Kamer van Saphire & Shinobu

De kamer is deftig en groot, en in twee delen gescheiden. Er bevinden zich twee tweepersoonsbedden, waarnaast telkens een houten nachtkastje staat. Dicht bij elk bed staat ook een kleerkast. In het midden van de kamer ligt er een limoengroen, zacht tapijt op de grond. Het plafond is versierd met een luuster. De ramen zijn redelijk groot, en er hangen dan weer bijpassende, fluweelzachte gordijnen. Er staat ook ergens in de hoek een houten bureau, met een kaars erop.

Shin liep richting zijn kamer. Hij kon maar beter niet weer zo'n shitty, goodside kamergenoot hebben, want dan zou het dit jaar al helemaal niet overleven. Hij gooide de deur met een klap open. Er was nog niemand. Beter. Hij liep naar het bed dat aan de rechterkant van de kamer stond en gooide zijn tas neer. Uitpakken had ie geen zin in. Dat zou ie ooit nog wel eens doen. Hij liet zich op zijn bed neervallen en zuchtte. Altijd diezelfde shit bedden.

Saphire liep, met haar ogen dwalend over de grond en met zware koffers in haar handen, door de deur nadat ze die open had gezwaaid met haar toverstok. Ze keek op, en zag een bruinharige jongen op het bed liggen, die er nors uitzag. Zo, die heeft vast zijn dagje niet. Ze zette haar koffer rustig neer naast het bed aan de linkerkant van de kamer en verkende de hele ruimte in een simpele blik. Ze besloot om haar roommate maar geen gedag te wensen, zo sociaal was ze niet. Ze schonk hem even een verkennende blik, maar vertrok dan weer uit de kamer.

Shin volgde elke actie van het meisje vanaf ze binnenkwam. Hij nam haar goed in zich op, tot ze weer naar buiten liep. Lekker sociaal? Niet dat hij andere vaak gedag zei, maar tot nu toe had hij elk jaar zijn kamergenoot gedag gezegd. Daar was het dan ook voor de rest van het jaar bij gebleven, maar toch. Hij haalde zijn schouders op. Achja, alles beter dan een irritant kletswijf dat d'r mond niet kan houden.

NEW

Saphire liep met haar ogen op de grond gericht door de gangen. Handtastend zocht ze de klink, en opende de deur dan langzaam. Ze verwachtte sowieso niet dat hier iemand zat, haar roommate was immers al weken niet op hun kamer geweest. Ze sloot de deur rustig achter zich en ging vervolgens op haar bed liggen, starend naar het plafond. Waarom moest alles zo moeilijk zijn? Waarom moest Allan dat nu doen? Hij was helemaal niet goed voor haar, geen jongen voor haar. Een echte man moest haar kunnen beschermen, en zelf niet bang zijn. Ze wikkelde een blonde lok haar rond haar vinger en speelde ermee. Nee, dat was het. Allan was gewoon niet goed genoeg voor haar.

((Iemand, come socialize, anders lig ik hier alleen boehoe))

((Gemenerd!!!))

((sjorrie sgattie))

Na ingedommeld te zijn in zijn fauteuil was Allan wakker geworden. Een paar uur waren verstreken en buiten was het licht. Hij was eigenlijk van plan te gaan ontbijten, maar kwam plots tot stilstand voor Saphire's deur. Zou ze er zijn? Hij kon het altijd proberen. Er heerste een kleine hoofdpijn bij hem door de kater die hij gisteravond had opgelopen. Langzaam maar zeker begon hij de herinneringen langs te gaan van de gebeurtenissen van gisteren. Ineens sloeg hij zijn hand voor zijn mond. Hij en Saphire hadden een klein ongelukje gehad. Misschien was ze wel boos op hem. Maar hoe dan ook, hij zou haar vroeg of laat tegen het lijf lopen, dus waarom niet nu. Hij hief zijn hand op en klopte op de deur.

Saphire werd uit haar dromen gehaald door een geklop op de deur. Ze keek even. Wie zou dat nu kunnen zijn, op dit uur? Ze fronstte haar wenkbrauw, maar besloot om open te doen. Toen ze de deur met een ruk open gooide, verstijfde haar blik. Het was Allan. Allan, de jongen die niet goed genoeg voor haar was, maar ze kon het niet helpen dat ze zoveel passie voor hem voelde. Het liefst wilde ze hem nu bespringen en helemaal gaan zoenen, maar dat mocht niet. Dat kon niet. "Hallo." zei ze strak.

