De eetzaal

Avelyne knikte. "Nee, die is eng. Hij ziet er ook gewoon heel mannelijk en volwassen uit. Die met dat ooglapje en die Nathaniel niet," verklaarde ze. Ze keek Cedrick aan. "Uh...? Nee ik hoef geen sla, ik hou het wel op kip." Wat deed die jongen vreemd. Ze mochten best over de andere kant praten. En Nathaniel was gewoon heel schattig ondanks zijn enge karakter.

((Trouwens, ja, dat kan, vroeger poetste mensen hun tanden (ergens in de Victoriaanse tijd, ik heb het gezien via Lost In Austen (een soort parodie op Jane Austen's Pride & Prejudice)) met een takje en kalk of zout (volgens mij kalk). Meer info klik hier jippie.))

Bodo... 'gebieder'. Ze wist even de definitie niet meer van het woord gebieder dus daarover zei ze niks. "Airic", antwoordde ze.

Jane grinnikte. Eng, ja. Misschien zelfs een beetje krankzinnig, als ze de verhalen over hem geloven moest. Ze keek Cedrick aan. "Nee, ik hou niet van groentes." Ze glimlachte vriendelijk.

Marylin keek naar weer naar Nyckolas. "Eh beter iemand die níets zegt dan te veel. Wat heeft die kleine opdonder toch een grote smoel zeg. En maar door blijven praten, blablabla. En als ik haar wat vraag negeert ze me gewoon. Tss" zei Marylin verwaant. Niemand deed zo tegen haar, en al helemaal niet Miss. Suikerspin. Zuchtend wierp ze een blik naar Emme. "I know right? Ik kon het bijna niet meer hebben allemaal, daarom dacht ik ook aan jou toen ik het zo zwaar had. - Er zijn altijd mensen die het nóg zwaarder hebben dan ik - En toen besefte ik dat jíj het was die het altijd zo zwaar had" zei Marylin lachend. Catfights met Emme waren heerlijk, vooral omdat ze elkaar de huid vol scholden en nobody cared.

Nyckolas knikte. "Oké, ik zal haar vast wel eens tegen komen. En anders zoek ik haar toch gewoon op, in jullie kamer," grijnsde hij. Hij keek even naar de andere tafels en zag dat zijn kamergenoot met een ander meisje naar hun aan het kijken waren. "Die daar vinden ons wel fascinerend," mompelde hij terwijl hij ongegeneerd naar de tafel wees.
Nyckolas keek een beetje geïrriteerd. Emmelyne en Marilyn Jane waren op dit moment gewoon verschrikkelijk irritant. Dat ze die woede maar op iemand anders gebruikte.

"Hé toevallig, één van mijn broers heet Erik." Flapte Bo eruit. Oh wacht, meisjes vonden het vast niet leuk als ze een jongensachtige naam hadden?

Emme keek Marylin niet-begrijpend aan. "Hoezo?" Vroeg ze geduldig. "Met wat heb ik het dan zo zwaar?" Ze kon er niet zo goed tegen als Marylin onzin ging uitkramen. Alleen Emme mocht dat, duh.

"...Good to know", zei Airic. Het verwonderde haar dat ze zo lang al rustig had kunnen blijven zonder iemand pijn te doen. Er was toch nog iets wat ze niet snapte aan de opmerking die Bodo net maakte. Wat had zijn broers naam hiermee te maken, afgezien dat de laatste lettergreep hetzelfde was? Airic was toch nooit blij geweest met haar naam dus veel maakte het haar niet uit.

"Ik heb ook nog twee andere broers, zij heten Fritz en Hubert." Bo wist niet waarom hij dat nou eigenlijk zei. Het vloeide er gewoon uit, alsof hij vanzelf tegen Airic ging praten. Maar als hij niet praatte, werd hij zenuwachtig van haar. Iegh, wat raar?

"Laten we nou eens beginnen met je face" zei Marylin. "Maar genoeg zo, we kunnen onze energie beter gebruiken om over iemand anders te praten, in plaats van ons zelf. Want we weten wel beter" zei ze serieus. "Moet je zeker eens doen, ze heeft ook allemaal snoep bij zich enzo. Kunnen we lekker op eten. Als we daarna nog geen genoeg hebben beginnen we met haar haar!" zei Marylin met een knik naar Nyckolas.

Emme liet haar bestek op haar bord vallen. Het maakte ontzettend veel herrie. Ze keek Marylin ontzet aan. "En wát is er met mijn gezicht, als ik vragen mag?" Snauwde ze. Dit was een grapje, right?

Gebieder - ander woord voor 'heerser', Bodo. Altijd machtig heerser, Eric. Vredig, machtig heerser, Fritz. Het enige wat niet klopte was Hubert met zijn briljante hart en verstand.
"Wist je", begon Airic nu op een toon die best oké was geworden opeens, "dat drie van jullie vier een naam hebben met de betekenis 'heerser'?" Ze had zich tot nu toe niet echt gewend tot Bodo maar nu liet ze haar gezicht zien met een middelmatig glimlachje. De woordenkots van Bodo was haar nog niet opgevallen.

((Oh ja ik ga eten doei tot zo!))

Nyckolas keek Emmeline en Marylin Jane aan. Wat hadden die twee toch tegen elkaar? Het irriteerde hem persoonlijk alleen maar. Hij besloot daarom om op te staan. "Ik denk dat ik mij ergens anders heen begeef. Dames, prettige avond nog." Hij knikte en schoof daarna nog de stoel aan en liep daarna richting de uitgang van de deur.

