De kamer van Cosette en Marylin

Bijna een van de grootste kamers zijn voor hun aangewezen - gelukkig maar! Het is een grote kamer met een aantal mooi gevormde ramen, twee grote kasten, een klein zielig badkamertje en veel kaarsen. De twee bedden staan veel uit elkaar maar kunnen nog altijd bij elkaar aangechoven worden. Niet dat dat ooit gaat gebeuren, maar je weet het nooit. Bedden zijn meestal mooi opgemaakt, behalve die van Marylin. Er staan twee bureautjes waar ze aan kunnen zitten. Kaarsen zijn hier ook onmisbaar.

Marylin sloeg de deur open en keek verassent de kamer in. Hij was groot, maar niet groot genoeg. Met een aantal snelle passen liep ze naar het bed toe die in een hoek stond, dichtbij een kast en een bureautje. Gelukkig was het zo dat alles niet zo door elkaar stond, zodat je goed zag wat van wie was. Snel pakte ze haar spulletjes uit en legde een foto van haar ouders bij een kaars. Even wreef ze de stof eraf en keek naar buiten. Het uitzicht hierzo was wel een plus punt, ze keek zo over het hele bos heen. Haar kleren gooide ze snel in een kast en ze lag op haar bed, verzonken in haar gedachte.

Cosette liep richting haar kamer, ze hoopte dat haar kamergenoot er al was, zodat ze meteen wist met wie ze de rest van het jaar zat opgescheept. Hopelijk was het iemand aardig. Vorig jaar zat ze echt met een regelrecht kreng op een kamer. Verschrikkelijk was dat. Ze liep de kamer in en zag een meisje op een van de bedden liggen. Op het eerste gezicht leek ze wel aardig, maarja, dat kon je zo nou ook weer niet zeggen. Ze liep naar het andere bed en zette haar tas neer. Uitpakken zou ze straks wel doen. 'Hoi,' zei ze tegen het andere meisje. 'Ik ben Cosette..'

Met een snelle beweging draaide het hoofd van Marylin naar het meisje dat snel naar een bed liep. Oh my god. Een soort fluffy suikerpin haarbal liep zo haar kamer in? Snel ging Marylin recht op haar bed zitten en bestudeerde het meisje van top tot teen. "Weet je zeker dat je hier goed zit?" vroeg Marylin sarcastisch maar gemeend. "Hallo, ik ben Marylin" zei Marylin en staarde naar het kleine meisje. Hoe oud zou ze zijn? Er zat hier toch een leeftijdsgrens op deze school? Het meisje zag er té lief en aardig uit. Dat haatte Marylin. Fijn, zit ze opgescheept met zo'n fluffy wief.

Cosette, die onderhand haar kleren zat uit te pakken en in de kast legde, draaide zich om naar haar kamergenoot. Ze knikte. 'Ja, ik zit hier goed, tenminste, ik werd hierheen gestuurd, dus ik neem aan van wel?' Haar eerste indruk, dat ze wel aardig leek, was na een zin compleet verandert. Ze draaide zich terug om naar de kast en pakte haar spullen verder uit. Ze had het gevoel dat Marylin haar nu al niet mocht.

"O oke" zei Marylin kalm. Marylin keek het meisje de hele tijd aan. Funny, want misschien voelde ze zich geïntimideerd. Dat was de bedoeling in ieder geval. "Dus, fluffy - als ik je zo mag noemen -, hoe ben jij hier terecht gekomen?" vroeg Marylin geïntresseert wat ze totaal niet was. Ze keek naar haar nagels en daarna weer naar Miss. Fluffy. Ze lag nu op haar bed en keek recht naar haar bureau, waar de foto op stond.

Fluffy? Cosette ging op haar bed zitten. 'Ik heb liever niet dat je mij een of andere vage bijnaam geeft,' zei ze. Antwoord op de vraag gaf ze niet. Waarom zou ze? De vraag werd niet gesteld aan Cosette, maar aan een of andere Fluffy. Dus Cosette had geen reden om te antwoorden. Met een verveelde blik in haar grote, goudbruine ogen staarde ze naar het plafond.

