wel?" vroeg hij verbaasd naar de te stille Nathaniel. Dadelijk hield hij er een... trauma aan over. Hij slikte. Nee, Nathaniel mocht niet zwijgen.

Emme slaakte een gil van opluchting toen Nathaniel weer leefde en zelfs naar de andere kant zwom. Hij was oke! Ze liep snel naar hem toe en trok aan zijn arm. "Nathaniel!" Ze zuchtte en gilde tegelijk. "Is alles oke? Gaat het? Ik dacht dat je dood was!" Ze leek wel even gek geworden te zijn, want ze wreef over zijn hoofd en deed net alsof hij haar hondje was die in het water was gevallen en niet kon zwemmen.

Geïrriteerd duwde Nathaniel Emmes hand weg om zijn haar weer fatsoenlijk te doen - kon ze er niet gewoon even van afblijven? Het duurde nog een hele poos, maar uiteindelijk stond hij op, schudde nog een keer met zijn haren en knikte toen een keer. "Ja, het gaat," antwoordde hij een beetje robotachtig, zijn gezicht nog lijkbleek van angst. "Ik ga terug naar school." Zonder op antwoord te wachtten draaide hij zich om en begon hij terug te lopen, terwijl in zijn hoofd nog steeds de scene van even geleden afspeelde. Hij ging dus nooit meer dat water in he.

Nyckolas rende hem achterna. "Sorry," mompelde hij terwijl hij daarna met hem mee liep naar school.

Emme zweeg meteen weer. Ze was wreed op haar teen getrapt. Hallo! Ze had echt gedacht dat hij dood was! En dan deed hij zo! Ze keek even naar Nyckolas. Maar die was alweer meteen foetsie. Emme bleef een momentje alleen achter. Errr.... Fijn was dat zeg!

Een duivels grijnsje verscheen al snel weer op Nathaniels nog zeiknatte gezicht toen hij de woorden van Nyckolas hoorde, maar al net zo snel was die weer verdwenen. Hoewel hij zelf nog helemaal in shock verkeerde had hij het voor elkaar gekregen om Nyckolas sorry te laten zeggen, en daar was hij toch wel heel blij mee. Dat was zijn verdiende loon.