Het had een hele poos geduurd, maar uiteindelijk had Loretta zich uit het water weten te krijgen. Ze had zich snel gedoucht, om uiteindelijk pas laat in de eetzaal uit te komen. Haar hele lichaam deed nog pijn, maar ze probeerde het zoveel mogelijk te negeren en schepte snel iets te eten op voordat ze aan een random tafel aanschoof en een beetje afwezig voor zich uitstaarde. Als ze met zo'n monster haar kamer moest gaan delen dan ging dit nog een heel, heel lang jaar worden. Nouja, ze had nu in ieder geval haar toverstok. Dat was al wat.

Marylin draaide met haar ogen en negeerde Emme totaal. Iets wat ze wel vaker deed thehe. Nadat Nyckolas vertrokken was besloot ze ook maar weg te gaan. Het was immers vet saai geworden. Ze stond op en schoof de stoel met haar voet aan, net iets te hard waardoor haar flesje met water om viel en de hele tafel, inclusief een paar mensen nat werden. "Catch ya later bitches" zei ze en zwaaide met haar vingertjes. Verwaand liep ze de eetzaal uit die toch veelste druk was.

William zag het roodharige meisje die hij had aangevallen de zaal binnen komen, en een zelf ingenomen grijns ontstond op zijn gezicht. Hij speelde het tafereel weer af in zijn hoofd, en had nog nooit ziets geweldigs gezien.

Zodra Loretta zich omdraaide en de jongen van eerder zag zitten voelde ze meteen hoe een gold van woede haar overspoelde. Daar was ze nog te verward geweest om boos te zijn, maar nu ze hem daar zo zag zitten was ze wel degelijk kwaad. Het liefste had ze hem zo aangevallen. Maar dat hoorde niet, en zeker niet hier. Beter hield ze zich een beetje koest. Ze richtte zich snel weer op haar eten en probeerde zo min mogelijk naar achteren te kijken. Wat een vreselijk joch was het toch ook.

Seraph liep de eetzaal in en ging twijfelend aan een tafel zitten. Ze had de hele dag nog geen kans gezien om wat te eten, maar haar maag begon zojuist te protesteren. Om een bezoekje EHBO op de eerste dag te vermijden schepte ze wat grove groentesoep op met een broodje. Terwijl ze een hap van het broodje nam - wat niet al te makkelijk ging, ze had het idee dat ze het evengoed als wapen had kunnen gebruiken - nam ze wat mensen uit de zaal op.

Emme baalde dat Nyckolas de tafel had verlaten. Het was allemaal de schuld van Marylin en zij zou er later nog wel voor boeten! Haar eetlust was ondertussen ook alweer verdwenen, dus was er geen reden meer om te blijven. Duidelijk geïrriteerd stond ze op en liep hooghartig de zaal uit. Wat een rotmeid, die Marylin.

Bo keek Airic een tijdje verbaasd aan. Waar had ze het over? Hij had helemaal geen idee van wat de namen van hem en zijn broers betekenden. Maar nu dat Airic zich naar hem toe had gedraaid, kon hij eindelijk haar hele gezicht zien. Bo kreeg het warm. Airic was echt mooi. Ze was niet zomaar mooi, maar ze was... Ze was wondermooi!

Oh nee, ze had weer lopen praten over betekenissen van namen. Typisch. En na enkele seconden had ze door dat ze zat te staren. Gaat lekker! Ze richtte zich na deze realisatie weer naar voren en nam nog een kippenvleugel. "Ik eh", Airic stond op, "ik ga maar weer eens in de boeken duiken, ik lig... nogal achter. Tot morgen of zo." Ze schonk hem nog een glimlach en liep de zaal uit terwijl ze mini-hapjes nam van haar meest veelzijdige stukje vlees.

Bo knipperde met zijn ogen. En opeens leek het alsof ze weg was gewaaid. Mee met de wind of zo. "Ja, tot morgen..." Mompelde hij nog, veels te laat natuurlijk.

Maxxie lep de eetzaal in. Hij liep recht door en ging aan het einde van een van de lange tafels zitten. Honger had hij niet, het was nogal koud buiten. Hij zag allerlei mensen met elkaar praten. Maar hij vond het niet erg. Het zij zo dacht hij. Hij rustte zijn hoofd in zijn handen en keek rond. Toen hij zijn tas op de grond wilde zetten viel er enkele schetsen uit zijn schetsboek.

Cyene had de gesprekken van Emme en Marylin en Nyckolas half gevolgd. Het meeste was toch gekibbel. Ze keek even op naar Nyckolas die de tafel verliet. Groot gelijk had hij. Later zag ze dat meerdere mensen de eetzaal al verlieten. Terwijl zij nog maar een beetje had gegeten. Een beetje vaag staarde ze naar haar soep en keek toen de zaal in. Gezellig.

New
__

Het was al laat in de ochtend, maar Nathaniel was nooit zo'n ochtendmens geweest. Hij ging laat slapen en werd laat weer wakker, zo werkt het nou eenmaal. Met als resultaat dat hij 's morgens altijd nogal slaperig aan zijn tafel zat, maar ach. Hij lette maar half op was hij op zijn bord legde, pakte er een glas water bij en liet zich vervolgens ergens op een stoel zakken. Dat die vervelende zoetjes maar even wegbleven, daar had hij nu echt geen behoefte aan.