De eetzaal

new
---
Cyene strompelde een beetje door de eetzaal. Ze had niet echt goed geslapen en was om de haverklap wakker geworden door doodnormale geluiden. Ze liep naar de tafel waaraan ze altijd zat , ging met een zucht zitten en had geen zin om op te staan om weer een bord te halen. Wat vermoeiend ook. Ze pakte daarom een appel.

Emme kwam fris en fruitig de eetzaal binnen. Ze was een beetje later dan normaal vandaag, maar dat viel tich niemand op, hm? Ze liep naar het tafeltje waar Nathaniel ook al zat en schepte een kleine portie ontbijt op. "Bonjour, Nathaniel!" Ze hield ervan om zijn naam extreem Frans uit te spreken. Het maakte haar vrolijk.

Cyene keek even op naar Emme. Wat een hyperactief kind vond ze het toch ook. Ze nam een hap van haar appel en keek om zich heen. Niet echt veel mensen waren er nog.

Nathaniel schudde zichzelf gelijk een beetje wakker toen hij opeens Emmes stem hoorde, en alhoewel hij 's morgens niet zo veel behoefte had aan vrolijk gedoe was zijn oude vertrouwde grijns al snel op zijn gezicht verschenen. "Mornin'," zei hij, een hap van het brood voor zijn neus nemend. "Wat ben jij laat zeg, dat had ik nooit achter je gezocht," voegde hij er een beetje spottend aan toe. Tja, het was Emma, die was toch nooit zo van het uitslapen?

Emme trok even een zuur gezicht, maar glimlachte al snel weer. "Ik nam gewoon wat extra tijd om mijn haren te kammen vanmorgen." En natuurlijk ervan genieten dat haar dierbare kammetje weer heel was. Ze had er zeker een kwartier gewoon naar gekeken. "Een meisje als ik verdient dat wel af en toe."

"Waren je haren dan zo'n drama vanmorgen?" vroeg Nathaniel, die de woorden van Emme helemaal verkeerd opvatte en niet doorhad dat zijn opmerking ook verkeerd aankomen kon, zeker omdat hij erbij keek alsof hij het allemaal maar behoorlijk grappig vond. Meisjes en hun haar...
Dat hij zelf uren voor de spiegel kon staan was hij voor het gemak maar even vergeten.

Nyckolas stapte de eetzaal binnen. Hij had zijn rust nog steeds niet gehad en was daardoor helemaal van zijn doen. Vermoeid, verward en totaal geïrriteerd nam hij plaats aan de tafel. Niet dat iemand dit zou opmerken, want zijn kale blik was net zo stijf als altijd en net zo emotieloos als anders. "Emmeline, Nathaniel," knikte hij afwezig en hij nam zich een stuk brood op zijn bord.

Emme werd zo mogelijk nog zuurder. "Nee." Antwoordde ze kortaf. Wat dacht hij dan? Haar haar was nooit een drama! Ze keek nors de andere kant op en knabbelde in stilte op haar hapje ontbijt. Pft!
Maar toen ze Nyckolas' stem hoorde, smolt haar norsheid alweer weg. Met een stralende glimlach keek ze weer voor zicht uit. "Bonjour, Nyckolas!" Begroette ze alweer vrolijk.

"Nick, net zo vrolijk als anders zie ik!" begroette Nathanie hem op een spottend toontje, al was het natuurlijk alleen maar bedoeld om Nyckelos een beetje te pesten. Dat vond hij altijd wel grappig, vooral omdat hij de enige was waarbij hij zijn opmerkingen vaak niet meende of voor de grap bedoelde. Dat was bij die lieverdjes van de goede kant wel anders. Emmes haar was hij meteen vergeten.

Nyckolas keek Nathaniel aan, wilde wat zeggen, maar hield zijn mond. Nee, hij was niet in de stemming om te praten. Hij was wel in de stemming om te eten en dat deed hij dus. Toen keek hij Emmeline even aan en trok een grimas. Zijn stuk brood was alweer op voor hij het door had en snel zocht hij naar een appel, die er wél eetbaar uitzag. Hij zuchtte even diep en koos toen voor een knalrode appel. Hij trok weer een grimas en nam er een hap van.

Emme vond de stilte een beetje drukkend, maar ze zei er niets van. Nyckolas hield van stilte, dus moest zij het ook maar leren aprecciëren. Ze nam nog een hapje van haar ontbijt en kauwde uitgebreid. Ze vroeg zich alvast af wat ze na het ontbijt zou gaan doen.


(Ik moet even eten!)

Wat een saaie bedoening was het hier soms ook. Een beetje chagrijnig strekte Nathaniel zich uit, om vervolgens zijn benen over elkaar te slaan en zijn kin verveeld op zijn hand te laten rusten. "Gezellig ontbijtje dit, nietwaar?" vroeg hij aan het niemand in het bijzonder. Dat hij vooral geïrriteerd was omdat Nyckolas niet op hem inging hoefde niemand te weten. Nee, hij kon er absoluut niet tegen als mensen hem negeerden.