Allan slikte. Hij had het gevoel dat Saphire hem ging stompen. "Ehm..." begon hij aarzelend. "Hoi." Meer kwam er niet uit. Hij stapte haar kamer in en bleef voor haar neus stilstaan. Hij had ook geen idee wat hij nu moest doen. Het was van pas gekomen als hij zich iets beter voorbereid had.

Allan stond nu gevaarlijk dicht bij Saphire. Ze keek naar hem op, en staarde enkele minuten lang in zijn ogen. Wat kwam hij hier doen? Oh, ja, de drank was waarschijnlijk uitgewerkt en nu zou hij haar gaan uitschelden en beledigen, hoewel hij niet zo'n type leek. Goodbye friendship. Saphire knipperde een paar keer, en draaide zich toen om, om vervolgens uit het raam te gaan staren, met haar rug naar Allan. "Wat kom je hier doen?" vroeg ze zacht, zonder om te kijken.

Cedrick liep doelloos door de gangen en wist waar Saphire's kamer zat. Hij moest het maar goed maken en met haar gaan praten. Was hij dan écht zo vreselijk? Waarom zei ze dat niet gelijk dan? Hij klopte twee keer op de deur en kwam zonder pardon naar binnen, niet wetend dat Allan en Saphire daar stonden. "Eh.. O.. Ehm.. Sorry?" zei hij voorzichtig. OOOOOPSEY. Maar wat deed Allan in de kamer van Saphire? En waarom stonden ze zo dicht bij elkaar!?

((Hey ik zat al bij het raam hoor))

Saphire keek weg van het raam toen ze twee bonken op de deur hoorde, waarna Cedrick kwam binnenwandelen. "Hebben je ouders je nooit geleerd om te wachten op een antwoord voor je binnenkomt?" vroeg ze geïrriteerd. Ze was nog steeds boos op Cedrick, vooral omdat hij haar zo afkatte terwijl ze hem niks had misdaan. Misschien moest hij het eerst maar eens goedmaken met Emme en dan nog maar eens terugkomen. Maar eigenlijk wilde ze ook niet echt dat hij nu wegging. Look at her, daar zat ze nu, met twee probleemgevallen van jongens in haar kamer.

Cedrick negeerde de reactie van Saphire. "Ik wilde het goed maken, maar aan zo'n chagerijn als jij heb ik niks" zei hij met op getrokken wenkbrauwen. Had Allan soms iets stoms gezegd waardoor ze zo deed? Waarom deed ze zo moeilijk? Hij had hier echt geen zin in. "Volgens mij ben jij hier degene die me nu af kat, maar dat zal wel weer niet zo" zei hij bij de hand en keek naar Allan. sjnksjnfmas

Allan had net willen antwoorden op Saphire's vraag toen de jongen die hij uit de kroeg herkende als Cedrick binnen kwam lopen. Terwijl hij zwijgend toekeek leek er een soort ruzie te ontstaan. Pas toen het even stil was keek hij Cedrick aan. "...Hoi" mompelde hij in de angst dat Cedrick ook boos op hem was om de één of andere reden.

"Hi" zei Cedrick met een geforceerde glimlach. Soms waren vrouwen ook zo.. ingewikkeld. Wat wilde ze nou wel en wat niet? Moest hij soms ruiken wat hij moest doen of zeggen ofzo? Hij keek naar Saphire die nu weer aan het raam zat.

Saphire zuchtte. Great, nu moest ze zich verdedigen terwijl er twee problemen waren. Saphire zuchtte nogmaals, maar liet een geïrriteerde kreet ontsnappen. Ze keek boos naar buiten, alsof het landschap haar wat had misdaan. "Sorry." zei ze met veel tegenzin, ook al was het wel waar dat hij eerst op een antwoord moest wachten. Wat moest hij nu wel niet denken van Allan en haar? "En met goedmaken bedoel je me chagrijnig noemen? Nou, dan zijn je excuses niet aanvaard, vriend." zei ze zo kalm en vriendelijk mogelijk, terwijl ze even naar Allan keek.

"Pardon?" zei Cedrick ongelovig. "Natuurlijk niet? Ik wil het goed maken door met je te praten, maar ik word al afgezeken voordat ik wat zeg. Ík doe hier alles fout en de rest niet zeker?" zei hij haast lachend maar ongelovig. Hij kon het echt gewoon niet geloven dat Saphire zó tegen hem deed. Lag het aan Allan ofzo? "Waarom doe je zo, omdat Allan hier is ofzo?" gokte hij.

