Kamer van William en Bo

Twee bedden, twee bureau's, twee kasten, van alles twee dus. Er is een duidelijke scheiding tussen de twee gedeeltes. Het enige gedeelte is erg donker, terwijl het andere juist relatief licht is. Duidelijk verschil, dus..

William liet zijn koffer achter zich aan de kamer in zweven. Met een plof liet hij hem naast zijn bed landen, dat bij het raam stond. Natuurlijk had hij het betere bed, dat was altijd zo geweest, en dit jaar weer. De 'slechte' zijde had altijd het beste, dat eisten ze op. Met weer een zweefspreuk liet Will de kleding in de zwarte kast zweven, waar op de zijkant iemand iets geturfd had. Zou die gast straf gehad hebben, en daar de dagen hebben afgeteld? Will liet zich grijnzend op bed ploffen. Nu maar wachten met welk misbaksel hij op een kamer zat.

Bo had zijn kamer opgezocht en liet zijn koffer voor zich uit naar binnen zweven. Het was een tegenvaller dat hij met William een kamer zou moeten delen. Want William stond niet bekend als een erg hartelijk persoon. Bo kon zich zelfs nog herinneren dat hij in de vroegere jaren vaak door hem werd gepest. Bo nam zonder morren plaats op het overgebleven bed. Waarom zou hij er een probleem van maken? Hij zou hier toch enkel zijn om te slapen. En naar zijn mening waren alle bedden toch even goed hier, dus het maakte hem weinig uit.

Jackson keek naar de jongen die binnen kwam. Was dat niet die gast met die meisjes naam? Die mof? Hij trok zijn wenkbrauw op, maar zei niets. Hij ging zich toch zeker niet verlagen tot het niveau van aardig zijn tegen losers? Met een simpele zwiep van zijn toverstaf liet Jackson het raam open zwaaien, zodat de koude lucht de kamer binnen kon stromen.

Bo's wilde kapsel wapperde door de windvlaag die plots naar binnen vloog. Hij vroeg zich af waar dat goed voor was. Het bleef akelig stil in de kamer. Iets wat Bo wel verwacht had met een kamergenoot als William. Hij besloot er maar zo weinig mogelik aandacht aan te schenken. Misschien was stilte wel beter. Hij had in elk geval nog geen opmerking gekregen, dus het viel toch super mee. Met een losse glimlach op zijn gezicht, pakte Bo zijn koffer uit. Veel bezittingen had hij natuurlijk niet, dus hij was snel klaar. Het was zelfs niet eens de moeite om er zijn toverstok voor te gebruiken.

Wat een loser. Kan hij toveren, doet hij het niet! William keek naar het stukje plafond boven zijn bed. Er waren dingen ingekerfd, waarschijnlijk doormiddel van een toverspreuk. Het waren vooral gemene dingen over mensen van de goede zijde. Hij glimlachte. Een paar van de namen herkende hij, die hadden hier vorig jaar nog gezeten, maar de meesten waren van ver voor zijn tijd.

Bo liet zijn blik even naar de andere kant van de kamer glijden. Het was duidelijk waarom William die kant had verkozen. Het leek wel alsof het zo bedoeld was. Bo haalde zijn schouders lichtjes op en sprak zichzelf toe dat het dan toch goed was. Hij spreidde zijn schoolboeken uit over het bed en bekeek ze een tijdje. Het zou weer zwaar worden. Het werd elk jaar moeilijker, en soms had Bo het idee dat hij nauwelijks nog mee kon. Maar hij was een sterke jongen en hij deed zijn best. Tot nu toe was hij ook nog geslaagd geweest.

Wat een nerd. Kon hij niet gewoon afwachten, en het allemaal maar op hem af laten komen? Zonder iets te zeggen stond Jackson op, en liep hij naar de badkamer. Hij draaide de deur achter zich in het slot en kleedde zich uit, waarna hij onder de douche sprong.

Bo besteedde geen aandacht aan de bewegingen in de kamer en sloeg het dikke toverdrankenboek open. Hij kreeg nu al een knoop in zijn maag bij het zien van de ingewikkelde recepten. Hij klapte het boek weer dicht en nam het bezweringenboek. Ook daar kreeg hij niet echt een goed gevoel van.

Toen William klaar was met douchen en terugkeerde in het slaapgedeelte, was die Mof nog steeds bezig met zijn boeken. Hij snoof minachtend, en ging op zijn bureaustoel zitten. Wat had William toch een geluk dat hij niet zoveel hoefde te doen voor zijn schoolwerk, en hij toch wel over zou gaan.