Nyckolas keek Nathaniel aan. Een wenkbrauw trok hij omhoog. "Fantastisch," zei hij terwijl hij weer een hap nam van zijn appel. Vervolgens nam hij een slok van thee. Hij hield van thee. Thee was warm en gaf hem een rustig gevoel, gewoon omdat thee bij stijl hoorde en vooral het kopje dat hij vast hield, gaf stijl aan. Gaf status. Ja, Nyckolas wilde altijd maar al te graag laten zien hoe erg hij wel niet van Adel was en daar deed dit kopje, dat hij helemaal had meegenomen vanuit zijn kasteel, nog een extra schepje boven op.

Emme luisterde al een tijdje niet meer. Haar blik was gefixeerd op het kopje dat Nyckolas naar zijn mond bracht. In haar hoofd zong Emme al een liedje van 'Oh, als ik maar dat theekopje was!' Haar wangen kleurden even rood. Het was maar goed dat het slechts gedachten waren en dat niemand dit ooit te weten zou komen. Emme wilde helemaal niet zo puberaal doen, maar het ging soms gewoon vanzelf!

Nyckolas keek Emmeline een beetje verward aan. "Emmeline? Gaat het wel?" vroeg hij. Waarom had ze opeens zo'n knal rode kop? Misschien werd ze wel ziek ofzo, maar ja dan kon hij haar nog altijd mee nemen naar de warmwaterbronnen. Hij trok weer een grimas bij de gedachte. Nee, dat zou hij toch nooit doen en dan ging het vast alleen maar over Marylin Jane.

Net toen hij op het punt stond om weg te gaan leek er éindelijk iets te gebeuren aan zijn tafel. Meteen schoot Nathaniel overeind, om vervolgens voorover te gaan hangen, over de tafel heen, zodat hij Emme eens goed bestuderen kon. Ze was inderdaad een beetje roder dan voorheen. "Ja Emme, vertel het eens, wat is er aan de hand?" vroeg hij grijnzend. Kijk, nu leefde zijn tafel tenminste een béétje.

Emme schoot wakker uit haar dagdroom. Waarom waren de twee jongens haar zo aan het aanstaren? "Pardon?" Stootte ze verward uit. Ze had duidelijk iets gemist. "Natuurlijk gaat het!" Toen pas kreeg Emme door dat haar wangen weer aan het gloeien waren. Oh grutjes. "Alhoewel..." Ging ze opeens verder met een zielig stemmetje. "Ik heb het wat benauwd." En dat was niet eens een leugen op dat moment.

Een paar tellen lang bleef hij Emme aanstaren alsof hij haar niet geloofde, inspecteerde haar uitdrukking grondig en liet zich vervolgens weer achterover in zijn stoel zakken. "Jullie zijn echt saai zeg," klaagde hij, nog een hap nemend van zijn brood. Misschien werd het maar eens tijd om nieuwe mensen te leren kennen, al vond hij iedereen altijd wel saai na een poosje eigenlijk.

"Dan moet je verkoeling zoeken in het meer," verklaarde hij droogjes. Ja, dan ging hij nog wel mee hoor, daar niet van. Maar het was natuurlijk wel een een goede verkoeling als je het zo benauwd had hier. Ja, het was gewoon een slimme opmerking van hem. Ooh, wat gedroeg hij zich dom en saai. "Ik heb mijn dag vandaag niet, daarom ben ik saai."

Emme's oogjes gingen aan het blinken. "We zouden wel met zijn allen naar het meer kunnen gaan? Volgens mij zouden we ons dan niet meer vervelen." Emme glimlachte tevreden over haar eigen ideetje. Jaja, ze moesten wel toestemmen, toch?

"Het meer?" Nathaniel stak even verafschuwend zijn tong uit. Waarom wilde ze naar het meer? Daar waren normaal gesproken alleen maar braverikjes te vinden, iets waar hij absoluut geen behoefte aan had. "Over welk meer heb je het dan? Ik heb niet zo veel behoefte aan die zoetige persoontjes om me heen de hele dag. Daar word ik pas echt chagrijnig van." En ze wisten ook van geen ophouden, verschrikkelijk!

Emme keek Nathaniel geïrriteerd aan. "Tenzij jij liever naar het moerassige gedeelte van het meer gaat, waar nooit een hond ook maar gaat zwemmen, bedoel ik dus het gewone meer." Like, duh.

Zodra Nathaniel de geïrriteerde uitdrukking op Emme's gezicht zag wierp hij haar een dodelijk blik toe en draaide hij hooghartig zijn hoofd van haar weg. "Best, als jij liever tussen die lieflijke wezentjes zwemt moet je dat vooral doen. Misschien kun je daarna nog met de eekhoorntjes spelen, vinden ze vast leuk." Pff, wat een stom kind. Hij had het over het duistere meer, diep in het verboden bos. Dat was misschien wel heel donker, maar het water was zo zuiver als wat. Ze moest niet zeuren, die Emme.

Emme kreeg braakneigingen van het idee. Waarom oordeelde Nathaniel nu opeens alleen maar over haar uiterlijk? Hij wist zelf goed genoeg dat ze niet zo was! "Als jij een beter idee hebt, laat maar horen?" Daagde ze hem uit.

"Nathaniels meer klinkt aantrekkelijker, vooral omdat daar geen schepsel komt wat daar niet hoort. Ga je mee?" Hij stond al op. Weg hier. Hij grijnsde even. Pakte Nathaniel bij zijn hand en keek Nathaniel even met een grimas aan. Dit zou Nathaniel vast vreem vinden en zelfs eng, voorzover iets eng voor hem kon zijn.