De eetzaal

Cosette liep met een hongerig gevoel de eetzaal in. Ze had de hele dag nog niks gegeten, op een chocoladereep na. Ze liep direct naar het eten, en pakte alles wat haar lekker leek. Met een vol bord keek Cosette om zich heen. Waar zou ze gaan zitten?

Nyckolas trok een grimas. "Ik ben ook niet lang bij de kennismaking geweest, ik heb mijn oude vertrouwde kamer opgezocht," zei hij terwijl hij Emmeline met zijn vrije oog aankeek.
Nyckolas trok zijn gebroken witte handschoenen uit. Hij nam een kippenpoot en begon er rustig aan te eten. Hij vond het verschrikkelijk dat zijn handen vies werden altijd als hij moest eten.

Jane volgde haar vinger. "Ugh, dat is Nathaniel," zei ze, de toon van zijn stem proberend te imiteren. "Hij is echt gemeen." Ze dacht aan die ochtend, toen hij zo tegen haar had lopen katten. Ze kreeg er nog rillingen van. En dan die vriend van hem, Nyckolas. Ook hem had ze al opgemerkt, met die andere gemeneriken.

"Wat is er mis met hoe ik eet?" Haar ogen vernauwden zich. Werd ze nou uitgelachen? Wat dacht hij wel niet? Hij was vast nog zo'n rijkelui sukkel die dit soort eten elke dag kreeg. En als hij dat was, hoefde hij niks te zeggen over haar eetgedrag. Zijn verschijning was nou ook niet bepaald charmant.

Cedrick keek lief naar het meisje en knikte. "Dankjewel" zei hij en hij zette zijn dienblad met het eten op tafel. Hij keek even naar het meisje naast zich en daarna naar het meisje dat hem toestemming gaf om daar te zitten. "Ik ben Cedrick, en ik ben ehm .. nieuw hier" zei hij verlegen. Blij keek hij naar zijn eten en daarna naar de jongen waar de meiden het over hadden. "Is er iets mis met die jongen?" vroeg Cedrick nieuwschierig. "O" bracht hij uit na de uitleg van het bruinharige meisje. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar zijn eten en nam een hap ervan.

Bo keek opzij en fronste. "Je begrijpt me verkeerd," Zei hij rustig. "Je manier van eten doet me aan thuis denken. Daarom grinnikte ik even. " Hij besloot maar niet te zeggen dat ze at als zijn oudere broers, misschien nam ze het niet zo goed op?

Emme glimlachte naar Marylin. "Je bent zo'n sterk persoon," Mompelde ze discreet, maar toch nog luid genoeg voor de hele tafel. Toen keek ze weer naar Nyckolas en glimlachte ze hem weer toe. "Ach zo," Vervolgens nam ze weer een hapje en knabbelde traag.

"Ja, hij is echt hartstikke eng. Hij duwde me gewoon helemaal tegen de muur en ik kon niet meer staan en en..." zei ze hysterisch. Ze moest even ademhalen om weer op adem te komen en keek toen Cedric aan. "Avelyne, aangenaam Cedrick." Ze glimlachte toen weer liefjes en nam nog een hap van haar kippenpoot. "Het eten is echt zo heerlijk!"

Hoe kon een manier van eten nou weer je doen denken aan thuis? Wat was er zo grappig aan dat alles? Airic besloot zich hier niet meer aan te ergeren. "Oké dan", begon ze en nam een hap naar adem, "trouwens, ben je je nog van plan voor te stellen?" De arrogantie is de toon was de grap ervan. Ze verwachtte niet dat deze jongen dat zou begrijpen, maar er waren wel meer onverwachte dingen gebeurd.

"Ik ben Jane," stelde Jane zich vlug voor. Toen keek ze weer naar Avelyne. "Wat een engerd. Agressief, natuurlijk." Ze rolde met haar ogen. Zo overduidelijk. Al die duistere magiërs waren zo. Ze keek even naar haar bord, dat alweer leeg was.

"Klopt, daar zou jij zo'n mooi voorbeeld aan kunnen nemen, niet!?" Zei Marylin en liet even haar tanden zien doormiddel van haar gemene lach. Opvallend met haar middelvinger veegde ze een lok uit haar gezicht, zo achter haar oor. Ze slikte even en keek naar een flesje water, die zo haar kant op kwam. De draaide de dop open en dronk er een paar slokken uit. Heerlijk koud water.

Met open mond keek Cedrick naar Avelyne die haar verhaal vertelde. "Wat een eikel! Ik zou dat nooit bij een meisje doen hoor!" zei hij trots. Ookal zou dit nogal opschepperig overkomen - het was zo. Hij knikte als begroeting naar de twee. "Ja je hebt gelijk! In Parijs hebben ze ook heerlijk eten, maar hier kunnen sommige gerechten echt niet aan tippen hoor" zij hij blij. Tot nu toe was alles nog best wel goed verlopen.

