De eetzaal

Een enorme zaal (denk bij de grootte aan de zaal van Hogwarts) met rode, fluwelen gordijnen en enorme kroonluchters. Ookal zijn er verschillende tafels, toch is er een duidelijke scheiding tussen goed en slecht. Het eten staat op de tafels, en wordt automatisch bij gevuld.

Will liep, samen met Emme, de grote zaal in. Hij nam ergens plaats en schudde met een hoofdbeweging de haren uit zijn ogen, waarna hij hebberig wat soep en broodjes pakte. Het was niet het beste eten, maar ja, wat had je nou alemaal in de 19e eeuw?

Jane liep sierlijk de zaal binnen. Ze nam plaats aan de 'goede' kant, waar ze een beetje soep nam, en wat broodjes met jam. Ze keek de zaal rond, maar zag nergens iemand die haar interesseerde. Vrolijk at ze haar broodjes en soep op.

Emme ging tegenover William zitten en liet haar gulzige oogjes over het geserveerde eten glijden. Ze rolde geduldig de mouwtjes van haar dure gewaad op en schepte toen kleine porties op haar bord. Allemaal erg netjes natuurlijk. "Bon appetit," Zei ze vrolijk voordat ze haar eerste hapje nam.

Cyene liep de eetzaal binnen en keek om zich heen. Ze had al lang honger gekregen en zag tot haar opluchting dat meerdere mensen dat ook hadden. Ze ging zitten aan haar vaste plekje. Ze keek even naar al het eten en pakte een broodje.

Bo had honger als een beer. Was ook niet moeilijk met zijn gestalte. Thuis had hij nooit veel, want daar was het delen met zijn oudere broers. Hij plofte neer aan een tafel aan de goede kant en schepte zijn bord zo vol mogelijk. Hij begon meteen te eten en had een tevreden grijnsje op zijn gezicht. Lekker!

"eetsmakkuluk," mompelde Will met zijn mond vol. Hij slikte het door en nam een slok van zijn drinken, waarna hij grijnzend naar Emme keek. Ze zag er zo onschuldig uit, hoe kon zij nou zo gemeen zijn?

Avelyne liep de eetzaal binnen. Haar ogen gingen schichtig over de tafels. Ze wist niet bij wie ze moest gaan zitten. Avelyne zuchtte en stapte toen gewoon richting een tafel en ging tegen over een meisje zitten. "Goedemiddag, ik ben Avelyne," zei ze terwijl ze haar hand uitstak en lief lachte.

Emme rolde met haar ogen. Hij had echt helemaal geen manieren! Ze knabbelde langzaam op haar hapje en slikte door. "Soms ben je echt om van te spugen, weet je dat?" Merkte ze op met een lief stemmetje. Emme schonk hem nog een kwade blik en nam toen haar volgende hapje.

Jane keek lief lachend op, en schudde de hand van het meisje. "Hi! Ik ben Jane. Kom er bij." Ze knikte naar de bank tegenover haar. "Nieuw?" gokte ze. Die indruk gaf ze wel, maar ze wist het nite zeker.

Verveeld keek Marylin in de opening van de eetzaal. Al die blije vrolijke mensen.. Ieyuk. Aan gezien het er nogal druk was en elke tafel bezet was - zodat zij niet meer alleen kon zitten - besloot ze maar voor de eerste en laatste keer naast Emme te zitten. Ze liep naar de tafel toe, pakte een stoel en ging erop zitten. Met een geforceerde glimlach keek ze Emme aan. "Hello dear" zei ze met een lieve stem. Totaal niet gemeend dus.

Nyckolas opende de deuren. Met zijn vrije oog keek hij rond. William en Emme zaten al aan een tafel. Hij grijnsde en liep toen richting die tafel. Hij nam plaats. "Emmeline, William," zei hij. Hij deed nooit aan afkortingen. Het liefste zei hij elke naam voluit uit, en dan had hij het over alle tweede derde of zelfs vierde namen en dan ook nog de achternaam. Maar dat kon hij nooit helemaal onthouden, dus werden het gewoon de roepnamen.

"Weet ik," antwoordde Will, en hij klonk een soort van trots. Dat zelfs mensen van zijn eigen soort zich aan hem irriteerden, vatte hij op als een compliment. Als hij hen al irriteerde, moest je je voorstellen hoe die zwakke, goede mensen zich voelden! Vol genoegen stopte hij nog een stukje brood in zijn mond. Will keek op naar Nyckolas, en knikte als begroeting.

Zonder precies te weten wat hij opschepte liep Nathaniel langs het buffet, zorgde ervoor dat zijn bord volraakte en liep vervolgens naar een van de tafels toe. Hij zette zijn bord erop, zijn glas erlangs, en ging vervolgens op de stoel zitten, terwijl zijn blik de zaal doorgleed. Erg veel gebeurde er vandaag niet, maar ach, zoveel gebeurde er nooit tijdens het eten. Iedereen zat immers gescheiden en ruzies kwamen niet bijster vaak voor aan eigen zijde. Achja, hij was hier toch zo weg.

