De kamer van Allan en Loretta

Hoewel ze tot nu toe elk jaar pech had gehad met haar kamergenoot hoopte ze dat het bestuur dit jaar zo aardig geweest was om haar bij een normaal persoon te stoppen. Altijd maar die slechte, gevoelloze personen.. daar werd je toch niet goed van. Straks zat ze nog bij die vreselijk William.. gadverdamme.
Hoopvol opende ze haar deur, met moeite haar spullen naar binnen slepend. Dat ze dit keer maar eens rekening met haar hielden. Pfuh.

Allan liep over de lange gang, zijn koffer zweefde een halve meter voor hem uit. Onderzoekend keek hij naar alle deuren, om de goede er tussen te vinden, namelijk zijn eigen kamer. Hij wist dat hij een kamergenoot zou krijgen, maar wie was een raadsel. De deur stond al op een kier toen hij hem eindelijk had gevonden, helemaal aan het andere kant van de gang. Hij duwde de deur langzaam verder open, die zeurderig kraakte. Zijn koffer plofte met een iets te harde klap neer omdat hij er niet meer op lette, wat hem even liet schrikken. "Eh hoi!" zei hij moeizaam toen hij zijn roodharige kamergenote zag staan.

Niet dat het met al teveel succes gebeurde, maar om haar krachten een beetje te oefenen probeerde Loretta door middel van magie haar kleding naar de kast te laten zweven. Dit bleek echter een slecht plan zodra ze opeens een knal hoorde vlak achter haar en meteen uit haar concentratie gehaald werd. In een ruk draaide ze zich om om te zien wat er aan de hand was, bang dat het inderdaad William was die haar kamergenoot werd en al meteen een aanslag op haar wilde plegen. De rode haren die ze zag zorgden echter meteen ervoor dat de angst verdween, al was ze er nog niet helemaal zeker van dat hij wel aan de goede kant stond. Hij had in ieder geval een lieve uitstraling. "Hoi!" zei ze, haar kleding ondertussen oprapend. "Jij bent mijn kamergenoot neem ik aan? Goed of slecht?" Dat ze het dan maar meteen wist.

Allan raapte zijn koffer op en sleepte hem naar het midden van de kamer. Hij grijnsde. "Goed, geen zorgen. Ik ben Allan," zei hij, waarna hij wat van de gevallen kleren opraapte en ze aan haar terug aanbood. "Sorry als ik je liet schrikken trouwens, ik lette niet echt op en toen donderde mijn koffer meteen neer. Misschien was het toch beter geweest als ik hem gewoon had gedragen, maar oké," ging hij droogjes verder.

"Geeft niks, ik schrok niet," loog Loretta meteen, die een glimlach op haar gezicht toverde om dat te bevestigen. Ze was nooit echt een geboren leugenaar geweest, maar over dit soort dingen liegen lukte haar nog net wel.. al was het natuurlijk een beetje tegenstrijdig dat ze door de klap haar kleding op de grond had gegooid. Achja, maakte ook niet uit. "Ik ben Loretta," stelde ze zichzelf voor, de kleding van hem aanpakkend. "Is dit pas je eerste jaar? Ik heb je nog nooit eerder gezien hier eigenlijk."
Waarom zou iemand zoals hem haar niet opgevallen zijn?! Zijn haren zouden juist moeten opvallen.

Allan schudde zijn hoofd. "Ik loop hier al een aardig tijdje rond. En jij? Ik weet niet zeker of ik je al een keer gezien heb," zei hij, waarna hij zich omdraaide om ook zijn eigen koffer uit te pakken. Hij klikte de sloten open en daarna de klep, om vervolgens zijn kleding naar de kast te dragen, maar hij werd het al snel zat en hij ging op bed zitten. Praten was nu een stuk interessanter dan kleding opruimen, dat kon het hele jaar nog.

"Ook! Maar ik heb jou eerlijk gezegd nog nooit gezien," biechtte Loretta op, die nu ook wel een beetje genoeg had van het inpakken van haar koffers. "Heb je geen zin om mee te gaan naar het meer? Het is er een beetje saai in je eentje, maar ik moet mijn kamergenoot toch leren kennen, niet waar?" vroeg ze aan een stuk door. "Het is veel te mooi weer om binnen te zitten! Dus... wat zeg je ervan?" Oké, als hij nu nee zei stond ze behoorlijk voor paal, maar goed. Hij zag er wel aardig uit dus..