Nyckolas keek Emmeline aan. Ze leek net zoals hij en Nathaniel heel schattig en dat waren voor de meeste mensen apart dat ze dan weer zo rot leken. "En wat voor rare kamergenoten hebben jullie?" Hij klonk verveeld en geïrriteerd, maar aan zijn gezicht was dit niet te zien.

Cosette ging aan een random, leeg tafeltje zitten. Met een diepe zucht liet ze zich op een stoel neervallen en zette ze haar bord op de tafel.

"In Venetië smaakt het ook goed, maar hier zit gewoon iets in wat ik niet kan opmerken!" Avelyne keek Cedrick aan. "Nou, ik hoop maar dat je dat niet doet. Ik wil niet nog een keer in de lucht bungelen," mompelde ze. "Ze zijn echt eng, ze zien er ook allemaal zo schattig uit, zo misleidend."

"Laten we niet te hard van stapel lopen, hé Marylin. We weten toch allebei dat het slechts een toneeltje is?" Emme keek Marylin onschuldig aan. Tja, toneeltjes. Toen draaide ze zich weer naar Nyckolas en keek daarbij even naar William. "Ik heb een nieuwe. Ze is zo dom als het achterste van een koe, plus ze poetst haar tanden met een tak."

"Ik heb een duitse nerd met een wijvennaam," zei William verveeld. Toen grijnsde hij naar Emme. "Maar Emme's kamergenoot is echt vermakelijk." Hij grinnikte en schepte nogmaals op. Hij hield gewoon van eten.

Marylin keek naar Nyckolas. Ze krabte aan haar kin en keek onverschillig naar haar flesje water. "Miss. Fluffy Cotton Candy head, aka Cosette" zei ze en rolde met haar ogen. Echt erger kon ze het niet hebben. Moest ze met zo'n "lief/aardig" meisje van de goede kant op één freaking kamer. Was het bestuur nou serieus zo dom geworden? Verveeld keek ze weer naar Emme. "Love you hunn" zei ze sarcastisch en blies haar een kusje toe.

Jane knikte heftig instemmend. "Ja! Maar die andere, met die groenblauwzwarte haren vind ik niet schattig, hoor!" ze knikte naar William. Ze wist niet zeker of de andere twee al kennis met hem gemaakt hadden. Zijzelf kende hem door verschillende roddels.

Emme kreeg een acuute hoestaanval toen Marylin vertelde met wie ze haar kamer deelde. "Och, nee!" Jammerde ze met duidelijk leedvermaak. "Arme schat, nu weet ik metéén waarom je het vanmorgen niet meer zag zitten!" Emme keek Marylin dramatisch aan en klakte met haar tong. "En dat doen ze dan bij jou, iemand met sowieso al een zwakke persoonlijkheid. Wat geméén!"

Shin liep, met een nonchalante blik, de eetzaal in. Waarom was hij dit jaar ookalweer teruggekomen? Oja, zijn ouders. Ze wouden persé dat hij een goede opleiding volgde. Ze dachten ook nooit aan hem. Nooit vragen ze hem wat hij wilt. Het is altijd hetzelfde. Shin greep een van de borden en begon eten op te scheppen. Achja, hij kon er maar beter het beste van maken. Ookal vond hij het vreselijk hier. Het enigste goede was het eten.. Hij keek naar zijn bord en toen naar de zaal. Zou hij bij iemand gaan zitten? Nee. Zo was hij niet. Hij ging niet naar mensen toe. Dat ze maar naar hem toe kwamen. Hij liep naar een lege tafel en ging zitten.

Hij hoorde iedereen aan. "Marylin Jane, wat een persoon heb jij toch," grijnsde hij. Ja, Marylin Jane had het zwaar, zo'n roze plofkop had hij zeker niet gewild. "Ik heb Jane, volgens mij als enige geen nieuwe," mompelde hij. "Maar zij houdt zich wijselijk stil." Als hij blikken kon maken op zijn kop, dan zou die nu heel geniepig kijken. "Tanden poetsen met een tak? Kan dat?" vroeg hij ietwat verbaasd.

Bo beet in zijn kippenvleugeltje en keek knabbelend opzij. Snel slikte hij door. "Bodo. Maar je mag me ook Bo noemen." Hij sloeg maar geen acht op haar arrogante toon. Misschien zat ze per ongeluk aan de verkeerde tafel? Hij begon er sterk over te twijfelen, maar besloot niets te zeggen. "Wie ben jij?"

Cedrick kon het even niet meer volgen tussen de twee meiden. "Zitten jullie nu serieus te roddelen over jongens? Hey dat isz nieeet laief!!" zei hij met een quasi boos gezicht. "Willen jullie nog wat sla? Ik hoef niet meer" zei hij en schoof het bord naar voren.

"Blijkbaar," Emme grinnikte en nam een klein hapje. Knabbel, knabbel, slik. "Ik heb het haar nog niet zien doen, maar als dat wel zo is, laat ik het je wel weten."