Het duistere meer

((er staat ook bij dat het er nooit druk is en opeens komen er twee tegelijk bij. das toch raar?))

((Jaha, maar ik was al een tijd van plan om hier te komen maar het was zowiezo altijd druk en anders kan ik hier nooit komen snap je eh? Maar ja, verwijder anders mijn bericht gewoon..))

((het waren drie mensen die aan het rpgen waren, en dan komen er meteen 2 tussen ;-) en je hoeft niet altijd overal tegelijkertijd te zijn))

((Hoe bedoel je met overal tegelijkertijd? Maar laat maar, verwijder mijn bericht dan maar gewoon, dan kunnen jullie verder doen.))

Emme keek Nyckolas vreemd aan. Het gesprek tussen hem en Nathaniel kwam weer in haar op. Zou hij haar echt raar vinden? En viel haar puberale gedrag dan zo op? Dat moest veranderen. Vanaf nu zou ze er voorzichtiger mee zijn. Maar Nathaniel... Die kon stikken! Ze hield haar mond meteen en vertikte het om hem nog langer te roepen. In plaats daarvan draaide ze zich om naar het bos en meende ergens takjes horen kraken. Zat er iemand of iets hen te besluipen?

Toen Nathaniel uiteindelijk echt geen lucht meer kreeg zwom hij snel naar de oever toe om daar even uit te hijgen. Het was een stukje verderop dus hij hoopte dat Nyckolas niks gezien had, want al snel verdween hij weer onderwater. Verdomme. Nyckolas met zijn stomme handjes vasthouden, hij vertrouwde die jongen absoluut niet meer en weigerde om terug te komen. Dit sloeg nergens op!

Nyckolas keek Nathaniel aan. Want hij zag hem wel degelijk. "Nathanieltje, duik nu niet weg," jammerde hij. Ws hij nu echt zo boos? Sjeezus, dan had hij ook wel een heel kort lontje, maar ach. Hij was vast niet van intimiteit. Weer grijnsde Nyckolas. "Nathaniel, doe eens normaal."

Waarom bleef ze nog staan? Ze had allang verder moeten rennen, gillend. Maar ergens diep in zich wist ze dat deze mensen de enige waren die haar konden helpen. Zij wisten de weg, en Jane had geen idee waar ze op dat moment waren. Ze knielde neer, en besloot te wachten tot het drietal weer zou verdwijnen. Ze zou ze kunnen volgen, en hopen dat ze haar niet zagen. Ook hoopte ze dat ze niet gesnapt zou worden voordat ze dicht bij school waren, want dan ging ze het niet over leven.

Die woorden irriteerden Nathaniel steeds maar meer en meer en hij vertikte het om omhoog te komen. Stomme Nyckolas, hij wist hartstikke goed dat hij dit vervelend vond. En-
Ho wacht. Dat trekkende gevoel aan zijn been was toch niet normaal?! Snel greep hij zich vast aan het gras, wat al snel afbrak. 'Nick, doe iets!" siste hij panisch, zich vastgrijpend aan verschillende stukken grond. Godver wat was dit opeens?! Dit had hij hier nog nooit meegemaakt!?

Nyckolas keek Nathaniel aan. "Geloof je nu echt dat ik hier intrap?" vroeg hij. hij keek Nathaniel aan die kennelijk heel goed was in acteren, want deed zou Nyckolas hem niet na doen.

"Denk je dat ik hierover lieg?!" siste Nathaniel kwaad, die zich met moeite aan de oever vast wist te houden. Wat was het toch een ongelooflijke.. Eerst bleef hij hem maar irriteren en daarna hielp hij hem niet eens!? Dat was toch hartstikke... [i]gemeen/[i]. Mensen hoorden niet gemeen tegen hem te doen, alleen tegen anderen. Tss. "DOE IETS!"

Nu Nathaniel toch wel erg serieus bleek te zijn sprong Nyckolas geschrokken op. "Ja wat moet ik doen dan?" Als een idioot trok hij aan Nathaniels armen. HALLO dit ging echt niet werken, aangezien hijzelf ook mee werd gesleurd. "Wat is dit?" vroeg hij verbaasd.

"WEET IK HET," riep Nathaniel veel te hard, helemaal in paniek. Godverdomme konden ze hem niet fatsoenlijk helpen ofzo?! Het was niet alsof Nyckolas echt probeerde ofzo. Ohgodohgodohgod wat als hij dadelijk echt naar beneden werd getrokken.. "HELP ME DAN" schreeuwde, zodat ook Emme het horen zou. Dat vreseselijke kind kon hem heus wel even helpen!

Geschrokken keek Jane toe. Wat moest ze doen?! Ze kon niet te voorschijn komen, ze zouden haar afslachten. Jane bleef op haar plaats zitten, en beet op haar lip. Dat meisje moest hun helpen. Ze konden toch wel iets bedenken? Ze hadden hun staffen toch wel bij zich?