Allan knikte. Alleen al de gedachte aan het meer deed hem glimlachen, en hij verheugde zich erop om er weer te zitten dit jaar. Het was immers een zomervakantie geleden dat hij er voor het laatst in de warme zomerlucht op zijn rug had gelegen, genietend van de rust. Hij stond op en liet zijn koffer maar even voor wat het was. "Laten we gaan!" zei hij opgewekt, ondertussen hield hij de deur al enthousiast open. Zijn kamergenote was gelukkig aardig, hij was toch even bang geweest dat het een vreselijk iemand zou worden, in het kader van het goed-en-kwaad-gemixt-idee, wat hem niet echt aanstond.

Loretta knikte alleen maar, stond vervolgens op en schoot weg door de deuropening, Allan met zich meesleurend. Ze dacht er niet eens aan dat hij dit misschien niet eens zou willen, het was niet alsof ze er enige bijbedoelingen mee had ofzo. "Ben je al eens vaker aan het meer geweest? Het is er tenminste een beetje rustig, niet met al die vervelende arrogante persoontjes. Maar dat heb je vast al wel gemerkt, toch? Het is echt een schande als je er nog nooit geweest bent hoor!" Ja, ze praatte misschien een beetje teveel maar wat kon haar het schelen. Allan was tenminste aardig.

Allan grinnikte om hoe veel Loretta nu praatte, ze was in ieder geval gezellig, wat bij sommige mensen op school ver te zoeken was. Hij had nooit echt vriendschap gesloten met de duistere types die je hier nog vaak zag. Hij vond het aan de ene kant jammer dat er zo'n grote kloof zat tussen de twee groepen leerlingen, maar toch stelde het hem gerust dat hij dan de goede leerlingen makkelijk kon onderscheiden en niet tussen de duiveltjes verdwaald raakte. "Het meer is goed." was het enige dat hij antwoordde omdat hij nog een beetje in gedachten verdwaald was toen hij sprak. Het kostte hem enige moeite om haar tempo bij te houden omdat hij gewend was een beetje lui te lopen, dus hij werd half meegesleept.

((Verder@Meer I guess?!))

Saphire stond voor de deur van Allan's kamer, waar zijn naam op te lezen viel. "Loretta." mompelde ze zacht. Never heard of. Ze keek even naar Allan, die er maar wat slaperig uitzag. "Zeg alsjeblieft dat je de sleutel bij hebt?" vroeg ze hoopvol, alhoewel ze wist dat er een grote kans was dat dat niet zo was. Een zinnig antwoord zou ze vast ook niet terugkrijgen. Aan de andere kant vond ze het wel grappig om te zien. De tough guy, die na amper drie slokken al bijna knock out lag.

Met zijn vrije hand voelde Allan in zijn zakken. "Wel ergens..." mompelde hij terwijl hij slapjes terwijl hij zocht. Uiteindelijk kwam hij iets tegen dat behoorlijk op een sleutel leek. "Ta-daaaa," brabbelde hij loom terwijl hij het zilver glimmende voorwerp voor Saphire's neus heen en weer liet bungelen. Hij kon niet wachten tot hij in zijn warme zachte bedje lag. Waarschijnlijk viel hij in één keer in slaap.

Saphire grinnikte en liet Allan los. "Dat is geen sleutel." zei ze met haar armen gekruist. "Dat is... iets wat ik zelf ook niet weet, maar het is zeker geen sleutel." grijnsde ze. Ze haalde haar toverstokje boven. "Dan moet het maar op de andere manier." zei ze, en richtte de toverstok op de deur. "Alohomora" mompelde ze, waardoor de deur vervolgens vanzelf openging. "Wijsneus." zei ze, en keek nog even naar het glimmende voorwerp in Allan's handen. Wat was dat for godsake? Ze stapte Allan's kamer binnen en keek hem aan. "Nou, ga maar lekker slapen tot je weer helder genoeg bent om te stappen."

Allan bleef terwijl hij naar binnen liep geconcentreerd naar het voorwerp kijken om erachter te komen wat het nou eigenlijk wel was, maar zijn zicht was zo ontfocust dat hij er niks van kon maken. Daarom liet hij het simpelweg op de grond vallen en wankelde hij naar zijn bed toe. Het duurde niet lang of hij was over het voeteneind van zijn bed gestruikeld zodat hij er languit op viel. Uit zijn richting klonk direct een tevreden gesnurk.

Een lichte grijns onstond op Saphire's gelaat. Het zilveren voorwerp had Allan niet meer vast. Ze liep naar de deuropening, en zag het op de grond liggen. Hmm, wat was dat voor voorwerp? Ze raapte het op en bekeek het even. Het leek eerder op een bedeltje van een armband, of van een ketting. Maar het zou wel iets anders zijn. Anders zou Allan behoorlijk gay zijn, tenzij het van een meisje was. Ze liep naar binnen, legde het bedeltje op de kast en keek Allan nog even aan. Maar daarna draaide ze zich om en vertrok weer.