"Pardon lief kind" zei Marylin met een zoete stem. Duidelijk genoeg liet Cosette zien dat ze mentaal niet zo sterk was. En dat maakte haar zo interessant. In een paar tellen weet Marylin hoe je in elkaar zit. Niet altijd zo handig dus. Jammer dat ze niet haar tweede vraag beantwoordde. "Dus.." zei Marylin gemeen om de stilte te doden. "Is dit je eerste jaar soms?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. Vast wel.

'Nee,' antwoordde Cosette kortaf. Ze had geen zin om met dit kind te praten, ze had een uitstraling die ze nu al niks vond. Gelukkig zou ze hier toch alleenmaar zijn om te slapen, dus hoefde ze haar niet continu te zien. Stel je voor, ze moest de hele dat met haar op een kamer zitten? Vreselijk.

"O" zei Marylin met een beledigde toon in haar stem. Vreselijk, weer zo'n betweter. "Je mag heus wel wat aardiger tegen me doen hoor, en wat interesse tonen. Ik zit hier nog een heel kut jaar met je op deze rot kamer" zei Marylin arrogant. Zo kon haar maar beter de les lezen anders spreekt ze Marylin zo weer tegen, en dát zal niet ongestraft worden gedaan.

Cosette keek Marylin aan. 'Waarom zou ik interesse in je tonen als je me niks interesseert?' Ze greep haar tas naast haar bed vandaag en zocht naar een random stuk chocola. Toen ze die eenmaal had gevonden wierp ze haar blik weer op Marylin. 'En je bent hier waarschijnlijk toch alleen maar om te slapen, of ben je zo'n levenloos persoon dat de hele dag op haar kamer zit?' Ze keek weer voor zich uit en nam een hap van haar chocoladereep.

Marylin negeerde de zin die uit Cosette's mond kwam. Blablabla, stop talking shit you cotton candy head. Daarna keek ze haar verrassend aan. "Pardon, probeer je me nu te labelen als levenloos?" zei Marylin verwaand. dit had ze nou niet bepaald verwacht van zo'n kleine opdonder. "You better shut your fucking mouth about me, anders kan je het schudden" zei ze boos. Als ze nu nog één woord zei deed ze haar nog eens wat aan.

'Het was een vraag, ik labelde je als niks,' zei Cosette. Ze had geen zin om veel aandacht aan haar te besteden, dus meer zei ze niet. Veel te vermoeiend, en zonde van haar tijd. Ze liet zich achterover op haar bed neervallen, zodat ze op haar rug lag, en keek naar het plafond. Het was wit. Zoals de meeste plafonds. Wat saai. Zou ze het verven? Nee, beter van niet. Dan zou Marylin zeker boos worden. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht, maar die haalde ze meteen weer weg. Ookal mocht ze haar niet, ze had geen zin in vreselijke ruzie. Wie weet wat ze haar aan kon doen?

"Mooi zo" zei Marylin wat kalmer. Fluffy had an own opnion! Halleluja! Marylin had liever iemand met een bad attitude in plaats van iemand met een hart van suiker. Ze keek onder haar bed waar haar half uitgepakte tas lag én haar toverstok. Het leuke was dat Marylin de spreuken nooit hard op hoefde te zeggen, maar bijna alles mentaal ging. Ze pakte haar toverstok en sloot haar ogen. Een aantal spullen zweefde in de lucht en landde precies op de plek waar Marylin ze wilde. Zou ze voor de grap een schoen op Miss. Fluffy's hoofd gooien? Nah zat is zielig. Straks moet ze nog huilen. Marylin opende haar ogen en keek naar Cosette. "Cosette, hoe oud ben je?" vroeg ze op een volwassen toon.

'16,' zei Cosette, zonder op te kijken. Ookal was ze licht verbaasd dat Marylins toon opeens verandert was, op een goede manier, ze bleef naar het plafond staren. Ze was erachter gekomen dat, als ze dit jaar draagbaar wou maken, ze geen ruzie met Marylin moest zoeken. Dus geen kutopmerkingen tegen haar maken. Daar kon ze blijkbaar niet tegen. Maar dat snapte Cosette ook wel, zelf kon ze er ook niet tegen.