Now this... Airic had de weg gevonden naar de eetzaal en bekeek de het eten vanaf de deur. Ze knikte op een typische chickflick manier. Dit was zeker beter dan alles wat ze had moeten slikken in Oost-Europa. Ze glimlachte en zonder zelfs de scheidingslijn op te merken ging ze naast een bruinharige jongen zitten die haar nog niet had opgemerkt. Maakte ook niet uit, ze had honger. Ze pakte gelijk een kippenvleugel en zette haar tanden erin als een barbaar. De actie bevatte dan wel geen elegantie, maar ze kon het hebben.

Ochjee, Nyckolas kwam ook nog gezellig aan de tafel zitten. How fun! Erhh.. Met een scheef hoofd keek ze naar hem zonder een woord te zeggen. Ze had immers toch niets nuttigs te vertellen, en al helemaal niet tegen deze mensen.

Avelyne knikte. "Ja, ik ben nieuw. Of je hebt iemand moeten zien langs lopen die er precies uitziet zoals ik, vooral met deze twee kleur ogen." Ze glimlachte even lief. Het was haar opgevallen dat deze mensen niet snel op haar ogen lette en altijd pas later zagen dat ze twee verschillende kleur ogen had. Het was best fijn geweest, aangezien in Venetië iedereen het altijd zag.

Aandachtig bestudeerde Jane haar even. "Wicked," fluisterde ze. Vol aanbidding bleef ze nog even kijken, tot ze besefte dat ze nu wel erg eng over kwam, en ze gauw weer naar haar bord keek. "Dus.. hoe is je roommate?" Ze hoopte dat ze het niet al te zwaar getroffen had.

Emme knabbelde even rustig als altijd verder en wachtte tot haar mond leeg was, voor ze antwoordde. "Hallo Marylin, is alles weer goed met je? Je klinkt al heel wat vrolijker dan vanmorgen," Emme deed net alsof Marylin haar een heel lang verhaal had verteld over wat haar allemaal dwars zat. Dat was helemaal niet zo, maar toch deed Emme het zo lijken. Ze had gewoon een beetje zin om Marylin te irriteren. Misschien zouden de anderen aan tafel nu ook wel nieuwsgierig worden, hihi. "Nyckolas, hé! Jou heb ik vandaag nog niet gezien." Emme keek op en glimlachte liefjes. Ze had al een lange tijd bewondering voor Nyckolas. Maar dat wist lekker helemaal niemand.


(Ik ben even eten, tot zo!)

Bo keek opzij naar het vleesetende monster dat naast hem was komen zitten. Hij grinnikte opgewekt en keek toen weer naar zijn eigen bord. Het meisje deed hem denken aan thuis, in Duitsland. Zijn broers aten ook zo. Bo zelf was iets rustiger aan tafel. Hij was eigenlijk over het algemeen veel rustiger dan zijn broers.

Met een nerveus lachje liep Cedrick de eetzaal in. WOW, dit was echt huge! Het was allemaal nog iets te nieuw voor hem. Hij had een broodje en wat water gepakt, maar wist niet waar hij moest zitten. Zijn blik vielen op twee meisjes die met elkaar praatten, en ze oogde erg aardig. Twijfelend liep hij op de meisjes af en vroeg met een zachte maar verstaanbare stem "Is deze plek misschien vrij?" en wees naar de stoel naast het meisje met de lange bruine lokken.

Airic hoorde het lachje. "Wat is er zo grappig?" vroeg ze op een half-bijtende toon en stopte met eten.

"Hoe je eet." Antwoordde Bo eerlijk. Hij kende dit meisje nog niet en wist dus ook niet of ze nu echt boos was of maar deed alsof...?


(Ben even eten, tot zo!)

Vals keek Marylin naar Emme. Waarom moest ze; A. altijd zo betweterig doen, en B. altijd zo nep-nep? "Pardon lachebek? Alles is altijd al goed geweest. Dank u wel" zei ze met een quasi leuk gezicht. Ze keek naar een donkerharige jongen die nogal.. uitgebreid zat te eten. Normaal zou Marylin er iets over zeggen, maar nu had ze geen zin om politie agentje te spelen. duh.

Avelyne keek op naar de jongen. "Ja hoor, natuurlijk mag dat." Ze klopte lieflijk langs haar en keek toen Jane weer aan. "Ik heb geen idee hoe hij heet, maar hij is zoo creepy. Echt iel. Ooh... hij loopt daar!" Ze ongegeneerd naar Nathaniel die langs een buffet liep.
Avelyne pakte een kippenpoot en nam er gulzig een hap van.