(( ik wil best wel helpen, aangezien ik weinig te doen heb op het moment, maar dan zijn er te veel mensen denk ik? ))

Emme had hen eerst koppig genegeerd. Ze waren toch allebei sterke jongens? Ze zochten het wel uit. Maar toen Nathaniel bleef roepen, werd ze nieuwsgierig en draaide ze zich weer om. Eh... Wat was daar gaande? "Wat doen jullie nou?" Vroeg Emme, een beetje traag van begrip.

"WAAR LIJKT HET OP!?" riep Nathaniel, wiens stem nu oversloeg van angst. Hij greep snel nog een stuk gras beet maar telkens brak het weer af. Paniek vulde zijn lichaam en hij wist absoluut niet wat hij moest doen. Hij was echt niet sterk genoeg om omhoog te komen. "Sta verdomme niet zo stil!" voegde hij er nog aan toe, al klonk het niet echt commanderend. Hij was veel te bang dat alles wat hij deed op een ramp zou uitlopen. Waarom hielp niemand hem!? Zo erg had hij ze ook weer niet geirriteerd hoor!

Emme verstijfde door zijn gegil. Oke, chill maar? Ze keek even en kwam tot de conclusie dat het water wel erg raar deed. Snel greep ze haar toverstok en richtte hem op het glinsterende oppervlak net naast Nathaniel. Ze wist niet waar ze anders moest mikken? "Relashio!" Gilde ze een beetje hysterisch. Eh, hallo dit was eng?

Maar in plaats van dat het water losliet werd het alleen maar woester en woester. Hij kreeg de kans niet meer zich ergens aan vast te grijpen want voor hij het wist werd hij onderwater getrokken. Al snel lukte het hem om boven te komen, maar zodra hij daar was werd hij opnieuw onderwater getrokken. Het was niet zozeer dat het water hem nog vasthad, het leek eerder woest door de spreuk die Emme gebruikt had. Was dat mogelijk?! Kon water gevoelens tonen?!

Nyckolas trok zo hard als hij kon, maar hij was niet zo sterk dus werd hij zo'n beetje meegesleurd. "Emmeline, doe iets," gilde hij kwaad. Al was hij kwaad opzichzelf dat hij niet zo hard kon trekken.

Emme begreep er niets van. Hoe kon dat water nou net woester worden, terwijl zij een spreuk had gegild zodat het Nathaniel zou loslaten?!!!! En het werd alleen maar erger! "WAT DAN?!" Gilde ze terug. Hallo, Nyckolas had makkelijk praten. Hij had niet een spreuk afgevoerd die het allemaal nog wat erger maakte eh? Hoe moest Emme nu weten wat ze moest doen?! Zo'n goede heks was ze nu ook weer niet.

((sorry dat ik zo lomp en half reageer, maar ik heb net te horen gekregen dat er twee niet terug vliegen vanavond vanuit budapest omdat er eentje zijn id kwijt is, en dus ben ik druk aan het converseren met mensen))

Daar was hij dan lekker klaar mee. Het water had hem losgelaten, maar nu kon hij het meer nóg niet uit?! Hij werd hartstikke overhoop gegooid door het water. Kopje onder, adem halen, kopje onder, adem halen. Het bleef maar doorgaan en doorgaan totdat Nathaniel er op den duur geen zin meer in had en het maar gewoon langs zich heen liet gaan. Als tegenstribbelen niet werkte.. misschien zou het dan verstandig zijn om juist niks te doen? Al had hij niet echt veel lucht meer in zijn longen.

((Oh oke ))

Emme vond het er maar eng uitzien, een half verzuipende Nathaniel. Ook al haatte ze hem en had ze daarstraks nog gewenst dat hij zou stikken. OH! Misschien was het allemaal haar schuld en was haar wens opeens uitgekomen! Emme fronste. Neen, ze was dan wel geen lieve meid, maar iemand vermoorden deed ze ook niet. Ze dacht even na. Bestond er geen spreuk om iemand van verstikking te verlossen? Of zou die door dat water ook weer andersom werken en Nathaniel meteen al z'n lucht wegnemen?

Na wat in zijn ogen nog een hele poos leek te duren werd Nathaniel opeens helemaal omlaag gezogen, om vervolgens in volle vaart weer omhoog te worden geschoten alsof hij het verkeerde slachtoffer was. Hoewel zijn lucht zo goed als op was bleef hij bovenop het water liggen, alsof het hem droeg. Alsof het een soort onderlaag was waar je normaal gesproken niet doorheen vallen kon. Erg veel kreeg hij er echter niet van mee. hij was zijn bewustzijn helemaal verloren.