"Oke, oke" zei ze zacht, maar wel verstaanbaar. "Ik ga straks naar het bos denk ik" deelde Marylin mee, terwijl ze eigenlijk geen idee had waarom ze dat tegen Cosette zei. Misschien om toch te laten merken dat Marylin wel een beetje lief is. Een heel klein beetje dan. Alhoewel ze er niet peinste om haar mee te vragen. Als ze dat wilde kon zij ook zelf vast wel haar mond open trekken. Hopelijk deed ze dat niet, want dan kon ze naar haar "geheime" plek waar ze al die jaren ervoor ook altijd was.

'Veel plezier,' zei Cosette, zo aardig mogelijk. Ze vond het wel fijn dat ze even alleen kon zijn. Ondanks haar sociale persoonlijkheid was alleen zijn iets waar Cosette heel erg van hield. Dan kon ze tenminste even nadenken zonder dat iemand anders aan haar kop zeurde. Maar te lang alleen zijn was ook niks voor haar. Daar kon ze niet tegen.

"Dankje" zei Marylin een beetje moeilijk. Normaal zei ze nooit dankje, maar dit was dan maar even een uitzondering. "Ik ga eerst slapen denk ik.." zei ze verward. Ze liep naar de kast en haalde een mooie nachtjapon eruit. Die trok ze zo snel mogelijk aan, zodat Cosette niet naar haar keek. Want ze vond het niet echt fijn als ze in haar halve blootje stond en iemand die je niet kent aan kijkt.

'Weltrusten, in dat geval,' zei Cosette. 'Ik zal stil zijn, oke?' Ze besloot maar aardig te doen. Ze keek niet toen Marylin zich omkleedde en haalde een boek uit haar tas. Ze draaide zich op haar buik en legde het boek op haar kussen. Ze sloeg het open, ergens in het midden, en begon te lezen.

Bo liep door de gangen en keek afwezig naar alle deurtjes van de slaapkamers. Waarom hadden ze hem nou ook weer bij die arrogante William gezet? Alsof Bo het niet al moeilijk genoeg het op deze school. Bo snoof eens diep. Hij mocht niet zo denken van zichzelf. Hij dwong zichzelf altijd om maar positief te zijn. Dat was veel moediger dat alles gewoon te laten hangen en er om klagen. En hij wilde graag moedig zijn.
Zijn blik viel op de deur met een papiertje waar 'Marylin en Cosette' op stond. Cosette! Het kleine meisje van in de grote zaal! Bo glimlachte en gaf twee klopjes op de deur. Eens kijken hoe het met haar ging.

"Graag" kwam er als enigste uit Marylins mond. Ze liep naar haar bed en kroop onder de dekens die heerlijk warm waren. Ze schrok van de twee kloppen en keek naar Cosette. "Huh, wie zou dat zijn?" zei ze en ging gelijk recht op zitten.

Cosette keek op. 'Ga maar slapen, ik doe wel open.' Ze legde het boek onder haar kussen en stond op van het bed. Nieuwsgierig liep ze naar de deur en trok ze deze open. Ze staarde tegen het middenlijf van iemand aan. Met een diepe zucht keek ze omhoog. Voor haar stond de jongen die op haar tenen getrapt had. Bo, zo heette hij, herrinerde ze zich. 'Hey,' zei ze vrolijk.

Bo was vergeten dat Cosette zo klein was, en zette een stap achteruit. Anders keek ze nog in zijn neusgaten of zo. "Hallo, sorry stoor ik?" Hij keek even over haar hoofd heen naar binnen en zag dat er iemand in bed lag. Dat moest Marylin dan zijn. Maar huh, nu al in bed?

'Nee hoor,' zei Cosette vriendelijk. Ze wierp een blik in de kamer en zette toen een stap de gang op. De deur deed ze achter zich dicht, zo had Marylin tenminste geen last van haar en kon ze rustig slapen. Cosette kreeg een verbaasde blik op haar gezicht, door zichzelf. Waarom is ze opeens zo aardig voor Marylin?

"Slaapte ze?" Mompelde Bo toen de deur dicht werd gedaan. Hij vond het echt wel hoogst ongebruikelijk om op dit uur in slaap te vallen. Ze hadden nog niet eens gedineerd!