Kamer van William en Bo

"Ik denk dat ze het nog geen half jaar uit houdt op deze school, en ik heb haar nog niet eens gezien." Will opende een kastje, maar er stond niets bruikbaars in. Voor drinken of eten moest hij - net zoals andere jaren - naar de eetzaal. Geweldig. "En wat gebruikt ze als shampoo? Hars van een boomstam?"

Emme grinnikte. Dat was toch echt ontzettend grappig eigenlijk? En ze geloofde zelf ook nog echt dat ze al die jaren zou kunnen inhalen. Hmpf! "Zou goed kunnen." Gniffelde ze om Wills mopje.

"Jij hebt echt een leuk slachtoffer," zei William, een tikkeltje jaloers. Zijn slachtoffer poetste zijn tanden niet met een tak. Het was gewoon een europeaan - wel een vieze mof, maar toch - die niets speciaals deed. Behalve een nerd zijn en zijn boeken lezen voordat de school begonnen was.

Emme straalde trots. Jep, dat had ze zeker! "Wat nou?" Ze keek hem een beetje schattend aan. "Je kan toch ook wel wat met Bobo?" Emme wist eigenlijk niet meer waarom ze Bo altijd Bobo noemde, maar het klonk nogal suf en dat paste wel goed bij hem.

"Nah, hij doet geen rare dingen. Behalve zijn boeken voor het schooljaar begonnen is lezen," zei Will verveeld. Met pretoogjes keek hij even naar de kast van Bo. "Maar we komen vast snel achter een van zijn geheimpjes." Hij sprong op, gebruikte Alohomora om de kast te openen en met een simpele zwaai toverde hij alles uit de kast op de grond. Zijn ogen gleden over de puinhoop.

Emme bleef in de deuropening staan en bekeek de berg troep op de grond. "Wauw zeg," Bracht ze sarcastisch uit. "Wat heeft hij veel troep." Nu deed ze een stapje dichterbij en keek wat beter. Ze zag een bundeltje met oude notities liggen. Ze begreep meteen waar het idee van 'n nerd vandaan kwam. Hij bewaarde zijn oude notities?!

Een kwaadaardige grijns verscheen op Will's gezicht. Hij nam het notitie blokje uit haar handen en liet het met een nonchalant gebaar in zijn zak glijden. Daar zou hij vast stevig van balen. In zijn gedachten zag hij hoe Bo paniekerig tussen al zijn spullen zocht, maar nergens zijn belangerijke notities vond. Met zijn toverstaf zorgde Will ervoor dat de verschillende dingen door de lucht zuisden, zodat alles zichtbaar werd, ook wat onderop de stapel gelegen had. Wel zorgde hij er nauwkeurig voor dat alles aan de kant van Bo's kamer bleef. Hij vertikte het om straks een sok uit zijn bed te moeten plukken.

Toen William alles deed zweven, kreeg Emme een steen tegen haar kop. "Merde!" Riep ze kwaad uit. "Kijk uit wat je doet, prutser," Snauwde ze terwijl ze over de pijnlijke plek wreef. En welke idioot hield er nou een domme steen bij? Wat voor gekke kinderen waren dat hier! De ene met haar tak en dan de andere met een lelijk steen!

William lachte alleen maar, totaal niet gedeerd door haar kleine uitbarsting. "Een steen!" brulde hij lachend. "Wat doet hij daar nou mee?" grinnikend bekeek hij de steen. Hier zou hij hem nog wel mee kunnen pesten. 'Heb je die uit je met steengevulde hoofd gehaald, zodat je misschien meer informatie opslaat en niet al je boeken voor het schooljaar hoeft te lezen?' Will grijnsde genoegzaam.

Emme vond het heel wat minder grappig. "Weet ik veel?" Mopperde ze. Aan een steen had je toch niks? Maar oke, tot voor kort had Emme ook zo over een tak gedacht. Ze keek nog een beetje verder tussen de zwevende rommen, maar vond niks daar haar interesse opwekte. Misschien had William echt niet zo'n interessante kamergenoot.

Will keek nog even naar de troep, maar haalde toen zijn schouders op. "Ik heb honger. Ga je mee naar de eet zaal?" Hij liep langs haar heen de deur uit, en keek haar toen afwachtend aan. Die troep kon Bo zelf wel opruimen.

"Bien sûr," Antwoordde Emme. Haar humeur leek al terug te komen bij de gedachte aan eten. Ze had tijdens de reis niets gegeten omdat meeneemgerechten nou niet bepaald smakelijk waren. Met als gevolg dat ze nu toch redelijk hongerig was. Ze stapte over de berg troep heen en volgde William de deur uit.