Saphire rolde sarcastisch met haar ogen. "Ja, jij bent de brave jongen hier." zei ze met een fake smile. Waarom moest hij net op dit moment naar hier komen? Kon hij geen paar uren wachten? Nu stond Allan er ook maar wat belummeld bij. Bij de laatste woorden van Cedrick stapte ze naar hem toe en ging uitdagend dicht bij hem staan. "En waarom doe jij zo, omdat Emme je niet meer wilt?" zei ze gemeen en keek recht in zijn ogen. Jezus, kon hij dit niet alleen? Moest hij Allan er dan echt bij betrekken?

Cedrick's lijf verstijfde en hij keek haar recht in haar ogen aan. Dat laatste had ze niet moeten zeggen. Dat was de druppel. Cedrick glimlachte verward. "Ik dacht dat we vrienden waren" bracht hij gespannen uit. "Stik er maar lekker in" zei hij en keek haar boos aan. Hij draaide zich om en liep daarna naar de deur. Hij keek nog een keer achterom en gooide de deur met een knal dicht. Hij hoefde haar ook nooit meer te zien. Het zou hem niet eens boeien als er wat met haar zou gebeuren.

Saphire sloeg haar hand tegen haar voorhoofd en vloekte volmondig. Dat laatste had ze nu echt niet moeten zeggen. Kon Saphire dan nu eens niks goed doen? Waarom deed ze zo... anders? Ze voelde enkele tranen opspringen maar die wilde ze verdringen, dus beet ze immens hard op haar onderlip, waardoor die lichtelijk ging bloeden. Saphire hield geen rekening meer met Allan. Met een snok deed ze de deur open en rende naar Cedrick, waarna ze pal voor hem ging staan. Ze wilde roepen, maar dat kon niet. Ze kon geen enkel woord over haar lip krijgen. Opnieuw voelde ze de tranen opkomen, maar dan harder. Ze voelde hoe haar adem in haar keel stokte en ze die telkens wilde doorslikken, maar dat ging niet. Ze probeerde Cedrick te slaan op zijn borstkas, maar alle kracht uit haar lichaam was verdwenen dus de slagen leken meer op zachte klapjes die helemaal geen pijn deden, van een meisje van negen jaar. En zo voelde ze zich ook even. Het huilen kon ze nu niet meer tegenhouden, en ze begon harder te slaan, maar ook die klapjes faalden.

Allan stond erbij en keek ernaar!

Cedrick schrok en keek naar Saphire die hem opeens klapjes - aaitjes (? LOL HAHAHAHAHAHAHHA) gaf. Wat gebeurde er nou? Hij zei niks en keek naar Saphrie die met tranen in haar ogen voor haar stond. Dit was echt.. raar. Cedrick keek haar moeilijk aan en wist niet echt wat hij moest doen nu. Hij keek achterom naar Allan die daar maar wat stond. Met smekende ogen keek Cedrick weer naar Saphire, en had nog syeeds niets gezegd. Wat moest hij dan zeggen in een situatie als deze?

Bij elke klap werd Saphire een stuk meer moe, maar ze gaf niet op. Ze wilde hem pijn doen, maar tegelijkertijd wilde ze dat hij haar gewoon troostte. Waarom werd alles zo raar vandaag? Het slaan hield langzaam op en Saphire klemde haar kaken op elkaar, terwijl ze hem aankeek met tranerige ogen. Ze voelde hoe een druppel langs haar wang liep. Ze wilde dat zij die druppel was. Een korte levensweg, en je stierf op iemand's lippen. Je kreeg liefde. Iets waar Saphire nood aan had.

Cedrick keek naar Saphire. Wat deed ze nou in Godsnaam!? Hij wist het niet meer. Rustig legde hij zijn hand op haar rug en wreef erover alsof hij daarmee wilde zeggen dat het hem speet. Het was tenslotte toch een soort van zusje voor hem geworden. Hij keek pal vooruit en zijn hoofd was helemaal leeg. Hij veegde de traan op haar gezicht weg. Hij haatte het als meisjes huilde. Daar kon Cedrick niet tegen. Dan kreeg hij medelijden. Cedrick maakt zijn vinger droog aan zijn broek door erover te vegen, en keek nog steeds recht voor zich uit.