Jane's & Nyckolas' kamer

Grote enorme ramen, twee tweepersoons bedden, twee kasten, twee bureau's. robijnrode gordijnen en een robijnrood tapijt. Een enorme kroonluchter en op de nachtkastjes staan nog een paar kaarsen. (de kroonluchter is versierd met kaarsen) en naja, een duidelijke scheiding.

Nyckolas opende de deur. Precies de kamer die hij vorig jaar had. Hij grijnsde even en liet zich op het oude vertrouwde bed vallen. Zijn spullen waren al ingeruimd, waarschijnlijk had zijn Butler dit gedaan, want die was wel nog meegereisd om mee te praten met de vader van Nathaniel. Ook zijn viool lag mooi in zijn koffer op te stoel. Hij glimlachte. Inspecteerde de kleine badkamer nog een keer. Mooi, alles was nu perfect, behalve dat er vast weer zo'n armzielig rot mens bij hem kwam liggen, waar hij zijn kamer mee moest delen.

Met een zwaai van haar toverstof liet Jane de deur open gaan, waarna ze haar koffers naar binnen liet zweven en zag dat haar roommate al binnen was. Een misselijk gevoel nam plaats in haar buik toen ze zag dat het niemand minder was dan die vreselijke Nyckolas. Vlug sloot ze de deur achter zich, waarna ze haar kleding de kast in toverde en de koffer netjes onder haar bed opborg. Langzaam ging ze op het witte bed zitten. "Hey," zei ze, zo aardig mogelijk met trillende stem.

Nyckolas keek Jane met een kale blik aan, die eerder neigde naar angstaanjagend en kil. Hij snoof een beetje en knikte, maar zei verder niets. Ze wist vast wel dat hij niet ging praten met haar en ook niets met haar zou uitwisselen. Ze hoefde alleen maar te slapen hier en wat huiswerk te maken en dat was alles. Tenminste hij hoopte dat ze die hint wel zou begrijpen.

Een ongemakkelijke glimlach verscheen op Jane's gezicht. Ze kreeg altijd rillingen van die gast. Misschien was dat zo omdat hij ook nog eens bevriend was met Nathaniel, die haar daarnet nog had uitgekafferd. Onwennig schoof ze heen en weer op haar bed. Wat moest ze nu doen? Wachten tot het tijd was om te gaan eten? Ze rolde haar staf tussen haar vingers door, hopend dat Nyckolas zou vertrekken.

Nyckolas keek vanuit zijn ooghoek naar het wicht. Ze zat daar maar te zitten. Toen viel zijn oog op haar toverstok. Zou ze? Nee, dat kind was niets van plan en anders had ze met de verkeerde te maken, dat was zeker. Hij haalde uit het laatje een boek tevoorschijn. Liet zich op bed vallen en sloeg het boek open. Af en toe, jane aankijkend.

Jane werd hartstikke zenuwachtig van zijn blikken, en trok het niet meer. Ze stond op, schopte haar schoenen uit en verdween in de badkamer, waar ze op de rand van het bad ging zitten. Vanuit daar kon ze prima in de spiegel kijken, en beteuterd keek ze naar zichzelf. Waarom deden ze haar dit aan!? Ze was niet bang voor die 'slechte' mensen, maar deze.. Een rilling trok over haar rug. Zo kon ze toch nooit slapen? Straks zou hij haar neersteken in haar slaap! Een jammer kreet verliet haar mond voor ze er erg in had.

Nyckolas grijnsde breed toen hij het gilletje hoorde van Jane. Hij klapte even zachtjes in zijn handen van vermaak. Daarna stond hij op en verliet hij de kamer. Met een harde klap viel de deur nog dicht.

Pas toen Jane de deur hoorde dichtvallen, durfde ze weer op te staan. Boos keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze moest niet onder doen voor zo'n etter. Volgende keer zou ze terug bijten. Snel verliet ze de badkamer, trok ze haar schoenen weer aan en vertrok ze naar de eetzaal.

Jane stapte de kamer weer in, en sloot de deur achter zich. Tot haar grote genoegen was Nyckolas er nog niet, en waarschijnlijk zou die voorlopig ook nog niet komen. Ze had dus alle tijd! Jane rommelde in haar kast, pakte haar toilet dingetjes en liep toen de badkamer in. Ze kleedde zich vlug uit, en stapte toen onder de douche. Wat een nadeel dat er geen gordijn hing. Er hing enkel een verrot houten plankje naast.

Nadat Jane gedoucht had, kleedde ze zich weer aan. Ze wierp even vlug een blik in de spiegel, maar daar werd ze ook niet vrolijker van. Ze stapte de badkamer uit en sloot de deur achter zich, waarna ze zich op bed liet vallen met een boek. Met het boek op het kussen liggend lag ze op haar buik te lezen, genietend van de rust.

Met een klap gooide hij de deur open. Kon hij dan nergens rust krijgen? Kennelijk niet, want ook zelfs in zijn kamer zat een hysterisch wicht dat zich nu in ieder geval stil hield. Ook met een klap ging de deur weer dicht en gromde hij wat. Meteen nam hij een veer en een stuk perkament. Hij moest en zou zijn Butler een brief schrijven, hij moest even zijn opkroppingen kwijt. Niet dat hij zou vragen of ze deze konden versturen per post, maar het moest even.

