Kamer van Airic en Emme

"Nu, als je me zou willen excuseren, ik vergeef mij naar de studiehal." Zonder te wachten op een respons liet ze Emmeline en haar junk in de kamer. Als ze hard genoeg doorzocht had ze wel een spreuk gevonden voor het poetsen van haar tanden met een toverstok. Of iets wat Emmeline ebola zou geven of zo. Urgh, ze kon er niet tegen dat ze opgescheept zat met een jongere, maar ook ervarenere heks. Het was niet eerlijk!

Emme vond het niet nodig om nog gedag te zeggen. Ze ging even met haar dure, met diamanten bezette kam door haar gouden lokken en glimlachte tevreden. Ze kon zich geen betere kamergenote wensen.

---

Airic kwam binnen met het boek wat ze al een tijdje meezuilde van de bibliotheek over algemene, dagelijkse spreuken en een kippenvleugel. Nou ze de kippenvleugel op had legde ze het bot op haar nachtkastje en opende ze het boek, op zoek naar iets wat haar moest helpen met haar... tandenpoets-issue. Ze kwam ook andere spreuken tegen die misschien hulpvol waren, en aangezien de alcohol haar geheugen niet al té had aangetast ging het daar wel goed om het te onthouden. Ze keek om zich heen en haalde haar toverstok tevoorschijn. "Sanitato!" zei ze terwijl zuivere stem ervoor had gezorgd, samen met een beweging van haar stokje, dat al haar kleren netjes opgestapeld lagen op de plek waar ze eerst zich al bevonden.
Dit was niet slecht. Totaal, helemaal, absoluut niet slecht.

Emme ging haar kamer binnen. Ze was woest! Marylin zou alles verpesten, zoals ze altijd deed. Argh! En het ergste was nog wel dat ze niet meteen wist hoe ze het kon voorkomen of hoe ze Marylin kon terugpakken. Pas na een seconde had ze door dat Airic er ook was. "Oh, wat krijgen we nou? Ben je aan het oefenen?" Merkte Emme vrolijk op. Dit kapte haar humeur meteen weer om. "Laat maar eens zien dan!" Ze ging op haar eigen bed zitten en keek nauwkeurig toe.

"Ik eh..." Het was niet zo zeer dat ze onzeker klonk, telkens als ze 'eh' gebruikte, maar ze wist gewoon geen antwoord of was lichtelijk verbaasd over het antwoord van een ander. Zo hier het laatst genoemde. "Ik heb nog niet zoveel bekeken?" Ze bekeek Emme. Eerst toen ze binnenkwam leek ze laaiend maar om een of andere reden was dat gaan liggen. "Oh wacht!" Ze wist wel iets. Ze wees haar stok naar haar takje en riep: "Wingardium leviosa!" Zoals verwacht begon het takje te zweven. Airic grinnikte. Ze grinnikte niet zo vaak, besefte ze. Ach.

Emme klapte in haar handen alsof ze de show van haar leven zag. "Goed zo, meid! Nog zo'n 100 andere spreuken te gaan!" Oh, oeps? Dat klonk toch minder aanmoedigend dan je zou denken.

Airic was zó van plan om Silencio op Emmeline te gebruiken en dan te zeggen dat het er nog zo'n 99 zouden zijn, maar dan deed ze niet.
In de plaats daarvan dacht ze aan dan als de die 'zo'n 100 andere spreuken' zou kunnen dat ze dan weer bij was en niet meer bekend stond als 'de nieuwe' of, zoals ze via-via had gehoord, 'het meisje dat haar tandenpoetst met een twijgje'. En ook in de plaats van Emmeline de exacte spreuk vragen voor schone tanden keerde ze zich weer tot het boek, maar toch hield ze haar mond niet. "Zeg, hoe zit dat eigenlijk met die tafelverdeling?" Toen ze binnenkwam in de eetzaal was het haar dan wel niet meteen opgevallen maar bij haar vertrek wel. Ze was ook weer niet wanhopig aan het vragen aan Emmeline over vanalles. Ze stelde het op een rationele toon.

"Dat is simpel: Je hebt een kant met mensen zoals ik," Ze trok een lief hoofd. "En je hebt een kant met mensen zoals jij," Toen trok Emme een afkeurend hoofd. "Simpel zat!"

"Dat klonk als een punchline uit van een of andere slechte piratenzender*," zei Airic, "dat helpt niet. Tot wat voor soort behoor ik dan?" Ze deed het boek dicht en keek Emme aan.

((* Ik wou eerst B-film zeggen alleen ze hebben nog geen films. :C))

Emme zuchtte dramatisch. Dit kind was echt niet zo snugger. "Je hebt in deze school twee verschillende groepen mensen. Men noemt het de 'goede' kant, en dat ben jij, en de 'slechte' kant, dat ben ik." Ze glimlachte weer even. "Snap je?"

Airic keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan, voor even. "Begrepen," zei Airic alleen maar, "ik ben dus goed." Ze trok een grimas en wendde haar blik weer af naar haar boek. Beter dat ze Emmeline nog niet had betoverd met Silencio, ze was best een vermakelijk persoon.

"Moi, je trouve que oui." Antwoordde Emme. Ondertussen stond ze op en ging weer met de kam door haar haar. Ze wist even niets meer te zeggen, maar ze rekende er wel op dat Airic weer iets amusant zou doen, zodat zij er een opmerking over kon maken.