Bo keek op toen er iemand snoof. Oh, William natuurlijk. Wie anders? Bo ging er maar meteen vanuit dat hij wel een makkelijk stel hersens had gekregen. Natuurlijk was hij daar nu apetrots op, hoho. Bo trok een mondhoek omhoog. Hij had er geen problemen mee. Hij deed maar lekker alsof hij honderd maal beter was dan hem. Zolang hij het gewoon dacht en hem verder met rust liet, vond hij het al-le-maal best.

Jackson draaide zich toen om naar de jongen. "Jij bent toch die mof met die wijven naam?" vroeg hij toen op barse en minachtende toon. Hij had altijd al een hekel aan moffen gehad. Niet dat hij er eentje kenden, maar Duitsland stond hem niet aan. De lelijke taal, en dan die hoofden. En ze waren lelijk.

Bo keek op en zette grote ogen op. Hij sprak! Oh wat een wonder! "Pardon?" Antwoordde hij rustig. Sinds wanneer was Bodo een wijvennaam? Bo had duidelijk iets gemist. Of misschien doelde hij wel op zijn bijnaam: Bo.

"Jij bent toch die duitser, die Bo?" Ongeduldig keek William hem aan. Was hij zwakbegaafd, of zo? "Als ik Duits voor je moet gaan spreken kun je het wel vergeten." Arrogant keek Will naar de mooiboy die tegenover hem zat.

"Ja, dat ben ik." Bo knikte terwijl hij sprak. Zozo, hij kon het dus ook normaal vragen. Wat een verbazing. "Dat hoeft niet. Ik heb geen moeite met Engels."

"Wat goed van je. Dan heb je tenminste ergens geen moeite mee," sneerde William, doelend op het doorlezen van zijn boeken, nog voordat het schooljaar goed en wel begonnen was. Wat een loser. William draaide zich weer om, en staarde uit het raam. Hij was vastbesloten om de rest van het jaar zo minmogelijk met die loserboy te praten.

Bo deed zijn best om het maar niet persoonlijk op te vatten. Hij wou wat terugzeggen, maar William had hem de rug toegekeerd. Ook goed, vond Bo. Het was waarschijnlijk ook gewoon beter om er maar niet te veel woorden aan vuil te maken. Bo borg zijn boeken weer op en stond op. Hij wilde niet langer in deze kamer blijven. Hij was er nu helemaal zeker van dat hij er enkel zou zijn om te slapen.

Will hoorde hoe Bo opstond, en grijnste zelf ingenomen. Hij had hem weten weg te jagen, victory! Hoewel dit niet een grote overwinning was. Het was maar een duits jochie. Verveeld keek Will even naar zijn schoenen. Wat kon hij nu nog doen? Zouden er nog mensen zijn die hem bevielen? Of waren sommige niet meer terug gekeerd?

Emme liep net voorbij de deur van William en Bodo, toen die Duitse knul naar buiten liep. Emme grinnikte. Ze zwiepte de deur open met haar toverstok en stapte breed grijnzend naar binnen. "William, heb je Bobo nu al weggejaagd?" Ze klakte met haar tong en schudde haar hoofd. Die William toch.

Will grijnste breed, opgelucht dat er eindelijk iemand van zijn niveau was komen opdagen om hem gedag te zeggen. "Ja, 't moffen meisje werd bang voor me, geloof ik." Een arrogante glimlach zweemde over zijn gezicht, en hij keek Emme aan. "En hoe is jouw kamergenoot?"

"Irritant, wat dacht jij?" Emme trok haar lip op. Ze wist niet goed wat ze van Airic moest vinden. Ze was duidelijk zo'n goeie, maar niet zo extreem zoals Cosette of zo. "Ze heeft een tak. Als tandenborstel." Emme grinnikte weer om het beeld in haar hoofd.

William's ogen werden zo groot als schaaltjes. "Een tak? Gross." Zijn gezicht betrok in een grimas bij het beeld van een meisje die haar tanden met een tak poetste. Hij zou bijna over zijn nek gaan. "Het is zeker zo'n vage natuurhippie?" raadde hij.

Emme keek even naar haar nagels. Het was inderdaad niet erg proper. En zijzelf hield van proper. Proper als haar nageltjes. "Dat weet ik niet. In elk geval, ze is zo groen als gras. Dit is haar eerste jaar op een toverschool. Volgens mij kan ze haast niets. En ze is al 17." Zei ze spottend.

Een spottend lachje schoot tussen William's lippen door. "Wat een arm ding," zei hij sarcastisch. Hij had totaal gene medelijden met het soort waarvan Emme's kamergenootje vanaf stamde.

Emme knikte met glunderende oogjes. Ze vond dit soort gevalletjes wel bijzonder amuserend. En zij kon deze keer op de eerste rij toekijken! "Ze is al verloren bij de start. Ik ben benieuwd naar wanneer zij het ook zal doorhebben. En vooral hoe ze ermee om zal gaan."