Geschrokken schoot Jane overeind. Jezus, kon hij niet normaal doen?! Vreemd keek ze hem na. Wat ging hij doen? Begon hij nu al aan een opstel? HA! "Hoi," begroette ze, deze keer zonder trilling in haar stem. Ze moest niet bang voor hem zijn. Dat mocht ze niet laten gebeuren. Ze moest gewoon doen alsof er niets aan de hand was. Alsof ze gewoon.. oké, dat ging niet werken met zijn vijandelijkheid.

Nyckolas negeerde haar volkomen en schreef lustig verder. Ooh hij miste butler, de enige die hij kon vertrouwen. De enige die wist hoe hij zich voelde. De enige... de enige die voor hem zorgde en wist wat hij moest hebben, wanneer hij rust wilde of wanneer hij gezelschap wilde. Wanneer ze konden praten over een bepaald onderwerp. Over alle geheimen die ze voor elkaar niet hadden. Hier kon hij niemand vertrouwen en vooral niet zo'n kind als Jane, die nu ook nog met hem wilde praten. Nyckolas wilde alleen maar rust.

Jane zuchtte hard en geïrriteerd. Arrogant jong. Zo waren ze allemaal. Zo zelf ingenomen, arrogant en zelfverzekerd.. Als ze ooit bevriend met zo'n iemand zou worden, zou ze uit het raam springen. Ze stond op en begon extra luid in haar kast te rommelen. Ergens moest die warme trui toch zijn?

"Mag ik alsjeblieft wat rust?" siste hij geïrriteerd. Dadelijk ging hij nog op de gang slapen als dat verschrikkelijke rot wicht niet rustig kon doen. Of hij gooide haar eruit of ze zou gewoon sterven dat kon ook. Hij grijnsde even. Dat laatste stond hem wel heel erg aan.

))en nu ga ik slapen))

"Ja hoor. Ga maar naar de badkamer," antwoordde ze op brutale toon. "En doe de deur op slot, anders stoor ik je misschien wel," zei ze op een toon, alsof ze het aan een kleuter uitlegde. Ze veegde de haren uit haar gezicht en vond eindelijk haar lekkere warme trui, die ze over haar hoofd aan trok. Misschien kon hij wel in de badkamer gaan slapen! Dan hoefde ze ook niet bang te zijn dat hij haar gesnurk zou horen - als ze al snurkte - en zou ze niet vermoord worden!

"Hou dat brutale toontje voor je, ik ben niet bang om jou een langzame pijnlijke dood toetebrengen," siste hij kwaad. Daarna keek hij weer rustig verder naar zijn papier. Zijn veer stopte hij weer in de inkt en begon daarna weer te schrijven. Bah, waarom had hij nergens rust?

"You won't kill me." Met grote onschuldige ogen keek Jane naar Nyckolas. Het was toch bluf. Wie ging er nou een lief, onschuldig meisje pijn doen? Oké, hij zou het waarschijnlijk zo doen, maar ze mocht niet laten zien dat ze tegen hem op keek. "Wat schrijf je?" vroeg ze toen nieuwsgierig.

Nyckolas draaide zich om. "O nee?" siste hij. "Zal ik het dan maar uitproberen?" Totaal haar vraag negerend, pakte hij de brief stopte hem diep weg en liep toen op haar af. Hij haalde een mes uit zich broekzak en trippelde rustig naar haar toe. "Nou... zullen we dan maar?"

Jane deinsde naar achter, met een geschrokken blik in haar ogen. Met bibberende handen trok ze haar toverstok. "G-Ga weg met dat ding, malloot," piepte ze, waarna ze nog een stap naar achter zette en met haar rug tegen de muur kwam te staan. Met haar staf naar hem toe wijzend probeerde ze hem af te houden.

Nyckolas grijnsde en keek geniepig naar Jane. Zijn ene oog tot speeltjes geknepen. "Wil je dat ik dat ding weg doe?" Hij keek haar nu weer aan met een softe kale blik. In zijn andere hand kwam nu zijn toverstok tevoorschijn en hij duwde langzaam met die stok de stok van Jane weg. "Die zou ik maar weg, of je wilt echt gewond raken," gromde hij.

"Ik kan jou heus wel a-aan, hoor," zei Jane stotterend. Toch liet ze langzaam haar toverstaf zakken. Zou hij haar echt vermoorden? Met samen geknepen oogjes staarde ze hem aan, geconcentreerd op zijn hoofd. Misschien kon ze iets van zijn gezicht af lezen - waarschijnlijk niet, behalve die enge grijns.

Hij duwde zijn mes tegen haar kelen en pakte de arm waar haar toverstok zat, stevig vast. "Die stok richt je nooit meer op me, of je leven eindigt." Daarna duwde hij nog een beetje door met zijn mes en trok hem toen terug. Liet haar arm los en draaide zich oom. "Waag het," siste hij en daarna ging hij weer zitten aan zijn bureau om verder te schrijven.

Jane's hand schoot naar haar nek, waar een afdruk van zijn mes was blijven zitten. Haar knieën knikten tegen elkaar, en ze vroeg zich af hoe iemand zo gemeen kon zijn. Langzaam en bibberend liep ze naar haar bed, waar ze in ging liggen. Ze trok de dekens zo ver mogelijk over zich heen, en keek met wijd opengesperde ogen naar de binnenkant van haar laken. Hij hoorde thuis in een inrichting.