En bofte Emmeline even! Airic zag uit haar ooghoek dat Emmeline weer met haar kam bezig was. IJdeltuit dat ze was. Ze pakte haar toverstok en riep: "Reducto!" toen ze haar hoofd naar Emmeline wendde en de kam barstte onverwachts (voor Emmeline dan) in stukken. Airic lachte. "Dit is leuk, haha", riep ze en keek haar boek weer in.

Emme stond aan de grond genageld. Haar kam... Gebroken! Haar allermooiste, lievelings kam in twéé stukken! Als in slowmotion draaide ze zich om naar Airic. "Léuk?" Stootte Emme geshockeerd uit. "Vind jij dit LEUK?!" Gilde ze oorverdovend. Ze raapte de twee stukjes kam op en hield ze tussen haar vingers geklemd. "Vuil serpent! Kijk wat je gedaan hebt met je breinloze hoofd!" Emme kookte van woede. Ze vergat zelfs even dat ze haar kam kon reparen met een simpel 'reparo'.

Emmeline's reactie deed 'm. Airic had minder verwacht, veel minder, maar dit was gewoon geweldig leedvermaak, hoe iemand zich zó'n zorgen kon maken om een gebroken kam. Ze stond op en wreef Emmeline's door de war om het haar letterlijk én figuurlijk in te wrijven. "Ik houd ook van jou!" Ze liep in haar eeuwige elegante en nonchalante loopje naar de deuropening.

Emme ademde zwaar in en uit, alsof ze en woedende stier was. Toen greep ze haar toverstok en richtte hem op Airic. "Oppugno!" Gilde ze. Die spreuk kende ze nog van haar eindexamen van het vorige jaar. Meten schoten ern tientallen vogeltjes uit haar toverstok en stortten die zich om Airic. Hun scherpe bekjes pikten overal waar ze bij konden.

Zodra Airic de vloek hoorde was te laat om 'Protego' te schreeuwen. Ze mepte de helft van zich vandaan maar voelde nog in haar arm en rug en zelfs op haar slapen vogeltjes pikken. "URGH!" schreeuwde ze en mepte de rest ook tegen de muur aan. "Rictusempra!" Ze had nog niet gelezen wat hij deed alleen ze was hem wel tegengekomen. Laat het een goeie spreuk zijn, dacht ze terwijl ze de beweging met haar stok maakte.

((Rictusempra laat je zeg maar eh het gevoel krijgen alsof je heftig gekieteld wordt HAHAHA))

Emme klapte meteen dubbel en hapte naar adem. Het kietelgevoel was zo overweldigend, dat ze een moment echt geen adem meer kreeg. Gelukkig was de spreuk niet erg krachtig gelukt en kon ze zich snel weer herstellen. "Expelliarmus!" Gilde Emme witheet van woede. De toverstok van Airic vloog door de lucht, en Emme ving hem behendig op. "En nu?" Grinnikte ze duivels. Haar eigen toverstok hield ze nog steeds op Airic gericht. Ze vertrouwde dat mens nu helemaal niet meer.

Even stond Airic daar maar lichtjes te hijgen, maar toen begon ze te lachen. Haar krankzinnige lachje speelde weer op terwijl ze stap voor stap dichterbij Emme kwam. Bereid om elke spreuk te ontwijken. Toen ze recht tegenover Emmeline stond met alleen een armlengte verwijderd van elkaar takelde ze Emmeline zodat een doffe klap klonk. "Ik heb heel lang geen magie gebruikt om me te verdedigen, Emme." begon Airic. "Ik ben niet zo afhankelijk van mijn staf als jij." Ze boog voorover naar Emmeline, zich niet realiserend dat zij nu keihard terug zou kunnen slaan. Maar ach.

Emme krabbelde overeind en trok haar rok recht. Dit was ongehoord! Dames waren niet zulke vechtersbazen! Dit was ronduit belachelijk! "Genoeg!" Gilde ze met een hoog piepstemmetje. "Hier krijg je nog spijt van!" Dreigde ze terwijl ze haar toverstok op de kam richtte. Ze was nu te gekwetst om een goed duel te kunnen uitvoeren. Ze moest éérst haar kam maken. "Reparo." Mompelde ze. Gelukkig zag de kam er weer ongeschonden uit. Maar Emme zou dit nooit vergeten.

Airic lachte alleen maar. Ze liep terug naar haar staf die op de grond lag en raapte hem op waarna ze met een simpele spreuk haar boekje naar zich toe zoog. Met de twee voorwerpen liep ze weg. Oh boy, zelfs al kreeg ze nog spijt, het voelde goed.

NEW :]

Cedrick liep doelloos door de gangen toen hij opeens de naam "Emme" zag. Zou dit haar kamer zijn? Met die Airic? Hij wilde het weer goed maken. Hij was nogal stom geweest en had nu ook al ruzie met Saphire wat hij maar snel moest oplossen. Drie keer klopte hij rustig op de deur en wachtte op antwoord. Hopelijk was Emme er alleen, en niet die Airic ook. Want was het nou een jongen of een meisje? Emme deed er zo vaag over. Maar er waren nog wel meerdere dingen vaag.

Airic hoorde geklop op de deur en liep er naartoe om hem te openen. Na deze handeling zag ze een jongen staan van ongeveer dezelfde lengte. "Eh", begon ze, "kan ik je van dienst zijn?" terwijl ze de deur meer opende.