NEW!
------------------------

Allan kwam met Saphire aan bij zijn kamer. Hij had de hele weg krampachtig haar hand vastgehouden omdat lopen toch wel een uitdaging bleek te zijn, en was blij dat de terugreis erop zat. Hij had de hele weg schichtig om zich heen gekeken of ze niet betrapt zouden worden omdat ze pas na de avondklok terug waren, maar de kust leek veilig. Hij was vergeten de deur op slot te doen dus kon hij die meteen open zwaaien.

Saphire liep Allan's kamer binnen en liet zijn hand los. "Wil je gaan slapen?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze de deur achter zich sloot. Eigenlijk had ze nog helemaal geen zin om te vertrekken en dan te gaan slapen. Ze was nog helemaal niet moe?! Ondertussen was het zelfs ook al vier uur 's nachts, en een nachtje zonder slapen kon wel, toch?

Allan haalde zijn schouders op en plofte in één van de twee grote fauteuils bij de haard en pakte zijn stok, die hij op de open haard richtte. "Expellimellious," fluisterde hij, waarna er een vonk uit spoot die de haard aanstak. Allan vouwde zijn handen achter zijn hoofd en genoot van de warmte die het vuur afgaf. "Even lekker zitten," zuchtte hij tevreden.

((Damn, nu ben jij off, maar eh ik kan wss pas vanavond weer online komen :c))

Saphire knikte. "Goed." zei ze en nodigde zichzelf uit om in de andere fauteuil te gaan zitten. Ah, de warmte die de haard gaf en het comfort van de lekkere fauteuil zorgde voor een maximale ontspanning. Saphire ging languit op de bank liggen en sloot haar ogen.

Allan rekte zich uit. Het vuur was heerlijk, maar hij was ook moe. Toch had hij om de één of andere reden geen zin om te gaan slapen. Zijn gedachten dwaalden af naar eerder die avond, toen ze in de pub zaten en Cedrick er ineens vandoor ging. Hij zuchtte. "Weet jij wat Cedrick nou zo dwars zat? Ik kreeg wat vage dingen van hem door maar niet echt een concreet verhaal.."

Saphire haalde haar schouders op, met haar ogen nog steeds gesloten. "Ik denk dat het iets met Emme te maken heeft." Again, het waren haar zaken helemaal niet. Dus waarom die van Allan? Saphire zuchtte even. Cedrick deed ook al zo raar bij het strand. Ze wist van in het begin al dat Emme hem ooit zou kwetsen, als hij dat nou gewoon eens inzag...

Allan had ook al geen flauw idee wie Emme was, maar besloot zich er maar niet meer mee te bemoeien. Het vuur danste voor zijn ogen, iets enthousiaster dan het eigenlijk was door de drank. Er verscheen een lome grijns op zijn gezicht. "Ik lig zo lekker hè," zuchtte hij trots. "Waar is jouw kamer eigenlijk? Ik bedoel eh - nouja het is best laat, ik weet niet of je moe bent.."

Saphire opende haar ogen en ging rechtop zitten, Allan aankijkend. "Toevallig ligt die vlak naast die van jou." zei ze bedenkelijk, terwijl ze het nu inderdaad pas door had. "Maar ik ben nog niet moe, integendeel. Jij wel?" vroeg ze, terwijl ze haar hoofd schuin hield. Het was vast de drank die ervoor had gezorgd dat ze nog zo opgewekt was. Saphire legde zich terug neer. Ze voelde hoe de vlammen warmtestralen opstuurden richting Saphire, en voelde zo de warme wind langs haar wangen vloeien.

"Tof!" merkte Allan op bij het horen van de locatie Saphire's kamer. Als er iemand door de gangen patrouilleerde had ze in ieder geval weinig kans om betrapt te worden als ze nog terug zou moeten naar haar kamer. "Ik ben niet moe.. ik ben gewoon ontspannen," zei hij met zijn ogen dicht, tevreden glimlachend. Hij opende zijn ogen weer en stond langzaam op om nog een blokje hout op het vuur te gooien. Toen hij dat gedaan had liep hij richting Saphire's fauteuil en leunde hij met zijn onderarmen op de rugleuning. Zonder enige aanleiding gaf hij haar een klopje op haar hoofd alsof ze iets goeds gedaan had.